کنوانسیون‌های فرهنگی زیمبابوه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۱: | خط ۲۱: | ||
== نویسنده مقاله == | == نویسنده مقاله == | ||
محمد حسن ایپکچی | محمد حسن ایپکچی | ||
[[رده: | [[رده:فرهنگ و نظام فرهنگی]] | ||
[[رده: | [[رده:سیاست ها، قوانین، مقررات و برنامه های کلان در زمینه مفاخر و میراث فرهنگی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۴ ژانویهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۱۷:۱۹
زیمبابوه پس از کسب استقلال سیاسی در سال 1980 و در اکتبر همان سال به عضویت رسمی یونسکو در آمد. یونسکو فعالیت خود را در سال 1986 در حراره آغاز کرد. دفتر یونسکو در زیمبابوه دفتر منطقه‌ای آن در جنوب آفریقا محسوب می‌شود و کشورهای نامیبیا، بوتسوانا، مالاوی، موزامبیک، زامبیا، آفریقای جنوبی، سوازیلند و لسوتو نیز تحت پوشش آن قرار دارند. زیمبابوه از اعضای فعال این سازمان بوده و نمایندگان آن در یونسکو از شخصیت‌های فرهیخته علمی و فرهنگی کشور هستند و تلاش فراوانی در ثبت سایت‌های فرهنگی تمدنی (زیمبابوه بزرگ و...) داشته‌اند[۱].
زیمبابوه بیشتر کنوانسیون‌های یونسکو از جمله کنوانسیون آموزشی و فنی سال 1989 پاریس را پذیرفته است. (سال 1991) برخی دیگر از کنوانسیون‌هایی که توسط زیمبابوه مورد پذیرش قرار گرفته عبارتند از:
- کنوانسیون جلوگیری از قاچاق واردات و صادرات صنایع فرهنگی؛
- کنوانسیون مقابله با تبعیض آموزشی؛
- کنوانسیون مراقبت از میراث فرهنگی ناملموس؛
- کنوانسیون حفظ ونگهداری تنوع فرهنگی[۲].
دفتر منطقه‌ی یونسکو در جنوب آفریقا مستقر در حراره، باتوجه به اهمیت عضویت این کشور در این سازمان نشست‌های مختلفی را در زیمبابوه برگزار کرده و می‌کند. در همین راستا روز جهانی علم برای رشد و توسعه را در نوامبر 2015 در زیمبابوه برگزار شد[۳].
نیز نگاه کنید به
کنوانسیون‌های فرهنگی آرژانتین؛ کنوانسیون‌های فرهنگی اوکراین؛ کنوانسیون‌های فرهنگی اسپانیا؛ کنوانسیون‌های فرهنگی اردن؛ کنوانسیون‌های فرهنگی سیرالئون؛ کنوانسیون‌های فرهنگی روسیه
کتابشناسی
- ↑ برگرفته از https://www.unesco.org/culture
- ↑ برگرفته از https://www.unesco.org/culture
- ↑ برگرفته از https://www.unesco.org/culture
منبع اصلی
ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی. ص. 126-127.
نویسنده مقاله
محمد حسن ایپکچی