عموریان در سوریه
عَموریان / آموریان (Amorites) (2000- 1300 پ.م.)
قومی سامی‌نژاد و سامی‌زبان و نیمه‌کوچ‌نشین و کنعانی در دوران باستان بودند. مردم عموری در حدود دو هزار سال پیش از میلاد، از خاستگاه خود که در بیابان‌های سوریه، در قسمت‌های میانی فرات، قرار داشت، آغاز به مهاجرت‌های گسترده به سوی شرق کرده و در میانرودان (بین‌النهرین) مستقر شدند؛ در واقع، عموریان/ اموریان نخستین تمدن قدرتمند بومی سوریه بودند که به سرزمین مادری تسلط گستردهای یافتند.
عموریان ابتدا به میانرودان به عنوان سربازِ اجیر و بازرگان وارد شدند؛ اما بعدها توانستند سلسله سوم «اور»[18] را سرنگون کنند. آنها بین ۱۸۰۰ تا ۱۵۰۷ پ.م در میانرودان، دودمانی را بنیاد کردند که به «دودمان اول بابل» شناخته می‌شود. معروف‌ترین پادشاه این دودمان «اموراپی/حمورابی» (Ammurāpi)[19] بود که قلمروی خود را تا دریای مدیترانه گسترش داد. نمرود نیز از پادشاهان عموری بود و حضرت ابراهیم (ع)، در اواسط دوران تجدید حیات سوم اور ظهور کرد. فرمانروایی عموری‌ها با تاخت‌وتازهای هیتی‌ها در سده سیزدهم پیش از میلاد به پایان رسید.[20]