سلسله چین

مورخان اغلب به دوره ­ی از به قدرت رسیدن چین­ شی­ خوانگ تا پایان حاکمیت سلسله­ ی چین(206-221) را دوران امپراتوری نام گذاشته ­اند. اگرچه دوران اتحاد تنها 12 سال طول کشید، ولی او توانست بخش اعظمی از آن­چه که امروزه به نام چین خَن معروف است را مطیع و تحت یک دولت قانونگرا به پایتختی شیان­ یانگ( Xian Yang) متحد سازد. دکترین قانونگرایی که چین را رهبری می­کرد بر اجرای سفت و سخت مقررات قانونی و قدرت مطلقه ­ی امپراتور تأکید داشت. نظریه­ ی قانونگرایی، علی­رغم کارایی مؤثری که در دوران توسعه ­ی امپراتوری با استفاده از قدرت نظامی داشت، ولی ثابت شد که در دوران صلح، کارایی لازم را ندارد. امپراتوری سلسله ­ی چین، برای ساکت و رام کردن مخالفان سیاسی خود به اقدامات بیرحمانه، از جمله سوزاندن کتاب­های متعلق به سایر مکاتب فکری، حتی زنده سوزی اندیشمندان این مکاتب، دست زد. به همین خاطر بود که سلسله ی خن، در دوران حاکمیت سیاسی خود عمدا، مکاتب میانه رو مخالف نظریه ­ی قانونگرایی را به کار گرفت.

دیوار بزرگ چین

سلسله­ ی چین، معروف به آغازگر ساخت دیوار بزرگ چین، که بعدها در دوران مینگ تکمیل و توسعه یافت؛ ایجاد حکومت مرکزی مقتدر؛ متحد ساختن قوانین و مقررات قانونی؛ گسترش و توسعه ­ی زبان نوشتاری چینی؛ ایجاد واحد اندازه گیری متحد؛ ایجاد پول واحد؛ پس از دوران تفرقه و هرج و مرج و رنج دوران ­های بهار و پاییزو حکومت­ های­ هم ­ستیز است. در این دوران حتی اندازه­ و پهنای جاده ­های کالسکه­ رو هم یکسان شد تا سیستم تجاری واحد در سرتاسر امپراتوری تضمین شود.

نیز نگاه کنید به

• تاریخ چین
• دوران امپراطوری تاریخ چین