ابی العلاء معری
اَبوالْعَلاءِ مَعَری، احمد بن عبدالله بن سلیمان تنوخی(۲۷ ربیع‌الاول ۳۶۳- ۴۴۹ ق / ۲۶ دسامبر ۹۷۳-۱۰۵۷ م)، شاعر و اندیشمند برجستۀ نابینای عرب.
ابوالعلاء در معرة النعمان، شهر كوچكی میان حلب و حماه، زاده شد. نیاكان وی همه از شخصیت‌های برجسته و سرشناس به شمار می‌رفته‌اند و اكثر آنان اهل حدیث و ادب و نیز قاضیان معرة النعمان بوده‌اند. پدرش (د ۳۹۵ ق / ۱۰۰۵ م) ادیب، لغوی و شاعر بوده است. وی ۳ پسر به نام‌های ابوالمجد محمد بن عبدالله، ابوالعلاء و ابوالهیثم عبدالواحد داشته است[۱]. آثار ابی العلاء معری به شرح زیر است:
- رساله الغفران که سفر خیالی به دنیای پس از مرگ است؛
- «فقرات وفترات» (الفصول والغایات)؛
- الأیك والغصون؛
- تاج الحره؛
- عبث الولید؛
- رساله الملائكه؛
- رساله الهناء؛
- معجز أحمد؛
- شرح دیوان الحماسه؛
- ضوء السقط؛
- رساله الصاهل والشاحج[۲].
ابوالعلاء در ۸۶ سالگی، پس از ۳ روز بیماری كه در اثر آن نیروی فكری خود را از دست داده بود و در املا به پیرامونیانش دچار خلط و اشتباه می‌شد، در ۱۳ ربیع‌الاول ۴۴۹ درگذشت. گور وی همچنان در معرة النعمان بر جای مانده است[۱].
نیز نگاه کنید به
مشاهیر ادبی سوریه، تاریخ ادبیات و سبک‌های ادبی سوریه
کتابشناسی
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ابوالعلاء معری، احمد بن عبدالله. ویکی نور، برگرفته از https://fa.wikinoor.ir/wiki/
- ↑ شنی، کریم( 1400). فرهنگ و تاریخ سوریه. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی( در دست انتشار)
پیوند به بیرون
ابوالعلاء معری، احمد بن عبدالله. ویکی نور، برگرفته از https://fa.wikinoor.ir/wiki/