دومین حمله ژاپن به چین

ژاپن در سال1937، حمله­ ی همه جانبه ­ای به چین كرد كه قوای دولتی اغلب در برابر این حمله­ ها تاب مقاومت نداشته و مناطق تحت نفوذ خود را تسلیم نیروهای ژاپنی كردند، ولی كمونیست­ ها در مقابل این تجاوز ایستادگی كرده و از این طریق در دل مردم محروم این كشور برای خود جایگاه خیلی خوبی باز كردند.

آثار مائو

مائو همزمان با مبارزه با قوای دولتی و اشغالگران ژاپنی، از هدف اصلی خود كه روشنگری میان توده ­های مردم و توسعه­ ی ایدئولوژی ماركسیستی بود، غافل نشد. لذا در سال 1937، مقاله ­ای تحت عنوان«تناقض و تمرین» و در سال1940، مقاله ­ی دیگری به نام«دمكراسی جدید» نوشت كه به شدت مورد استقبال جامعه ­ی آن روز قرار گرفت. وی درسال 1942، كتابی تحت عنوان«سخنرانی ­هایی در زمینه­ ی ادبیات و هنر» در شهر یان­ آن تألیف و منتشر ساخت كه این مطالب بر محبوبیت او افزود. در حالی­كه در سال 1937، طرفداران مائو حدود 40هزار نفر بودند، پس از انتشار مطالب وی این تعداد در سال 1945، بالغ بر 2/1 میلیون نفر شد.

ایجاد وحدت ملی

مائو برای ایجاد وحدت ملی در مقابل متجاوزان ژاپنی، حتی با چیانگ كای­شِك معاهده ­ی همكاری و تشکیل جبهه­ ی مشترک امضا کرد و برای مدتی قوای دولتی و نیروهای كمونیستی در كنار هم علیه ژاپنی­ ها جنگیدند، ولی در نهایت این دو نیرو هم­كاری خود را متوقف و با هم به جنگ پرداختند. در واقع، نیروهای كمونیستی، تحت رهبری مائو،  هم­زمان در دو جبهه هم علیه ژاپنی­ ها و هم علیه نیروهای كومین ­تانگ می ­جنگیدند.

جنگ دوباره ژاپن و چین

ژاپن در 14اوت1945، با پذیرفتن شكست به طور رسمی تسلیم شد. از آن زمان تا تابستان سال1946، چانه زنی­ هایی با میانجی گری آمریکا برای تشکیل حکومت ائتلافی میان دو گروه قدرتمند کمونیستی و ملی صورت گرفت؛ ولی به دلیل عدم دستیابی به توافق، جنگ داخلی بار دیگر در تابستان1946 با حمله ­ی نیروهای چیانگ کای­شِک به مواضع کمونیست­ ها در شمال کشور آغاز شد. با توجه به حمایت مالی آمریکایی­ ها، نیروهای ملی توانستند به پیشروی­ هایی در مناطق تحت کنترل کمونیست ­ها نایل آیند؛ به طوری که آنان را از منطقه ­ی یان­ اَن محل استقرار ستاد مرکزی نیروهای مائو هم بیرون راندند، ولی مبارزات چریکی کمونیست­ ها که به پشت جبهه­ ی ارتش ملی رخنه کرده بودند، موجب شد ارتش ملی خسته از جنگ کلاسیک متحمل شکست و خسارت­ های زیادی شود.

عاقبت جنگ

در سال1948 وضعیت در جبهه­ های جنگ به نفع نیروهای مائو تغییر یافت و طی چند ماه تقریبا اکثر مناطق و شهرهای مهم شمالی و شرقی چین به دست نیروهای کمونیستی افتاد و آن­ها پیشروی خود را به سمت غرب، جنوب و جنوب غربی که در دست ارتش ملی بود، ادامه داده و پس از مدت کمی توانستند به اکثر استان­ های جنوبی و غربی نیز مسلط شوند. در نهایت در ژانویه­ ی1949، شهر پکن بدون خونریزی به دست کمونیست­ ها فتح شد. آخرین سنگر نیروهای ناسیونالیست طرفدار چیانگ، یعنی شهر چِنگ­ دو نیز به تصرف کمونیست­ ها در آمد و مارشال چیانگ کای­شِک همراه با باقیمانده از نیروهای تحت امرش به جزیره ­ی تایوان گریختند.

نیز نگاه کنید به

• مائو تسه تونگ(مائو زدونگ)، بنیانگذار جمهوری خلق چین

• مارشال چیانگ کایشک، ژنرال سرخ