رادیو در چین

از دانشنامه ملل
نسخهٔ تاریخ ‏۲۶ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۹:۳۷ توسط Shekvati (بحث | مشارکت‌ها) (صفحه‌ای تازه حاوی « == ''تاریخچه­ی رادیو در چین'' == نخستین ایستگاه پخش برنامه­های رادیویی در چین، در تاریخ23ژانویه­ی سال1923میلادی توسط یک روزنامه نگار آمریکایی به نام اوسبُرن[1]در شهر شانگهای راه اندازی شد. از این ایستگاه هر شب یک ساعت برنامه که عمدتا شامل موسیقی و ک...» ایجاد کرد)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)

تاریخچه­ی رادیو در چین

نخستین ایستگاه پخش برنامه­های رادیویی در چین، در تاریخ23ژانویه­ی سال1923میلادی توسط یک روزنامه نگار آمریکایی به نام اوسبُرن[1]در شهر شانگهای راه اندازی شد. از این ایستگاه هر شب یک ساعت برنامه که عمدتا شامل موسیقی و کمی هم اخبار داخلی و خارجی بود پخش می­شد که افزون بر شانگهای در برخی از شهرهای مهم دیگر نیز شنیده می­شد. مؤسس این ایستگاه، سپس با همکاری یکی از تجار محلی اقدام به وارد کردن دستگاه­های رادیوی ساخت آمریکا برای مشتریان نمود که در مدت اندکی بیش از 500دستگاه رادیو به فروش رفته و مورد استقبال مردم واقع شد. این ایستگاه صرفا چند ماه به کار خود ادامه داده و به خاطر کمبود منابع مالی فعالیت آن متوقف گردید. به دنبال این حادثه دومین ایستگاه رادیویی در 15ماه مه سال1924 یک شرکت دیگر آمریکایی به نام کارول[2] با همکاری یک روزنامه­ی محلی به نام شِن بائو[3]فعالیت خود را آغاز کرد و با ایجاد شبکه­ای از استودیوها در سطح شهر شانگهای، برنامه­های تولیدی این استودیوها را پخش می­کرد. تا این سال دولت چین قانون و مقررات خاصی برای تأسیس ایستگاه­های رادیویی توسط بخش خصوصی تدوین نکرده بود. لذا، در ماه اوت سال1924 نخستین قانون راه اندازی ایستگاه­های رادیویی از سوی دولت تصویب و برای اجرا در اختیار متقاضیان قرار گرفت.

نخستین ایستگاه رادیویی که توسط یک فرد چینی راه اندازی شد، متعلق به شرکت سون سون[4]بود که در ماه مارس سال1927 در ساختمان این شرکت کار خود را آغاز کرد. این ایستگاه روزانه 6ساعت برنامه پخش می کرد. پخش برنامه­ی این ایستگاه نیز پس از دو سال و نیم فعالیت متوقف شد.

تأسیس نخستین ایستگاه رادیویی دولتی

نخستین ایستگاه رادیویی دولتی که در تاریخ 9ماه مارس سال1935توسط دولت ملی(کومین­تانگ) راه اندازی شد، ایستگاه پخش رادیویی شانگهای نام داشت که با خرید ایستگاه رادیویی که توسط خبرگزاری رویتر و شرکت میلینگتون دایر شده بود، فعالیت خود را آغاز کرد. پس از آن شهردار شانگهای 5 ایستگاه رادیویی دیگر را ایجاد نمود.

با پیشرفت اقتصادی شانگهای و توسعه­ی تجارت داخلی و بین المللی در این شهر، شانگهای به مرکز توسعه­ی رسانه­ی رادیویی تبدیل شد. پیش از سال1931میلادی، تنها حدود 12 ایستگاه رادیویی در این شهر فعال بود، در حالی­که در پایان سال1932، تعداد ایستگاه­ها بالغ بر49 استگاه شد که اغلب توسط چینی­های محلی و به منظور تبلیغ کالاهای تجاری مورد استفاده قرار می­گرفت. در پایان سال1936 تعداد رادیوهای در دست مردم به بیش از 70هزار دستگاه رسید. (www.shme.com)


با آغاز جنگ داخلی و تجاوز ژاپن به چین، شانگهای رونق اقتصادی گذشته­ی خود را از دست داد و در نتیجه ایستگاه­های رادیویی نیز یکی پس از دیگری فعالیت خود ار متوقف کردند. این وضعیت با شکست ژاپن در سال 1945و پایان جنگ تغییر کرد و در پایان سال1946تعداد ایستگاه­های رادیویی به بیش از 100مورد رسید. در ماه مه همان سال دولت ملی مستقر در نَن­جینگ برای سروسامان دادن به ایستگاه­های رادیویی غیر دولتی، و پایان دادن به هرج و مرج موجود در این زمینه، دومین قانون را در این خصوص تصویب و ابلاغ کرد. با اجرای این قانون و محدودیت­هایی که اعمال شد، تنها 22ایستگاه مجوز ادامه­ی فعالیت یافته و این تعداد در ماه مه سال1947 به 19 ایستگاه و در آستانه­ی پیروزی حزب کمونیست بر دولت ملی کومین تانگ، تعداد استگاه­های پخش رادیویی باز هم کاهش پیدا کرد. (www.radiomuseum.org)


با آزاد شدن شهر شانگهای توسط نیروهای کمونیستی، ایستگاه رادیویی خلق شانگهای آغاز به کار نموده و سایر ایستگاه­های خصوصی تحت نظارت و کنترل قرار گرفتند. در اکتبر سال1952، شانزده ایستگاه بخش خصوصی در هم ادغام و تحت نظارت ایستگاه رادیویی خلق شانگهای قرار گرفت و در سپتامبر سال1953، این دو سازمان در هم ادغام گردیده و ایستگاه خلق شانگهای تنها ایستگاه فعال رادیویی در این شهر شد.

وضعیت کنونی ایستگاه­های رادیویی

پس از تأسیس جمهوری خلق چین در سال1949، و حاکمیت حزب کمونیست بر این کشور، ایستگاه­های رادیویی در سراسر چین توسعه یافته و در مناطق مختلف شبکه­های رادیویی با هدف تبلیغ ایده­ها و ایدئولوژی کمونیستی و سیاست­های دولت آغاز به کار کردند. تمام این ایستگاه­ها و برنامه­های آن­ها با نظارت و کنترل مستقیم حزب و دولت فعالیت کرده و به سخنگوی حزب و مدافع سیاست­های دولت تبدیل شدند. پس از اجرای اصلاحات در اواخر دهه­ی1970، شبکه­های رادیویی نیز متحول شده و برنامه­های آن­ها براساس نیاز اقتصاد بازار شکل گرفت.

راديو ملي چين ايستگاه رسمي راديویی دولت چين است و99 كانال پخش دارد و روزانه200 ساعت برنامه پخش مي­كند. افزون براین، هر استان و منطقه­ی خود مختار نیز ايستگاه­هاي راديويي خاص خود را دارند.

براساس آمار منتشره از سوی دولت چین، در سال2010، بیش از78/96 درصد جمعيت اين كشور، زير پوشش راديويي قرار داشتند. در روستاها هم اين رقم به 64/95 درصد مي­رسد. در اين سال جمعا بالغ بر 14/68میلیون ساعت برنامه­ی رادیویی توليد شده كه 04/67میلیون ساعت آن برنامه­هاي راديويي بين المللي بوده است. تعداد ایستگاه­های زمینی رله­ی برنامه­های موج­های کوتاه و بلند رادیویی نیز بیش از 822 ایستگاه است. در حال­حاضر، تنها در شانگهای بیش از 100کانال رادیویی فعال است. در گذشته رادیو وسیله­ای برای رساندن پیام­ها و سخنان مقامات حزبی و دولتی به گوش مردم بود ولی اکنون به وسیله­ای دوطرفه و رساندن خواست­های مردم به گوش مسئولان تبدیل شده است.

راديو بین المللی چین كه در سال1947رسما تأسيس شد، امروزه اكثر نقاط دنيا را تحت پوشش خود دارد. اين ايستگاه راديويي روزانه1520ساعت برنامه به 61زبان خارجي و5 زبان محلي چيني پخش مي­كند. (www.stats.gov.cn)

 این رادیو دارای 30دفتر تهیه­ی خبر در خارج از کشور بوده و برنامه­های آن از بیش از 50موج کوتاه جهت پوشش دادن به تمام دنیا پخش می­شود. صدای این رادیو از موج اِف اِم و اینترنت نیز قابل شنیدن است. راديو پكن نیز در بيشتر استان­ها و مناطق خود مختار و در ژاپن، آمريكا، فرانسه، يوگسلاوي، پاكستان، مكزيك، آلمان، مصر، تايلند، و هنگ كنگ دفتر دارد. در سال1990 ، بیش از209/5 ميليون گيرنده راديو در سرتاسر چين وجود داشته است. (كتاب سبز چين) اين راديو از نظر زمان پخش و تعداد زبان­هایی که برنامه پخش می­کند، در ميان ايستگاه­هاي راديويي جهان (براي خارجيان) مقام سوم را كسب كرده است. (www.China.org.cn)


در هفدهم ماه آوریل سال2012، نخستین رادیو موج اف ام رادیو بین المللی چین در خارج از کشور و در نواکیشوت، پایتخت کشور موریتانی آغاز به کار کرد. (چهارمين خبرنامه رايزني فرهنگي ج.ا.ايران در پكن ، 91)



[1] - E.G. Osborn.

[2] - Carol.

[3] - Shen Bao.

[4] - Sun Sun.