راهپیمایی بزرگ و حماسی مائو تسه تونگ
رژه و راهپیمایی طولانی و حماسی مائو و حامیانش که از اکتبر1934شروع شد، نه تنها جایگاه مائو را در حزب کمونیست و تاریخ چین تثبیت و از مائو به عنوان یکی از فرماندهان جزء نظامی حزب، رهبری بلا منازع و قدرتمند ساخت، بلکه نقطه ی عطفی در تاریخ معاصر چین نیز به شمار می آید.
این راهپیمایی اجباری، با شرکت بیش از یکصد هزار نفر و در مسیری به طول دوازده هزار و پانصد کیلومتر، و با عبور از یازده استان و هجده رشته کوه و بیست و چهار رودخانه ی بزرگ و متوسط در جنوب غربی و شمال غربی صورت گرفت. این راهپیمایی بی سابقه، در کنار سختی ها و مشقت های طاقت فرسا، نتایج بسیار سودمندی نیز برای کمونیست ها داشت. هرچند دهها هزار نفر در طول این مسیر جان خود را از دست دادند. این راهپیمایی که از استان جیانگ شی در جنوب شرقی آغاز شده بود، با عبور از استان های گوان دونگ، منطقه ی خودمختار گوانگ شی، خونَن، گویی جو، یونَن، سی چوان، گَنسو و منطقه ی خودمختار مسلمان نشین نینگشیا، وارد بخش یان اَن در استان شَنسی در شمال غرب چین به پایان رسید[۱].
راهپیمایان در ابتدا مسیر و هدف مشخصی نداشتند، و در هر مسیری که قدم بر می داشتند با مشکلات سخت امنیتی و طبیعی مواجه می شدند و در برخی از مناطق از سوی حاکمان محلی به خاطر ترس از قوای چیانگ کایشِک به آنان پناه داده نمی شد.
آنها در طول مسیر، همیشه با احساس خطر جدی رو در رویی با قوای نیروهای ملی را داشتند. تعداد بسیاری از راهپیمایان در طول حدود یک سال پیاده روی، از بیغذایی، سرما، سقوط در رودخانه و یا دره ها و یا افتادن از صخره های بلند جان خود را از دست دادند. گروهی که از این مسیر سخت و طولانی جان سالم به در بردند، در اکتبر 1935 به مقصد رسیده و ستاد فرماندهی و مقر ارتش سرخ را در یان اَن برپا ساختند. رهبران و اعضای بلند مرتبه ی حزب کمونیست، پس از ده سال استقرار در این منطقه و مواجهه با سختی ها و مشکلات فراوان توانستند با سازماندهی مجدد، تعداد اعضای خود را به بیش از 2/1میلیون نفر رسانده و با استفاده از تجهیزات برجای مانده از قوای ژاپنی پس از پایان جنگ جهانی و تسلیم ارتش ژاپن، به نیروی بلامنازع و تعیین کننده در جنگ داخلی تبدیل و سرانجام با شکست نیروهای چیانگ کایشِک، در اکتبر سال 1949، موفق به تأسیس جمهوری خلق چین شوند[۲].