سیاستگذاری فرهنگی کانادا

فرهنگ بخش پویای اقتصاد کانادا محسوب می‌شود که به طور مستقیم یا غیرمستقیم به اقتصاد ملی آن نیز کمک می‌کند. برطبق اطلاعات ارائه شده از سوی اداره آمار این کشور، تأثیر مستقیم بخش اقتصاد بر هنرهای زیبا و بخش فرهنگ کشور بالغ بر 14/2 میلیارد دلار در سال(90-1991م) بوده است که تقریباً 2/3 درصد از تولید ناخالص ملی را تشکیل می‌دهد. هنرهای زیبا و فرهنگ علاوه‌بر سطوح دولتی از حمایت‌های بخش خصوصی کشور نیز برخوردارند. از زمان جشن‌های سده در سال 1967م، شمار زیادی از سازمان‌ها و نهادهای دولتی کمک‌های مالی قابل توجهی به صنایع فرهنگی، مؤسسات و هنرمندان کشور نموده‌اند. سالیان متمادی نابرابری‌های فاحشی میان ایالت‌های کشور از لحاظ میزان حمایت، پشتیبانی و توزیع بودجه فرهنگی وجود داشته است. در سال(1992م) دولت‌های مختلف در کلیه سطوح مبلغ 6 میلیارد دلار در امر فرهنگ سرمایه‌گذاری نمودند. از این میزان 2/9 میلیارد دلار از طریق دولت فدرال، 1/9 میلیارد دلار از طریق ایالت‌ها و 1/2 میلیارد دلار از طریق شهرداری‌ها تأمین گردید. در ایالات کِبک و انتاریو عمده تمرکز بر بودجه‌های فرهنگی فدرال بوده است، زیرا اغلب سازمان‌ها و نهادهای فرهنگی فدرال در این دو ایالت واقع شده‌اند.

86 درصد از بودجه دولت‌های فدرال به نهادها و سازمان‌های فرهنگی فدرال(نظیر شرکت سهامی خبرگزاری کانادا، موزه‌های ملی و مکان‌های تاریخی فدرال) تعلق دارد. 14 درصد باقی مانده به صورت کمک‌های مالی و اعطای جوایز به صنایع فرهنگی، مؤسسات، سازمان‌ها و هنرمندان پرداخت می‌گردد. 23 درصد بودجه دولت‌های ایالتی و منطقه‌ای در بخش فرهنگ به کتابخانه‌ها و میراث فرهنگی اختصاص می‌یابد. در سال 1992م، 80 درصد از بودجه فرهنگی 1/2 میلیارد دلاری شهرداری‌ها به کتابخانه‌های کشور اختصاص یافت.

سازمان میراث فرهنگی نیز طرح فرهنگی با عنوان «برنامه زیرساخت‌های جوامع(CIP)» را اداره و بر آن نظارت می‌نماید. این طرح جهت کمک به سازمان‌های حرفه‌ای، حقوقی و غیرانتقاعی فعال در عرصه میراث فرهنگی و هنرهای زیبا طراحی شده است. طرح پیش گفته اصلاح و بهبود فعالیت‌های مدیریتی، تأسیس و بهبود زیرساخت‌ها و تجهیزات فرهنگی و افزایش امکان دسترسی به کالاهای فرهنگی را برای مردم جزو اهداف خود قرار داده است. عمده کمک‌های مالی و غیرمالی انجام گرفته از طریق این طرح توسط سازمان میراث فرهنگی تأمین می‌گردد.^[۱]^[۲] ^[۳]

حمایت از خلاقیت‌های فرهنگی

سیاست‌های فرهنگی کانادا به طور مستقیم و غیرمستقیم خلاقیت‌های فرهنگی را مورد حمایت قرار می‌دهد. در سال 1924م، سیاست‌های حمایت مستقیم از هنرمندان شکل گرفت. در سال 1951م، «شورای هنر کانادا» به منظور تأکید بر آموزش عمومی هنرهای زیبا تأسیس شد. مسؤولیت نشر و ارتقاء هنرهای زیبا، ادبیات و علوم انسانی و اجتماعی کشور برعهده این شورا است. هدف اصلی شورا توسعه و ترویج ایده «‌کانادا برای کانادائیان(Canada to Canadian)» بود. پایه و اساس توسعه سیاست فرهنگی کشوردر این شورا پایه‌گذاری شد. علاوه‌بر این، در سال 1982م گزارش کمیته بررسی و بازبینی سیاست فرهنگی فدرال(Applebaumِ Hebert)، پیشنهادات ویژه و خاصی را در خصوص وضعیت زندگی هنرمندان کشور ارائه نمود. به دنبال بررسی‌های به عمل آمده در سال 1986م طرح ضربتی «سیرین گلیناس(Siren ِGelinas)» در خصوص وضعیت اقتصادی و اجتماعی هنرمندان کشور به اجرا در آمد.^[۱] ^[۳]

در سال 1992م، دولت فدرال قانون وضعیت معیشتی هنرمندان کشور را تصویب نمود که در سال 1993م به مرحله اجرا درآمد. این آیین‌نامه چارچوب قانونی تحت نظارت دولت فدرال جهت برقراری روابط حرفه‌ای میان تولیدکنندگان و هنرمندان خود اشتغال کشور را به وجود آورد. دو راهکار جدید قانونی نیز براساس آیین‌نامه مذکور مطابق ذیل ایجاد گردید:

1. شورای کانادا که به سازمان میراث فرهنگی کشور خدمات مشاوره‌ای ارائه می‌کند و تحقیق درباره موضوعاتی چون مالیات‌بندی، دسترسی هنرمندان به منافع اجتماعی و ورشکستگی فرهنگی را برعهده دارد.

2. تریبون روابط حرفه‌ای تولید کنندگان و هنرمندان، که بخش دیگری از چارچوب حقوقی است و در آن آیین‌نامه مذکور پیش‌بینی شده است. به منظور تشویق، پشتیبانی و حمایت از بخش خصوصی فرهنگ از قبیل مؤسسات تئاتر، گالری‌های عمومی و موزه‌های کشور، اصلاحاتی بر ماده قانون مالیات بردرآمد مصوب 1991م اعمال گردید. لازم به ذکر است که موزه‌ها و سایر مؤسسات هنری کشور با مقاصد سودآوری تأسیس نشده‌اند. در حقیقت، این موسسات به عنوان سازمان‌های عام‌المنفعه هستند. این بدان معناست که اشخاص حقیقی که به بخش فرهنگ و هنر کشور کمک‌های مالی اعطاء می‌نمایند، در ازای چنین کمک‌هایی از معافیت‌های مالیاتی تا حداکثر 20 درصد درآمد مالیات‌دهندگان در طی سال بهره‌مند می‌شوند. طی یک دهه گذشته سازمان‌های هنری و فرهنگی کشور به طور فزاینده‌ای متکی بر حمایت بخش خصوصی بوده‌اند. نهادهای فعال در حوزه هنرهای نمایشی اکنون بیش از 16 درصد بودجه خود را از طریق اعتبارات مالیاتی بدست می‌آورند. در دهه 1990م، تغییرات مالیاتی جزئی با تصویب قانون ویژه وضعیت معیشتی هنرمندان کشور در جهت بهبود وضعیت مالی هنرمندان و سازمان‌های هنری اعمال گردید. هنرمندانی که در استخدام سازمان‌های هنری کشور هستند، هم اکنون تا مبلغ 1000 دلار از معافیت مالیاتی برخوردار می‌گردند. اعطای چنین معافیت‌هایی به هنرمندان حرفه‌ای کشور به علت وجود هزینه‌های جانبی تولید آثار هنری و جبران بخشی از این هزینه‌ها می‌باشد که توسط کارفرمایان بخش‌های هنری کشور جبران نمی‌شود. سازمان‌های خدمات هنری خدمات گوناگونی را به انجمن‌های هنری کشور ارائه می‌دهد و در امر توسعه و ترویج حوزه‌های هنری فعال هستند. این سازمان ها نیز از چنین اعتبارات مالیاتی بهره‌مند می‌گردند.

در سال 1992م حمایت‌های مالی شورای هنر از هنرهای زیبا بالغ بر 89/44 میلیون دلار گردید. در همین سال شورای مذکور تعداد 4341 جایزه به هنرمندان و سازمان‌های هنری کشور اعطا نمود. از این مبلغ تقریباً 23 درصد از طریق طرح اعطای جوایز هنری به اشخاص حقیقی و 77 درصد از طریق دیگر طرح‌های شورا به سازمان‌های فعال فرهنگی و هنری اعطاء شد. طرح اعطای جوایز هنری بزرگ‌ترین طرح شورای هنر در پشتیبانی مالی از هنرمندان حقیقی کشور می‌باشد. از دیگر طرح‌های حمایتی شورا می‌توان به طرح‌هایی چون بانک هنر، اکتشافات فرهنگی و هنری، بخش انتشارات و تألیفات هنری، توریسم فرهنگی و هنرهای رسانه‌ای اشاره نمود. کمیسیون حقوق قرضه عمومی در سال 1986م و به منظور جبران مالی استفاده عمومی از آثار موجود مؤلفان کانادایی در کتابخانه‌های کشور تأسیس شد. طرح مذکور توسط کمیسیونی متشکل از نمایندگان انجمن‌های نویسندگان، کتابخانه‌ها و ناشران کتاب اداره و نظارت می‌گردد. در سال 1991م، مبلغ 6/2 میلیون دلار از طریق طرح حقوق قرضه عمومی به مؤلفان پرداخت گردید. این مبلغ به مؤلفانی تعلق می‌گرفت که نام کتاب آنها در فهرست کتابخانه‌های منتخب کانادا قرار گرفته باشد.^[۱] ^[۴]^[۵]

نیز نگاه کنید به

سیاستگذاری فرهنگی روسیه

کتابشناسی

↑ ^۱٫۰ ^۱٫۱ ^۱٫۲ Foote, J. A. (2003). Federal cultural policy in Canada. Retrieved February 5, 2024.
↑ Foote, J. (2001). Cultural diversity and governance in Canada. In C. Mercer (Ed.), Culturelink special issue: Cultural policies and cultural diversity (pp. 11-32).
↑ ^۳٫۰ ^۳٫۱ Foote, J. (1999). La politique culturelle fédérale au Canada. Loisirs et .Société, 22(2), 3-241
↑ Rabinovitch, V. (1998). The social and economic rationales for Canada’s domestic cultural policies. In D. Browne (Ed.), The culture/trade quandary: Canada’s policy options (pp. 17-32).
↑ لاریجانی، فاضل(1395). جامعه و فرهنگ کانادا. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی.ص.171-175.

[:02-1] ۱٫۰ ^۱٫۱ ^۱٫۲ Foote, J. A. (2003). Federal cultural policy in Canada. Retrieved February 5, 2024.

[:12-2] Foote, J. (2001). Cultural diversity and governance in Canada. In C. Mercer (Ed.), Culturelink special issue: Cultural policies and cultural diversity (pp. 11-32).

[:22-3] ۳٫۰ ^۳٫۱ Foote, J. (1999). La politique culturelle fédérale au Canada. Loisirs et .Société, 22(2), 3-241

[4] Rabinovitch, V. (1998). The social and economic rationales for Canada’s domestic cultural policies. In D. Browne (Ed.), The culture/trade quandary: Canada’s policy options (pp. 17-32).

[5] لاریجانی، فاضل(1395). جامعه و فرهنگ کانادا. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی.ص.171-175.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]