دنگ اینگ چائو

از دانشنامه ملل
نسخهٔ تاریخ ‏۲ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۲۱:۱۷ توسط Samiei (بحث | مشارکت‌ها)
تصویر دنگ اینگ چائو به همراه همسرش

در طول تاریخ چین، علی­رغم این­که به‌­صورت سنتی و فرهنگی جامعه­‌ی زنان در مقایسه با مردان از اعتبار و جایگاه مناسبی برخوردار نبوده­‌اند، ولی در هر عصری زنانی زندگی می­‌کردند که در مقام و موقعیت­‌‌های مختلف خدمات ارزنده‌­ای برای پیشرفت فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و حتی نظامی این کشور ارایه کرده‌­اند. این رویه در دوران معاصر، به ویژه پس از روی کارآمدن حزب کمونیست، نیز ادامه یافته و با اعلام برابری حقوقی زن و مرد، زمینه برای ارتقای جایگاه زنان در عرصه­‌های مختلف سیاسی-اجتماعی فراهم آمد که مشخصات برخی از این زنان برجسته به شرح زیر است: دنگ اینگ چائو(Deng Yingchao)(1904 -1992میلادی)، انقلابی و سیاستمدار فعال پرولتاریا، و پیش‌­آهنگ فعالیت زنان چین بود. وی در سال 1919میلادی، در جنبش ضد امپریالیستی و ضد فئودالی چهارم ماه مه شرکت کرد و باتفاق «چوئِن­ لای»(← چوئن لای، نخست وزیر مادام العمر جمهوری خلق چین)نهضت میهن پرستی دانشجویان شهر«تیَن­جین» را رهبری و در سال 1925میلادی، با چوئِن ­لای (← چوئن لای، نخست وزیر مادام العمر جمهوری خلق چین) ازدواج کرد. وی نیز در راهپیمایی بزرگ حضور داشت. دِنگ اینگ چائو، کمیسر کنفرانس بین المللی ضد تجاوز چین نیز بود. پس از تأسیس جمهوری خلق چین، وی به سمت­‌های نایب رئیس و معاون دبیر گروه حزبی اولین، دومین، و سومین دوره‌­ی فدراسیون زنان و رییس افتخاری چهارمین دوره­‌ی این سازمان، نایب رییس کمیته‌­ی خلقی دفاع از کودکان، رییس افتخاری انجمن دوستی با کشورهای خارجی منصوب شد. وی هم­چنین، ریاست هشتمین تا دوازدهمین دوره‌­ی کمیته‌­ی مرکزی حزب کمونیست چین، عضویت دفتر سیاسی یازدهمین و دوازدهمین دوره­‌ی کمیته­‌ی مرکزی حزب کمونیست چین، دبیر دوم کمیته­‌ی بازرسی انضباطی مرکزی، عضویت اولین تا سومین دوره­‌ی کمیته­‌ی دایمی مجلس ملی نمایندگان خلق چین، نایب رئیس چهارمین و پنجمین دوره­‌ی کمیته‌­ی دایمی مجلس ملی نمایندگان خلق چین، عضو اولین دوره­‌ی کمیته­‌ی دائمی کنفرانس مشورت سیاسی خلق چین و ریاست ششمین دوره­‌ی کنفرانس مشورت سیاسی خلق چین را بر عهده داشت.[۱]

نیز نگاه کنید به زنان سیاستمدار معاصر چین؛ چوئن لای، نخست وزیر مادام العمر جمهوری خلق چین

کتابشناسی

  1. سابقی،علی محمد (1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،جلد اول، ص340-341