مهم ترین نشریات ادواری زیمبابوه

در سال 1981 دولت زیمبابوه با خرید 5 میلیون دلار ارزش سهام شرکت انتشاراتی رودزیا برنامه نشر کشور را رونق بخشید.در همین زمان دو نشریه دوران یان اسمیت یعنی روزنامه های "هرالد" و "کرونیکل" که زمانی سیاست های حکومت اسمیت را تبلیغ می کردند،تحت نظارت دولت قرار گرفتند.پس از آن "اتحادیه رسانه های جمعی" در ژانویه 1981 تأسیس شد."شامیاریرا"،وزیراطلاعات وقت،رئیس اتحادیه روزنامه نگاران زیمبابوه شد.از سال 1986 به بعد که کشور تک حزبی شد،روزنامه های "هرالد" در حراره و "کرونیکل" در بولاوایو و دو نشریه ی ساندی میل و ساندی نیوز، به عنوان نشریات دولتی فعالیت خود را توسعه دادند و توزیع آنها در مناطق روستایی گسترش یافت.فقدان یک روزنامه مستقل در برابر روزنامه های رسمی کشور احساس می شد تا این که دولت تصمیم به چاپ روزنامه "گازت" گرفت. گازت،بیانگر افکار عمومی جامعه در برابر اقدامات دولت بود و به نوعی آرای مخالفین را هم انتشار می داد.متعاقباً ،دولت با چاپ روزنامه های منطقه ای یا ایالتی موافقت نمود و روزنامه های "مانیکا پست" در شهر موتاره و " گوئرو تایمز" در منطقه میدلند اجازه فعالیت یافتند.در اوایل دهه 1990 دولت با همکاری و حمایت سازمان یونسکو موافقت خود را با چاپ شش عنوان روزنامه به زبان های محلی اعلام نمود.دولت بعدها چاپ هفته نامه "صدای مردم" را که ارگان حزب حاکم بود،در دستور کار خود قرار داد و با تأسیس" مؤسسه اخبار داخلی زیمبابوه" نظارت بر انتشار اخبار در مطبوعات را آغاز کرد.

در دهه 1990 به دنبال افزایش موج انتقادها بر سیاست های دولت موگابه،روزنامه های منتقد مستقل در جامعه منتشر شدند.از جمله این مطبوعات می توان به"گازت مالی"[5] ، “"ديلی نيوز"[6] و "استاندارد"[7] اشاره کرد.هفته نامه " اينديپندنت"[8] نیز بیشتر با برنامه های رسانه ای دولتی[9]  رقابت می کرد.