نظام حزبی اسپانیا
نظام های حزبی اصلی
یک نظام حزبی همانند هر نظام دیگری از بخش ها و اجزایی تشکیل گردیده که روابطی میان آن ها برقرار می باشد.نظام های حزبی از سازماندهی و تشکل مجموعه ای از احزاب مختلف ایجاد و از طریق نهادهایی که اختلاف و نیز همکاری را قاعده مند می سازند اداره می شوند. اگر نظام های حزبی در طول زمان تغییر کندی داشته باشند به سکون و ناکارایی آن ها منجر خواهد گردید.(79)
یک حزب، در مفهوم عام، گردهمایی مردمی است که دربارهی برخی مسائل نظرات مشترک دارند و می خواهند برای دست یافتن به هدف های مشترک با هم کار کنند. حزب سیاسی، چرخ دندهی ماشین دموکراسی است . اگرچه احزاب سیاسی سابقهی بیشتری از دموکراسی های نو دارند اما رشد آن ها با تکامل دموکراسی همزمان بوده است. در کشورهای مختلف، نظام های حزبی گوناگونی وجود دارد: نظام دو حزبی، نظام چندحزبی و نظام تک حزبی. در نظام دو حزبی، چون همهی وزیران از یک حزب، حزب اکثریت هستند کابینه های باثباتی تشکیل می شود، ثبات حکومت نیز کارایی اداری و استمرار سیاست را در کشور تأمین می نماید. ولی نظام دو حزبی اقتدار قوهی مقننه را به شدت نابود می کند و سبب غلبهی قوهی مجریه بر آن می شود. نظام تک حزبی هم در کشورهایی وجود دارد که دارای ایدئولوژی های کمونیستی هستند.
1) democratic cynicism
نظام چند حزبی بیشتر در کشورهای قاره اروپا رایج است و شمار اینگونه احزاب در برخی کشورها حتی 20 حزب هم بوده است. (80)
حال با توجه به تفاسیر فوق، می توان اسپانیا را در گروه نظام های چند حزبی قرار داد.زیرا در اسپانیا ائتلاف بین هیئت وزیران ضروری است و چند گروه یا حزب دست به هم می دهند تا اکثریت را به وجود آورند. بنابراین حکومت های حزبی، به گروه ها یا احزابی که آن را از راه ائتلاف تشکیل داده اند وابسته می مانند. در اسپانیا احزاب سیاسی همواره قادر بوده اند از منابع دولتی در جهت اهداف خویش استفاده کنند همانطوریکه نمایندگان آن ها در پارلمان ها نیز حقوق خود را از طریق حکومت دریافت می کنند. این حقیقت آن ها را از انواع دیگر تشکل ها و انجمن های داوطلبانه در جامعه مدنی که بر منافع محدود اعضای خویش تأکید دارند جدا می سازد.
احزاب سیاسی اسپانیا
سابقه حزب گرائي در اسپانيا به ربع آخر قرن نوزدهم ميلادي باز مي گردد. در حال حاضر در اين كشور حدود يكصد حزب ملي و منطقه اي و تشكل سياسي بزرگ و كوچك (از راست افراطي تا چپ تندرو) وجود دارد.(81) احزاب سياسی، مَظهر کثرت گرائی 1 سياسی هستند که به شکل گيری وتجلی ارادهء ملی کمک می کنند و وسيله ای مؤثر جهت مشارکت در شئون سياسی به شمار می آيند. تشکيل احزاب و فعاليت آن ها به شرط احترام به قانون اساسی و ساير قوانين، آزاد است. ساختار درونی وعملکرد احزاب بايد دمکراتيک باشد. (82) شهروندان اسپانیایی، قبل از ورود اسپانیا به دموکراسی مشارکتی در اواخر دهه 1970، تجربه چندانی در رابطه با درگیری های سیاسی نداشتند. حق رأی بسیار محدود بود، مکانیزم ها و ساز و کارهای انتخاباتی کنترل شده و فاسد بود ، و احزاب سیاسی نخبه گرا بودند. بر اساس رژیم فرانکویی، جامعه اسپانیایی غیر سیاسی شد؛ تنها شکل رسمی سیاسی که ضمانت اجرایی نیز داشت، جنبش ملی بود. بقایای احزاب سوسیالیست و احزاب کمونیست به صورت زیرزمینی عمل می کردند، و در معرض اقدامات به شدت سرکوبگرانه بودند. احزاب سیاسی، بعد از چهل سال که هیچ گونه انتخابات مجلسی وجود نداشت، دوباره احیا شدند و در ماه های پس از مرگ فرانکو گسترش پیدا کردند. احزاب چپ از جمله کمونیست ها و سوسیالیست ها که مخفیانه عمل کرده بودند یا تبعید شده بودند، مجددا سازمان ها و سنت های ایدئولوژیکی را برای تشکیل پایگاه های فعالیت سیاسی خود داشتند. با این حال احزاب راست و مرکز، چنین ساختارهایی را نداشتن و فاقد تجربه در مشارکت سیاسی بودند. حزب ائتلافی که در اولین انتخابات رژیم دموکراتیک جدید، (در ماه ژوئن 1977 )، پیروز شد، موفق نشد که یک چشم انداز سیاسی منسجم را توسعه دهد. اگر هم در دوره کوتاهی موفقیتی حاصل کرد به دلیل کاریزمای رهبرش ، سوارز2 بود و در نهایت حزب در برابر منازعات داخلی خود سر تسلیم فرود آورد. با پیروزیحزب سوسیالیست کارگران اسپانیا در سال 1982،نظام سیاسی اسپانیا از یک تقسیم بندی راست- چپ میانه به سمت توفق مرکز- چپ سوق پیدا کرد.
1) Pluralismo
2) Suarez
به طور کلی، گرایش احزاب سیاسی اسپانیا به سمت مرکز بوده است، و به طور قابل ملاحظه ای حمایت از احزاب افراطی را رد کرده اند، که این امر نشانه خوبی برای ثبات آینده کشور است.(83)
حزب سوسیالیست کارگران اسپانیا
حزب سوسیالیست کارگران اسپانیا ، قدیمی ترین حزب سیاسی در اسپانیا است. این حزب در سال 1879 توسط پابلو ایگلسیاس1به عنوان یک حزب کارگری مارکسیستی تاسیس شد، که در کنار اتحادیه صنفی2که اساسش حمایت از کارگران بود ، تکامل پیدا کرد. هدف هر دو سازمان به دست آوردن یک هم صدایی در بین طبقه کارگر در عرصه سیاسی بود. همانطور که در دهه 1920 و اوایل دهه1930 ،حزب سوسیالیست کارگران شروع به کسب کرسی های پارلمانی کرد ،اعضای آن که شامل روشنفکران، نویسندگان و معلمان می شد، گسترش پیدا کرد. اولین تجربه حزب سوسیالیست کارگران به عنوان حزب حاکم در دوران جمهوری دوم که جمهوری آشفته بود، به دست آمد اما عمر رهبری اش بسیار کوتاه بود. حزب فوق، اعملا سرکوب گرانه دوران فرانکو را تجربه کرده است، و رهبرانش به تبعید رفتند ( در درجه اول در فرانسه). حزب سوسیالیست کارگری در سال های اولیه دیکتاتوری فرانکو، در اسپانیا تقریبا نابود شد. در سال های بعد، رهبری حزب در تبعید ارتباطش را با آنچه که در داخل کشور در حال تحول بود ،از دست داد. در اواسط دهه 1950، گروه های سوسیالیستی در اسپانیا شروع به سازماندهی خود کردند و در دهه 1960 گروه کوچکی از فعالان، که به وسیله دو نفر از وکلای جوان از سویل3 ، به نام های آلفونسوجرا4 و فیلیپه گونزالس5، رهبری می شد، حزب سوسیالیست کارگری را مجددا احیا کردندو شروع به ایجاد تغییراتی در درون حزب کردند.(84)
سوسیالیست های جوان که به شدت در جمهوری فدرال آلمان (آلمان غربی)، سوسیال دموکرات شده بودند به ایدئولوژی میانه روتری از مارکسیسم سخت و محکم از نوع قدیم علاقه داشتند. در سال 1972 مبارزه برای کسب قدرت میان دو گروه سوسیالیست های در تبعید و سوسیالیت های جوان به پیروزی نسل جوان انجامید، و گونزالس در سال 1974 به عنوان دبیر کل حزب سوسیالیست کارگری در کنگره دوازدهم آن انتخاب شد.
در دوران گذار به دموکراسی، حزب سوسیالیست کارگری اساسا با اصلاحات برنامه چهارم که در ماه سپتامبر توسط سوارز تهیه و تنظیم شد همکاری کردند و دیگر گروه های چپ نیز همین کار را انجام دادند. هنگامی که پس از جنگ های داخلی ، انتخابات آزاد برای اولین بار در ماه ژوئن 1977 در کشور برگزار شد، حزب سوسیالیست کارگری، به حزب اصلی مخالف دولت اسپانیا تبدیل شد.
1) Pablo Iglesias 2) Unión General de Trabajadores 3)Seville
4)Alfonso Guerra 3) Felipe Gonzalez
با این حال، در حالی که حزب از نظر محبوبیتش در حال رشد بود اما از درون به تنش های عمیق ایدئولوژیک مبتلا شد. هر چند سوسیالیست ها برای اینکه حمایت رای دهندگان را به دست بیاورند ، تصویری اعتدال گرایانه از خود به رای دهندگان ارائه داده بودند ولی این موضع از سوی اعضای رادیکال تر حزب، به شدت مورد حمله قرار گرفت زیرا آن ها معتقد بودند که گونزالس و حامیان وی به دلیل اینکه بر کسب آرا تاکید بیشتری دارند و به پیشبرد منافع کارگران توجه کمتری دارند، باید مورد انتقاد قرار بگیرند.(85)
این شکاف در ماه مه 1979 در بیست و هشتمین کنگره حزب سر بر آورد. هنگامی که گونزالس با وجود تلاش های بسیار موفق نشد اصطلاح مارکسیست را از قانون اساسی حزب حذف کند، استعفا داد. از آنجایی که اکثر اعضای حزب به گونزالس به عنوان رهبری ارزشمند می نگریستند، در کنگره فوق العاده ای که در ماه سپتامبر 1979 برگزار شد، گونزالس مجددا انتخاب شد. حزب خود را مارکسیست دیگری تعریف کرد و سیاست های میانه روی و عمل گرایی را در پیش گرفت، در نتیجه امکان داشت حزب سوسیالیست کارگری به طیف وسیعی از جامعه تسری پیدا کند. زمانی که آن ها آرای مردمی خود را از 5.5 میلیون رای در سال 1979 به 10 میلیون رای در سال 1982 افزایش دادند، این انتخابات یک عامل کلیدی در پیروزی سوسیالیست ها در سال 1982بود. (86)
با این حال، گونزالس به تاکید خود بر نوسازی اقتصادی به جای سیاست های سنتی سوسیالیست، ادامه داد،که این امر به طور فزاینده ای منجر به ارتباط با مخالفین تاریخی یعنی اتحادیه های کارگری شد.طبق نظر سنجی صورت گرفته در پایان سال 1987 که یک ثبات را نشان می دهد، گرچه چشمگیر نیست، ولی حمایت مردمی از سوسیالیست ها را کاهش می دهد. با این حال، حزب سوسیالیست کارگری در اواسط سال 1988 به عنوان حزب حاکم، رقیب جدیدی نداشت.
حزب کمونیست اسپانیا
حزب کمونیست اسپانیا1 به دنبال جریان خیزش انقلابی که در پی جنگ جهانی اول و انقلاب بلشویکی در روسیه آغاز شد، به وجود آمد. عمدتا به دلیل وجود سوسیالیست قوی در اسپانیا و جنبش های آنارشیستی که قبلا انتهای طیف سیاسی چپ را اشغال کردند، با این حال،کمونیست های اسپانیایی به اندازه همتایان خود در کشورهای اروپایی قدرتمند نشدند. در سال های اولیه فعالیت حزب کمونیست اسپانیا ، عضویت در حزب به دلیل اقدامات سرکوب گرانه ای که توسط دیکتاتوری پریمو د ریورا2 در دهه 1920 صورت می گرفت،هرگز وسیع نبود . هنگامی که حزب کمونیست اسپانیا حملات سوسیالیست ها و دیگر سازمان های چپ را متوقف کرد ، نفوذ کمونیست در چپ افزایش یافت و در سال 1934 به سوی یک جبهه استراتژی ملی تغییر جهت داد.(87)
1) Partido Comunista de Espana—PCE
2) Miguel Primo de Rivera
در طول جنگ داخلی، نیروهای چپ دوباره تقسیم شدند. کمونیست ها قصد داشتند قبل از این که انقلاب سیاسی و اجتماعی شان شروع شود ، جنگ علیه نیروهای فاشیستی به اتمام برسد در حالی که دیگر سازمان های چپ تمایل نداشتند که بازسازی جامعه اسپانیایی را به تعویق بیندازند. کمونیست ها در سرکوب دیگرسازمان های چپ که رقیب آن ها محسوب می شدند رفتار وحشیانه ای در پیش گرفته بودند، که این امر باعث شد دیگر نیروهای ضد فرانکو در دوره پس از جنگ داخلی ، حزب را طرد کنند.
حزب کمونیست در اواسط دهه 1950، تلاش های زیادی را برای بیرون آمدن از انزوای خود شروع کرد و سیاست طراحی شده ای را برای گرد هم آوردن ائتلاف گسترده ای از احزاب، تحت رهبری حزب کمونیست اسپانیا برای مخالفت با دیکتاتوری فرانکو ،اتخاذ کرد. جالب اینجاست که رژیم فرانکو به خودی خود، تمرکزش را بر حملات علیه حزب کمونیست،معطوف کرده بود که همین امر حزب را قادر ساخت به یک نقطه محوری برای دانشجویان معترض و کارگران تبدیل شود. این حزب یک مبنای سیاسی پیرامون جنبش اتحادیه کارگری معروف به " CCOO"1 بوجود آورد و با پایان عصر فرانکو ، حزب کمونیست اسپانیا تحت رهبری سانتیاگو کاریلو2کارآمد ترین سازمان سیاسی در اسپانیا بود.
اگرچه عضویت درحزب کمونسیت به دنبال قانونی کردن حزب در سال 1977، افزایش پیدا کرد، ولی حزب کمونیست فقط 9 در صد رای مردمی در انتخاباتی که در آن سال یرگزار شد را به دست آورد؛ که در این انتخابات تسلط از چپ به سمت حزب رقیب یعنی حزب سوسیالیست رفت. بعد از اینکه در سال 1982 سهم رای حزب کمونیست به 3.8 درصد کاهش یافت، تنش های داخلی در داخل حزب به بحران تبدیل شدو رهبری کاریلو مورد تردید قرار گرفت.
کاریلو در حذف واژه لنینیسم3از اساسنامه حزب کمونیست در کنگره ای که در سال 1978تشکیل شد ، موفق شده بود. وی همچنان توسط شبه نظامیان طرفدار اتحاد جماهیر شوروی که او را مجبور کردند رویکرد انقلابی تری در پیش بگیرد، مورد انتقاد واقع می شد. در همان زمان یک گروه جهت دار اروپایی، که تحت عنوان ینوویتورز4شناخته می شد، به نوسازی و بحث های داخلی درون حزب پویا بخشید.
علاوه بر نفاق اساسی ایدئولوژیکی، همچنین با رهبری انعطاف ناپذیر فزاینده کاریلو یک نارضایتی کلی وجود داشت.پاکسازی های مکرر وی از آن دسته از اعضایی که بیشتر با او مخالفت می کردند باعث دادن تلفات زیاد و تضعیف روحیه حزب شد. پس از شکست قاطع حزب کمونیست در انتخابات ماه اکتبر 1982، کاریلو به عنوان دبیر کل حزب استعفا داد؛ وی با جراردو ایگلسیاس5، جایگزین شد.
در ماه های بعدی، گروه های متلاشی که از حزب کمونیست شکست خوردند، حمایت خود را برای تشکیل احزاب طرفدار شوروی یا احزاب مارکسیست لنینیست به حداقل رساندند.
1) Comisiones Obreras 2) Santiago Carrillo
3) Leninism 4) renovators
5) Gerardo Iglesias
در این میان حزب کمونیست مردم اسپانیا (طرفدار شوروی)1 و حزب کمونیست اسپانیا (مارکسیست لنینیست )2 نیز بودند. در درون حزب کمونیست اسپانیا، کاریلو به شدت با سیاست های ایگلسیاس مخالفت کرد. کاریلو منتقد پیشنهاد بعدی برای تشکیل ائتلافی از تمام نیروهای مترقی که در طیف چپ حزب سوسیالیست کارگران اسپانیا بودند، بود. ناسازگاری کاریلو،به اخراج وی از کمیته مرکزی حزب در آوریل سال 1985منجر شد.(88)
وی متعاقبا کمیته اتحادیه کمونیست را سازماندهی و رهبری کرد3، که کمیته فوق ،در دسامبر 1986 یک حزب جدید طرفدار شوروی با نام حزب اتحادیه کارگران کمونیست اسپانیا4 ، را تشکیل داد. با پایان سال 1987، و با فرا رسیدن انتخابات بعدی نشانه هایی از تلاش ی حزب کمونیست اسپانیا، حزب کمونیست مردم اسپانیا، و حزب اتحادیه کارگران کمونیست اسپانیا برای متحد کردن 3 حزب کمونیست به چشم می خورد. حزب کمونیست و حزب کمونیست مردم اسپانیا به همراه چندین حزب کوچک چپ دیگر یک ائتلاف انتخاباتی به نام حزب چپ متحد5 ، را برای اعتراض به انتخابات ملی در سال 1986 و همچنین انتخابات شهری و منطقه ای در سال 1987، تشکیل دادند.
حزب کمونیست اسپانیا، دوازدهمین کنگره حزب خود را در حالی که حزب به دلیل مشکلات مالی و عدم وجود وحدت به ستوه آمده بود، در فوریه 1988 برگزار کرد. اگرچه ایگلسیاس سیاست چپ متحد را آغاز کرده بود و تصفیه های حزب به پایان رسیده بود ولی منتقدان احساس کردند برای بسیج کردن چپ و بهتر نشان دادن حزب کمونیست اسپانیا در پای صندوق های رای، اقدامات قوی تر و همچنین رهبران کارامد تر لازم می نماید. در کنگره حزب خولیو انگیتا6انتخاب شد. اعضای حزب مجددا تعهدات خود در مقابل منافع کارگران را مورد تصدیق قرار دادند و سیاست هایی را با هدف جذب طرفداران حفظ منابع طبیعی وصلح جو اتخاذ کردند.(89)
اتحاد مردمی
اتحاد مردمی7یک حزب محافظه کار جناح راست بود که در سال 1976 توسط وزرای سابق فرانکو تحت رهبری فراگا8 تاسیس شد. فراگا کسی بود که راه را برای کمک به اصلاحات در دوران فرانکو هموار کرد و انتظار می رفت که در دوران بعد از حکومت فرانکو هم بتواند یک نقش کلیدی را بازی کند.
1) Partido Comunista de los Pueblos de Espana—PCPE
2) Partido Comunista de Espana--Marxista-Leninista—PCEml
3) Mesa para Unidad de los Comunistas—MUC
4) Partido de los Trabajadores de Espana-Unidad Comunista--PTE-UC
5) Izquierda Unida,IU
6) Julio Anguita
7) Alianza Popular—AP
8) Fraga
وی خواست مردم برای تغییر و تنفر آن ها از رژیم فرانکویی را دست کم گرفت و از یک انتقال بسیار تدریجی به دموکراسی طرفداری کرد. اگرچه فراگا قصد داشت یک تصویر اصلاح طلبانه از خود ارائه دهد ولی حزب وی توسط رای دهندگان به عنوان حزبی ارتجاعی و استبدادی نگریسته شد. رفتارها و خلق و خوهای شخصی فراگا و روابط نزدیکش با بسیاری از نامزدهای رژیم سابق اتحاد مردمی ،به تصور فوق دامن زد.
در ماه های پس از انتخابات 1977، نفاق در دورن اتحاد مردمی در رابطه با مسائل قانون اساسی که به عنوان سند پیش نویس تنظیم میشد، به حد اعلای خود رسید . اعضایی که بیشتر ارتجاعی بودند علیه پیش نویس قانون اساسی رای دادند و از تغییر جهت به سمت جناح راست طرفداری کردند. با این حال، فراگا قصد داشت به منظور تشکیل یک حزب راست- مرکز بزرگتر اتحاد مردمی را به سمت مرکز سیاسی سوق دهد. بسیاری از مرتجعین سرخورده ، حزب اتحاد مردمی را ترک کردند و فراگا و دیگر اعضای باقی مانده از حزب،به رهبران نسبتا محافظه کار دیگر برای تشکیل یک ائتلاف دموکراتیک1پیوستند. اگرچه امید می رفت که ائتلاف جدید برای کسانی که در سال 19977 به اتحاد مرکز دموکراتیک2رای دادند، به یک پشتیبان تبدیل شود اما ائتلاف فوقبا حکومت سوارز سرخورده شده بود. با این حال،هنگامی که انتخابات در مارس 1979 انتخابات برگزار شد، ائتلاف دموکراتیک تنها 6.1 درصد از آرا را به دست آورد و فراگا به عنوان رئیس حزب استعفا داد. در زمان کنگره سوم حزب اتحاد مردمی در دسامبر 1979، رهبران حزب نقش خود را در اتحاد مردمی مورد ارزیابی مجدد قرار دادند. خیلی ها احساس کردند که ایجاد ائتلاف صرفا رای دهندگان را گیج کرده است و و آن ها فقط به دنبال تاکید بر هویت مستقل حزب بودند. فراگا کنترل حزب را از سر گرفت و قطعنامه های سیاسی اتخاذ شده توسط کنگره حزب، گرایش محافظه کارانه اتحاد مردمی را مورد تصدیق قرار داد.
فراگا در اوایل دهه 1980،در متحد سازی اجزای مختلف ، پیرامون حق رهیری اش موفق شد .با افزایش رو به رشد تجزیه اتحاد مرکز دموکراتیک، به تلاش های فراگا برای احیای اتحاد مردمی، تحقق بخشیده شد. اتحاد مردمی در انتخابات عمومی که در اکتبر 1982 برگزار شد، هم آرای طرفداران پیشین اتحاد مرکز دموکراتیک و هم جناح راست را به دست آورد و به حزب عمده مخالف تبدیل شد.
در حالی که نمایندگان مجلس اتحاد مردمی در سال 1979 به 9 کرسی کاهش یافته بود، حزب خودش را با جناح راست کوچکی با نام حزب دموکرانیک مردم3 متحد کرد و در سال1982 ، 106 کرسی به دست آورد. افزایش قدرت اتحاد مردمی، بیشتر در انتخابات شهری و منطقه ای که در ماه می 1983 برگزار شد،مشهود بود،یعنی زمانی که حزب 26 درصد از آرا را به دست آورد.
اتحاد مردمی قبل از انتخابات ژوئن سال 1986، یکبار دیگر به نیروهای حزب دموکرانیک مردم پیوست و همراه با PL، CP را تشکیل دادند، و در تلاش دیگری حوزه انتخاباتی خود را گسترش دادند.
1) Coalicion Democratica—CD 2) Union de Centro Democrático, UCD
3)Partido Democrático Popular, PDP
ائتلاف خواستار اقدامات قوی تر علیه تروریسم، خصوصی سازی بیشتر و کاهش در مخارج و مالیات شد. با این حال، CP نتوانست سهم آرای خود را در انتخابات 1986 افزایش دهد و به زودی شروع به متلاشی شدن کرد. هنگامی که انتخابات منطقه ای در اواخر سال 1986برگزار شد و منجربه خسارات بیشتری برای حزب شد، فراگا به عنوان رئیس حزب اتحاد مردمی استعفا داد(اگرچه وی کرسی پارلمانی خود را حفظ کرد). در کنگره حزب در فوریه 1987، هرناندز1 به عنوان رئیس حزب اتحاد مردمی انتخاب شد، و وی اعلام کرد که تحت رهبری او حزب به یک حزب اروپایی جناح راستی مدرن تبدیل خواهد شد. اما هرناندز فاقد تجربه سیاسی در سطح ملی بود و در نتیجه این حزب همچنان رو به افول گروید. هنگامی که در انتخابات شهری و منطقه ای که در ژوئن 1987 برگزار شد، حمایت از اتحاد مردمی کاهش یافت، احتمال زیادی وجود داشت که مرکز اجتماعی و دموکراتیک2 به عنوان حزب عمده مخالف توسط سوارز،از حزب فوق پیشی بگیرد.
در سال 1989 نام اتحاد مردمی به حزب مردم تغییر یافت. حزب اتحاد مردم یک موقعیت راست- مرکز در نظام حزبی داشتند.نتیجه انتخابات 1977 تا حدودی چشم گیر بود اما در سال 1982 به عنوان دومین حزب شناخته شدو این حزب در سال 1991 در انتخابات منطفه ای کرسی های بیشتری را به دست آورد. در انتخابات پارلمانی 1993 به تعداد کرسی های بیشتری دست یافت و در سال 1996 با اکثریت نسبی بر سر قدرت آمد و وقتی که در انتخابات عمومی سال 2000183 کرسی به دست آورد قدرت مطلق شد. در سال 2004، با کسب 148 کرسی دومین حزب مخالف اصلی شد.(90)