دوران راتاناکوسین و سلطنت خاندان چاکری

پس از تاکسین، یکی از سرداران او به نام «فرابودا یود فاچولالوک» (Phra Boudha Uod Fa Chulalok) در ۱۷۸۲م با لقب رامای یکم به پادشاهی سیام رسید و دودمان سلطنتی چاکری را که تا امروز دوام آورده است، تأسیس کرد. دورهٔ پادشاهی او را دوران نوسازی دولت و فرهنگ سیام، نام‌گذاری کرده‌اند. بازسازی فرهنگی در این دوره بر مبنای الگوی سنتی آیوتایا صورت گرفت؛ او بود که پایتخت را به بانکوک منتقل کرد. ازهمین‌رو، تاریخ تایلند از ۱۷۸۲م به بعد را دوره بانکوک (یا راتاناکوسین) می‌نامند.

رامای یکم که فردی معتقد بود، نهاد رهبانیت بودیسم را بازسازی کرد و آن را با نهاد دولت درهم‌آمیخت و آموزهٔ بودیسم را از ناخالصی‌ها زدود. او در سال‌های ۱۷۸۸م و ۱۷۸۹م، شورایی از نخبگان را مأمور ویرایش مجدد کتاب مقدس بودائیان، یعنی تریپیتاکا (Tripitaka) کرد؛ او همچنین دست به تدوین و بازنگری در قوانین نو و کهنه زد که حاصل آن تدوین کتاب قانون سه نشانه (Tree Seals Code) بود که به زبان تایلندی آن را «کوتمای تراسامدونگ» (Kotmai Tra Samduang) می‌نامند. تدوین این کتاب را یکی از دستاوردهای بزرگ دوران سلطنت او می‌دانند. سعی او بر آن بود که جامعه تایلند را بر مبنای عقل و خرد استوار کند و به‌همین‌علت، جهان‌بینی نخبگان تایلندی را بر همین محور قرار داد. در این دوره هم برمه‌ای‌ها تهدیدی برای پادشاهی سیام شمرده می‌شدند و چندبار به این سرزمین حمله کردند. رامای یکم با کمک برادر و سرداران سپاه خود، در سال‌های ۱۷۸۵م و ۱۷۸۶م آن‌ها را شکست داد و تا شهر تاووی (Tavoy) واقع در جنوب برمه به‌پیش رفت. در زمان او بود که شهر «چیانگ مای» (Chian Mai) جزو سیام شد و سرزمین‌های مسلمان‌نشین شبه‌جزیره مالایا، خراج‌گزار سیام شدند.

گراند پالاس (Grand Palace) برگرفته از سایت الی گشت. قابل بازیابی از[https://www.eligasht.com/Blog/tourism/%DA%AF%D8%B1%D9%86%D8%AF-%D9%BE%D8%A7%D9%84%D8%A7%D8%B3%D8%8C-%DA%A9%D8%A7%D8%AE-%D8%B3%D9%84%D8%B7%D9%86%D8%AA%DB%8C-%D9%82%D8%AF%DB%8C%D9%85%DB%8C-%D8%A8%D8%A7%D9%86%DA%A9%D9%88%DA%A9/amp/ https://www.eligasht.com/Blog/tourism/

]مهم‌ترین یادگار رامای یکم، بنای شهر بانکوک است که توانست آن را از دهکده‌ای کوچک به شهری بزرگ تبدیل کند. وی در آن، صومعه‌های بودایی متعددی بنا کرد. معماری این شهر و کاخ‌ها و بناهای آن ملهم از معماری کهن آیوتایا است، از دیگر کارهای او ساختن مجموعه کاخ‌های سلطنتی در کنار رود چائوفرایا است که امروزه به‌گراند پالاس (Grand Palace) یا(کاخ بزرگ) مشهور است و از جاذبه‌های مهم توریستی تایلند به‌شمار می‌رود.

هنر نقاشی و ادبیات نیز، از تحولات این دوره بر کنار نماند و از مکاتب دیگر تأثیر پذیرفت. با این همه، هنرهای سنتی تایلند توانست با حفظ ویژگی‌های خود به بالندگی بیشتری برسد. در این دوره، شاعران درباری، ویرایش‌های تازه‌ای را از داستان‌های اسطوره‌ای تایلند، از جمله حماسه راماکیشن (Ramakien) (نسخه تایلندی رایامانای هند) و داستان حماسی اینائو (Inao) (برگرفته از افسانه جاوه‌ای پانجی(Panji)، نگاشتند. در دوران سلطنت رامای دوم که کشور ثبات سیاسی خوبی داشت، این جنبه از هنر تایلند جلوه بیشتری یافت؛ به‌ویژه که شاه خود شعر می‌گفت و مشوق شعر و ادبیات بود.

آثار سونتورن فود (Sunthorn Pho)، شاعر معروف تایلند، در همین دوره پدید آمده است. رامای دوم علاقه فراوانی به هنر منبت‌کاری داشت و آثار بسیاری را در این زمینه پدید آورد؛ از جمله آن‌ها می‌توان از قاب درب‌های نفیس معبد سوتات (Wat Suthat) نام برد که از نمونه‌های عالی هنر منبت‌کاری تایلند است. رامای دوم، دو پسر ناتنی (از دو مادر جداگانه) داشت که پس از وی به‌ترتیب به پادشاهی رسیدند. نخست، شاه «نانگ کلائو» (Nangklao) با عنوان رامای سوم به سلطنت رسید و برای مدت ۱۷سال در این مقام بود. در این مدت، برادر او که بعدها با نام شاه «مونکوت» (Mongkut) و لقب رامای چهارم سلطنت کرد، به جرگهٔ رهبانان بودایی پیوست و از نزدیک با منش و سازمان روحانیت بودایی آشنا شد. وی با تجربیاتی که از این دوره ۱۷ ساله به‌دست آورد، فرقه‌ای جدید در رهبانیت بودایی به‌نام تامایوت (Thammayut) تأسیس کرد. این فرقه با حمایت دربار رشد کرد و تا امروز شاهان تایلند از پیروان این فرقه به‌شمار می‌روند.گرچه سایر فرقه‌ها هم در روحانیت بودایی قدرت و اعتبار فراوانی دارند.

موضوعی که از دوران پادشاهی رامای دوم پیش آمد، مسئله نفوذ روزافزون غرب در جنوب شرقی آسیا و از جمله در سیام بود. پای غربی‌ها از دوران آیوتایا در سیام بازشده بود؛ اما نفوذ آن‌ها هنوز تعیین‌کننده نبود و شاهان سیام قدرت تصمیم‌گیری در برابر آن‌ها را داشتند. باگذشت زمان سیامی‌ها ناچار شدند با غربی‌ها و نمایندگان کشورهای اروپایی به‌نوعی سازش کنند تا استقلال خود را حفظ کنند. رامای سوم که پادشاهی محافظه‌کار بود، تعصب بسیاری در ترویج آئین بودا داشت و معابد و حوزه‌های دینی بودایی فراوانی را ساخت یا تعمیر کرد. به همین دلیل، اجازه نداد که غربی‌ها، سهم بسیاری از تجارت و بازرگانی تایلند به‌دست آورند. در نهایت، با توجه به فشار فراوان فرستادگان غرب، او صلاح دید که با آن‌ها کنار آید و برای نخستین‌بار قراردادی را با «بورنی» (Burney)، فرستاده انگلیس، امضا کرد و به هیئت مذهبی مسیحی اجازه داد که در تایلند به فعالیت بپردازند.

رامای چهارم یا شاه مونکوت (۱۸۵۱م تا ۱۸۶۸م) یکی از پادشاهان روشن‌فکر و اصلاح‌طلب تایلند شمرده می‌شود و همان‌گونه که گفتیم پیش از دوران سلطنت، سال‌ها در لباس راهبان بودایی بود. وی از راه تماس با هیئت‌های مذهبی اروپایی و آمریکایی، زبان‌های لاتین و انگلیسی را فرا گرفت و در کنار آن موفق شد که متون مذهبی زبان پالی یعنی زبان اصلی آموزه‌های بودا را بیاموزد. وی با فرهنگ، جغرافی، ریاضی و ستاره‌شناسی غرب آشنا شد؛ از این رو، هنگامی‌که به پادشاهی رسید، با پشتوانه غنی، با انگلیس و فرانسه و سایر قدرت‌ها روبه‌رو شد. او نخستین پادشاه دودمان چاکری بود که در سیام دست به اصلاحات جدی بر پایه الگوی غربی زد. او فرهنگ سیاسی کشور را به همان سیاق سنتی حفظ کرد؛ اما در زمینه‌های تکنولوژیک و سازمان‌های اداری، اصلاحاتی را انجام داد و دست به راه‌سازی، کانال‌سازی، کشتی‌سازی و تجدید سازمان ارتش و نظام دیوانی سیام زد. در زمان او بود که ضر اب‌خانه در سیام آغاز به کار کرد و ضرب سکه رایج شد. او همچنین کارشناسان و مشاوران غربی را در دربار و ادارات حکومتی به کار گرفت. در زمان او بانوی آموزگار انگلیسی، به‌نام آنا لئونوون (Anna Leonowen)، برای سرپرستی فرزندان بی‌شمار او به سیام رفت و خاطرات خود را در کتاب سلطان و من نگاشت، از روی این کتاب تاکنون چندین فیلم سینمایی در هالیوود ساخته شده است که موقعیت حساس پادشاه تایلند را در این دوره دشوار نشان می‌دهد.

نیز نگاه کنید به

تاریخ تایلند؛ شاه تاکسین و نوزایی ملی در تایلند؛ شاه چولالون کورن؛ رامای ششم (شاه واجیراووت)؛ رامای هفتم و هشتم؛ رامای نهم