آموزش بخشهای محروم از آزادی در آرژانتین
منظور اجرای سیستم آموزش و پرورش در همه مقاطع تحصیلی ابتدایی و دبیرستان در اماکنی است که به هر دلیل امکان حضور آزادانه افراد واجد شرایط در مدارس عمومی وجود ندارد.
آموزش خصوصی و بیمارستانی
منظور از آموزش خصوصی، برگزاری کلاسهای درس در منازل و بیمارستانهایی است که کودکان و نوجوانان واجد شرایط به دلیل شرایط سلامتی خود امکان حضور در کلاسهای عادی را ندارند. قانونگذار این نوع آموزش خاص را به منظور تضمین حق آموزش همه فرزندان کشور در هر سه مقطع اولیه، ابتدایی و دبیرستانی تعبیه نموده است.
علاوه بر مسائل فوق، ذکر چند نکته کلی در خصوص ساختار آموزش و پرورش کشور ضروری است. اول آن که تمامی ۸ حالت اختصاصی فوق جزء سیستم و ساختار آموزش و پرورش کشور محسوب شده و تمامی خدمات ارائه شده در آنها همچون مدارس عادی رایگان است. البته در برخی مدارس خاص که خدمات بیشتری ارائه میدهند، امکان دریافت هزینه پیشبینی شده است. دولت مسؤول ارائه آموزشهای رایگان برای همه فرزندان کشور است اما هزینه آموزشهای خاص توسط والدین پرداخت میشود. به همین دلیل به عنوان مثال در مدارس تشکیل شده توسط مسلمانان، معلمان از سوی آموزش و پرورش اعزام شده و برای این کار هیچ مبلغی دریافت نمیشود اما مدارس به دلیل ارائه خدمات بیشتری از جمله آموزش زبان عربی و یا دروس اسلامی و... هزینههایی را میتوانند دریافتکنند. علاوه بر آن لباس خاص مدارس، کتابها و اقلام آموزشی و سرویس مدارس رایگان نمیباشد و توسط والدین تدارک دیده میشود.
در قانون اساسی سازماندهی مدارس توسط دولت، بخشهای خصوصی، تعاونی و اجتماعی پیشبینی شده است. به غیر از دولت، مدارس دیگر میتوانند توسط کلیسا و یا سازمانهای دیگر حمایت مالی شوند. این مدارس سیستم کاملتری دارند و ساعات بیشتری را به تدریس میپردازند.
کلاسهای مقاطع ابتدایی و دبیرستان ممکن است در دو نوبت صبح و عصر و در ۵ روز هفته برگزار شود. آغاز کلاس با مراسم اهتزاز پرچم و سرود ملی در ساعت ۸ صبح آغاز میشود و تا ساعت ۱۳ ادامه دارد. نوبت عصر نیز از ساعت ۱۴ یا ۱۴:۳۰ دقیقه آغاز و تا ساعت ۱۷ و یا ۱۷:۳۰ ادامه مییابد. البته منظور از دو نوبته بودن مدارس، حضور دانشآموزان در کلاسهای درس هم صبح و هم عصر است نه نوبتبندی دانشآموزان در دو مدرسه صبح و عصر[۱].
نیز نگاه کنید به
نظام آموزش، تحقیقات و فناوری آرژانتین؛ آموزش های دانش آموزان خاص آرژانتین
کتابشناسی
- ↑ خیرمند، احمدرضا (1391). جامعه و فرهنگ آرژانتین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص321-323.