اسامی دین اسلام در کتب تاریخی چین

مسلمانان در چین، برگرفته از انجمن دوستی ایران و چین، قابل بازیابی از https://ircfa.com/1398/05/08/%D9%85%D8%B3%D9%84%D9%85%D8%A7%D9%86%D8%A7%D9%86-%D8%AF%D8%B1-%DA%86%DB%8C%D9%86/

یکی از ویژگی­‌های زبان چینی این است که به دلیل محدویت­‌های آوایی، برای تلفظ واژه‌ها و نام‌های غیر چینی، نمی‌توان معادل دقیقی یافت، و لذا، معمولا تلاش می‌شود که نزدیک­ترین واژه و یا نام چینی که همان معنا را می‌رساند را به جای آن انتخاب شود. به همین خاطر، در طول تاریخ برای اسلام هم نام‌های متعددی گذاشته اند تا هم تلفظ آن برای مردم آسان باشد و هم تقریبا مفهوم واژه اسلام را تا حدودی برساند. اسامی که در گذشته برای اسلام ب­کار می‌رفته عبارتند از: چون به اعراب تاشی می­ گفتند، به اسلام که از سرزمین‌های عربی آمده بود نیز«قانون تاشی»، «دین آسمانی»، «دین مقدس آسمانی»، «دین سرزمین­‌های غربی»، «طریقت سرزمین‌های غربی»، «طریقت خویی خوی»، «دین پاک»، «دین حقیقت»، دین پاکی و حقیقت»، «دین روشنایی و حقیقت»، «دین صلح» و غیره می­ گفتند. از دوران سلسله‌ی یوان در قرن چهاردهم تا پیروزی کمونیست­‌ها در سال 1949 میلادی، نامی که بیش از همه برای اسلام مورد استفاده قرار می‌گرفت، «دین خویی» بود. پس از استقرار حاکمیت حزب کمونیست در چین، دولت در تاریخ دوم ماه ژوئن 1956 با صدور اطلاعیه ای، نام رسمی این دین را همان«دین اسلام» اعلام کرد و دیگر اسامی غیر دقیق قبلی از میان رفت.

نیز نگاه کنید به

اسلام در چین؛ ورود اسلام به چین

پاورقی

[i] - چینی ها در قرون گذشته، به مسلمانان هویی هویی(کسانی که مایل به بازگشت به سرزمین مادری هستند) می گفتند. در حال حاضر نیز نام یکی از اقوام دهگانه­ی مسلمانان در این کشور قوم هوی است. این گروه از مسلمانان، فرزندان مسلمانانی هستند که در طول تاریخ از ایران و آسیای میانه و مناطق عربی به چین آمده و پس از اقامت در این کشور با دختران و زنان چینی ازدواج کرده و از آن ها صاحب فرزند شده اند.

منبع اصلی

_{سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین الملی الهدی.}

نویسنده مقاله

علی محمد سابقی