خوان رامون خیمنس
خوان رامون خیمنس، شاعر و نثر نویس اسپانیایی که در موگِر (Moguer) متولد شد. از بکر و روبن داریو متأثر بود و تاًثیر مدرنیسم در اولین آثارش مشهود است، او در جستجوی شعری ناب بود تا به بیان زندگی درونی بپردازد. به سال 1949 در مقدمهای بر کتاب حیوان اعماق (Animal de fondo) آثارش را به سه دوره تقسیم میکند: ویژگی دوره اول سرمستی عشق است، ویژگی دوره دوم عطش جاودانگی است و اینکه خدا پدیدهای است عقلانی؛ و ویژگی سوم لزوم وجدان درونی است.
بعدها او به طرح تقسیم بندی دیگری که دربردارنده دو دوره بود پرداخت. در سال 1916 با زنی فرهیخته که به شعر میپرداخت ازدواج کرد، در انزوا میزیست و شعر میسرود. سه روز پس از دریافت جایزه ادبی نوبل در سال 1956، همسرش را از دست داد و دچار افسردگی شد. دو سال بعد نیز خود به انتهای راه زندگی رسید[۱].
بیش از چهل کتاب شعر از خود به چاپ رساند، برخی از آثار او: سنگ و آسمان (Piedra y cielo) (1919)، روزنگار یک شاعرتازه ازدواج کرده (Diario de un poeta recién casado) (1916)، من و پلاترو (Platero y yo) (1914)[۲].
نیز نگاه کنید به
زبان و ادبیات اسپانیا؛ تاریخ ادبیات و سبکهای ادبی اسپانیا؛ مشاهیر ادبی اسپانیا
کتابشناسی
- ↑ Lazar, Fernando, Literatura Española, Baracaldo, 1995, p. 325.
- ↑ فاخری، مهدی(1392). جامعه و فرهنگ اسپانیا. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی (در دست انتشار)