رویارویی حزب کمونیست با کومین تانگ

از دانشنامه ملل

تقابل حزب کمونیست و دولت عملا آغاز و حزب کمونیست با استفاده از حمایت مالی و سیاسی کارگران و کشاورزان در سال1930، نیروی عظیمی را گرد آورده و به سوی شهرها حرکت و چندین شهر را نیز به تصرف در آورد. در این حرکت نظامی، استان جیانگ سو نیز به تصرف نیروهای کمونیست درآمد و قدرت حزب و مائو افزایش یافت. مائو در این منطقه برخلاف توصیه­ های نماینده­ ی کمینترن که بر بسیج کارگران تأکید داشت، باتوجه به شرایط اجتماعی جامعه­ ی چین که عمدتا جامعه ­ای کشاورزی بود، بر بسیج دهقانان و ظرفیت انقلابی آنان اعتقاد و اصرار داشت و در همین دوران بود که با تشکیل جمهوری شورایی چین(Chinese Soviet Republic)برخی از ایده­ های کمونیستی ویژه‌ی چین را به مورد اجرا گذاشت و به موفقیت­ هایی در زمینه‌ی جذب دهقانان و روستاییان دست یافت.

رویارویی حزب کمونیست با کومین تانگ

مائو بدون مشورت با حزب و با همکاری یکی از فرماندهان محلی به نام جودِ(Zhu De) اقدام به تشکیل نیروهای چریکی دهقانی نموده و در زمستان 1928تعداد آنان از 10 هزار نفر فراتر رفت. این در­حالی بود که شورش­ هایی که بنا به دستور کمینترن در شهرها با سازماندهی کارگران صورت می­ گرفت، یکی پس از دیگری با شکست مواجه می­ شد. موفقیت­ های مائو در سازماندهی دهقانان بر اعتبار و پرستیژ وی افزود.

لذا، او از دفتر سیاسی حزب که تحت حمایت شوروی بود دعوت کرد تا از نزدیک با تشکیلات وی آشنا شوند. در اوایل1930که دفتر سیاسی حزب هم­چنان مخالف تشکیل نیروی مستقل نظامی توسط مائو تحت عنوان ارتش سرخ بود، درگیری­ های سنگینی میان ارتش سرخ و نیروهای ملی رخ داد که باعث افزایش بیشتر نفوذ و اعتبار مائو در حزب کمونیست شد.

در اکتبر سال 1934 قوای دولتی کمونیست­ ها را در مناطق تحت کنترل جمهوری شورایی چین در جیانگشی، شدیدا تحت فشار قرار داده و آن­ها مجبور به ترک این مناطق شده و به دستور مائو راهپیمایی بزرگ هزاران کیلومتری را از جنوب چین به سمت شمال آغاز و هزاران پارتیزان زن و مرد مسیر طولانی 12هزار کیلومتری را با مشقات و دادن تلفات زیاد که عمدتا از گرسنگی و سرما بود طی کرده و در شهر یان اَن(Yan An)مستقر شدند[۱].

نیز نگاه کنید به

مائو تسه تونگ(مائو زدونگ)، بنیانگذار جمهوری خلق چین

کتابشناسی

  1. سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین الملی الهدی، جلد 1، ص.204-205.