مشکلات زبان چینی
مهم ترین مشکل این خط، دشواری به ذهن سپردن هزاران کاراکتر یا نویسه‌ی آن است. و یکی از اصلی‌ترین مشکلات این زبان تکرار است. یعنی از یک واژه برای نامگذاری تعداد فراوانی پدید آمده است. مثلاً اگر یک چینی بگوید: «جیا» می‌توان لیستی از مفاهیم و اشیا و گوناگونی را در ذهن تجسم کرد که بر اساس کاربرد آن مرتب شده‌اند. (جیا ۱۶ معنای رایج داشته و با ترکیب به ۴۲ معنا می‌رسد.) فقط با توجه به موقعیت و موضوع صحبت است که می‌توان یک مورد از آن‌ها را انتخاب کرد تا به منظور گوینده پی برد. البته در بسیاری از موارد هم امکان دارد معنای مورد نظر گوینده غیر از مفهوم انتخاب شده باشد.
مشکل دوم اصوات در زبان چینی است. بسیاری از اصوات موجود در زبان چینی برای یک خارجی آشنا به نظر می‌آیند. اما تعدادی از آن‌ها نه. برای نمونه، در این زبان سه نوع «ج، چ و ش» وجود دارد. تلفظ با تأکید، معمولی (مشابه آنچه ما در فارسی تلفظ می‌کنیم) و رقیق شده (که از نوک زبان تلفظ می‌شود). با استفاده از ۹ گونه تلفظ این حروف که هر کدام به چهار گونه در می‌آید، واژه‌ها و جملات چینی بسیار زیادی خلق می‌شود.
به دلیل تکرار این ۹ صدا که مخارج آن‌ها به هم نزدیک هست، خواندن متون و کلی کاربرد این زبان برای خارجی‌ها تا حدی دشوار خواهد بود. شکل کاراکتر به نوعی دربردارنده‌ی مفهوم و تلفظ کلمه نیز هست. مثلاً کاراکتر «خانه» تا حدی شبیه یک خانه‌ی ساده شده است. واژه‌های خوابگاه و هتل هم که مفهوم اقامت کردن را در بر دارند، دارای شکلی شبیه خانه هستند. به همین صورت است درخت و جنگل که از کشیدن سه درخت در کنار هم تشکیل می‌شود. هر واژه و کاراکتر چینی دارای یک فلسفه است که تا حدودی پس از آشنایی با فلسفه‌ی واژه‌ها یا کاراکترها، به راحتی می‌توان معنی آن را از روی شکل‌ها فهمید.
از آن‌جا که اشکال در طول تاریخ دستخوش تغییرات بسیار زیادی شده‌اند، پی بردن به معانی از روی ظاهر کاراکتر هم نیست. در دهه‌های اخیر در سرزمین اصلی چین، برای ساده‌سازی در آموختن و نوشتن، خیلی از کاراکترها یا قسمتی از آن‌ها حذف شده و ساده‌تر شده‌اند. البته در مورد خط تایوانی که همان خط چینی سنتی است، این مطلب صادق نیست. اگرچه پی بردن به معانی از روی ظاهر کاراکتر خیلی ساده‌تر است، ولی به همان میزان نوشتن آن هم سخت‌تر و وقت‌گیر خواهد بود و هر کاراکتر به صورت یک بخش (هجا) خوانده می‌شود.[۱]