مواد مخدر در گرجستان
مصرف مواد مخدر مشکل جدیدی در گرجستان محسوب میشود. آمار موجود نشان میدهد گرجستان در بین کشورهای مشترکالمنافع از حیث میزان مصرف مواد مخدر رتبهی سوم را بعد از ترکمنستان و اوکراین دارا است اطلاعات جدید ارایه شده توسط اداره ملی مبارزه با مواد مخدر تعداد افراد معتاد ثبت شده را در حدود چهارهزار نفر میداند. حال با توجه به تعداد تخمینی معتادین ثبت نشده این میزان بین چندین هزار نفر تا 150 هزار نفر برآورد میشود. در آمار اداره مذکور بیشترین میزان اعتیاد به مواد مخدر در میان افراد جوان بین 18 تا 25 سال دیده میشود و در این میان گفته میشود تعداد زنان معتاد نیز در حال افزایش است. (بنا به یک تخمین، زنان معتاد 10 تا 15 درصد کل معتادین را تشکیل میدهند.)
اعتیاد به مواد مخدر در اواخر دهه 1980 میلادی در شهرهای بزرگ گرجستان به صورت یک مساله و امر عادی درآمده بود و به دنبال جنگهای داخلی در سالهای اخیر این مساله به صورت قابل توجهی در کلیه مناطق این کشور گسترش یافته است. با توجه به ارزانی و دسترسی آسان به مرفین، بیشترین ماده مخدر مصرفی تا اواسط دهه 1970 میلادی مرفین بوده است. در حال حاضر نیز مرفین مورد استفاده اکثر معتادین قرار دارد و در همین حال برخی از این افراد به سوی حشیش، ماری جوانا و برخی مواد افیونی شامل خشخاش کشیده شدهاند (خشخاش عمدتاً در بخشهای خارجی منطقه اسوانتی کشت میشود.) در این زمینه تنها مشکل موجود مصرف مواد مخدر نیست، بلکه افزایش جنایات ناشی از حمل و نقل مواد مخدر و تجارت پر سود آن معضل دیگر این حوزه است. گرجستان میان آسیا و اروپا واقع شده و با توجه به اینکه کنترل مؤثر چندانی در مورد مرزهای متعدد آن صورت نمیگیرد به صورت مسیر حمل این نوع مواد بین روسیه و ترکیه تبدیل شده است.
از جمله مناطق عمدهای که در گرجستان تحت تأثیر مواد مخدر قرار دارند میتوان به منطقه گاردابانی در مسیر آذربایجان و منطقه تسخین والی (به ویژه خود تسخین والی و جاوا) و منطقه قازبگی اشاره کرد که از طریق شمال منطقه اوستیا از روسیه مواد را دریافت میدارد. گفته میشود در گرجستان در نزدیک مرز این کشور با روسیه اتومبیلهای مسروقه با مواد مخدر مبادله میشوند[۱].
نیز نگاه کنید به
جامعه و نظام اجتماعی گرجستان؛ آسیب شناسی اجتماعی در گرجستان
منبع اصلی
- ↑ بنیاد مطالعات قفقاز (۱۳۹۲). جامعه و فرهنگ گرجستان. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی (در دست انتشار)، ص80-87.