نشریه مطالعات ایرانی در فرانسه
در حالی که مطالعات عربی در فرانسه از حمایتهای مجامع و مؤسسات پر نفوذ متعدّدی با منابع مالی هنگفت همچون مؤسسه جهان عرب برخوردار است، از مطالعات ایرانی جز از طریق نهادهای دولتی حمایتی نمیشود. فرانسه، برخلاف کشورهای دیگر، از کمکهای محمدرضاشاه برای نشر مجلّات دانشگاهی یا تأمین بودجه برقراری دورههای درسی چندان نصیبی نبرد. تقریباً یگانه فعالیت «جمعیت پیشبرد مطالعات ایرانی انتشار نشریه مطالعات ایرانی است که در سال 1972 به همّت ژینیو، اوبن، لازار و گیرشمن تأسیس شده است. این نشریه، هر چند عمدتاً به درج مقالاتی در زمینه ایرانباستان وفقهاللغه ایرانی اختصاص دارد. به عنوان یگانه نشریه فرانسوی زبانی که منحصراً به تمدن ایرانی عنایت دارد حاوی مقالاتی در زمینههای تاریخ و ادبیات و مردمشناسی فرهنگی نیز هست. از سال 1983 به این سو، این جمعیت به ژینیو مأموریت داده است که یک سلسله کتاب نیز تحت عنوان نشریات مطالعات ایرانی منتشر سازد.
مشخصه مطالعات ایرانی در فرانسه تفّوق تحقیقات باستانشناسی و زبانشناسی درباره ایران پیش از اسلام است. از نظر علمی، مؤسسات تحقیقاتی چندان در بند توجّه رسانههای گروهی به ایران و افغانستان نبودهاند. شگفت آن که پس ازانقلاب اسلامی مطالعات عربی وسعت گرفت در حالی که همان حمایتهای مالی اندکی که پیشتر از مطالعات ایرانی میشد نیز محدود گشت و کُرسی زبان فارسی در مؤسسه السنه شرقی پاریس، اوّل بار پس از تأسیس آن درسال 1797، به مدت 3 سال تعطیل شد. این وضع دور از انتظار نشان میدهد که، در حوزه علوم اجتماعی، اصرار بر تفکیک سیاسی و قومی تمدّنهای عرب، ترک، وایرانی در خاورمیانه، که سنّت تحقیقاتی فرانسه بدان عمل میکرده، چقدر نامعقول و بیمعناست.[۱]
نیز نگاه کنید به
ایران شناسی در کانادا؛ ایران شناسی در روسیه؛ ایران شناسی در تونس؛ ایران شناسی در ژاپن؛ ایران شناسی در لبنان؛ ایرانشناسی و ایرانشناسان در چین؛ ایران شناسی در مالی؛ ایرانشناسی در تایلند؛ ایران شناسی و ایران شناسان در اوکراین؛ ایران شناسی و ایرانشناسان در اسپانیا؛ ايران شناسی و ايران شناسان اردن؛ ایران شناسی در اتیوپی؛ ایران شناسی در سیرالئون؛ ایران شناسی در قطر
کتابشناسی
- ↑ نعیمی گورابی، محمدحسین(1392). جامعه و فرهنگ فرانسه. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی ( در دست انتشار )،