پناهندگان ایرانی در کانادا

از دانشنامه ملل

بخشی از ایرانیانی که بین 20 تا 30 سال پیش به کانادا آمده‌اند را پناهندگان سیاسی تشکیل می‌دهند که به تدریج از روند ورود آن ها در هر سال کم شده است و در حال حاضر این روند عملا متوقف شده است. هم اکنون پناهندگان سیاسی عمدتا از میانگین سنی 45 تا 60 سال برخوردارند. سطح سواد این گروه بطور میانگین دیپلم تا لیسانس است. شمار این گروه کمتر از پنج هزار نفر برآورد می‌شود.

دانشجویان

این گروه که همچنان روند ورودشان به طور سالانه افزایش می­یابد، شمار زیادی را به خود اختصاص می‌دهند. صرف نظر از تعداد قابل توجهی از دانشجویان بورسیه در سال های گذشته که پس از اتمام تحصیلات خود، به ویژه در مقطع دکتری همچنان در کانادا مانده ­­اند، بسیاری از دانشجویانی که بصورت آزاد در دانشگاه ­های کانادا پذیرش می­شوند پس از پایان تحصیل در کانادا باقی می­مانند.

مهاجرت افراد با تحصیلات عالیه

گروه بعدی مهاجرین ایرانی را افرادی تشکیل می­ دهند که تحصیلات در مقاطع دکتری، به ویژه در رشته‌های فنی و مهندسی، را در ایران به اتمام رسانده­اند. به همین دلیل، ترکیب مهاجرین ایرانی در کانادا در مقایسه با مهاجرین ایرانی در سایر کشورها حتی نسبت به ایرانیان آمریکا، بسیار متفاوت است. میانگین سطح تحصیلات مهاجرین ایرانی فوق لیسانس می­باشد و شمار افرادی که دارای مدرک دکترا می‌باشند، بسیار قابل توجه و چشمگیر است و طبق آمارهای تقریبی جمعیت مهاجرین با تحصیلات عالیه حدود 65 درصد کل مهاجرین ایرانی را دربرمی‌گیرد.

مهاجرین اقتصادی

گروه بعدی مهاجرین ایرانی، سرمایه‌دارانی هستند که براساس قانون پذیرش مهاجر از طریق سرمایه‌گذاری، با تقبل سرمایه‌گذاری از 200 تا 500 هزار دلار راهی کانادا شده‌اند. در گذشته ایرانیان برای تحصیل در دانشگاه‌ها بیشتر به آمریکای شمالی عزیمت می‌کردند، ولی در سال‌های بعدی ایرانیان مهاجر، بیشتر در حوزه‌های کارآفرینی و تجاری مشغول به کار شده‌اند.

افراد عادی

گروه پنجم نیز افراد عادی هستند که یا با انتظار طولانی در صف نوبت چند ساله مهاجرت پذیرفته شده‌اند یا به سبب خویشاوندی و قرابت با یکی از افراد گروه‌های فوق زمینه مهاجرت خود به کانادا را فراهم کرده‌اند.[۱]

نیز نگاه کنید به

ایرانیان مقیم کانادا؛ پراكندگی ايرانيان در كانادا؛ تاريخچه مهاجرت ايرانيان به كانادا

کتابشناسی

  1. لاریجانی، فاضل(1395). جامعه و فرهنگ کانادا. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.400-402.