کوهستان تاریخی دنگ فنگ
کوهستان سونگ(Songshan) در رأس کوه‌های مقدس چین قرار دارد. در دامنه‌ی این کوه1500متر ارتفاعی، و در کنار شهر دِنگ فِنگ(Historic Monuments of Dengfeng in the Centre Of Heaven and Earth. Henan Province) در استان خِه نَن و در محدوده‌ای به وسعت 40کیلومتر مربع، 8مجموعه‌ی ساختمانی، از جمله دروازه‌ی خَنچو(Han Que) (باقیمانده از بقایای ساختمان قدیمی ترین معبد چین)، رصدخانه‌ی دِنگ فِنگ(Deng Feng)، ساعت آفتابی جووگونگ(Zhougong) که در عصر حاکمیت 9سلسله ساخته شده‌اند، وجود دارد. این مجموعه ساختمان‌ها بازتابی از راه‌های مختلف درک مرکز آسمان و زمین و قدرت کوه برای از خود گذشتگی و ایثار است. بنا‌های یادمانی دِنگ فِنگ در بردارنده‌ی برخی از بهترین نمونه‌های ساختمان‌های باستانی چین است که در خدمت آیین تشریفات، دانش، فن آوری و آموزش بوده‌اند.
دِنگ فِنگ از پایتخت‌های باستانی چین بوده که هنوز محل دقیق آن مشخص نیست، ولی در منطقه‌ای در جنوب کوه‌های شائوشی و تائوشی قرار داشته است. قله‌ی کوه سونگ شان محلی بوده که برای رصد دقیق نجوم از موقعیت مناسبی برخوردار بوده است. لذا، به مرکز زمین و آسمان نیز شهرت دارد. از این رو، امپراتوران از این منطقه برای اجرای مراسم قربانی و آیین‌های مذهبی با هدف تحکیم قدرت زمینی خود استفاده م یکردند. بر همین اساس، بنا‌های این منطقه از بالاترین استاندارد‌های معماری چین برخوردار هستند. تمرکز اماکن مقدس آسمانی و زمینی در این منطقه بیانگر ارتباط سنتی و پایدار اسمان و زمین است که قدرت امپراتوران را در مدت1500سال گذشته حفظ کرده و تأثیر فوق العاده‌ای در فرهنگ سنتی چین داشته است.
در دوران سلسله‌های تانگ، سونگ، مینگ و چینگ و طی 2000سال گذشته، این منطقه همیشه مورد توجه امپراتوران بوده و روند بازسازی و توسعه‌ی معابد و ساختمان‌های موجود در این منطقه مستمرا ادامه داشته است. 68امپراتور و پادشاه در دوران‌های مختلف از این منطقه‌ی مقدس بازدید و مراسم قربانی اجرا کرده‌اند. هم چنین، هزاران نفر از فرهیختگان، هنرمندان، شعرا، اندیشمندان، راهبان و سیاستمداران در مراکز آموزشی این منطقه حداقل برای مدتی اقامت داشته و از آن کسب فیض کرده اند.[۱]
نیز نگاه کنید به
آثار فرهنگی، تاریخی و طبیعی ثبت شده کشور چین در فهرست میراث جهانی؛ کوهستان های چین؛ کوهستان چینگ چنگ؛ کوهستان ووای؛ کوهستان ووتی
کتابشناسی
- ↑ سابقی،علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد2، ص.620-622.