ساختار رسمی دولت چین برای نظارت بر ادیان: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:Cultural-revolution-gettyimages-517262776-1024x512.jpg|بندانگشتی|انقلاب فرهنگی در چین]] | |||
[[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب حاکم کمونیست]] [[چین]]، پس از روی کارآمدن در این کشور در سال 1949، با مذاهب و ادیان موجود سه گونه برخورد متفاوت داشت. با [[آیین بودا|بودیسم]] و [[آیین بومی تائو|تائوئیسم]] که [[آیین های باستانی چین|ادیان بومی]] بودند، برخورد کاملا خشونت‌آمیز داشته و آنها را تحت عنوان افکار و اندیشه‌های سنتی فئودالی، آماج حملات تبلیغی شدیدی قرار داد. از آنجا که این ادیان نیز از جاذبه‌ی خاصی برخوردار نبودند، از جانب آنها احساس خطر زیادی هم نمی‌کرد؛ [[مسیحیت در چین|مسیحیت]] به واسطه‌ی اینکه با غرب مرتبط بود و هدایت آن به‌دست [[تشکیل دولتی مسیحی در چین با حمایت مسیونرهای خارجی|مسیونرهای غربی]](امپریالیست دشمن) صورت می‌گرفت، فعالیتش را ممنوع و تمام مسیونرهای خارجی را از کشور اخراج و با واتیکان قطع رابطه کرد و تنها به کلیسای مستقل چینی که تابع دولت بود، اجازه‌ی فعالیت محدود داده شد؛ ولی با توجه به همکاری گروهی از مسلمانان در دوران مبارزه با [[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب کمونیست]] و مشارکت فعالانه‌ی آنها در جنگ ضد ژاپنی، به آنان تا حدودی و در چارچوب و مقررات اجازه‌ی برخی از فعالیت‌ها داده شد. | |||
شورای دولتی در سال 1950، برای سامان دادن به پیروان ادیان و کنترل و نظارت بر فعالیت‌های آنها، تصمیم گرفت تحت نظارت کمیته‌ی آموزش و فرهنگ این شورا یک تیم تحقیقاتی به عنوان مسئول امور مذهبی ایجاد کند. در 1951، این تیم تحقیقاتی به «اداره ی امور مذهبی(Religious Affairs Bureau)» تغییر نام داد. این اداره در سال 1954، مستقیما زیر نظر شورای دولتی به فعالیت خود ادامه داد. | |||
در [[اجرای انقلاب فرهنگی در چین|دوران انقلاب فرهنگی]](1966-1976)، این اداره بیشترین فشارها را بر پیروان ادیان وارد و تمام اماکن عبادی و مراکز آموزشی ادیان مختلف را بسته و یا تغییر کاربری داد و روحانیان آنها را از کار برکنار و اغلب آنان را دستگیر، محاکمه و زندانی کرد و برخی را نیز به چوبه‌ی اعدام سپرد. درسال 1975، [[شورای دولتی چین|شورای دولتی]] تصمیم گرفت این اداره را منحل و در سال 1979(پس از اجرای اصلاحات)، مجددا این اداره احیا و به فعالیت خود ادامه داد. البته عملکرد آن دیگر مثل زمان گذشته و سیاست‌های ضد دینی عصر [[مائو تسه تونگ(مائو زدونگ)، بنیانگذار جمهوری خلق چین|مائو]] نبود. در سال 1989، [[شورای دولتی چین|شورای دولتی]] نام این اداره را به «[[اداره کل امور ادیان چین|ادارهی کل امور ادیان]] (State Administration for Religious Affairs)» تغییر و تا کنون تحت همین عنوان و زیر نظر مستقیم [[شورای دولتی چین|شورای دولتی]] به فعالیت خود ادامه می‌دهد<ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی.</ref>. | |||
== نیز نگاه کنید به == | |||
* [[سیاست های مذهبی دولت چین]] | |||
* [[چارچوب آزادی های مذهبی در چین]] | |||
==کتابشناسی== | ==کتابشناسی== | ||
<references /> | <references /> | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۸ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۰۵
حزب حاکم کمونیست چین، پس از روی کارآمدن در این کشور در سال 1949، با مذاهب و ادیان موجود سه گونه برخورد متفاوت داشت. با بودیسم و تائوئیسم که ادیان بومی بودند، برخورد کاملا خشونت‌آمیز داشته و آنها را تحت عنوان افکار و اندیشه‌های سنتی فئودالی، آماج حملات تبلیغی شدیدی قرار داد. از آنجا که این ادیان نیز از جاذبه‌ی خاصی برخوردار نبودند، از جانب آنها احساس خطر زیادی هم نمی‌کرد؛ مسیحیت به واسطه‌ی اینکه با غرب مرتبط بود و هدایت آن به‌دست مسیونرهای غربی(امپریالیست دشمن) صورت می‌گرفت، فعالیتش را ممنوع و تمام مسیونرهای خارجی را از کشور اخراج و با واتیکان قطع رابطه کرد و تنها به کلیسای مستقل چینی که تابع دولت بود، اجازه‌ی فعالیت محدود داده شد؛ ولی با توجه به همکاری گروهی از مسلمانان در دوران مبارزه با حزب کمونیست و مشارکت فعالانه‌ی آنها در جنگ ضد ژاپنی، به آنان تا حدودی و در چارچوب و مقررات اجازه‌ی برخی از فعالیت‌ها داده شد.
شورای دولتی در سال 1950، برای سامان دادن به پیروان ادیان و کنترل و نظارت بر فعالیت‌های آنها، تصمیم گرفت تحت نظارت کمیته‌ی آموزش و فرهنگ این شورا یک تیم تحقیقاتی به عنوان مسئول امور مذهبی ایجاد کند. در 1951، این تیم تحقیقاتی به «اداره ی امور مذهبی(Religious Affairs Bureau)» تغییر نام داد. این اداره در سال 1954، مستقیما زیر نظر شورای دولتی به فعالیت خود ادامه داد.
در دوران انقلاب فرهنگی(1966-1976)، این اداره بیشترین فشارها را بر پیروان ادیان وارد و تمام اماکن عبادی و مراکز آموزشی ادیان مختلف را بسته و یا تغییر کاربری داد و روحانیان آنها را از کار برکنار و اغلب آنان را دستگیر، محاکمه و زندانی کرد و برخی را نیز به چوبه‌ی اعدام سپرد. درسال 1975، شورای دولتی تصمیم گرفت این اداره را منحل و در سال 1979(پس از اجرای اصلاحات)، مجددا این اداره احیا و به فعالیت خود ادامه داد. البته عملکرد آن دیگر مثل زمان گذشته و سیاست‌های ضد دینی عصر مائو نبود. در سال 1989، شورای دولتی نام این اداره را به «ادارهی کل امور ادیان (State Administration for Religious Affairs)» تغییر و تا کنون تحت همین عنوان و زیر نظر مستقیم شورای دولتی به فعالیت خود ادامه می‌دهد[۱].