ساختار رسمی دولت چین برای نظارت بر ادیان

از دانشنامه ملل
انقلاب فرهنگی در چین

حزب حاکم کمونیست چین، پس از روی کارآمدن در این کشور در سال 1949، با مذاهب و ادیان موجود سه گونه برخورد متفاوت داشت. با بودیسم و تائوئیسم که ادیان بومی بودند، برخورد کاملا خشونت‌آمیز داشته و آن­ها را تحت عنوان افکار و اندیشه­‌های سنتی فئودالی، آماج حملات تبلیغی شدیدی قرار داد. از آنجا که این ادیان نیز از جاذبه‌­ی خاصی برخوردار نبودند، از جانب آن­ها احساس خطر زیادی هم نمی‌­کرد؛ مسیحیت به واسطه­‌ی این­که با غرب مرتبط بود و هدایت آن به‌­دست مسیونرهای غربی(امپریالیست دشمن) صورت می­‌گرفت، فعالیتش را ممنوع و تمام مسیونرهای خارجی را از کشور اخراج و با واتیکان قطع رابطه کرد و تنها به کلیسای مستقل چینی که تابع دولت بود، اجازه‌­ی فعالیت محدود داده شد؛ ولی با توجه به همکاری گروهی از مسلمانان در دوران مبارزه با حزب کمونیست و مشارکت فعالانه­‌ی آن­ها در جنگ ضد ژاپنی، به آنان تا حدودی و در چارچوب و مقررات اجازه‌­ی برخی از فعالیت­‌ها داده شد.

شورای دولتی در سال 1950، برای سامان دادن به پیروان ادیان و کنترل و نظارت بر فعالیت­‌های آن­ها، تصمیم گرفت تحت نظارت کمیته‌­ی آموزش و فرهنگ این شورا یک تیم تحقیقاتی به عنوان مسئول امور مذهبی ایجاد کند. در 1951، این تیم تحقیقاتی به «اداره ­ی امور مذهبی(Religious Affairs Bureau)» تغییر نام داد. این اداره در سال 1954، مستقیما زیر نظر شورای دولتی به فعالیت خود ادامه داد.

در دوران انقلاب فرهنگی(1966-1976)، این اداره بیشترین فشارها را بر پیروان ادیان وارد و تمام اماکن عبادی و مراکز آموزشی ادیان مختلف را بسته و یا تغییر کاربری داد و روحانیان آن­ها را از کار برکنار و اغلب آنان را دستگیر، محاکمه و زندانی کرد و برخی را نیز به چوبه­‌ی اعدام سپرد. درسال 1975، شورای دولتی تصمیم گرفت این اداره را منحل و در سال 1979(پس از اجرای اصلاحات)، مجددا این اداره احیا و به فعالیت خود ادامه داد. البته عملکرد آن دیگر مثل زمان گذشته و سیاست­‌های ضد دینی عصر مائو نبود. در سال 1989، شورای دولتی نام این اداره را به «اداره‌­ی کل امور ادیان (State Administration for Religious Affairs)» تغییر و تا کنون تحت همین عنوان و زیر نظر مستقیم شورای دولتی به فعالیت خود ادامه می­‌دهد[۱].

نیز نگاه کنید به

کتابشناسی

  1. سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی.