رودهای سوریه

رودخانه­ ها

رودخانه ­های سوریه در هفت حوضه آبرفتی جریان دارند و تا سال 2002 م. ف جمعاً 156 سد بر روی آن‌ها احداث شده است؛ بدین تفصیل:

حوضه	وسعت (Km3)	تعداد سدها
ساحلی	43/5	18
فرات	3/4008	3
العاصی	32779	40
دجله و خابور	21129	12
البردی و الاعرج	8630	6
یرموک	6724	40
بادیة الشام	70786	37
مجموع	185174	156

حوضه­های آبرفتی سوریه

در تقسیم‌بندی کلی می­توان شبکه­های آب‌های جاری در سوریه را به سه بخش عمده تفصیل داد: شبکه رودهای مدیترانه­ریز، شبکه رودهای درون­ریز و شبکه رودهای برون­ریز.

شبکه رودهای ساحلی یا منتهی به مدیترانه، رودهایی هستند که از قلل رشته‌کوه ساحلی نشئت می­گیرند و نوعاً کوتاه و پرسرعت­اند. حجم آب آن­ها در زمستان، به جهت نزولات آسمانی افزایش قابل‌توجه دارد؛ اما در بهار و تابستان اغلب کم­آب و گاهی خشک­اند؛ مانند رود بزرگ شمالی، رود بزرگ جنوبی، رود کوتاه «السین» (as-Sinn) و رود «الصنوبر» (As-Sanaubar).

شبکه رودهای درون­ریز، رودهایی هستند که منتهی به مخازن بسته طبیعی و مصنوعی داخلی هستند و از مرزهای سوریه عبور نمی­کنند و آب آن­ها تقریباً به هرز نمی­رود؛ مانند رود «الاعوج» (Al-Awaj)، «البَردی»(Al-Bardi)، «یرموک» (Yarmuk) و فرات (Euphrates)

شبکه رودهای برون­ریز هم آن دسته از انهار سوریه هستند که از مرزهای سویه، بدون ذخیره‌سازی مهمی، خارج می­شوند؛ مثل رود دجله، «عفرین» و «بانیاس» (Banias)

رود «العاصی» (Al-Asi)[24] در این میان، رود خاصی است؛ زیرا با سدهای «الرستن» (Al-Rastan) و دریاچه حُمص، هم یک رود درون‌ریز است و هم به دلیل منتهی شدن به مدیترانه، جزء دسته اول؛ با این تفاوت که از رشته‌کوه ساحلی نشئت نگرفته است.

رودهای اصلی سوریه شامل فرات و شاخه‌های آن، دجله، یرموک و العاصی است که حق­آبه مشترک با همسایگان دارند.[25] اطلاعات و مختصات عمومی این رودها و دیگر رودهای مهم و ذکر در سوریه به‌تفصیل، عبارت است از:

الفر‌ات: طولانی­ترین و مهم­ترین رود سوریه که با 675 کیلومتر طول، بیش از 80 درصد منابع آبی این کشور را تشکیل می­دهد. حجم تغییرات فرات در طول سال، تقریباً 26 میلیارد مکعب است.

فرات در ترکیه «کارا سو» (Karasu ) نامیده می­شود که بعد از پیوستن به رود «مراد» (Murat Nehri)، درست از میانه مرز شمالی (سوریه -ترکیه)؛ یعنی مرز شمال غربی الرقه و شرق حلب، وارد شده و به سمت جنوب شرقی تغییر مسیر می­دهد و قبل از ترک سوریه، استان‌های الرقه و دیرالزور را سیراب می‌کند. سدهای فراوانی در مسیر این رود بنا شده‌اند که مهم‌ترین آن‌ها، سد «الطبقه» و به مناسبت شهر مجاور خود، «الثّورة» نام دارد. این سد، در 1973 م. در بالادست شهر الرقة، احداث شد. دریاچه تشکیل شده پشت این سد را که حدود 80 کیلومتر طول و به‌طور متوسط ​​هشت کیلومتر عرض دارد، «بُحَیرة الاسد» (دریاچه اسد) می‌نامند.

الخابور (Khabur)[26]: خابور بعد از فرات و العاصی، سومین رود بزرگ سوریه است و با ‌طول ۴۶۰ کیلومتر، یکی از دو شاخه­ تغذیه‌کننده اصلی کرانه چپ فرات است. «بلیخ» و خابور، رودخانه­های کوچکی هستند که از منطقه مرزی سوریه و ترکیه سرچشمه می­گیرند و منطقه سرسبز شمال سوریه را که اصطلاحاً «الجزیرة العلیا» نامیده­اند، ایجاد کرده­اند.

خابور بعد از طی مسافتی بیش از 120 کیلومتر، از شمال شرقی به‌طرف جنوب غربی، به استان­ حسکه و دیرالزور می­رسد و بعد از پیوستن با چند رود دیگر، در «بُصیرة»[27]، به فرات می­پیوندد.

به برکت این رود، تمامی سرزمین پیرامون آن، از دیرباز به حاصلخیزی شهرت دارند و درختان آن، در اشعار عرب ستوده شده و میوه‌های آن از دیر باز صادر می‌شود. امروزه نیز دره خابور با ۱۶ هزار کیلومتر مربع زمین کشاورزی، مکان اصلی تولید گندم سوریه است. مرکز تولید نفت در سوریه نیز در شمال خاوری منطقه خابور قرار دارد.

خابور در ترکیه از فرات جدا می­شود؛ در واقع یکی از شاخه­های منشعب از خود فرات است؛ اما چشمه‌های ارتفاعات «رأس‌العین»[28] سوریه منبع اصلی حجم بالای آب این رود هستند؛ در مقابل بسیاری از چشمه‌ها نیز از خابور تغذیه می‌شوند؛ مانند «حصان»، «زرقاء» شمالی و جنوبی، «فواره» و دو چشمه به نام «کبریت». چشمه کبریت دوم و چشمه زرقاء شمالی پرآب­ترین چشمه‌های خابور هستند.[29]

حوضه آبرفتی و انهار تغذیه کننده رود خابور

البلیخ (Balikh): به‌طول ۱۰۵ کیلومتر، بعد از خابور، بلندترین شاخه تغذیه‌کننده فرات است و منشأ آن ترکیه است و از شمال استان «الرَّقّة» (Raqqa) از «تَلّ اَبیض» (عین العروس) نشئت می­گیرد و بعد از آب­گیری از نهرهای «جولاب» (Jullab)، «وادی قرامق» (Qaramogh) و «وادی الخِدِر» (Al-Kheder) در کنار شهر «الرقة» به فرات می­پیوندد.

العاصی: رود بسیار مهمی است؛ زیرا مناطق خشک داخلی را مشروب می­کند. از بقاع لبنان نشئت گرفته و به‌طرف شمال جریان داشته و وارد سرزمین سوریه می شود و از حمص و حماه می­گذرد و بعد از گذشتن از شیاری فرسابشی در دشت «العشارنة» (Al-Asharna) و دشت الغاب پیش­گفته و دشت «العُمق»[30]، به‌طرف جنوب غرب بازمی­گردد و در خلیج «السویدیة» به مدیترانه می­ریزد.310 کیلومتر از 464 کیلومتر طول این رود، در سوریه جریان دارد. از مهم­ترین شاخه­های منشعب از این رود، «العاصی کوچک» (العاصی الصغیرة) است.

شکل رودخانه العاصی

العاصی در مسیر خود، به رودهای «الساروت»، «سحلب» و «وادی الابیض» و رود «عفرین» (Afrin) که نهر «الاسود» نیز نامیده می­شود و از شمال به جنوب جریان دارد، می­پیوندد.

الساروت (As-Sarout): در استان حماه در سوریه قرار دارد ویکی از مهم­ترین شاخه­های تغذیه­کننده رود العاصی است. الساروت از قلل کوه­های سواحل سوریه سرچشمه می­گیرد و از مجموعه‌ای از رودخانه­های کوچک فصل؛ مثل الصواصف، المجیری و العوره، ساخته می­شود و منطقه‌ای به نام «القناطیر»، در نزدیکی السویداء ، محل اتصال آن­هاست. بر روی آن تعدادی آسیاب آبی قدیمی وجود دارد  و اخیراً سدی به نام سد ساروت بر روی آن ساخته شده است.

الدجله: حضور دجله در سوریه چندان طولانی نیست و به‌ طول نزدیک به ۵۰ کیلومتر در شمال شرقی سوریه در مرز سوریه- ترکیه – عراق جریان دارد و اراضی سوریه از این رود به شکل محدود، از طریق کانال­هایی که در کناره غربی احداث شده­اند، مشروب می­شوند.

جغجغ (Jaghjagh)[31]: به‌طول ۱۰۰ کیلومتر؛ این رود در سوریه از شهر «قامشلی» (Qamishli)[32] و در ترکیه از شهر «نصیبین » (Nasaibin)[33] می‌گذرد و از شاخه­های اصلی تغذیه‌کننده رود خابور است.

ساجور (Sajur): به‌طول 108 کیلومتر؛ از شاخه­های راست (غربی) تأمین‌کننده فرات است. از «غازی عینتاب» (Gaziantep) ترکیه سرچشمه می­گیرد و از شهر «عین عزة» در استان حلب وارد سوریه می­شود و بعد از طی حدوداً 50 کیلومتر از سمت کرانه غربی در محل سد «تشرین» به فرات ملحق می­شود.

قُوَیْق[34] (Quwayq): نهر قویق از همان منشأ نهر ساجور؛ یعنی شهر «غازی عینتاب» (Gaziantep) در کشور ترکیه، سر چشمه می‌گیرد و حدود ۱۲۹ کیلومتر جریان دارد که ۱۱۰ کیلومتر آن در خاک‌های سوریه روان است از بین دو روستای «الوضیحی» و «الحاضر» که اکنون جزء شهر حلب هستند، می‌گذرد و سپس به منطقه «المطخ» در جنوب حلب می‌ریزد. به دلیل سدی که ترکیه در 1950 احداث نمود، این رود تقریباً خشک شد؛ اما دولت سوریه اقدام به تأمین آب آن از طریق کانالی از فرات نمود. تأمین آب برای این رود، سابقه تاریخی دارد؛ آن هم به دلیل کم شدن آب نهر قویق در فصل تابستان بود که سبب بوی بدی می­شد؛ فلذا در ایام حکم سلاطین ایوبی و ممالیک و بعد هم سلاطین عثمانی قسمتی از آب رود «الساجور» با قناتی به این نهر کشیده شد. در بعضی اوقات نیز قسمتی از آب چشمه‌های اطراف را بدان ملحق نموده­اند.[35]

عفرین(Afrin)[36]: به‌طول 139 کیلومتر که از قله «صواف داغ» رشته‌کوه «توروس» (Taurus) در استان حلب نشئت گرفته و بعد از طی 55 کیلومتر در سوریه، وارد خاک ترکیه در منطقه «اسکندرون» پیش­گفته می­شود.

الذهب (Az-Aahab): به طول 50 کیلومتر، در فلات حلب در 30 کیلومتری شرق حلب واقع شده است. از شمال به جنوب جریان دارد و قبل از اینکه به دریاچه «جدول» ختم شود دو سد بر روی آن ساخته شده است. اخیراً آب از رودخانه فرات به سمت رودخانه منحرف می­شود تا آبیاری در دره افزایش یابد. این رود از جبل العرب سرچشمه می‌گیرد و در نتیجه آب شدن برف‌های انباشته‌شده در دامنه کوه است.

البردی (Al-Bardi): تقریباً 80 کیلومتر طول دارد و میانگین آبدهی آن (دِبی / Debit) تقریباً بین 1-3 مترمکعب بر ثانیه و در فصول مختلف سال، متغیر است. البردی از سمت شرقی رشته­کوه شرقی لبنان، از منطقه «الزَّبَدانی»[37]، یکی از دو بخش شهرستان «قدسیا» در استان «ریف دمشق»[38]؛ یعنی دقیقاً شمال جاده دمشق- بیروت، نشئت گرفته و منطقه سبز دمشق را که حدود 370 کیلومترمربع وسعت دارد، ایجاد می­کند؛ درواقع علت موجدِ و موبقه شهر دمشق، همین رود البردی است. امروزه این رودخانه درست از شمال غربی دمشق وارد پایتخت می­شود و بعد از عبور از موازات جنوب بزرگراه «شکری القوتلی» از شرق دمشق خارج می­گردد. عبور البردی از کانال بزرگ مرکزی شهر، چشم­انداز و زیست­بوم شهر دمشق را تحت تأثیر قرار داده است. متأسفانه آلودگی و فاضلاب شهری به‌شدت به این رودخانه آسیب زده است.

رود بزرگ شمالی: به‌طول 80 کیلومتر که 56 کیلومتر آن در سوریه در استان لاذقیه در جریان است و سدی بر روی آن ساخته شده است. این رودخانه از رشته‌کوه ساحلی از قله «الامانوس» به‌طرف مدیترانه جریان دارد و در مسیر از نهرهای «ساقية المرة»، «ساقية القبارصية»، تغذیه می­شود. میانگین آبدهی آن؛ مانند البردی تقریباً بین 1-3 مترمکعب بر ثانیه و در فصول مختلف سال، متغیر است.

رود بزرگ جنوبی: به‌طور 77 کیلومتر در استان طرطوس جریان دارد. از «عین الصفا» در لبنان نشئت می­گیرد و از شکاف حمص (بین رشته‌کوه شرقی لبنان و رشته‌کوه ساحلی) می­گذرد و در مسیر خود به‌عنوان بخش شمالی مرز طبیعی لبنان با سوریه محسوب می­شود. میانگین آبدهی آن، تقریباً ثابت و در حدود 3 مترمکعب بر ثانیه و است. این رودخانه در دوران باستان، «اِلوتریوس» (Eleutherus) به معنی «آزاد» نامیده می­شد.

العروس (Al-Aroos)[39]: به طول 55 کیلومتر از 29 کیلومتری بندر طرطوس، از تپه­های سه­گانه شهر باستانی «سافیتا» (Safita)[40] در رشته‌کوه ساحلی نشئت می­گیرد و بعد از گذشتن از «جُب الاملس»، «تل سنون»، به رودخانه بزرگ جنوبی می­پیوندد.

السین (as-Sinn): رود کوچک فصلی است به درازای 6 کیلومتر، نزدیک شهر «بانیاس»[41] در مرز دو استان ساحلی لاذقیه و طرطوس که به مدیترانه می­ریزد. السن علی­رغم کوچکی، رود پرآبی است و آبدهی آن به 14-15 مترمکعب بر ثانیه می­رسد.

الصنوبر (As-Sanaubar): رود کوچکی 3 کیلومتری در جنوب شهر الصنوبر نزدیک ساحل مدیترانه در استان لاذقیه است و به مدیترانه می­ریزد.؛ وجه‌تسمیه شهر، وجود فراوان درختان صنوبر است. این رود و شهر مجاور آن، شهر لاذقیه، 13 کیلومتر فاصله دارد.

الابرش (Al-Abrash): رودخانه­ای ساحلی است که در استان طرطوس جریان دارد؛ به طول آن حدود 45 کیلومتر. این رودخانه از چندین چشمه و دره در شرق طرطوس ، در منطقه جنوبی کوه‌های لاذقیه، از رودخانه‌های کوچک متعدد سرچشمه می‌گیرد و در مسیر میانی خود از چندین چشمه تغذیه می­شود که مهم­ترین آنها عبارتند از: «عین سرکیس»، «عین مریضه»، «عیون الغار»، «وادی قرنسه» و «وادی الکروم» و سپس به سمت دریای مدیترانه در جنوب شهر «الحمیدیه» در منطقه طرطوس، به دریا می­ریزد.

الاَعْوَج (Al-Awaj): به‌طول ۶۶ کیلومتر است و از «جبل الشیخ» (واقع در رشته‌کوه شرقی لبنان) نشئت گرفته به‌طرف «غوطه»[42] (Ghouta) در جنوب دمشق، جریان دارد.

الیَرموک (Yarmouk): به طول 57 کیلومتر است که 47 کیلومتر آن در جولان سوریه و باقی به اشتراک، به‌عنوان مرز طبیعی، بین مرزهای سوریه، لبنان و فلسطین در جریان است. آبدهی آن تقریباً دو برابر رودهای بزرگ شمالی و جنوبی است؛ یعنی به‌طور میانگین 7 مترمکعب بر ثانیه که گاهی بیشینه­ آن به 100 مترمکعب بر ثانیه نیز می­رسد. حجم آب آن نیز تقریباً 500 میلیون مترمکعب در سال است.

این رود، جنوبی‌ترین رود سوریه است و در نزدیکی جنوب دریاچه طبریه، به رود اردن می­ریزد. شاخه­های اصلی تغذیه­کننده آن، نهرهای «المزیریب» و «زیزون» در منطقه حوران هستند. سد الوحدة با توافق سوریه و اردن بر این رود احداث شده است.

حوضه روافد یا رودهای تغذیه‌کننده رود یرموک

رودهای عمده تغذیه‌کننده جاری رود یرموک که با معمولاً با وصف «وادی»[43] تسمیه شده­اند، همه از به هم پیوستن نهرهای کوچک محلی شیارهای فراوان از اطراف منطقه کوهستانی حوران، تشکیل‌شده‌اند و به ترتیب از شمال غرب تا جنوب غرب به جهت عقربه­های ساعت، عبارت­اند از: «الرقّاد»، العرام««الهریز»، «ریعة»، «ابوالذهب»، «الثالث»، «البُطم» (Al-Botm)، «سندیانة»، «الخوابی» و الزرق» که به کثرت، در اینجا به‌عنوان نمونه، به دو مورد اشاره می­شود:

العَرام (Al-Aram): از دامنه‌های جبل الشیخ  از روستای «عین نوریه» سرچشمه می‌گیرد و به سمت استان درعا می‌رود و از میان تعدادی از روستاهای استان ؛ مثل « دیرالعدس»، «الصنعین» و «الشیخ»می­بگذرد و سپس به رودخانه یرموک می­پیوندد.

وادی الرّقّاد (Vadi-Or-Ruqqad): به معنی سرزمین خفتگان، به طول تقریبی 30 کیلومتر از سرشاخه‌های اصلی تغذیه­کننده رود یرموک است که از بلندی­های جولان نشئت دارد و از به هم پیوستن نهرهای کوچک محلی و عبور از روستاهای منطقه از شمال غربی رود یرموک به‌طرف جنوب تشکیل شده و جریان دارد.

الحاصباني (Al-Hasbani): در شهر «حصبیا» در جنوب لبنان است؛ اما حدود 4 کیلومتر از مرز لبنان و فلات جولان را که در حال حاضر، پشت منطقه حائل سمت فلسطین اشغالی است، شکل می­دهد. این رود  از دامنه‌های شمال غربی جبل الشیخ یا کوه هرمون سرچشمه می‌گیرد . طول رودخانه در داخل خاک لبنان 24 کیلومتر است، سپس به‌طرف فلسطین خارج می شود و در آنجا شاخه اصلی رود اردن را شکل می­دهد.

بانیاس: رود پرآب و خروشانی است به‌طول 9 کیلومتر که از غاری در شهر باستانی «بانیاس» در شمال منطقه مورد منازعه بین سوریه و رژیم اشغالگر قدس، یعنی جولان اشغالی، از جبل الشیخ، بزرگ­ترین قله رشته‌کوه شرقی لبنان، نشئت می­گیرد و پس از دو کیلومتر جریان در خاک سوریه، وارد فلسطین اشغالی شده به اصلی رود اردن می­پیوندد؛ درحالی‌که علی­رغم آبدهی 7/2 متر کعبی بر ثانیه و حجم کلی 157 میلیون مترمکعب در سال، سوریه چندان بهره­ای از آن نمی­برد.

موقعیت رود کوچک بانیاس جولان و رود الحاصبانی