تاریخ هنر بنگلادش: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۱۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۷:۲۸

موسسات هنری و صنایع دستی را در اواخر دهه 1940 اشخاصی همچون زین العابدین، انوارالحق، قمرالحسن شفیع الدین احمد تاسیس کردند.

از آن جایی که، اغلب هنرمندان بنگلادشی در کلکته آموزش دیده اند و با همه سبک های هندی آشنا شده اند، بنابراین در ارایه آثار هنری از ترکیبی از هنرهای مدرن هندی و هنرهای فولکلور سنتی بهره می برند.

معرفی هنرهای سنتی

در صنایع دستی بنگلادش مربوط به دوره قرون وسطی، آثار برتر را می توان در بین کارهای جشن زن و مرد مشاهده کرد. کنده کاری های روی چوب و سنگ، اشکال کنده شده بر روی عاج فیل، سفالگری، بافتن پارچه های چیت، ساختن ابزار آلات فلزی، بافتن کنف و بوریا، ملیله دوزی، گلدوزی، سوزن دوزی همه از جمله بهترین نمونه ها می باشند. طی قرون 17 و 18 اغلب این وسایل به اروپا، آفریقا و بخش هایی از آسیا صادر شد. در طی هجوم بریتانیا و اعمال قوانین انگلیسی، تولید چنین ابزار سنتی برای بنگلادشی ها منع شد. به این ترتیب انتظار می رفت که این گونه صنایع دستی از صحنه هنر این کشور خارج شود. اما بعد از آزادی کشور در سال 1971، مردم دوباره به صنایع دستی روی آورده و مجددا به احیای آن پرداختند. ابزارهای تاریخی و میراث فرهنگی کشور بنگلادش در واقع شاهدی برای فرهنگ و هنر متداول و رایج این کشور از زمان های باستان تا زمان عصر حاضر می باشد. دایره باستان شناسی و موزه های کشور بنگلادش به حفاری مکان های مختلف و شناسایی تمدن های باستانی موجود در این کشور اقدام کرده است. در این راه اشیای مختلف هنری و صنایع دستی نظیر مجسمه ها، سفالینه ها، لوحه های سنگی، کتیبه ها، سکه های قدیمی و ابتدایی ترین سلاح ها را کشف کرده است.اشیای مکشوفه، حفاظت و نگهداری می شوند و در مکان های مخصوص مانند موزه و نمایشگاه ها در معرض دید علاقه مندان قرار می گیرند. از آن جایی که این گونه اشیای هنری و فرهنگی را اغلب هنرمندان پیشین کشور ساخته بودند، بنابراین مطالعه بر روی چنین آثاری، تصویر روشنی از جامعه گذشته کشور را برای مردم عصر حاضر منعکس خواهد کرد.^[۱]

نیز نگاه کنید به

تاریخ هنر ژاپن؛ تاریخ هنر روسیه؛ تاریخ هنر کانادا؛ تاریخ هنر کوبا؛ تاریخ هنر مصر؛ تاریخ هنر تونس؛ تاریخ هنر سنگال؛ تاریخ هنر آرژانتین؛ تاریخ هنر ساحل عاج؛ تاریخ هنر تایلند؛ تاریخ هنر اسپانیا؛ تاریخ هنر اردن

کتابشناسی

↑ توسلی، محمد مهدی، علی زاده کندی، عزیز، توسلی، سینا(1391). جامعه و فرهنگ بنگلادش. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی( در دست انتشار)

[1] توسلی، محمد مهدی، علی زاده کندی، عزیز، توسلی، سینا(1391). جامعه و فرهنگ بنگلادش. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی( در دست انتشار)

[۱]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-'''کلیات تاریخ هنر'''
+موسسات هنری و صنایع دستی را در اواخر دهه 1940 اشخاصی همچون زین العابدین، انوارالحق، قمرالحسن شفیع الدین احمد تاسیس کردند.
-مؤسسات هنري و صنايع دستي را در اواخر دهة 1940 اشخاصي همچون زين العابدين، انوارالحق، قمرالحسن شفيع الدين احمد تأسيس کردند.
+از آن جایی که، اغلب هنرمندان بنگلادشی در کلکته آموزش دیده اند و با همه سبک های هندی آشنا شده اند، بنابراین در ارایه آثار هنری از ترکیبی از هنرهای مدرن هندی و هنرهای فولکلور سنتی بهره می برند'''.'''
+===معرفی هنرهای سنتی===
+در صنایع دستی [[بنگلادش]] مربوط به دوره قرون وسطی، آثار برتر را می توان در بین کارهای جشن زن و مرد مشاهده کرد. کنده کاری های روی چوب و سنگ، اشکال کنده شده بر روی عاج فیل، سفالگری، بافتن پارچه های چیت، ساختن ابزار آلات فلزی، بافتن کنف و بوریا، ملیله دوزی، گلدوزی، سوزن دوزی همه از جمله بهترین نمونه ها می باشند. طی قرون 17 و 18 اغلب این وسایل به اروپا، آفریقا و بخش هایی از آسیا صادر شد. در طی هجوم بریتانیا و اعمال قوانین انگلیسی، تولید چنین ابزار سنتی برای بنگلادشی ها منع شد. به این ترتیب انتظار می رفت که این گونه صنایع دستی از صحنه هنر این کشور خارج شود. اما بعد از آزادی کشور در سال 1971، مردم دوباره به صنایع دستی روی آورده و مجددا به احیای آن پرداختند. ابزارهای تاریخی و میراث فرهنگی کشور [[بنگلادش]] در واقع شاهدی برای فرهنگ و هنر متداول و رایج این کشور از زمان های باستان تا زمان عصر حاضر می باشد. دایره باستان شناسی و موزه های کشور [[بنگلادش]] به حفاری مکان های مختلف و شناسایی تمدن های باستانی موجود در این کشور اقدام کرده است. در این راه اشیای مختلف هنری و صنایع دستی نظیر مجسمه ها، سفالینه ها، لوحه های سنگی، کتیبه ها، سکه های قدیمی و ابتدایی ترین سلاح ها را کشف کرده است.اشیای مکشوفه، حفاظت و نگهداری می شوند و در مکان های مخصوص مانند موزه و نمایشگاه ها در معرض دید علاقه مندان قرار می گیرند. از آن جایی که این گونه اشیای هنری و فرهنگی را اغلب هنرمندان پیشین کشور ساخته بودند، بنابراین مطالعه بر روی چنین آثاری، تصویر روشنی از جامعه گذشته کشور را برای مردم عصر حاضر منعکس خواهد کرد.<ref>توسلی، محمد مهدی، علی زاده کندی، عزیز، توسلی، سینا(1391). جامعه و فرهنگ [[بنگلادش]]. تهران: [https://www.icro.ir/ سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی]( در دست انتشار)</ref>
-    از آن جايي كه، اغلب هنرمندان بنگلادشي در كلكته آموزش ديده اند و با همه سبك هاي هندي آشنا شده اند، بنابراين در ارائه آثار هنري از تركيبي از هنرهاي مدرن هندي و هنرهاي فولكلور سنتي بهره مي برند'''.'''
+== نیز نگاه کنید به ==
+[[تاریخ هنر ژاپن]]؛ [[تاریخ هنر روسیه]]؛ [[تاریخ هنر کانادا]]؛ [[تاریخ هنر کوبا]]؛ [[تاریخ هنر مصر]]؛ [[تاریخ هنر تونس]]؛ [[تاریخ هنر سنگال]]؛ [[تاریخ هنر آرژانتین]]؛ [[تاریخ هنر ساحل عاج]]؛ [[تاریخ هنر تایلند]]؛ [[تاریخ هنر اسپانیا]]؛ [[تاریخ هنر اردن]]
-معرفی هنرهای سنتی
+== کتابشناسی ==
-در صنايع دستي [[بنگلادش]] مربوط به دورة قرون وسطي، آثار برتر را مي توان در بين كارهاي جشن زن و مرد مشاهده كرد. كنده كاري هاي روي چوب و سنگ، اشكال كنده شده بر روي عاج فيل، سفالگري، بافتن پارچه هاي چيت، ساختن ابزار آلات فلزي، بافتن كنف و بوريا، مليله دوزي، گلدوزي، سوزن دوزي همه از جملة بهترين نمونه ها مي باشند. طي قرون 17 و 18 اغلب اين وسايل به اروپا، آفريقا و بخش هايي از آسيا صادر شد. در طي هجوم بريتانيا و اعمال قوانين انگليسي، توليد چنين ابزار سنتي براي بنگلادشي ها منع شد. به اين ترتيب انتظار مي رفت كه اين گونه صنايع دستي از صحنة هنر اين كشور خارج شود. اما بعد از آزادي كشور در سال 1971، مردم دوباره به صنايع دستي روي آورده و مجدداً به احيای آن پرداختند. ابزارهاي تاريخي و ميراث فرهنگي كشور بنگلادش در واقع شاهدي براي فرهنگ و هنر متداول و رايج اين كشور از زمان هاي باستان تا زمان عصر حاضر مي باشد. دايره باستان شناسي و موزه هاي كشور بنگلادش به حفاري مكان هاي مختلف و شناسايي تمدن هاي باستاني موجود در اين كشور اقدام کرده است. در اين راه اشيای مختلف هنري و صنايع دستي نظير مجسمه ها، سفالينه ها، لوحه هاي سنگي، كتيبه ها، سكه هاي قديمي و ابتدائي ترين سلاح ها را كشف کرده است.اشیای مکشوفه، حفاظت و نگهداري می شوند و در مکان های مخصوص مانند موزه و نمایشگاه ها در معرض دید علاقه مندان قرار می گیرند. از آن جايي كه اين گونه اشيای هنري و فرهنگي را اغلب هنرمندان پيشين كشور ساخته بودند، بنابراين مطالعه بر روي چنين آثاري، تصوير روشني از جامعة گذشتة كشور را براي مردم عصر حاضر منعكس خواهد کرد.