پیشینه صنعت فیلم سازی در مالی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (The LinkTitles extension automatically added links to existing pages (https://github.com/bovender/LinkTitles).) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۷ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
در | [[پرونده:Cheikh Oumar Sissoko.jpg|بندانگشتی|شیخ عمر سیسوکو]] | ||
در دوره استعمار [[فرانسه]] بر [[سودان]] غربی ([[مالی]] و [[سنگال]])، فیلم‌سازان فرانسوی فیلم‌های مستندی تهیه کردند که بیشتر در ارتباط با طبیعت، سرزمین و قبایل این کشور بود. در آن زمان، بومیان براساس قانون، اجازه ساخت فیلم درباره کشور را نداشتند و به‌دلیل ضعف اطلاعات و عدم دانش فنی، فاقد توانایی تولید فیلم‌های مستند و سینمایی بودند<sup>[i]</sup>. | |||
با استقلال مالی و براساس سیاست | با استقلال مالی و براساس سیاست [[مودیبوکیتا]]، صنعت فیلم‌سازی در کشور مورد تشویق قرار گرفت و دولت تسهیلاتی را برای تولید نخستین فیلم‌های مستند فراهم آورد. در اواخر دهه1960 و دهه1970 معدودی از فیلم‌سازان مالیایی چون سلیمان سیسه (Souleymane Cisse)، فیلم‌های مستندی تهیه کردند که در جشنواره فیلم آفریقا (Fespaco) به نمایش درآمد. این امر موجب جذب جوانان از جمله شیخ عمر سیسوکو (Cheikh Oumar Sissoko) و آداما درابو (Adama Drabo) به صنعت فیلم‌سازی شد و با حمایت دولت [[مالی]]، نخستین مرکز فیلم‌سازی کشور تحت عنوان مرکز ملی تولید سینما‌توگراف (Centre National de Production Cinematographique (CNPC))، در [[باماکو در مالی|باماکو]] تأسیس گردید. | ||
این مرکز با اجرای دوره‌های آموزشی کوتاه‌مدت و میان‌مدت در ارتباط با فیلم‌سازی، فیلم‌نامه‌نویسی و فیلم‌برداری، موجب جذب بسیاری از علاقمندان هنر هفتم و شکل‌گیری نسل جدیدی از کارگردانان مالیایی گردید که امروزه افتخارات بزرگی برای کشور خود رقم زده‌اند<ref>عرب‌احمدی، امیربهرام (1392). جامعه و فرهنگ [[مالی]]. ناظر علمی ابوالحسن شریف محمدی. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص266-268.</ref>. | |||
== نیز نگاه کنید به == | |||
[[پیشینه سینمای آرژانتین]]؛ [[سیر تحول سینمای چین]]؛ [[پیشینه سینمای لبنان]]؛ [[سینمای ژاپن قبل از جنگ جهانی دوم]]؛ [[سینمای ژاپن بعد از جنگ جهانی دوم]]؛ [[سیر تحول سینمای سنگال]]؛ [[پیشینه سینمای فرانسه]]؛ [[تاریخچه ورود و تحول صنعت سینما در تایلند]]؛ [[تاریخچه سینمای اردن]]؛ [[تاریخچه صنعت سینما در بنگلادش]] | |||
== پاورقی == | |||
<small>[i] - دلیل عمده این امر هراس دولت فرانسه از ساخت فیلم‌هایی در مورد استعمار این کشور و تحریک مردم برای کسب استقلال خود بود.</small> | |||
== کتابشناسی == | |||
<references /> | |||
[[رده:سینما، مستند و پویانمایی]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۸ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۱۵
در دوره استعمار فرانسه بر سودان غربی (مالی و سنگال)، فیلم‌سازان فرانسوی فیلم‌های مستندی تهیه کردند که بیشتر در ارتباط با طبیعت، سرزمین و قبایل این کشور بود. در آن زمان، بومیان براساس قانون، اجازه ساخت فیلم درباره کشور را نداشتند و به‌دلیل ضعف اطلاعات و عدم دانش فنی، فاقد توانایی تولید فیلم‌های مستند و سینمایی بودند[i].
با استقلال مالی و براساس سیاست مودیبوکیتا، صنعت فیلم‌سازی در کشور مورد تشویق قرار گرفت و دولت تسهیلاتی را برای تولید نخستین فیلم‌های مستند فراهم آورد. در اواخر دهه1960 و دهه1970 معدودی از فیلم‌سازان مالیایی چون سلیمان سیسه (Souleymane Cisse)، فیلم‌های مستندی تهیه کردند که در جشنواره فیلم آفریقا (Fespaco) به نمایش درآمد. این امر موجب جذب جوانان از جمله شیخ عمر سیسوکو (Cheikh Oumar Sissoko) و آداما درابو (Adama Drabo) به صنعت فیلم‌سازی شد و با حمایت دولت مالی، نخستین مرکز فیلم‌سازی کشور تحت عنوان مرکز ملی تولید سینما‌توگراف (Centre National de Production Cinematographique (CNPC))، در باماکو تأسیس گردید.
این مرکز با اجرای دوره‌های آموزشی کوتاه‌مدت و میان‌مدت در ارتباط با فیلم‌سازی، فیلم‌نامه‌نویسی و فیلم‌برداری، موجب جذب بسیاری از علاقمندان هنر هفتم و شکل‌گیری نسل جدیدی از کارگردانان مالیایی گردید که امروزه افتخارات بزرگی برای کشور خود رقم زده‌اند[۱].
نیز نگاه کنید به
پیشینه سینمای آرژانتین؛ سیر تحول سینمای چین؛ پیشینه سینمای لبنان؛ سینمای ژاپن قبل از جنگ جهانی دوم؛ سینمای ژاپن بعد از جنگ جهانی دوم؛ سیر تحول سینمای سنگال؛ پیشینه سینمای فرانسه؛ تاریخچه ورود و تحول صنعت سینما در تایلند؛ تاریخچه سینمای اردن؛ تاریخچه صنعت سینما در بنگلادش
پاورقی
[i] - دلیل عمده این امر هراس دولت فرانسه از ساخت فیلم‌هایی در مورد استعمار این کشور و تحریک مردم برای کسب استقلال خود بود.
کتابشناسی
- ↑ عرب‌احمدی، امیربهرام (1392). جامعه و فرهنگ مالی. ناظر علمی ابوالحسن شریف محمدی. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص266-268.