نسخهٔ کنونی تا ‏۱۷ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۲۰:۱۲

نقاشان معروف چین باستان به شرح زیر است:

یان لیبِن

«یان لیبِن»(Yan Liben)(673-؟ میلادی) نقاش و دولتمرد اوایل سلسله ی تانگ بود. پدر و برادر بزرگش در زمینه ی هنر و صنایع دستی، معماری و نقاشی در سطح بالایی قرار داشتند. وی مهارت های اعضای خانواده را به ارث برده و نزد «جانگ سِنگیو(Zhang Sengyou)» و «جِنگ فاسی(Zheng Fasi)» آموزش دید. او در زمینه ی نقاشی پرتره مهارت داشت و خصوصیات و حالات سوژه را دقیقا به نمایش می گذاشت. او بنیانگذار نقاشی چهره در دوران تانگ بود.

نقاشیِ«تخت روانِ امپراتور تَیزونگ» از او در حال حاضر در موزه ی کاخ پکن نگهداری می شود. این اثر نقاشی داستان ازدواج دخترِ امپراتور شهدخت«وِنچِنگ(Wencheng)» با «توبو(Tubo)(تیبِت) سونگتسام گَمبو(Songtsam Gambo)» شاه در سال 641 را نشان می‌دهد^[۱].

وو دائوزی

«وو دائوزی»(758-685 میلادی) نقاش سلسله ی تانگ بود. او نخست به فراگیری خوشنویسی پرداخت، ولی چون موفق نشد به نقاشی روی آورد. وی زمانی که کمتر از 20 سال داشت در این عرصه استعداد خود را به نمایش گذاشت. سپس به دربار امپراتوری تانگ فرا خوانده شده و لقب «دانشمند دربار» را دریافت کرد. او در نقاشی شخصیت های بودایی و تائویی، و همچنین پرندگان، حیوانات و منظره ها، مهارت تام داشت. وی دیوارهای متعددی را در معابد و مراکز آموزشی«چانگاَن» و «لویانگ» نقاشی کرده است که هرکدام با دیگری تفاوت دارد و بیش از 300 بَی[i] را در بر می گیرد. نقاشی های او معمولاً با یک حرکت قلم و بدون خط کِش و ابزار صورت می گرفت. در تصاویر او، تاخوردگی لباس ها به نرمی و گِردی مثل وزیدن باد کشیده شده است. «وو دائوزی» به «حکیم نقاش» معروف است^[۲].

وانگ وِی

«وانگ وِی»(Wang Wei)(761-701 میلادی) یک نقاش، شاعر و دولتمرد سلسله ی تانگ بود. وی در سن پیری نیمی از زندگیش را در اداره و نیم دیگر را در خانه ی دِنجَش در «وانگ چوان» در استان «شانسی» امروزی سپری کرد. از وی 400 قطعه شعر هم باقی مانده است. او در نقاشی آب رنگ و منظره مهارت خاصی داشت. آن گونه که منتقدان هنری می گویند: در نقاشیِ او شعر و در شعرش نقاشی وجود دارد. وی بنیانگذار مکتب نقاشی دانشمند بوده و کتابی تحت عنوان «دستور نقاشی منظره(The Formula of Painting)» تألیف کرده است. وی به جای استفاده ی مرسوم از رنگ های سبز و پررنگ و خطوط برجسته، آب زیادی به جوهر سیاه می افزود تا زیبایی مناظر را نمایش دهد.

«تصویر وانگ چوان» یکی از کارهای مشهور او است. این اثر در دیوار معبد «چینگ یوان(Qingyuan)» نقاشی شده است. این یک نقاشی انگاره ای منظره است که احساس آرامش و دِنج زندگی خود او را به نمایش می گذارد. سبک تصویر منحصر به فرد، با موتیف های غیر مترقبه و کار قلمی احساسی و خوش بنیه است^[۳].

جانگ زِدوان

«جانگ زِدوان»(Zhang Zeduan) نقاش سلسله ی سونگ شمالی بود. تاریخ تولد و مرگ او مشخص نیست. وی در دوران جوانی در «بیانجینگ(Bianjing)»(کایفِنگ(Kaifeng) کنونی در استان خِه نَن(Henan)) تحصیل می کرد و در اواخر عمر هنر نقاشی را آموخت. در دوران حکمرانی امپراتور «هویزونگ(Huizong)» از سلسله ی سونگ(1125-1100میلادی)، او در فرهنگستان هنر امپراتوری اشتغال داشت، و در نقاشی «جیه خوا(Jiehua)«(تکنیکی که برای نقاشی ساختمان های کاخ، خطوط با کمک خط کش ترسیم می شد) مهارت داشت. او دوست داشت شهرها، کاخ ها و دیگر ساختمان ها، به ویژه کشتی ها، وسایل حمل و نقل، بازارچه ها، خیابان ها و پل ها را نقاشی کند. کار ویژه ی او«منظره ی کنار رودخانه در جشنواره ی روشنایی پاک» طوماری بلند با 5/24 سانتی متر عرض است. این اثر در حال حاضر در موزه ی کاخ پکن نگهداری می شود. این اثر تصویر منظره ی برخی از خیابان های پکن، پایتخت سلسله ی سونگ، و گوشه ای از حومه ی آن در کنار رودخانه ی«بیانخه(Bianhe)»، در خلال برگزاری جشنواره ی روشنایی پاک در قرن دوازدهم را نمایش می دهد. در این نقاشی بیش از پانصد نفر از اقشار مختلف مردم، و حدود 60 رأس اسب، الاغ، گاو، خوک، قاطر و شتر دیده می شوند. همچنین بیش از 20 عدد گاری و تخت روان، بیش از 20 عدد کشتی و قایق، و 30 باب ساختمان کوشک کهنه، راهروها، کلبه ها و مغازه ها در این اثر دیده می‌شوند^[۴].

مایوان

«مایوان (Ma Yuan)» نقاش دوران سلسله ی سونگ شمالی(1279-1127 میلادی) بود. سالروز تولد و مرگ وی نامشخص است. وی نقاشی را از پدر و پدربزرگش یاد گرفت. او در دوران حکمرانی امپراتور «گوانگزونگ(Guangzong)» و «نینگ زونگ(Ningzong)»(1224-1190میلادی) معاون سردبیر فرهنگستان نقاشی بود. او در نقاشی مناظر، و به کار بردن رنگ با قلم موهای جارویی برای شکل دادن به صخره ها و کوه ها استاد بود. وی در سال های بعد به همراه «شیا گووی(Xia Gui)»، «لیتانگ(Li Tang)»، و «لیوسونگ نیان(Liu Songnian)»، یکی از چهار استاد نقاشی دوران سونگ جنوبی شناخته می شد. اثر هنری«چهار کشاورز آواز خوان در راهِ باز گشت به خانه» از وی، در دورانی نقاشی شد که سلسله ی سونگ با دشمن شمالی خود «جین»، در حال جنگ بود، و حال و روز خوب کشاورزان را در منظره ی کوهستانی زیبا و بدیع منعکس می‌کند^[۵].

خوانگ گونگ وانگ

«خوانگ گونگ وانگ»(Huang Gongwang)(1354-1269 میلادی) نقاش دوران سلسله ی یوان، در میان سالی مأمور دون پایه ی دولت شد. وی درگیر پرونده ای شده و روانه ی زندان گردید. وقتی آزاد شد، به نقطه ی دِنج دور افتاده ای رفت و دیگر در خدمت دولت نبود. وی به پیرو سفت و سخت فرقه ی «چوانزِن»(حقیقت کامل) طریقت تائو تبدیل و به سراسر کشور مسافرت کرد. در سن حدود 50 سالگی، نقاشی منظره را آغاز و در سال های آخر عمر سبک نقاشی خاص خود را به وجود آورد. اغلب آثار او هنگام سفر به جنوب چین نقاشی شده اند. او در نقاشیِ رنگی و آب رنگ، و در قلم کاری خود، سبک های خوشنویسی خط شکسته و خط ویژه ی مُهرسازی را به کار می برد و از چند حرکت برای ایجاد دورنما و عمق استفاده می کرد. نقاشی‌های او به عنوان«قله ی کوه های ساده و خوش بنیه و گیاهان پرپشت»توصیف شده است. وی علاقه مند به استفاده از رنگ قهوه ای- سرخ بود و نقاشی مناظر سرخ رنگ را ابداع کرد. از میان«چهار استاد سلسله ی یوان»(سه نفر دیگر عبارتند از وو جِن(Wu Zhen)، نی زان(Ni Zan)، و وانگ مِنگ(Wang Meng)) «خوانگ گونگوانگ» بهترین آنان شمرده می شود. او تأثیر زیادی در نقاشی های منظره ای سلسله های مینگ و چینگ گذاشت^[۶].

شو وِی

«شو وِی»(1593-1521 میلادی) نویسنده، نقاش و خوشنویس سلسله ی مینگ بود. در کودکی هوش و ذکاوت بالایی داشت و در 20 سالگی، آزمون امپراتوری در سطح شهرستان را با موفقیت پشت سر گذاشت. به هرحال، او هشت بار در امتحانات سطح استانی مردود شد که آخرین بارش در 41 سالگی وی بود. او به عنوان مشاور خاص اداری«خو زونگشیان(Hu Zongxian)» نایب السلطنه ی استان های «جِه جیانگ(Zhejiang)» و «فوجیان(Fujian)» خدمت کرده و به مبارزه علیه دزدان دریایی در سواحل جنوبی پیوست. بعدها، او از کار برکنار و زندانی شد و دست به خود کشی زد. «شو وِی» برای مدتی از ناراحتی روحی رنج برده و همسرش را به قتل رساند. به همین خاطر، او به مدت هفت سال در زندان به سر برد و سال های باقی مانده از عمرش را با فروش آثار خوشنویسی و نقاشی های خود به زندگی ادامه داد.

او آثار ادبی و اُپرای سنتی فراوانی همچون «مجموعه آثار شو وِنجانگ(Callected Works of Xu Wenzhang)» را پدید آورد. وی که در میان سالی، نقاشی را آموخت، پیشاهنگ راه جدیدی در نقاشی رنگی آزاد و آب رنگ دوران های مینگ و چینگ بود^[۷].

جودا

«جودا (Zhu Da)»(1705-1626 میلادی) نقاش اوایل دوران چینگ، بازمانده ای از شانزدهمین پسر امپراتور«جو یوان جانگ(Zhu Yuanzhang)» بنیانگذار سلسله ی مینگ بود. وقتی سلسله ی مینگ سقوط کرد او 19 سال داشت. وی از تحقیر و تألمِ به خاطر از دست دادن کشور و خانه اش رنج می برد، و تظاهر به دیوانگی می کرد و مثل افراد عزلت گزین در کوه ها زندگی می کرد. او در 23 سالگی، به سلک راهبان بودایی و سپس تائویی در آمد. در حدود 60 سالگی به دنیای سکولار وارد شد. «جودا» معمولاً آثار نقاشی و خوشنویسی خود را «بَدا شانرِن(Bada Shanren)»(درویش هشت کوهستان) امضا می کرد. او به شدت با سیاست خود خواهانه ی نژادی که از سوی دولت چینگ اجرا می شد، از طریق سرودن اشعار، نوشتن، خوشنویسی و نقاشی مخالفت می کرد. برای نمونه، او اغلب در چشمان ماهی و پرنده ای که نقاشی می کرد، حالت نفرت و انزجار ایجاد می کرد تا نمادی از مخالفتش با دولت چینگ باشد.

قلم کاری«جودا» ساده و متراکم و تصاویرش مبالغه آمیز است. نقاشی های منظره ای او معمولاً انباشته از صخره های عجیب و غریب و تپه های متروکه است و جهانی ساکت و سرد را نشان می دهد. تکنیک رنگ و آب رنگ او تأثیر زیادی در نقاشان آزاد بعدی گذاشت^[۸].

یوان جی

«یوان جی»(Yuan Ji)(1718-1642 میلادی) نقاش اوایل دوران چینگ است. نام او در اصل «جو رووجی(Zhu Ruoji)» بود. پس از سقوط سلسله ی مینگ، زمانی که وی 5 سال داشت، پدرش دستگیر و به قتل رسید. او برای فرار از بیچارگی، به سلک راهبان بودایی در آمد و نام «یوان جی» را برگزید. در سال های باقی مانده از حیاتش، در «یانگ جو» ساکن و با فروش نقاشی های خود امرار معاش می کرد.

او به نقاشی گل ها، میوه ها و اجسام می پرداخت و مخصوصاً در نقاشی منظره مهارت زیاد داشت، و در آن زمان از جایگاه والایی برخوردار بود. وی از نیاکان خود به خوبی تجربه آموخته و پژوهشگری خوب در مورد اشیای طبیعی هم بود. وی معتقد بود که «هنرمند باید با زمان سازگار باشد» و یک نقاش منظره باید«به کوهستان و رودخانه، زندگی و حیات بخشد»، «تمام قله های عجیب و غریب را کاوش و طراحی کند» و سپس «مقررات خاص خود را تدوین کند». با این کار، یک هنرمند می تواند از گذشتگان خود جدا شده و سبک ویژه ای به وجود آورد. کارهای قلم موی او از قید و بند رها بوده و طرح ها متنوع و بدیع، و با روش های معمول سبک های قدیمی آن زمان کاملاً تفاوت دارد^[۹].

نیز نگاه کنید به

هنر در چین؛ هنرمندان و خوشنویسان مشهور چین باستان؛ مشاهیر هنری روسیه؛ مشاهیر هنری کانادا؛ مشاهیر هنری کوبا؛ مشاهیر هنری سنگال

پاورقی

[i] - Bay بخشی از دیوار صاف که برای نقاشی آماده شده است.

کتابشناسی

↑ _{سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1160}
↑ _{سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1160-1161}
↑ _{سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1161-1162}
↑ _{سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1162-1163}
↑ _{سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1163-1164}
↑ _{سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1164}
↑ _{سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1165}
↑ _{سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1165-1166}
↑ _{سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1166-1167}

[1] _{سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1160}

[2] _{سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1160-1161}

[3] _{سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1161-1162}

[4] _{سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1162-1163}

[5] _{سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1163-1164}

[6] _{سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1164}

[7] _{سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1165}

[8] _{سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1165-1166}

[9] _{سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1166-1167}

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

@@ خط ۴: / خط ۴: @@
 «[[یان لیبن|یان لیبِن]]»[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn1|(Yan Liben]])(673-؟ میلادی) نقاش و دولتمرد [[سلسله های سونگ، لیائو، جین و شیای غربی|اوایل سلسله ی تانگ]] بود. پدر و برادر بزرگش در زمینه ی [[هنر چینی|هنر]] و [[صنایع دستی و هنرهای مردمی و فولكلور|صنایع دستی]]، [[هنر معماری در چین|معماری]] و [[هنر نقاشی در چین|نقاشی]] در سطح بالایی قرار داشتند. وی مهارت های اعضای خانواده را به ارث برده و نزد «جانگ سِنگیو[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn2|(Zhang Sengyou)]]» و «جِنگ فاسی[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn3|(Zheng Fasi]])» آموزش دید. او در زمینه ی نقاشی پرتره مهارت داشت و خصوصیات و حالات سوژه را دقیقا به نمایش می گذاشت. او بنیانگذار نقاشی چهره در [[سلسله تانگ|دوران تانگ]] بود.
-نقاشیِ«تخت روانِ امپراتور تَیزونگ» از او در حال حاضر در [[موزه کاخ(قصر) چین|موزه ی کاخ پکن]] نگهداری می شود. این اثر نقاشی داستان ازدواج دخترِ امپراتور شهدخت«وِنچِنگ[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn4|(Wencheng]])» با «توبو[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn5|(Tubo]])(تیبِت) سونگتسام گَمبو[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn6|(Songtsam Gambo]])» شاه در سال 641 را نشان می دهد.
+نقاشیِ«تخت روانِ امپراتور تَیزونگ» از او در حال حاضر در [[موزه کاخ(قصر) چین|موزه ی کاخ پکن]] نگهداری می شود. این اثر نقاشی داستان ازدواج دخترِ امپراتور شهدخت«وِنچِنگ[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn4|(Wencheng]])» با «توبو[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn5|(Tubo]])(تیبِت) سونگتسام گَمبو[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn6|(Songtsam Gambo]])» شاه در سال 641 را نشان می‌دهد<ref><sub><big>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [https://dmelal.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]. جلد سوم، ص. 1160</big></sub></ref>.
 === [[وو دائوزی، نقاش سلسله تانگ|وو دائوزی]] ===
-«[[وو دائوزی، نقاش سلسله تانگ|وو دائوزی]]»(758-685 میلادی) نقاش [[سلسله تانگ|سلسله ی تانگ]] بود. او نخست به فراگیری [[هنر خوشنویسی چینی|خوشنویسی]] پرداخت، ولی چون موفق نشد به [[هنر نقاشی در چین|نقاشی]] روی آورد. وی زمانی که کمتر از 20 سال داشت در این عرصه استعداد خود را به نمایش گذاشت. سپس به دربار [[سلسله تانگ|امپراتوری تانگ]] فرا خوانده شده و لقب «دانشمند دربار» را دریافت کرد. او در نقاشی شخصیت های [[آیین بودا|بودایی]] و [[آیین بومی تائو|تائویی]]، و همچنین پرندگان، حیوانات و منظره ها، مهارت تام داشت. وی دیوارهای متعددی را در معابد و مراکز آموزشی«چانگاَن» و «لویانگ» نقاشی کرده است که هرکدام با دیگری تفاوت دارد و بیش از 300 بَی[[نقاشان مشهور چین باستان#%20edn1|[i]]] را در بر می گیرد. نقاشی های او معمولاً با یک حرکت قلم و بدون خط کِش و ابزار صورت می گرفت. در تصاویر او، تاخوردگی لباس ها به نرمی و گِردی مثل وزیدن باد کشیده شده است. «[[وو دائوزی، نقاش سلسله تانگ|وو دائوزی]]» به «حکیم نقاش» معروف است.
+«[[وو دائوزی، نقاش سلسله تانگ|وو دائوزی]]»(758-685 میلادی) نقاش [[سلسله تانگ|سلسله ی تانگ]] بود. او نخست به فراگیری [[هنر خوشنویسی چینی|خوشنویسی]] پرداخت، ولی چون موفق نشد به [[هنر نقاشی در چین|نقاشی]] روی آورد. وی زمانی که کمتر از 20 سال داشت در این عرصه استعداد خود را به نمایش گذاشت. سپس به دربار [[سلسله تانگ|امپراتوری تانگ]] فرا خوانده شده و لقب «دانشمند دربار» را دریافت کرد. او در نقاشی شخصیت های [[آیین بودا|بودایی]] و [[آیین بومی تائو|تائویی]]، و همچنین پرندگان، حیوانات و منظره ها، مهارت تام داشت. وی دیوارهای متعددی را در معابد و مراکز آموزشی«چانگاَن» و «لویانگ» نقاشی کرده است که هرکدام با دیگری تفاوت دارد و بیش از 300 بَی[[نقاشان مشهور چین باستان#%20edn1|[i]]] را در بر می گیرد. نقاشی های او معمولاً با یک حرکت قلم و بدون خط کِش و ابزار صورت می گرفت. در تصاویر او، تاخوردگی لباس ها به نرمی و گِردی مثل وزیدن باد کشیده شده است. «[[وو دائوزی، نقاش سلسله تانگ|وو دائوزی]]» به «حکیم نقاش» معروف است<ref><sub><big>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [https://dmelal.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]. جلد سوم، ص. 1160-1161</big></sub></ref>.
 === [[وانگ وی، نقاش چینی|وانگ وِی]] ===
 «وانگ وِی»[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn7|(Wang Wei]])(761-701 میلادی) یک نقاش، شاعر و دولتمرد [[سلسله تانگ|سلسله ی تانگ]] بود. وی در سن پیری نیمی از زندگیش را در اداره و نیم دیگر را در خانه ی دِنجَش در «وانگ چوان» در استان «شانسی» امروزی سپری کرد. از وی 400 قطعه شعر هم باقی مانده است. او در نقاشی آب رنگ و منظره مهارت خاصی داشت. آن گونه که منتقدان هنری می گویند: در [[هنر نقاشی در چین|نقاشیِ]] او شعر و در شعرش [[هنر نقاشی در چین|نقاشی]] وجود دارد. وی بنیانگذار مکتب نقاشی دانشمند بوده و کتابی تحت عنوان «''دستور نقاشی منظره(<small>The Formula of Painting)</small>»'' تألیف کرده است. وی به جای استفاده ی مرسوم از رنگ های سبز و پررنگ و خطوط برجسته، آب زیادی به جوهر سیاه می افزود تا زیبایی مناظر را نمایش دهد.
-«تصویر وانگ چوان» یکی از کارهای مشهور او است. این اثر در دیوار معبد «چینگ یوان[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn8|(Qingyuan]])» نقاشی شده است. این یک نقاشی انگاره ای منظره است که احساس آرامش و دِنج زندگی خود او را به نمایش می گذارد. سبک تصویر منحصر به فرد، با موتیف های غیر مترقبه و کار قلمی احساسی و خوش بنیه است.
+«تصویر وانگ چوان» یکی از کارهای مشهور او است. این اثر در دیوار معبد «چینگ یوان[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn8|(Qingyuan]])» نقاشی شده است. این یک نقاشی انگاره ای منظره است که احساس آرامش و دِنج زندگی خود او را به نمایش می گذارد. سبک تصویر منحصر به فرد، با موتیف های غیر مترقبه و کار قلمی احساسی و خوش بنیه است<ref><sub><big>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [https://dmelal.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]. جلد سوم، ص. 1161-1162</big></sub></ref>.
 === [[جانگ زدوان، نقاش چینی|جانگ زِدوان]] ===
-«[[جانگ زدوان، نقاش چینی|جانگ زِدوان]]»[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn9|(Zhang Zeduan]]) نقاش [[سلسله های سونگ، لیائو، جین و شیای غربی|سلسله ی سونگ شمالی]] بود. تاریخ تولد و مرگ او مشخص نیست. وی در دوران جوانی در «بیانجینگ[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn10|(Bianjing]])»(کایفِنگ[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn11|(Kaifeng]]) کنونی در استان خِه نَن[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn12|(Henan]])) تحصیل می کرد و در اواخر عمر [[هنر نقاشی در چین|هنر نقاشی]] را آموخت. در دوران حکمرانی امپراتور «هویزونگ[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn13|(Huizong]])» از [[سلسله های سونگ، لیائو، جین و شیای غربی|سلسله ی سونگ]](1125-1100میلادی)، او در فرهنگستان هنر امپراتوری اشتغال داشت، و در نقاشی «جیه خوا[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn14|(Jiehua]])«(تکنیکی که برای نقاشی ساختمان های کاخ، خطوط با کمک خط کش ترسیم می شد) مهارت داشت. او دوست داشت شهرها، کاخ ها و دیگر ساختمان ها، به ویژه کشتی ها، وسایل حمل و نقل، بازارچه ها، خیابان ها و پل ها را نقاشی کند. کار ویژه ی او«منظره ی کنار رودخانه در جشنواره ی روشنایی پاک» طوماری بلند با 5/24 سانتی متر عرض است. این اثر در حال حاضر در [[موزه کاخ(قصر) چین|موزه ی کاخ پکن]] نگهداری می شود. این اثر تصویر منظره ی برخی از خیابان های [[پکن]]، پایتخت [[سلسله های سونگ، لیائو، جین و شیای غربی|سلسله ی سونگ]]، و گوشه ای از حومه ی آن در کنار رودخانه ی«بیانخه[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn15|(Bianhe]])»، در خلال برگزاری جشنواره ی روشنایی پاک در قرن دوازدهم را نمایش می دهد. در این [[هنر نقاشی در چین|نقاشی]] بیش از پانصد نفر از اقشار مختلف مردم، و حدود 60 رأس اسب، الاغ، گاو، خوک، قاطر و شتر دیده می شوند. همچنین بیش از 20 عدد گاری و تخت روان، بیش از 20 عدد کشتی و قایق، و 30 باب ساختمان کوشک کهنه، راهروها، کلبه ها و مغازه ها در این اثر دیده می  شوند.
+«[[جانگ زدوان، نقاش چینی|جانگ زِدوان]]»[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn9|(Zhang Zeduan]]) نقاش [[سلسله های سونگ، لیائو، جین و شیای غربی|سلسله ی سونگ شمالی]] بود. تاریخ تولد و مرگ او مشخص نیست. وی در دوران جوانی در «بیانجینگ[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn10|(Bianjing]])»(کایفِنگ[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn11|(Kaifeng]]) کنونی در استان خِه نَن[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn12|(Henan]])) تحصیل می کرد و در اواخر عمر [[هنر نقاشی در چین|هنر نقاشی]] را آموخت. در دوران حکمرانی امپراتور «هویزونگ[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn13|(Huizong]])» از [[سلسله های سونگ، لیائو، جین و شیای غربی|سلسله ی سونگ]](1125-1100میلادی)، او در فرهنگستان هنر امپراتوری اشتغال داشت، و در نقاشی «جیه خوا[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn14|(Jiehua]])«(تکنیکی که برای نقاشی ساختمان های کاخ، خطوط با کمک خط کش ترسیم می شد) مهارت داشت. او دوست داشت شهرها، کاخ ها و دیگر ساختمان ها، به ویژه کشتی ها، وسایل حمل و نقل، بازارچه ها، خیابان ها و پل ها را نقاشی کند. کار ویژه ی او«منظره ی کنار رودخانه در جشنواره ی روشنایی پاک» طوماری بلند با 5/24 سانتی متر عرض است. این اثر در حال حاضر در [[موزه کاخ(قصر) چین|موزه ی کاخ پکن]] نگهداری می شود. این اثر تصویر منظره ی برخی از خیابان های [[پکن]]، پایتخت [[سلسله های سونگ، لیائو، جین و شیای غربی|سلسله ی سونگ]]، و گوشه ای از حومه ی آن در کنار رودخانه ی«بیانخه[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn15|(Bianhe]])»، در خلال برگزاری جشنواره ی روشنایی پاک در قرن دوازدهم را نمایش می دهد. در این [[هنر نقاشی در چین|نقاشی]] بیش از پانصد نفر از اقشار مختلف مردم، و حدود 60 رأس اسب، الاغ، گاو، خوک، قاطر و شتر دیده می شوند. همچنین بیش از 20 عدد گاری و تخت روان، بیش از 20 عدد کشتی و قایق، و 30 باب ساختمان کوشک کهنه، راهروها، کلبه ها و مغازه ها در این اثر دیده می‌شوند<ref><sub><big>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [https://dmelal.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]. جلد سوم، ص. 1162-1163</big></sub></ref>.
 === [[مایوان، نقاش چینی|مایوان]] ===
-«[[مایوان، نقاش چینی|مایوان]] [[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn16|(Ma Yuan]])» نقاش [[سلسله های سونگ، لیائو، جین و شیای غربی|دوران سلسله ی سونگ شمالی]](1279-1127 میلادی) بود. سالروز تولد و مرگ وی نامشخص است. وی [[هنر نقاشی در چین|نقاشی]] را از پدر و پدربزرگش یاد گرفت. او در دوران حکمرانی امپراتور «گوانگزونگ[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn17|(Guangzong]])» و «نینگ زونگ[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn18|(Ningzong]])»(1224-1190میلادی) معاون سردبیر فرهنگستان [[هنر نقاشی در چین|نقاشی]] بود. او در [[هنر نقاشی در چین|نقاشی]] مناظر، و به کار بردن رنگ با قلم موهای جارویی برای شکل دادن به صخره ها و کوه ها استاد بود. وی در سال های بعد به همراه «شیا گووی[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn19|(Xia Gui]])»، «لیتانگ[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn20|(Li Tang]])»، و «لیوسونگ نیان[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn21|(Liu Songnian]])»، یکی از چهار استاد [[هنر نقاشی در چین|نقاشی]] [[سلسله های سونگ، لیائو، جین و شیای غربی|دوران سونگ جنوبی]] شناخته می شد. اثر هنری«چهار کشاورز آواز خوان در راهِ باز گشت به خانه» از وی، در دورانی نقاشی شد که [[سلسله های سونگ، لیائو، جین و شیای غربی|سلسله ی سونگ]] با دشمن ش[[مالی]] خود «جین»، در حال جنگ بود، و حال و روز خوب کشاورزان را در منظره ی کوهستانی زیبا و بدیع منعکس می کند.
+«[[مایوان، نقاش چینی|مایوان]] [[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn16|(Ma Yuan]])» نقاش [[سلسله های سونگ، لیائو، جین و شیای غربی|دوران سلسله ی سونگ شمالی]](1279-1127 میلادی) بود. سالروز تولد و مرگ وی نامشخص است. وی [[هنر نقاشی در چین|نقاشی]] را از پدر و پدربزرگش یاد گرفت. او در دوران حکمرانی امپراتور «گوانگزونگ[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn17|(Guangzong]])» و «نینگ زونگ[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn18|(Ningzong]])»(1224-1190میلادی) معاون سردبیر فرهنگستان [[هنر نقاشی در چین|نقاشی]] بود. او در [[هنر نقاشی در چین|نقاشی]] مناظر، و به کار بردن رنگ با قلم موهای جارویی برای شکل دادن به صخره ها و کوه ها استاد بود. وی در سال های بعد به همراه «شیا گووی[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn19|(Xia Gui]])»، «لیتانگ[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn20|(Li Tang]])»، و «لیوسونگ نیان[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn21|(Liu Songnian]])»، یکی از چهار استاد [[هنر نقاشی در چین|نقاشی]] [[سلسله های سونگ، لیائو، جین و شیای غربی|دوران سونگ جنوبی]] شناخته می شد. اثر هنری«چهار کشاورز آواز خوان در راهِ باز گشت به خانه» از وی، در دورانی نقاشی شد که [[سلسله های سونگ، لیائو، جین و شیای غربی|سلسله ی سونگ]] با دشمن شمالی خود «جین»، در حال جنگ بود، و حال و روز خوب کشاورزان را در منظره ی کوهستانی زیبا و بدیع منعکس می‌کند<ref><sub><big>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [https://dmelal.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]. جلد سوم، ص. 1163-1164</big></sub></ref>.
 === [[خوانگ گونگ وانگ، نقاش چینی|خوانگ گونگ وانگ]] ===
-«[[خوانگ گونگ وانگ، نقاش چینی|خوانگ گونگ وانگ]]»[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn22|(Huang Gongwang]])(1354-1269 میلادی) نقاش [[سلسله یوان|دوران سلسله ی یوان]]، در میان سالی مأمور دون پایه ی دولت شد. وی درگیر پرونده ای شده و روانه ی زندان گردید. وقتی آزاد شد، به نقطه ی دِنج دور افتاده ای رفت و دیگر در خدمت دولت نبود. وی به پیرو سفت و سخت فرقه ی «چوانزِن»(حقیقت کامل) طریقت تائو تبدیل و به سراسر کشور مسافرت کرد. در سن حدود 50 سالگی، نقاشی منظره را آغاز و در سال های آخر عمر [[هنر نقاشی در چین|سبک نقاشی]] خاص خود را به وجود آورد. اغلب آثار او هنگام سفر به جنوب [[چین]] [[هنر نقاشی در چین|نقاشی]] شده اند. او در [[هنر نقاشی در چین|نقاشیِ]] رنگی و آب رنگ، و در قلم کاری خود، [[هنر خوشنویسی چینی|سبک های خوشنویسی]] خط شکسته و خط ویژه ی مُهرسازی را به کار می برد و از چند حرکت برای ایجاد دورنما و عمق استفاده می کرد. نقاشی های او به عنوان«قله ی کوه های ساده و خوش بنیه و گیاهان پرپشت»توصیف شده است. وی علاقه مند به استفاده از رنگ قهوه ای- سرخ بود و [[هنر نقاشی در چین|نقاشی]] مناظر سرخ رنگ را ابداع کرد. از میان«چهار استاد سلسله ی یوان»(سه نفر دیگر عبارتند از وو جِن[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn23|(Wu Zhen]])، نی زان[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn24|(Ni Zan]])، و وانگ مِنگ[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn25|(Wang Meng]])) «خوانگ گونگوانگ» بهترین آنان شمرده می شود. او تأثیر زیادی در [[هنر نقاشی در چین|نقاشی های منظره ای]] [[سلسله مینگ|سلسله های مینگ]] و [[سلسله چینگ|چینگ]] گذاشت.
+«[[خوانگ گونگ وانگ، نقاش چینی|خوانگ گونگ وانگ]]»[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn22|(Huang Gongwang]])(1354-1269 میلادی) نقاش [[سلسله یوان|دوران سلسله ی یوان]]، در میان سالی مأمور دون پایه ی دولت شد. وی درگیر پرونده ای شده و روانه ی زندان گردید. وقتی آزاد شد، به نقطه ی دِنج دور افتاده ای رفت و دیگر در خدمت دولت نبود. وی به پیرو سفت و سخت فرقه ی «چوانزِن»(حقیقت کامل) طریقت تائو تبدیل و به سراسر کشور مسافرت کرد. در سن حدود 50 سالگی، نقاشی منظره را آغاز و در سال های آخر عمر [[هنر نقاشی در چین|سبک نقاشی]] خاص خود را به وجود آورد. اغلب آثار او هنگام سفر به جنوب [[چین]] [[هنر نقاشی در چین|نقاشی]] شده اند. او در [[هنر نقاشی در چین|نقاشیِ]] رنگی و آب رنگ، و در قلم کاری خود، [[هنر خوشنویسی چینی|سبک های خوشنویسی]] خط شکسته و خط ویژه ی مُهرسازی را به کار می برد و از چند حرکت برای ایجاد دورنما و عمق استفاده می کرد. نقاشی‌های او به عنوان«قله ی کوه های ساده و خوش بنیه و گیاهان پرپشت»توصیف شده است. وی علاقه مند به استفاده از رنگ قهوه ای- سرخ بود و [[هنر نقاشی در چین|نقاشی]] مناظر سرخ رنگ را ابداع کرد. از میان«چهار استاد سلسله ی یوان»(سه نفر دیگر عبارتند از وو جِن[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn23|(Wu Zhen]])، نی زان[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn24|(Ni Zan]])، و وانگ مِنگ[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn25|(Wang Meng]])) «خوانگ گونگوانگ» بهترین آنان شمرده می شود. او تأثیر زیادی در [[هنر نقاشی در چین|نقاشی های منظره ای]] [[سلسله مینگ|سلسله های مینگ]] و [[سلسله چینگ|چینگ]] گذاشت<ref><sub><big>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [https://dmelal.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]. جلد سوم، ص. 1164</big></sub></ref>.
 === [[شو وی، هنرمند چینی|شو وِی]] ===
 «[[شو وی، هنرمند چینی|شو وِی]]»(1593-1521 میلادی) نویسنده، نقاش و خوشنویس [[سلسله مینگ|سلسله ی مینگ]] بود. در کودکی هوش و ذکاوت بالایی داشت و در 20 سالگی، آزمون امپراتوری در سطح شهرستان را با موفقیت پشت سر گذاشت. به هرحال، او هشت بار در امتحانات سطح استانی مردود شد که آخرین بارش در 41 سالگی وی بود. او به عنوان مشاور خاص اداری«خو زونگشیان[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn26|(Hu Zongxian]])» نایب السلطنه ی استان های «جِه جیانگ[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn27|(Zhejiang]])» و «فوجیان[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn28|(Fujian]])» خدمت کرده و به مبارزه علیه دزدان دریایی در سواحل جنوبی پیوست. بعدها، او از کار برکنار و زندانی شد و دست به خود کشی زد. «[[شو وی، هنرمند چینی|شو وِی]]» برای مدتی از ناراحتی روحی رنج برده و همسرش را به قتل رساند. به همین خاطر، او به مدت هفت سال در زندان به سر برد و سال های باقی مانده از عمرش را با فروش آثار [[هنر خوشنویسی چینی|خوشنویسی]] و نقاشی های خود به زندگی ادامه داد.
-او آثار ادبی و [[هنر اپرای سنتی چینی|اُپرای سنتی]] فراوانی همچون «''مجموعه آثار شو وِنجانگ(<small>Callected Works of Xu Wenzhang)</small>»'' را پدید آورد. وی که در میان سالی، نقاشی را آموخت، پیشاهنگ راه جدیدی در [[هنر نقاشی در چین|نقاشی]] رنگی آزاد و آب رنگ [[سلسله مینگ|دوران های مینگ]] و [[سلسله چینگ|چینگ]] بود.
+او آثار ادبی و [[هنر اپرای سنتی چینی|اُپرای سنتی]] فراوانی همچون «''مجموعه آثار شو وِنجانگ(''<small>Callected Works of Xu Wenzhang'')''</small>''»'' را پدید آورد. وی که در میان سالی، نقاشی را آموخت، پیشاهنگ راه جدیدی در [[هنر نقاشی در چین|نقاشی]] رنگی آزاد و آب رنگ [[سلسله مینگ|دوران های مینگ]] و [[سلسله چینگ|چینگ]] بود<ref><sub><big>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [https://dmelal.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]. جلد سوم، ص. 1165</big></sub></ref>.
 === [[جودا، نقاش چینی|جودا]] ===
 «[[جودا، نقاش چینی|جو<sub></sub>دا]] [[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn29|(Zhu Da]])»(1705-1626 میلادی) نقاش اوایل [[سلسله چینگ|دوران چینگ]]، بازمانده ای از شانزدهمین پسر امپراتور«جو یوان جانگ[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn30|(Zhu Yuanzhang]])» بنیانگذار [[سلسله مینگ|سلسله ی مینگ]] بود. وقتی [[سلسله مینگ|سلسله ی مینگ]] سقوط کرد او 19 سال داشت. وی از تحقیر و تألمِ به خاطر از دست دادن کشور و خانه اش رنج می برد، و تظاهر به دیوانگی می کرد و مثل افراد عزلت گزین در کوه ها زندگی می کرد. او در 23 سالگی، به سلک راهبان [[آیین بودا|بودایی]] و سپس [[آیین بومی تائو|تائویی]] در آمد. در حدود 60 سالگی به دنیای سکولار وارد شد. «[[جودا، نقاش چینی|جودا]]» معمولاً آثار [[هنر نقاشی در چین|نقاشی]] و [[هنر خوشنویسی چینی|خوشنویسی]] خود را «بَدا شانرِن[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn31|(Bada Shanren]])»(درویش هشت کوهستان) امضا می کرد. او به شدت با سیاست خود خواهانه ی نژادی که از سوی [[سلسله چینگ|دولت چینگ]] اجرا می شد، از طریق سرودن اشعار، نوشتن، [[هنر خوشنویسی چینی|خوشنویسی]] و [[هنر نقاشی در چین|نقاشی]] مخالفت می کرد. برای نمونه، او اغلب در چشمان ماهی و پرنده ای که نقاشی می کرد، حالت نفرت و انزجار ایجاد می کرد تا نمادی از مخالفتش با [[سلسله چینگ|دولت چینگ]] باشد.
-قلم کاری«[[جودا، نقاش چینی|جودا]]» ساده و متراکم و تصاویرش مبالغه آمیز است. نقاشی های منظره ای او معمولاً انباشته از صخره های عجیب و غریب و تپه های متروکه است و جهانی ساکت و سرد را نشان می دهد. تکنیک رنگ و آب رنگ او تأثیر زیادی در نقاشان آزاد بعدی گذاشت.
+قلم کاری«[[جودا، نقاش چینی|جودا]]» ساده و متراکم و تصاویرش مبالغه آمیز است. نقاشی های منظره ای او معمولاً انباشته از صخره های عجیب و غریب و تپه های متروکه است و جهانی ساکت و سرد را نشان می دهد. تکنیک رنگ و آب رنگ او تأثیر زیادی در نقاشان آزاد بعدی گذاشت<ref><sub><big>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [https://dmelal.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]. جلد سوم، ص. 1165-1166</big></sub></ref>.
 === [[یوان جی، نقاش چینی|یوان جی]] ===
 «[[یوان جی، نقاش چینی|یوان جی]]»[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn32|(Yuan Ji]])(1718-1642 میلادی) نقاش اوایل [[سلسله چینگ|دوران چینگ]] است. نام او در اصل «جو رووجی[[نقاشان مشهور چین باستان#%20ftn33|(Zhu Ruoji]])» بود. پس از سقوط [[سلسله مینگ|سلسله ی مینگ]]، زمانی که وی 5 سال داشت، پدرش دستگیر و به قتل رسید. او برای فرار از بیچارگی، به سلک راهبان [[آیین بودا|بودایی]] در آمد و نام «[[یوان جی، نقاش چینی|یوان جی]]» را برگزید. در سال های باقی مانده از حیاتش، در «یانگ جو» ساکن و با فروش [[هنر نقاشی در چین|نقاشی های]] خود امرار معاش می کرد.
-او به نقاشی گل ها، میوه ها و اجسام می پرداخت و مخصوصاً در نقاشی منظره مهارت زیاد داشت، و در آن زمان از جایگاه والایی برخوردار بود. وی از نیاکان خود به خوبی تجربه آموخته و پژوهشگری خوب در مورد اشیای طبیعی هم بود. وی معتقد بود که «هنرمند باید با زمان سازگار باشد» و یک نقاش منظره باید«به کوهستان و رودخانه، زندگی و حیات بخشد»، «تمام قله های عجیب و غریب را کاوش و طراحی کند» و سپس «مقررات خاص خود را تدوین کند». با این کار، یک هنرمند می تواند از گذشتگان خود جدا شده و سبک ویژه ای به وجود آورد. کارهای قلم موی او از قید و بند رها بوده و طرح ها متنوع و بدیع، و با روش های معمول سبک های قدیمی آن زمان کاملاً تفاوت دارد<ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی.</ref>.
+او به نقاشی گل ها، میوه ها و اجسام می پرداخت و مخصوصاً در نقاشی منظره مهارت زیاد داشت، و در آن زمان از جایگاه والایی برخوردار بود. وی از نیاکان خود به خوبی تجربه آموخته و پژوهشگری خوب در مورد اشیای طبیعی هم بود. وی معتقد بود که «هنرمند باید با زمان سازگار باشد» و یک نقاش منظره باید«به کوهستان و رودخانه، زندگی و حیات بخشد»، «تمام قله های عجیب و غریب را کاوش و طراحی کند» و سپس «مقررات خاص خود را تدوین کند». با این کار، یک هنرمند می تواند از گذشتگان خود جدا شده و سبک ویژه ای به وجود آورد. کارهای قلم موی او از قید و بند رها بوده و طرح ها متنوع و بدیع، و با روش های معمول سبک های قدیمی آن زمان کاملاً تفاوت دارد<ref><sub><big>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [https://dmelal.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]. جلد سوم، ص. 1166-1167</big></sub></ref>.
 == نیز نگاه کنید به ==