دانشگاه سولوسی در زیمبابوه: تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه ملل
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۱: خط ۱:
[[پرونده:دانشگاه سولوسی در زیمبابوه.jpg|بندانگشتی|دانشگاه سولوسی در زیمبابوه(1403). برگرفته از سایت دانشگاه سولوسی، قابل بازیابی از https://solusi.ac.zw/our-story/]]
دانشگاه سولوسی به عنوان دومین دانشگاه وابسته به سازمان‌های مسیحی و چهارمین دانشگاه بزرگ [[زيمبابوه|زیمبابوه]] در پنجم ماه مه 1995 در نزدیکی [[بولاوایو]] توسط رابرت موگابه افتتاح شد. این مرکز آموزشی توسط کلیسای "آونتیست روز هفتم" (Seventh day Adventist)، مدیریت می‌شود. این دانشگاه که در منطقه [[قبیله اندبله|اندبله]] زبان احداث شده قبلاً به عنوان یک کالج آموزشی فعالیت می‌کرد.
دانشگاه سولوسی به عنوان دومین دانشگاه وابسته به سازمان‌های مسیحی و چهارمین دانشگاه بزرگ [[زيمبابوه|زیمبابوه]] در پنجم ماه مه 1995 در نزدیکی [[بولاوایو]] توسط رابرت موگابه افتتاح شد. این مرکز آموزشی توسط کلیسای "آونتیست روز هفتم" (Seventh day Adventist)، مدیریت می‌شود. این دانشگاه که در منطقه [[قبیله اندبله|اندبله]] زبان احداث شده قبلاً به عنوان یک کالج آموزشی فعالیت می‌کرد.



نسخهٔ کنونی تا ‏۱ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۳۹

دانشگاه سولوسی در زیمبابوه(1403). برگرفته از سایت دانشگاه سولوسی، قابل بازیابی از https://solusi.ac.zw/our-story/

دانشگاه سولوسی به عنوان دومین دانشگاه وابسته به سازمان‌های مسیحی و چهارمین دانشگاه بزرگ زیمبابوه در پنجم ماه مه 1995 در نزدیکی بولاوایو توسط رابرت موگابه افتتاح شد. این مرکز آموزشی توسط کلیسای "آونتیست روز هفتم" (Seventh day Adventist)، مدیریت می‌شود. این دانشگاه که در منطقه اندبله زبان احداث شده قبلاً به عنوان یک کالج آموزشی فعالیت می‌کرد.

اگر چه بر طبق اساسنامه دانشگاه ورود پیروان کلیه ادیان به این دانشگاه آزاد است، اما بدیهی است ترویج مسیحیت از مهم‌ترین اهداف آن می‌باشد. این دانشگاه از 17 کشور آفریقایی دانشجو داشته زیر نظر دانشگاه آمریکایی اندروز به عنوان یک کالج آموزشی در رشته‌های مدیریت بازرگانی، کامپیوتر، الهیات و فلسفه دانشجو فعالیت می‌کند[۱].

نیز نگاه کنید به

نظام آموزش، تحقیقات و فناوری زیمبابوه؛ آموزش عالی زیمبابوه؛ دانشگاه های زیمبابوه

کتابشناسی

  1. ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.249-250.