موقعیت زبان فارسی در چین معاصر: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۶ نوامبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۸:۳۴

از اوایل قرن بیستم، با فروپاشی نظام امپراتوری در چین و ایجاد جمهوری چین که همزمان با نهضت مشروطه طلبی در ایران بود، دور تازهای از فعالیت‌ها برای آشنایی میان ایران و چین آغاز شد که متأسفانه به دلیل درگیر شدن چین در جنگ‌های داخلی و تجاوز ژاپن به این کشور که سرتاسر نیمه‌ی نخست این قرن را به خود مشغول کرد، این تلاش‌ها راه به جایی نبرد. اما پس از استقرار جمهوری خلق چین در سال1949، و در اواسط دهه‌ی1950میلادی که رابطه‌ی سیاسی میان ایران و چین به دلیل روی کارآمدن حزب کمونیست در این کشور قطع شده بود، یکی از اساتید تاریخ بخش شرق‌شناسی دانشگاه پكن به نام پروفسور جی شیان لین كه خود زبان فارسی را در دانشگاه كمبریج یاد گرفته بود، اولین دوره‌ی آموزش زبان فارسی را با یازده دانشجو در دانشگاه پكن آغاز كرد. در سال1960، از آن یازده نفر تنها 4 نفر مدرك تحصیلی(کارشناسی) خود را در رشته‌ی زبان و ادبیات فارسی اخذ نمودند و در همان دانشگاه تدریس زبان فارسی را پی گرفتند.^[۱]

با گسترش روابط سیاسی میان ایران و چین در اوایل دهه 1970،(آغاز مجدد روابط بین دو کشور در سال 1971میلادی) از همین فارغ‌التحصیلان به عنوان مترجم در سفرهای دیپلماتیك استفاده شد و این گونه بود كه آموزش زبان فارسی در چین، از میانه‌ی دهه‌ی 1970و پس از بیست سال تجربه‌ی آموزش مستقل در این كشور، از حمایت دولت وقت ایران نیز برخوردار شد. پس از انقلاب اسلامی نیز آموزش زبان فارسی در كشورهای مختلف مورد حمایت دولت‌های وقت قرار گرفت و تلاش اساتید برجسته‌ی كشور همچون آقایان دكتر جعفر شهیدی، دكتر منوچهر ستوده، دكتر دبیرسیاقی و ذیبح الله صفا در تشویق و حمایت از ایران‌شناسان و مدرسان زبان فارسی در چین قابل توجه و تقدیر بوده است. ترجمه شاهكارهای ادبی زبان فارسی به زبان چینی شامل شاهنامه فردوسی، مثنوی مولوی، بوستان و گلستان سعدی، رباعیات خیام، دیوان حافظ و نگاشتن فرهنگ لغت فارسی به چینی و بالعكس حاصل تلاش‌های اساتید چینی و حمایت و همكاری اساتید ایرانی زبان و ادبیات فارسی است.^[۲]

حال كه بیش از نیم قرن از آغاز آموزش زبان فارسی به صورت آكادمیك در چین می‌گذرد، به نظر می‌رسد علاقه و تلاش دولت مردان، زبان‌آموزان و مدرسان در این كشور، حمایت‌های علاقه‌مندان به فرهنگ و ادب فارسی در بدنه‌ی دولت و مراکز آموزش عالی ایران از طریق رایزنی‌های فرهنگی و اعزام اساتید مجرب و پیگیری مفاخر علمی و فرهنگی كشورمان، شرایط به گونه‌ای رقم خورده كه آموزش زبان فارسی در چین، برخلاف خیلی از کشورهایی که به صورت سنتی زبان فارسی در دانشگاه‌های آنها رواج خوبی داشت و تدریس می‌شد ولی اکنون درحال افول و تنزل است، از وضعیت نسبتا خوب و روبه رشدی برخوردار است. وجود مراكز مختلف آموزش زبان فارسی در دانشگاه‌های پكن، شانگهای و چند دانشگاه دیگر كه اخیرا تفاهم‌نامه‌های همكاری میان دانشگاه‌های ایرانی و چینی منعقد شده است، در كنار پژوهشگاه فرهنگ ایران در دانشگاه پكن كه از سال 1991 به فعالیت خود مشغول است، آموزش‌های پراكنده و مقطعی زبان فارسی در دانشگاه نظامی لویانگ و دانشگاه رادیو و تلویزیون چین، سبب شده تا امروز در بسیاری از مراكز دولتی چین از وزارت خارجه و وزارت بازرگانی گرفته تا رادیو چین، نیروهایی متخصص و آشنا به زبان فارسی حضور داشته و روابط همه جانبه‌ی دو كشور را تسهیل و تسریع می‌كنند. وجود مراكز متعدد ایران‌شناسی در چین و تأسیس مراكزی جدید خبر از تخصصی شدن حوزه‌ی مطالعات ایران در این کشور می‌دهد^[۳].

نیز نگاه کنید به

زبان فارسی در چین؛ پیشینه ی زبان فارسی در چین؛ عوامل توسعه و ترویج زبان فارسی در چین؛ نقش زبان فارسی در پیدایش زبان های بومی اسلامی در چین

کتابشناسی

↑ اسماعیل پور، ابوالقاسم.(1385). فارسی پژوه ی و ایرانشناسی، در دیدار با پروفسور جان هون نین، ایرانشناس برجسته ی چین. کتاب ماه ادبیات، شماره 105 سال در چین.
↑ فرازی، مهدی.(1391). مهر ماه ضرورت تقویت روابط فرهنگی ایران و چین؛ آموزش زبان به مثابه ی دیپلماسی فرهنگی. ارایه شده در دومین سمینار بررسی روابط فرهنگی ایران و چین. سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی.
↑ سابقی، علی محمد.(1390). روابط فرهنگی ایران و چین به قدمت تاریخ، به لطافت ابریشم. کتاب آسیا 7، ویژه ی روابط ایران و چین. مؤسسه ی فرهنگی مطالعات و تحقیقات بین المللی ابرار معاصر. تهران.

منبع اصلی

_{سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین الملی الهدی.}

نویسنده مقاله

علی محمد سابقی

[1] اسماعیل پور، ابوالقاسم.(1385). فارسی پژوه ی و ایرانشناسی، در دیدار با پروفسور جان هون نین، ایرانشناس برجسته ی چین. کتاب ماه ادبیات، شماره 105 سال در چین.

[2] فرازی، مهدی.(1391). مهر ماه ضرورت تقویت روابط فرهنگی ایران و چین؛ آموزش زبان به مثابه ی دیپلماسی فرهنگی. ارایه شده در دومین سمینار بررسی روابط فرهنگی ایران و چین. سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی.

[3] سابقی، علی محمد.(1390). روابط فرهنگی ایران و چین به قدمت تاریخ، به لطافت ابریشم. کتاب آسیا 7، ویژه ی روابط ایران و چین. مؤسسه ی فرهنگی مطالعات و تحقیقات بین المللی ابرار معاصر. تهران.

[۱]

[۲]

[۳]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-== موقعیت زبان فارسی در چین معاصر ==
+از اوایل قرن بیستم، با فروپاشی نظام امپراتوری در [[چین]] و ایجاد جمهوری [[چین]] که همزمان با نهضت مشروطه طلبی در ایران بود، دور تازهای از فعالیت‌ها برای آشنایی میان ایران و [[چین]] آغاز شد که متأسفانه به دلیل درگیر شدن [[چین]] در جنگ‌های داخلی و تجاوز [[ژاپن]] به این کشور که سرتاسر نیمه‌ی نخست این قرن را به خود مشغول کرد، این تلاش‌ها راه به جایی نبرد. اما پس از استقرار [[جمهوری خلق چین]] در سال1949، و در اواسط دهه‌ی1950میلادی که رابطه‌ی سیاسی میان ایران و [[چین]] به دلیل روی کارآمدن [[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب کمونیست]] در این کشور قطع شده بود، یکی از اساتید تاریخ بخش شرق‌شناسی [[دانشگاه پکن در چین|دانشگاه پكن]] به نام پروفسور جی شیان لین كه خود زبان فارسی را در دانشگاه كمبریج یاد گرفته بود، اولین دوره‌ی آموزش زبان فارسی را با یازده دانشجو در [[دانشگاه پکن در چین|دانشگاه پكن]] آغاز كرد. در سال1960، از آن یازده نفر تنها 4 نفر مدرك تحصیلی(کارشناسی) خود را در رشته‌ی زبان و ادبیات فارسی اخذ نمودند و در همان دانشگاه تدریس زبان فارسی را پی گرفتند.<ref>اسماعیل پور، ابوالقاسم.(1385). فارسی پژوه ی و ایرانشناسی، در دیدار با پروفسور جان هون نین، ایرانشناس برجسته ی چین. کتاب ماه ادبیات، شماره 105 سال در چین.</ref>
-از اوایل قرن بیستم، با فروپاشی نظام امپراتوری در [[چین]] و ایجاد جمهوری [[چین]] که همزمان با نهضت مشروطه طلبی در ایران بود، دور تازهای از فعالیت ها برای آشنایی میان ایران و [[چین]] آغاز شد که متأسفانه به دلیل درگیر شدن [[چین]] در جنگ های داخلی و تجاوز ژاپن به این کشور که سرتاسر نیمه ی نخست این قرن را به خود مشغول کرد، این تلاش ها راه به جایی نبرد. اما پس از استقرار [[جمهوری خلق چین]] در سال1949، و در اواسط دهه ی1950ميلادي که رابطه ی سیاسی میان ایران و [[چین]] به دلیل روی کارآمدن حزب کمونیست در این کشور قطع شده بود، یکی از اساتید تاريخ بخش شرق‌شناسي دانشگاه پكن به نام پروفسور جی شیان لین كه خود زبان فارسي را در دانشگاه كمبريج ياد گرفته بود، اولين دوره ی آموزش زبان فارسي را با يازده دانشجو در دانشگاه پكن آغاز كرد. در سال1960، از آن يازده نفر تنها 4 نفر مدرك تحصيلي(کارشناسی) خود را در رشته ی زبان و ادبيات فارسي اخذ نمودند و در همان دانشگاه تدريس زبان فارسي را پی گرفتند. (اسماعیل پور، 1385)
-با گسترش روابط سياسي میان ايران و [[چین|چين]] در اوايل دهه 1970،(آغاز مجدد روابط بین دو کشور در سال 1971میلادی) از همين فارغ‌التحصيلان به عنوان مترجم در سفرهای ديپلماتيك استفاده شد و اين گونه بود كه آموزش زبان فارسی در چين، از ميانه ی دهه ی 1970و پس از بيست سال تجربه ی آموزش مستقل در اين كشور، از حمايت دولت وقت ايران نيز برخوردار شد. پس از انقلاب اسلامي نيز آموزش زبان فارسی در كشورهای مختلف مورد حمايت دولت‌های وقت قرار گرفت و تلاش اساتيد برجسته ی كشور همچون آقایان دكتر شهيدی، دكتر ستوده، دكتر دبيرسياقی و ذيبح الله صفا در تشويق و حمايت از ايران‌شناسان و مدرسان زبان فارسی در [[چین|چين]] قابل توجه و تقدير بوده است. ترجمه شاهكارهای ادبی زبان فارسی به زبان چينی شامل شاهنامه فردوسی، مثنوی مولوی، بوستان و گلستان سعدی، رباعيات خيام، ديوان حافظ و نگاشتن فرهنگ لغت فارسی به چينی و بالعكس حاصل تلاش‌های اساتيد چينی و حمايت و همكاری اساتيد ايرانی زبان و ادبيات فارسي است. (فرازی ، 1391)
+با گسترش روابط سیاسی میان ایران و [[چین]] در اوایل دهه 1970،(آغاز مجدد روابط بین دو کشور در سال 1971میلادی) از همین فارغ‌التحصیلان به عنوان مترجم در سفرهای دیپلماتیك استفاده شد و این گونه بود كه آموزش زبان فارسی در چین، از میانه‌ی دهه‌ی 1970و پس از بیست سال تجربه‌ی آموزش مستقل در این كشور، از حمایت دولت وقت ایران نیز برخوردار شد. پس از انقلاب اسلامی نیز آموزش زبان فارسی در كشورهای مختلف مورد حمایت دولت‌های وقت قرار گرفت و تلاش اساتید برجسته‌ی كشور همچون آقایان دكتر جعفر شهیدی، دكتر منوچهر ستوده، دكتر دبیرسیاقی و ذیبح الله صفا در تشویق و حمایت از ایران‌شناسان و مدرسان زبان فارسی در [[چین]] قابل توجه و تقدیر بوده است. ترجمه شاهكارهای ادبی زبان فارسی به [[زبان چینی]] شامل شاهنامه فردوسی، مثنوی مولوی، بوستان و گلستان سعدی، رباعیات خیام، دیوان حافظ و نگاشتن فرهنگ لغت فارسی به چینی و بالعكس حاصل تلاش‌های اساتید چینی و حمایت و همكاری اساتید ایرانی زبان و ادبیات فارسی است.<ref>فرازی، مهدی.(1391). مهر ماه ضرورت تقویت روابط فرهنگی ایران و چین؛ آموزش زبان به مثابه ی دیپلماسی فرهنگی. ارایه شده در دومین سمینار بررسی [[روابط فرهنگی ایران و چین]]. سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی.</ref>
-حال كه بيش از نيم قرن از آغاز آموزش زبان فارسی به صورت آكادميك در [[چین|چين]] مي‌گذرد، به نظر مي رسد علاقه و تلاش دولت مردان، زبان‌آموزان و مدرسان در اين كشور، حمايت‌های علاقه‌مندان به فرهنگ و ادب فارسی در بدنه ی دولت‌ و مراکز آموزش عالی ايران از طريق رايزنی های فرهنگی و اعزام اساتید مجرب و پيگيری مفاخر علمی و فرهنگی كشورمان، شرايط به گونه‌اي رقم خورده كه آموزش زبان فارسی در [[چین|چين]]، برخلاف خیلی از کشورهایی که به صورت سنتی زبان فارسی در دانشگاه های آنها رواج خوبی داشت و تدریس می شد ولی اکنون درحال افول و تنزل است، از وضعيت نسبتا خوب و روبه رشدی برخوردار است. وجود مراكز مختلف آموزش زبان فارسی در دانشگاه‌های [[پکن|پكن]]، [[شانگهای]] و چند دانشگاه ديگر كه اخيرا تفاهم‌نامه‌های همكاری ميان دانشگاه‌های ايرانی و چينی منعقد شده است، در كنار پژوهشگاه فرهنگ ايران در دانشگاه [[پکن|پكن]] كه از سال 1991 به فعاليت خود مشغول است، آموزش‌های پراكنده و مقطعی زبان فارسی در دانشگاه نظامی لویانگ و دانشگاه راديو و تلويزيون [[چین|چين]]، سبب شده تا امروز در بسياری از مراكز دولتی [[چین|چين]] از وزارت خارجه و وزارت بازرگانی گرفته تا راديو [[چین|چين]]، نيروهايی متخصص و آشنا به زبان فارسی حضور داشته و روابط همه جانبه ی دو كشور را تسهيل و تسريع مي‌كنند. وجود مراكز متعدد ايران‌شناسی در [[چین|چين]] و تأسيس مراكزی جديد خبر از تخصصی شدن حوزه ی مطالعات ايران در این کشور می دهد. (سابقی،1390: 265)
+حال كه بیش از نیم قرن از آغاز آموزش زبان فارسی به صورت آكادمیك در [[چین]] می‌گذرد، به نظر می‌رسد علاقه و تلاش دولت مردان، زبان‌آموزان و مدرسان در این كشور، حمایت‌های علاقه‌مندان به فرهنگ و ادب فارسی در بدنه‌ی دولت و مراکز آموزش عالی ایران از طریق [[رایزنی فرهنگی جمهوری اسلامی ایران در پکن چین|رایزنی‌های فرهنگی]] و اعزام اساتید مجرب و پیگیری مفاخر علمی و فرهنگی كشورمان، شرایط به گونه‌ای رقم خورده كه آموزش زبان فارسی در [[چین]]، برخلاف خیلی از کشورهایی که به صورت سنتی زبان فارسی در دانشگاه‌های آنها رواج خوبی داشت و تدریس می‌شد ولی اکنون درحال افول و تنزل است، از وضعیت نسبتا خوب و روبه رشدی برخوردار است. وجود مراكز مختلف آموزش زبان فارسی در دانشگاه‌های [[پکن|پكن]]، [[شانگهای]] و چند دانشگاه دیگر كه اخیرا تفاهم‌نامه‌های همكاری میان دانشگاه‌های ایرانی و چینی منعقد شده است، در كنار پژوهشگاه فرهنگ ایران در دانشگاه [[پکن|پكن]] كه از سال 1991 به فعالیت خود مشغول است، آموزش‌های پراكنده و مقطعی زبان فارسی در دانشگاه نظامی لویانگ و دانشگاه رادیو و تلویزیون [[چین]]، سبب شده تا امروز در بسیاری از مراكز دولتی [[چین]] از وزارت خارجه و وزارت بازرگانی گرفته تا [[رادیو در چین|رادیو چین]]، نیروهایی متخصص و آشنا به زبان فارسی حضور داشته و روابط همه جانبه‌ی دو كشور را تسهیل و تسریع می‌كنند. وجود [[مراکز ایران پژوهی در چین|مراكز متعدد ایران‌شناسی در چین]] و تأسیس مراكزی جدید خبر از تخصصی شدن حوزه‌ی مطالعات ایران در این کشور می‌دهد<ref>سابقی، علی محمد.(1390). روابط فرهنگی ایران و چین به قدمت تاریخ، به لطافت ابریشم. کتاب آسیا 7، ویژه ی [[روابط ایران و چین]]. مؤسسه ی فرهنگی مطالعات و تحقیقات بین المللی ابرار معاصر. تهران.</ref>.
+== نیز نگاه کنید به ==
+[[زبان فارسی در چین]]؛ [[پیشینه ی زبان فارسی در چین]]؛ [[عوامل توسعه و ترویج زبان فارسی در چین]]؛ [[نقش زبان فارسی در پیدایش زبان های بومی اسلامی در چین]]
+== کتابشناسی ==
+<references />
+== منبع اصلی ==
+<sub><big>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین الملی الهدی].</big></sub>
+== نویسنده مقاله ==
+علی محمد سابقی
+[[رده:زبان و ادبیات فارسی]]