آموزش علوم اسلامی چین در دوران معاصر: تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه ملل
(صفحه‌ای تازه حاوی « == ''آموزش علوم اسلامی چین در دوران معاصر'' == با معرفی سیستم مدرن آموزشی غرب در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم در چین، سیستم آموزش سنتی علوم اسلامی و آموزش سنتی چینی، هر دو دچار تحول گسترده­ای شدند. سیستم آموزش سنتی چینی به راحتی کاملا تسلیم...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۵ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:


== ''آموزش علوم اسلامی چین در دوران معاصر'' ==
با معرفی سیستم مدرن آموزشی غرب در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم در [[چین|چین،]] سیستم آموزش سنتی علوم اسلامی و آموزش سنتی چینی، هر دو دچار تحول گسترده­ ای شدند. سیستم آموزش سنتی چینی به راحتی کاملا تسلیم سیستم مدرن غربی شده و سبک آموزش سنتی خود را کنار گذاشت. ولی از آن­جا که آموزش سنتی اسلامی صبغه­ ی دینی و مذهبی داشت نمی­ توانست کاملا به سیستم غربی متکی شود. لذا، سیستم آموزشی مسلمانان در این کشور به دو بخش آموزش علوم اسلامی و آموزش علوم مدرن تقسیم گردید. برخی از روشنفکران مسلمان به پیروی از روشنفکران چینی، اقدام به تأسیس مدارس عصری با برنامه ­­های درسی مشابه مدارس نوین نموده و در کنار علومی همچون ریاضی، شیمی، فیزیک، تاریخ و... به تدریس برخی از علوم دینی و زبان عربی پرداختند. اما این مدارس به هیچ­ وجه پاسخگوی نیازهای اسلامی و علوم دینی در حال رشد جامعه ­ی مسلمانان نبود، لذا با استفاده از روش ­های نوین آموزشی، همان روش سنتی آموزش علوم اسلامی را به شکل حوزه­ های علمیه­ کوچک و بزرگ در داخل و یا کنار مساجد ادامه دادند.  
با معرفی سیستم مدرن آموزشی غرب در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم در چین، سیستم آموزش سنتی علوم اسلامی و آموزش سنتی چینی، هر دو دچار تحول گسترده­ای شدند. سیستم آموزش سنتی چینی به راحتی کاملا تسلیم سیستم مدرن غربی شده و سبک آموزش سنتی خود را کنار گذاشت. ولی از آن­جا که آموزش سنتی اسلامی صبغه­ی دینی و مذهبی داشت نمی­توانست کاملا به سیستم غربی متکی شود. لذا، سیستم آموزشی مسلمانان در این کشور به دو بخش آموزش علوم اسلامی و آموزش علوم مدرن تقسیم گردید. برخی از روشنفکران مسلمان به پیروی از روشنفکران چینی، اقدام به تأسیس مدارس عصری با برنامه­­های درسی مشابه مدارس نوین نموده و در کنار علومی همچون ریاضی، شیمی، فیزیک، تاریخ و... به تدریس برخی از علوم دینی و زبان عربی پرداختند. اما این مدارس به هیچ­وجه پاسخگوی نیازهای اسلامی و علوم دینی در حال رشد جامعه­ی مسلمانان نبود، لذا با استفاده از روش­های نوین آموزشی، همان روش سنتی آموزش علوم اسلامی را به شکل حوزه­های علمیه­ی کوچک و بزرگ در داخل و یا کنار مساجد ادامه دادند.  


امروزه در سرتاسر چین و در هر مسجدی، بسته به وسعت و امکانات آن، هزاران کلاس­ آموزش علوم اسلامی شامل فراگیری قرائت قرآن، یادگیری زبان عربی، آشنایی با احکام اسلامی، صرف و نحو و بلاغت، فقه و حدیث و تفسیر و دوره­های آموزش مترجمی زبان عربی در سطوح مختلف و برای تمامی سنین، از چند نفر گرفته تا صدها طلبه و دانش آموز، دایر است.
امروزه در سرتاسر [[چین]] و در هر مسجدی، بسته به وسعت و امکانات آن، هزاران کلاس­ آموزش علوم اسلامی شامل فراگیری قرائت قرآن، یادگیری زبان عربی، آشنایی با احکام اسلامی، صرف و نحو و بلاغت، فقه و حدیث و تفسیر و دوره­های آموزش مترجمی زبان عربی در سطوح مختلف و برای تمامی سنین، از چند نفر گرفته تا صدها طلبه و دانش آموز، دایر است<ref>سابقی، علی محمد(1392).جامعه و فرهنگ چین.تهران:موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد2، ص896</ref>.
 
== نیز نگاه کنید به ==
 
* [[آموزش مسجدی در چین]]
* [[نقش مساجد در حفظ هویت دینی مسلمانان در چین]]
 
== کتابشناسی ==

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۱ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۰:۱۷

با معرفی سیستم مدرن آموزشی غرب در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم در چین، سیستم آموزش سنتی علوم اسلامی و آموزش سنتی چینی، هر دو دچار تحول گسترده­ ای شدند. سیستم آموزش سنتی چینی به راحتی کاملا تسلیم سیستم مدرن غربی شده و سبک آموزش سنتی خود را کنار گذاشت. ولی از آن­جا که آموزش سنتی اسلامی صبغه­ ی دینی و مذهبی داشت نمی­ توانست کاملا به سیستم غربی متکی شود. لذا، سیستم آموزشی مسلمانان در این کشور به دو بخش آموزش علوم اسلامی و آموزش علوم مدرن تقسیم گردید. برخی از روشنفکران مسلمان به پیروی از روشنفکران چینی، اقدام به تأسیس مدارس عصری با برنامه ­­های درسی مشابه مدارس نوین نموده و در کنار علومی همچون ریاضی، شیمی، فیزیک، تاریخ و... به تدریس برخی از علوم دینی و زبان عربی پرداختند. اما این مدارس به هیچ­ وجه پاسخگوی نیازهای اسلامی و علوم دینی در حال رشد جامعه ­ی مسلمانان نبود، لذا با استفاده از روش ­های نوین آموزشی، همان روش سنتی آموزش علوم اسلامی را به شکل حوزه­ های علمیه­ کوچک و بزرگ در داخل و یا کنار مساجد ادامه دادند.

امروزه در سرتاسر چین و در هر مسجدی، بسته به وسعت و امکانات آن، هزاران کلاس­ آموزش علوم اسلامی شامل فراگیری قرائت قرآن، یادگیری زبان عربی، آشنایی با احکام اسلامی، صرف و نحو و بلاغت، فقه و حدیث و تفسیر و دوره­های آموزش مترجمی زبان عربی در سطوح مختلف و برای تمامی سنین، از چند نفر گرفته تا صدها طلبه و دانش آموز، دایر است[۱].

نیز نگاه کنید به

کتابشناسی

  1. سابقی، علی محمد(1392).جامعه و فرهنگ چین.تهران:موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد2، ص896