نسخهٔ کنونی تا ‏۹ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۹:۵۵

نخستین ایستگاه تلویزیونی در چین(تلویزیون پکن) در اول ماه مه سال 1958 راه اندازی شد و طی دو سال تعداد این ایستگاه‌ها در شهرهای مختلف به 12 مورد رسید.

در اوایل دهه 1960 که اتحاد جماهیر شوروی سابق کمک‌های مالی و فنی خود را به کشور چین قطع کرد، توسعه ایستگاه‌های نوپای تلویزیونی نیز در این کشور دچار بحران شده و از 23 ایستگاه به 5 ایستگاه کاهش یافته و بقیه تعطیل شدند. با آغاز انقلاب فرهنگی(1966 تا1976) همه برنامه‌های تلویزیونی ایستگاه‌های مختلف یکسان شدند تا سیاست‌ها «مبارزات طبقاتی»، «ضد امپریالیستی، ضد بورژوازی، و ضد سرمایه داری»حزب کمونیست و اندیشه‌های مائو را تبلیغ و تشریح کنند.

لذا، پخش برنامه‌های عادی تلویزیون پکن و متعاقب آن در سایر ایستگاه‌‌های محلی در سال1967متوقف شد. تنها در اوایل دهه 1970 بود که برنامه‌های تلویزیونی به تدریج عادی شده و گسترش یافت. در این دوران، بخش خصوصی و رسانه‌های خارجی حق حضور در گسترش رسانه‌ای دیداری و شنیداری نداشته و تمام مراحل ‌سیاست‌گذاری، تولید و پخش برنامه‌ها در اختیار حزب و دولت بود.

سیاست مائو این بود که تلویزیون باید«چشم، گوش و زبان» حزب باشد و کاملا در خدمت تبلیغ سیاست‌ها حزبی و دولت قرار گیرد. به همین جهت، کنترل شدیدی بر تولید و پخش تمام برنامه‌های این رسانه اعمال می‌شد و از سوی بخش تبلیغات حزب و مدیرکل (وزارت) رادیو، فیلم و تلویزیون تحت نظارت قرار داشت. ایستگاه‌های محلی هم به همین منوال تحت کنترل و نظارت کمیته محلی حزب و نماینده نهاد دولتی فوق در آن استان قرار داشتند. برنامه‌های قابل پخش نیز محدود به اخبار، تفسیر سیاسی، بیانیه‌های سیاسی و تبلیغاتی حزبی و دولتی و برخی برنامه‌های تفریحی مورد تأیید کمیته تبلیغات حزب می‌شد. پخش فیلم‌ها و برنامه‌های خارجی تنها یک درصد از برنامه‌ها را تشکیل می‌داد. آن هم صرفا شامل برنامه‌ها تولید شده در کشورهای سوسیالیستی می‌شد^[۱]^[۲].

نیز نگاه کنید به

رسانه و وسايل ارتباط جمعی چین؛ رسانه های چین؛ رادیو در چین؛ تلویزیون در چین

کتابشناسی

↑ MBC. The Museum of Boroadcast Communication: www.museum.tv.China
↑ سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1312-1313

[1] MBC. The Museum of Boroadcast Communication: www.museum.tv.China

[2] سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1312-1313

[۱]

[۲]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-=== ''تاریخچه ی تلویزیون در [[چین]]'' ===
-در سرتاسر نیمه ی نخست قرن بیستم، سرزمین [[چین]] در گیر جنگ های مستمر داخلی و تجاوز خارجی(ژاپن) بود، لذا زیر ساخت های ناقص، ابتدایی و توسعه نیافته ی ارتباطات موجود نیز در این درگیری ها نابود شده و یا در خدمت نیروهای نظامی بود. به همین جهت، تا سال 1958میلادی، زمینه برای تأسیس ایستگاه پخش تلویزیونی فراهم نبود. نخستین ایستگاه تلویزیونی در [[چین]](تلویزیون [[پکن]]) در اول ماه مه سال1958 راه اندازی شد و طی دو سال تعداد این ایستگاه ها در شهرهای مختلف به 12 مورد رسید. در اوایل دهه ی1960 که اتحاد جماهیر شوروی سابق کمک های مالی و فنی خود را به کشور [[چین]] قطع کرد، توسعه ی ایستگاه های نوپای تلویزیونی نیز در این کشور دچار بحران شده و از 23 ایستگاه به 5 ایستگاه کاهش یافته و بقیه تعطیل شدند. با آغاز انقلاب فرهنگی(1966 تا1976) همه ی برنامه های تلویزیونی ایستگاه های مختلف یکسان شدند تا سیاست های «مبارزات طبقاتی»، «ضد امپریالیستی، ضد بورژوازی، و ضد سرمایه داری» حزب کمونیست و اندیشه های مائو را تبلیغ و تشریح کنند. لذا، پخش برنامه های عادی تلویزیون [[پکن]] و متعاقب آن در سایر ایستگاه های محلی در سال1967متوقف شد. تنها در اوایل دهه ی1970 بود که برنامه های تلویزیونی به تدریج عادی شده و گسترش یافت. در این دوران، بخش خصوصی و رسانه های خارجی حق حضور در گسترش رسانه ای دیداری و شنیداری نداشته و تمام مراحل سیاست گذاری، تولید و پخش برنامه ها در اختیار حزب و دولت بود. سیاست مائو این بود که تلویزیون باید«چشم، گوش و زبان» حزب باشد و کاملا در خدمت تبلیغ سیاست های حزبی و دولت قرار گیرد. به همین جهت، کنترل شدیدی بر تولید و پخش تمام برنامه های این رسانه اعمال می شد و از سوی بخش تبلیغات حزب و مدیرکل(وزارت) رادیو، فیلم و تلویزیون تحت نظارت قرار داشت. ایستگاه های محلی هم به همین منوال تحت کنترل و نظارت کمیته ی محلی حزب و نماینده ی نهاد دولتی فوق در آن استان قرار داشتند. برنامه های قابل پخش نیز محدود به اخبار، تفسیر سیاسی، بیانیه های سیاسی و تبلیغاتی حزبی و دولتی و برخی برنامه های تفریحی مورد تأیید کمیته ی تبلیغات حزب می شد. پخش فیلم ها و برنامه های خارجی تنها یک درصد از برنامه ها را تشکیل می داد. آن هم صرفا شامل برنامه های تولید شده در کشورهای سوسیالیستی می شد.<ref>MBC. The Museum of Boroadcast Communication: www.museum.tv.China</ref><ref>سابقی، علی محمد(1392). "جامعه و فرهنگ چین." تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد ...، ص ... .</ref>
+نخستین ایستگاه تلویزیونی در [[چین]](تلویزیون [[پکن]]) در اول ماه مه سال 1958 راه اندازی شد و طی دو سال تعداد این ایستگاه‌ها در شهرهای مختلف به 12 مورد رسید.
+در اوایل دهه 1960 که [[روسیه|اتحاد جماهیر شوروی]] سابق کمک‌های [[مالی]] و فنی خود را به [[چین|کشور چین]] قطع کرد، توسعه ایستگاه‌های نوپای تلویزیونی نیز در این کشور دچار بحران شده و از 23 ایستگاه به 5 ایستگاه کاهش یافته و بقیه تعطیل شدند. با آغاز [[اجرای انقلاب فرهنگی در چین|انقلاب فرهنگی]](1966 تا1976) همه [[مهمترین شبکه ی تلویزیونی چین|برنامه‌های تلویزیونی]] ایستگاه‌های مختلف یکسان شدند تا سیاست‌ها «مبارزات طبقاتی»، «ضد امپریالیستی، ضد بورژوازی، و ضد سرمایه داری»[[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب کمونیست]] و اندیشه‌های [[مائو تسه تونگ(مائو زدونگ)، بنیانگذار جمهوری خلق چین|مائو]] را تبلیغ و تشریح کنند.
+لذا، پخش برنامه‌های عادی تلویزیون [[پکن]] و متعاقب آن در سایر ایستگاه‌‌های محلی در سال1967متوقف شد. تنها در اوایل دهه 1970 بود که برنامه‌های تلویزیونی به تدریج عادی شده و گسترش یافت. در این دوران، بخش خصوصی و رسانه‌های خارجی حق حضور در گسترش [[رسانه های صوتی و تصویری(لوح فشرده) در چین|رسانه‌ای دیداری و شنیداری]] نداشته و تمام مراحل ‌سیاست‌گذاری، تولید و پخش برنامه‌ها در اختیار حزب و دولت بود.
+سیاست [[مائو تسه تونگ(مائو زدونگ)، بنیانگذار جمهوری خلق چین|مائو]] این بود که [[تلویزیون در چین|تلویزیون]] باید«چشم، گوش و زبان» حزب باشد و کاملا در خدمت تبلیغ سیاست‌ها حزبی و دولت قرار گیرد. به همین جهت، کنترل شدیدی بر تولید و پخش تمام برنامه‌های این رسانه اعمال می‌شد و از سوی بخش تبلیغات حزب و مدیرکل (وزارت) [[رادیو در چین|رادیو]]، فیلم و [[تلویزیون در چین|تلویزیون]] تحت نظارت قرار داشت. ایستگاه‌های محلی هم به همین منوال تحت کنترل و نظارت کمیته محلی حزب و نماینده نهاد دولتی فوق در آن استان قرار داشتند. برنامه‌های قابل پخش نیز محدود به اخبار، تفسیر سیاسی، بیانیه‌های سیاسی و تبلیغاتی حزبی و دولتی و برخی برنامه‌های تفریحی مورد تأیید کمیته تبلیغات حزب می‌شد. پخش فیلم‌ها و برنامه‌های خارجی تنها یک درصد از برنامه‌ها را تشکیل می‌داد. آن هم صرفا شامل برنامه‌ها تولید شده در کشورهای سوسیالیستی می‌شد<ref>MBC. The Museum of Boroadcast Communication: www.museum.tv.China</ref><ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [https://dmelal.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]. جلد سوم، ص. 1312-1313</ref>.
+== نیز نگاه کنید به ==
+[[رسانه و وسايل ارتباط جمعی چین]]؛ [[رسانه های چین]]؛ [[رادیو در چین]]؛ [[تلویزیون در چین]]
 = کتابشناسی =
+<references />
+[[رده:رادیو و تلویزیون]]