حزب زانو - پی اف: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (The LinkTitles extension automatically added links to existing pages (https://github.com/bovender/LinkTitles).) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
جبهه | [[پرونده:حزب سیاسی.jpg|بندانگشتی|حزب زانو - پی اف(1403). برگرفته از سایت پایگاه تخصصی تحلیلی جامعه و فرهنگ ملل، قابل بازیابی [https://farhangemelal.icro.ir/news/18513/%D8%AD%D8%B2%D8%A8-%D8%B2%D8%A7%D9%86%D9%88-%D9%BE%DB%8C-%D8%A7%D9%81-%D8%A7%D8%B2-%D8%A7%D9%82%D8%AF%D8%A7%D9%85%D8%A7%D8%AA-%D8%A2%D9%81%D8%B1%DB%8C%D9%82%D8%A7%DB%8C-%D8%AC%D9%86%D9%88%D8%A8%DB%8C-%D8%AF%D8%B1-%D8%AC%D9%86%DA%AF-%D8%BA%D8%B2%D9%87-%D8%AD%D9%85%D8%A7%DB%8C%D8%AA-%D9%85%DB%8C-%DA%A9%D9%86%D8%AF https://farhangemelal.icro.ir/news/18513/]]]جبهه میهن دوستی اتحادیه ملی آفریقایی [[زيمبابوه|زیمبابوه]] (Zimbabwe African National Union-Patriotic Front) که با نام اختصاری زانوپی اف شناخته می شود، در سال 1987 از اتحاد دو حزب جبهه میهن‌دوستی زانو | ||
حزب زانو | و جبهه میهن دوستی‌زاپو و به دنبال امضای قرارداد وحدت بین رابرت موگابه و جوشوا انکومو رهبران احزاب مذکور ایجاد شد. جبهه میهن‌دوستی دو حزب زانو و زاپو در سال 1976 در زمان مبارزات آزادیبخش علیه حکومت اقلیت سفیدپوستان در [[زيمبابوه|زیمبابوه]] به وجود آمده بودند. جبهه میهن‌دوستی زاپو به رهبری جوشوا انکومو عملیات خود را عمدتاً از زامبیا و جبهه میهن‌دوستی زانو به رهبری گابریل رابرت موگابه عملیات خود را از موزامبیک هدایت و انجام می‌دادند. شاخه نظامی حزب زاپو "ارتش انقلابی خلق [[زيمبابوه|زیمبابوه]]" و گروه‌های چریکی و نظامی حزب زانو "ارتش آزادیبخش ملی آفریقایی [[زيمبابوه|زیمبابوه]]" نام داشتند. پس از پیروزی و کسب استقلال [[زيمبابوه|زیمبابوه]] در سال 1980 دو حزب به صورت جداگانه در انتخابات شرکت نمودند و حزب موگابه به پیروزی رسید. سابقه تأسیس حزب زانو به سال 1962 برمی‌گردد. | ||
حزب زانو پی اف دارای اساسنامه، اهداف، شرایط عضویت، حقوق و وظایف اعضا و ساختار حزبی بوده دارای شاخه‌های مربوط به زنان و جوانان می‌باشد. هدف عمده شاخه جوانان در واقع بسیج آنها برای مشارکت کامل در امور سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی است. | |||
کمیته‌ی مرکزی حزب زانو پی اف متشکل از 230 عضو منتخب از 10 شاخه استانی در کشور بوده کمیته‌ی اجرایی در همه مراحل پاسخگوی کمیته مرکزی می‌باشد<ref>ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ [[زیمبابوه در یک نگاه|زیمبابوه]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص.90-91.</ref>. | |||
== نیز نگاه کنید به == | |||
[[سیاست و حکومت زیمبابوه]]؛ [[نظام حزبی زیمبابوه]]؛ [[حزب جنبش تغییرات دموکراتیک زیمبابوه]] | |||
== کتابشناسی == | |||
<references /> | |||
[[رده:احزاب و جریان های سیاسی شاخص]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۳۱ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۱۰
جبهه میهن دوستی اتحادیه ملی آفریقایی زیمبابوه (Zimbabwe African National Union-Patriotic Front) که با نام اختصاری زانوپی اف شناخته می شود، در سال 1987 از اتحاد دو حزب جبهه میهن‌دوستی زانو
و جبهه میهن دوستی‌زاپو و به دنبال امضای قرارداد وحدت بین رابرت موگابه و جوشوا انکومو رهبران احزاب مذکور ایجاد شد. جبهه میهن‌دوستی دو حزب زانو و زاپو در سال 1976 در زمان مبارزات آزادیبخش علیه حکومت اقلیت سفیدپوستان در زیمبابوه به وجود آمده بودند. جبهه میهن‌دوستی زاپو به رهبری جوشوا انکومو عملیات خود را عمدتاً از زامبیا و جبهه میهن‌دوستی زانو به رهبری گابریل رابرت موگابه عملیات خود را از موزامبیک هدایت و انجام می‌دادند. شاخه نظامی حزب زاپو "ارتش انقلابی خلق زیمبابوه" و گروه‌های چریکی و نظامی حزب زانو "ارتش آزادیبخش ملی آفریقایی زیمبابوه" نام داشتند. پس از پیروزی و کسب استقلال زیمبابوه در سال 1980 دو حزب به صورت جداگانه در انتخابات شرکت نمودند و حزب موگابه به پیروزی رسید. سابقه تأسیس حزب زانو به سال 1962 برمی‌گردد.
حزب زانو پی اف دارای اساسنامه، اهداف، شرایط عضویت، حقوق و وظایف اعضا و ساختار حزبی بوده دارای شاخه‌های مربوط به زنان و جوانان می‌باشد. هدف عمده شاخه جوانان در واقع بسیج آنها برای مشارکت کامل در امور سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی است.
کمیته‌ی مرکزی حزب زانو پی اف متشکل از 230 عضو منتخب از 10 شاخه استانی در کشور بوده کمیته‌ی اجرایی در همه مراحل پاسخگوی کمیته مرکزی می‌باشد[۱].
نیز نگاه کنید به
سیاست و حکومت زیمبابوه؛ نظام حزبی زیمبابوه؛ حزب جنبش تغییرات دموکراتیک زیمبابوه
کتابشناسی
- ↑ ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.90-91.