انواع ادبیات در بنگلادش: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۸ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۵۵

تولد، گسترش و تنوع زبان و ادبیات فرهنگ بنگلادش با تمسک به فرهنگ مردمی سرزمین بنگال صورت گرفته است. فرهنگ بنگالی عبارت است از فرهنگ مبتنی بر زندگی مردمی بنگال که در ساختار تنوع فرهنگ پیشین و معاصر این کشور تاثیر گذار بوده است، از قبیل فرهنگ هندی، فرهنگ بودایی، فرهنگ عربی، فرهنگ ایرانی و حتی فرهنگ اروپایی. البته در شكل گیری جریان پربار فرهنگ اسلامی بنگال، تاثیر جریان های شعری و عرفانی سرزمین فارس جنبه تازه ای دارد. در این زمینه نام شاعران نامی ایران مانند مولانا، جامی، سعدی و حافظ همیشه به یاد ماندنی است.

یكی از جریانات مهم ادبیات بنگالی، قصه های عامیانه است كه در كنار آن قصه پریان، قصه های ذوقی عشقی، قصه های حماسی میهنی و قصه های مذهبی قرار گرفته اند. با تاثیر پذیری از جریانات مذكور، از قهرمانان ملی و اسطوره یی، ده ها داستان ساخته و پرداخته شده است. ویژگی اخلاقی این شخصیت های داستانی، خدمت و محبت به انسان هاست كه از محدودة جغرافیایی كشور فراتر رفته در محافل بین المللی نیز مورد تمجید قرار گرفته اند. در میان شخصیت های مذكور اسامی «مهوا»، «ملوا»، «چندرایتی»، «كومولا»، «روپ بتی»، «كونكوولیلا»، «كازل ریخا»، و«دیوانه مدینه» وغیره را می توان نام برد. در كنار این افراد، آئینه بی بی، شیام رای، لیلا دیبی، نوحه پسر شجاع، كنجان، مالا، شانتی، رانی كومولا و غیره در زندگی سنتی مردم تاثیرات عاطفی عمیقی گذاشته است. در میان اینگونه داستان ها، داستان عمر علی ایرابتی و كالو غازی و چنتابتی، لال میان شیبتارا، سونابان و... بسیار معروف اند. در میان داستان های عشقی محلی بهلواسوندری، مدولاما، مالتی كوشوم مالا، مالونچوكونا، روپبان روپبتی،لال من لوجابتی، لال كومربهانومتی و ... نیز شایان ذكر می باشند. بعد از استقرار حكومت مسلمانان در قرن سیزدهم، بر اثر مهاجرت و مسافرت بسیاری از شاعران و صوفیان از کشورهای عربی و ایران، و نیز رفت و آمد بازرگانان برای تجارت، زبان وادبیات ایران در اذهان و اندیشه مردم این سرزمین به طور گسترده تاثیر گذاشت. به دنبال آن، قصه های فراوان مردمی ایران به زبان بنگالی ترجمه شد. درمیان این داستان ها، منظومه های سیف الملوکو بدیع الجمال از دوناغازی، سیف الملوکلال متی از عبدالحكیم، یوسف و زلیخا از زیب الملوك، شمع رخ و شاه جلال مدهومالا ( عسل ) از منگل چاند، گدام لیكا از سعدی و گل بغاولی از نوازش خان از بقیه مشهورترند.

داستان های كوتاه

كتب فراوانی در زمینه داستان های كوتاه، رمان و نمایشنامه را چهره های فرهنگی نوشته اند. نویسنده معروف بنگالی، پراماتاچودوری (Pramatha chowdhury) (1994-1916) توصیفی در خصوص داستان كوتاه دارد مبنی بر این كه داستان های كوتاه متنی كوتاه با ویژگی های خاص دارند. رابنیدرانات تاگور(Rabindranath Tagore) (1941- 1861) در اشعارخود به نام Balsayaion ( زندگی با باران) داستان كوتاه را این گونه تعریف می كند:

«داستان كوتاه، داستانی است كه دارای حجم كم ولی محتوای وسیع و غنی باشد».

اولین داستان كوتاه در بنگال، داستان هایی همچون yugalanguriye ،Twinrings 1874 و Radharani ،1975 است كه توسط بانكیم چاندرا چاتو پادایا نوشته شده است. از نویسندگان این دوره می توان به گنرانات گوپتا ( 1868_1940) اشاره داشت كه رمان های او در رابطه با رویدادهای اجتماعی فرهنگی است. البته شک نیست که بهترین و نام آورترین داستان نویس كوتاه در این دوره، «رابیندرانات تاگور»(Rabindranath Tagore) است. وی پدر داستان های كوتاه به زبان بنگالی است و در میان مردم احترام خاصی دارد. اولین داستان كوتاه او، Bhikharini ( زن گدا ) است كه در مجله Bharati در سال 1974 به چاپ رسید. وی حدود 119 داستان كوتاه با مضامین خدایان، دین، عشق، طبیعت و حوادث اجتماعی و ... نوشته است.

یكی دیگر از نویسان برجسته و شناخته شده داستان کوتاه Kedaanath Bandyo Padhyay ) 1949 – 1863 ) است كه داستان های طنز آمیز متعددی مانند آمراكی اوكی (چه كسی و كی هستیم)، كابولاتی (یکاعتراف)، پاتی یا (هزینه سفر)، دكردوالی و... از وی به یادگار مانده است.

پــــررامتا چودری نیز از دیگر نویسندگان با استعداد بود، اما كمتر موردعنایت قرار گرفته است زیرا داستان های او بیشتر جنبه تخیلی دارند. در میان مجموعه یادداشت های با ارزش او می توان چاریاری خاتا (داستان چهار دوست9)، اوتی (نذر)، نیل لویتا و ... را نام برد.

پروبات كومار موکو پادیا Probhat Kumar Mukho Paehyay) ( 1932 – 1873) ) بیشتر از صدها داستان كوتاه در میان سال های 1931تا 1900 نوشت.

شارات چاندرا چاتوپادیایی ( 1876_1938)نویسنده دیگری است كه به دلیل داستان های بلند ( رومان ) خود شهرت یافته است. وی کار نویسندگی را با داستان های کوتاه آغاز کرد.

چاروچاندرا باندیو پادیای ( 1877_1938) یكی دیگر از نویسندگان داستانهای كوتاه بود. از نمونه آثار وی، پوس پاپاترا (یکسبد پر از گل)، سوغات (هدیه)، گالپاپاترا (بعضی داستانها) را می توان نام برد.

روقیه سخاوت حسین ( 1880_1932)، كارشناس امور آموزش و پرورش بود و در زمینه حقوق زنان نیز فعالیت داشت. از وی داستان های كوتاه متعددی به جای مانده است.

مانیلال گانگو پادیای(1888_1929)، چندین كتاب داستان كوتاه نوشته است.

تاراشانكار باندیو پادیانی (1898_1971)، یكی دیگر از نویسندگان داستان های كوتاه است كه در زمینه داستان های روستایی كتاب نوشته است.

تا سال 1947 نویسندگان برجسته داستان های كوتاه اكثراً هندو بودند، اما از نویسندگان مسلمان که به تعداد اندکبودند و در این عرصه قلم فرسایی كردند، این اشخاص مشهورترند:

عبدالمنصور احمد (1898– 1979 )، سید ولی الله (1922- 1971)، ثامن چاندا (1920-1942 )، شوكت عثمان و ...

در سال 1952 هنگام جنبش دانشجویی برای استقلال و به رسمیت شناختن زبان بنگالی، داستان نویسی و سرودن شعر در زمینه جریان های سیاسی رشد کرد و در واقع جریان های سیاسی الهام بخش بعضی از نویسندگان در داستان نویسی شد. اشعار سروده شده توسط حسن حافظ الرحمان با عنوان اكوشه فوری، در همین خصوص است.

ازنویسندگان برجسته معاصر، ابراهیم خان ( 1891- 1978 )، محبوب العالم ( 1898- 1981)، ابوالفضل (1903- 1983 )، ابوجعفر شمس الدین ( 1911- 1988)، شوكت عثمان (1917- 1998 )، صادر زین الدین (1918- 1997)، عبدالحق (1918 – 1997)، صدیقی (تولد 1927)، علاءالدین ال آزاد ( تولد 1932)، ظهیرریحان ( 1933- 1972) معتبرترند. شوكت عثمان و علاءالدین آال آزاد از نویسندگان ممتاز در زمینه مضامین مختلف می باشند^[۱].

نمایشنامه

بنگلادش با توجه به این مهم که توانسته فرهنگ های متنوعی در سراسر دوران حیاتش را تجربه کند و نیز محل تلاقی اندیشه های مذهبی مختلفی چون بودایی، هندویی و دین مبین اسلام بوده است، سرشار از عناصر فرهنگی مختلفی است که در عین حال به فرهنگ ملی تعالی بخشیده اند. این ترکیب عناصر فرهنگی موجب رشد نمایشنامه نویسی نیز در این سرزمین شده است.

امروز نمایش و تئاتر یكی از مهمترین ابزارهای فرهنگی و تفریحی كشور بنگلادش به شمار می رود و دو نوع متفاوت از نمایش دراین كشور تحت عناوین «گاترا» (Gatra) و تئاتر ملی رایج است. «گاترا»(Gatra) در واقع همان تئاتر فولكلور یا محلی است كه به طور گسترده ای در میان روستائیان و گاه شهرنشینان متداول بوده و ازمجبوبیت چشمگیری برخوردار است. فصل زمستان بهترین فصل اجرای نمایش «گاترا»(Gatra) در بنگلادش است و زمان اجرا نیز مجموعاً در شب است و با نور پردازی چشم نواز همراه می شود. بعد از استقلال، هنر نمایش روند رو به رشدی طی کرده است^[۲]^[۳].

نیز نگاه کنید به

زبان و ادبیات بنگلادش؛ انواع ادبیات در سودان؛ انواع ادبیات در سریلانکا

کتابشناسی

↑ National Encyclopedia Bangladesh , Asiatic Society of Bangladesh
↑ برگرفته از https://www.tebyan.net.bangeladesh.com
↑ توسلی، محمد مهدی، علی زاده کندی، عزیز، توسلی، سینا(1391). جامعه و فرهنگ بنگلادش. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی( در دست انتشار)[۱]

[1] National Encyclopedia Bangladesh , Asiatic Society of Bangladesh

[2] برگرفته از https://www.tebyan.net.bangeladesh.com

[3] توسلی، محمد مهدی، علی زاده کندی، عزیز، توسلی، سینا(1391). جامعه و فرهنگ بنگلادش. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی( در دست انتشار)[۱]

[۱]

[۲]

[۳]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-'''8. 3. وضعیت انواع ادبی نظم و نثر'''
-تولد، گسترش و تنوع زبان وادبيات فرهنگ بنگلا با تمسك به فرهنگ مردمي سرزمين بنگال صورت گرفته است. فرهنگ بنگالي عبارت است از فرهنگ مبتني بر زندگي مردمي بنگال که در ساختار تنوع فرهنگ پیشین و معاصر این کشور تاثير گذار بوده است، از قبيل فرهنگ هندي، فرهنگ بودايي، فرهنگ عربی، فرهنگ ايرانی و حتي فرهنگ اروپایی. البته در شكل گيري جريان پربار فرهنگ اسلامي بنگال، تاثير جريان های شعري و عرفاني سرزمين فارس جنبه تازه اي دارد. در اين زمينه نام شاعران نامي ايران مانند مولانا، جامي، سعدي و حافظ هميشه به ياد ماندني است.
+تولد، گسترش و تنوع زبان و ادبیات فرهنگ [[بنگلادش]] با تمسک به فرهنگ مردمی سرزمین بنگال صورت گرفته است. فرهنگ بنگالی عبارت است از فرهنگ مبتنی بر زندگی مردمی بنگال که در ساختار تنوع فرهنگ پیشین و معاصر این کشور تاثیر گذار بوده است، از قبیل فرهنگ هندی، فرهنگ بودایی، فرهنگ عربی، فرهنگ ایرانی و حتی فرهنگ اروپایی. البته در شكل گیری جریان پربار فرهنگ اسلامی بنگال، تاثیر جریان های شعری و عرفانی سرزمین فارس جنبه تازه ای دارد. در این زمینه نام شاعران نامی ایران مانند مولانا، جامی، سعدی و حافظ همیشه به یاد ماندنی است.
-  يكي از جريانات مهم ادبيات بنگالي، قصه هاي عاميانه است كه در كنار آن قصه پريان، قصه هاي ذوقي عشقي، قصه هاي حماسي ميهني و قصه هاي مذهبي قرار گرفته اند. با تاثير پذيري از جريانات مذكور، از قهرمانان ملی و اسطوره یی، ده ها داستان ساخته و پرداخته شده است. ويژگي اخلاقي اين شخصیت هاي داستاني، خدمت و محبت به انسان هاست كه از محدودة جغرافيايي كشور فراتر رفته در محافل بين المللي نيز مورد تمجيد قرار گرفته اند. در ميان شخصيت هاي مذكور اسامي «مهوا»، «ملوا»، «چندرايتي»، «كومولا»، «روپ بتي»، «كونكووليلا»، «كازل ريخا»، و« ديوانه مدينه» وغيره را مي توان نام برد. در كنار اين افراد، آئينه بي بي، شيام راي، ليلا ديبي، نوحه پسر شجاع، كنجان، مالا، شانتي، راني كومولا و غيره در زندگي سنتي مردم تاثيرات عاطفي عميقي گذاشته است. در ميان اينگونه داستان ها، داستان عمر علي ايرابتي و كالو غازي و چنتابتي، لال ميان شيبتارا، سونابان و... بسيار معروف اند. در ميان داستان هاي عشقي محلي بهلواسوندري، مدولاما، مالتي كوشوم مالا، مالونچوكونا، روپبان روپبتي،لال من لوجابتي، لال كومربهانومتي و ... نيز شایان ذكر مي باشند. بعد از استقرار حكومت مسلمانان در قرن سيزدهم، بر اثر مهاجرت و مسافرت بسياري از شاعران و صوفيان از کشورهای عربی و ايران، و نیز رفت و آمد بازرگانان برای تجارت، زبان وادبيات ايران در اذهان و انديشه مردم اين سرزمين به طور گسترده تاثير گذاشت. به دنبال آن، قصه هاي فراوان مردمي ايران به زبان بنگالي ترجمه شد. درميان اين داستان ها، منظومه های سيف الملوك و بديع الجمال از دوناغازي، سيف الملوك لال متي از عبدالحكيم، يوسف و زليخا از زيب الملوك، شمع رخ و شاه جلال مدهومالا ( عسل ) از منگل چاند، گدام ليكا از سعدي و گل بغاولي از نوازش خان از بقیه مشهورترند.
+یكی از جریانات مهم ادبیات بنگالی، قصه های عامیانه است كه در كنار آن قصه پریان، قصه های ذوقی عشقی، قصه های حماسی میهنی و قصه های مذهبی قرار گرفته اند. با تاثیر پذیری از جریانات مذكور، از قهرمانان ملی و اسطوره یی، ده ها داستان ساخته و پرداخته شده است. ویژگی اخلاقی این شخصیت های داستانی، خدمت و محبت به انسان هاست كه از محدودة جغرافیایی كشور فراتر رفته در محافل بین المللی نیز مورد تمجید قرار گرفته اند. در میان شخصیت های مذكور اسامی «مهوا»، «ملوا»، «چندرایتی»، «كومولا»، «روپ بتی»، «كونكوولیلا»، «كازل ریخا»، و«دیوانه مدینه» وغیره را می توان نام برد. در كنار این افراد، آئینه بی بی، شیام رای، لیلا دیبی، نوحه پسر شجاع، كنجان، مالا، شانتی، رانی كومولا و غیره در زندگی سنتی مردم تاثیرات عاطفی عمیقی گذاشته است. در میان اینگونه داستان ها، داستان عمر علی ایرابتی و كالو غازی و چنتابتی، لال میان شیبتارا، سونابان و... بسیار معروف اند. در میان داستان های عشقی محلی بهلواسوندری، مدولاما، مالتی كوشوم مالا، مالونچوكونا، روپبان روپبتی،لال من لوجابتی، لال كومربهانومتی و ... نیز شایان ذكر می باشند. بعد از استقرار حكومت مسلمانان در قرن سیزدهم، بر اثر مهاجرت و مسافرت بسیاری از شاعران و صوفیان از کشورهای عربی و ایران، و نیز رفت و آمد بازرگانان برای تجارت، زبان وادبیات ایران در اذهان و اندیشه مردم این سرزمین به طور گسترده تاثیر گذاشت. به دنبال آن، قصه های فراوان مردمی ایران به زبان بنگالی ترجمه شد. درمیان این داستان ها، منظومه های سیف الملوکو بدیع الجمال از دوناغازی، سیف الملوکلال متی از عبدالحكیم، یوسف و زلیخا از زیب الملوك، شمع رخ و شاه جلال مدهومالا ( عسل ) از منگل چاند، گدام لیكا از سعدی و گل بغاولی از نوازش خان از بقیه مشهورترند.
+=== داستان های كوتاه ===
+كتب فراوانی در زمینه داستان های كوتاه، رمان و نمایشنامه را چهره های فرهنگی نوشته اند. نویسنده معروف بنگالی، پراماتاچودوری (Pramatha chowdhury) (1994-1916) توصیفی در خصوص داستان كوتاه دارد مبنی بر این كه داستان های كوتاه متنی كوتاه با ویژگی های خاص دارند. رابنیدرانات تاگور(Rabindranath Tagore) (1941- 1861) در اشعارخود به نام Balsayaion ( زندگی با باران) داستان كوتاه را این گونه تعریف می كند:<blockquote>«داستان كوتاه، داستانی است كه دارای حجم كم ولی محتوای وسیع و غنی باشد».</blockquote>اولین داستان كوتاه در بنگال، داستان هایی همچون yugalanguriye ،Twinrings  1874 و Radharani ،1975 است كه توسط بانكیم چاندرا چاتو پادایا نوشته شده است. از نویسندگان این دوره می توان به گنرانات گوپتا ( 1868_1940) اشاره داشت كه رمان های او در رابطه با رویدادهای اجتماعی فرهنگی است. البته شک نیست که بهترین و نام آورترین داستان نویس كوتاه در این دوره، «رابیندرانات تاگور»(Rabindranath Tagore) است. وی پدر داستان های كوتاه به زبان بنگالی است و در میان مردم احترام خاصی دارد.  اولین داستان كوتاه او، Bhikharini ( زن گدا ) است كه در مجله Bharati در سال 1974 به چاپ رسید. وی حدود 119 داستان كوتاه با مضامین خدایان، دین، عشق، طبیعت و حوادث اجتماعی و ... نوشته است.
-'''8. 3. 1. داستان هاي كوتاه'''
+یكی دیگر از نویسان برجسته و شناخته شده داستان کوتاه Kedaanath Bandyo Padhyay ) 1949 – 1863 ) است كه داستان های طنز آمیز متعددی مانند آمراكی اوكی (چه كسی و كی هستیم)، كابولاتی (یکاعتراف)، پاتی یا (هزینه سفر)، دكردوالی و... از وی به یادگار مانده است.
-كتب فراواني در زمينه داستان هاي كوتاه، رمان و نمايشنامه را چهره هاي فرهنگي نوشته اند. نویسنده معروف بنگالی،پراماتاچودوري (Pramatha chowdhury) (1994-1916) توصيفي در خصوص داستان كوتاه دارد مبني بر اين كه داستان هاي كوتاه متنی كوتاه با ويژگي هاي خاص دارند. رابنيدرانات تاگور (1941- 1861) در اشعارخود به نام Balsayaion ( زندگي با باران) داستان كوتاه را اين گونه تعريف مي كند: «داستان كوتاه، داستاني است كه داراي حجم كم ولي محتواي وسيع و غني باشد».
+پــــررامتا چودری نیز از دیگر نویسندگان با استعداد بود، اما كمتر موردعنایت قرار گرفته است زیرا داستان های او بیشتر جنبه تخیلی دارند. در میان مجموعه یادداشت های با ارزش او می توان چاریاری خاتا (داستان چهار دوست9)، اوتی (نذر)، نیل لویتا و ... را نام برد.
-  اولين داستان كوتاه در بنگال، داستان هايي همچون yugalanguriye ، Twinrings ، 1874 و Radharani ،1975 است كه توسط بانكيم چاندرا چاتو پادايا نوشته شده است. از نويسندگان اين دوره مي توان به گنرانات گوپتا ( 1940- 1868) اشاره داشت كه رمان هاي او در رابطه با رویدادهای اجتماعی فرهنگی است. البته شک نیست که بهترين و نام آورترين داستان نويس كوتاه در اين دوره، «رابيندرانات تاگور» است. وي پدر داستان هاي كوتاه به زبان بنگالي است و در ميان مردم احترام خاصي دارد.  اولين داستان كوتاه او، Bhikharini ( زن گدا ) است كه در مجله Bharati در سال 1974 به چاپ رسيد. وی حدود 119 داستان كوتاه با مضامین خدايان، دين، عشق، طبيعت و حوادث اجتماعي و ... نوشته است.
+پروبات كومار موکو پادیا Probhat Kumar Mukho Paehyay) ( 1932 – 1873) ) بیشتر از صدها داستان كوتاه در میان سال های 1931تا 1900 نوشت.
-  يكي ديگر از نويسان برجسته و شناخته شده داستان کوتاه Kedaanath Bandyo Padhyay ) 1949 – 1863 ) است كه داستان هاي طنز آميز متعددي مانند آمراكي اوكي (چه كسي و كي هستيم)، كابولاتي (يك اعتراف)، پاتي يا (هزينه سفر)، دكردوالي و... از وی به یادگار مانده است.
+شارات چاندرا چاتوپادیایی ( 1876_1938)نویسنده دیگری است كه به دلیل داستان های بلند ( رومان ) خود شهرت یافته است. وی کار نویسندگی را با داستان های کوتاه آغاز کرد.
-    پــــررامتا چودري نيز از ديگر نويسندگان با استعداد بود، اما كمتر موردعنايت قرار گرفته است زيرا داستان هاي او بيشتر جنبه تخیلی دارند. در ميان مجموعه يادداشت هاي با ارزش او مي توان چارياري خاتا (داستان چهار دوست9)، اوتي (نذر)، نيل لويتا و ... را نام برد.
+چاروچاندرا باندیو پادیای ( 1877_1938) یكی دیگر از نویسندگان داستانهای كوتاه بود. از نمونه آثار وی، پوس پاپاترا (یکسبد پر از گل)، سوغات (هدیه)، گالپاپاترا (بعضی داستانها) را می توان نام برد.
-  پروبات كومار موکو پاديا Probhat Kumar Mukho Paehyay ( 1932 – 1873) بيشتر از صدها داستان كوتاه در ميان سال هاي 1931تا 1900 نوشت.
+روقیه سخاوت حسین ( 1880_1932)، كارشناس امور آموزش و پرورش بود و در زمینه حقوق زنان نیز فعالیت داشت. از وی داستان های كوتاه متعددی به جای مانده است.
-    شارات چاندرا چاتوپاديايي ( 1938 - 1876 )نویسنده دیگری است كه به دلیل داستان هاي بلند ( رومان ) خود شهرت يافته است. وی کار نویسندگی را با داستان های کوتاه آغاز کرد.
+مانیلال گانگو پادیای(1888_1929)، چندین كتاب داستان كوتاه نوشته است.
-    چاروچاندرا بانديو پادياي ( 1938 – 1877 ) يكي ديگر از نويسندگان داستانهاي كوتاه بود. از نمونه آثار وی، پوس پاپاترا (يك سبد پر از گل)، سوغات (هديه)، گالپاپاترا (بعضي داستانها) را مي توان نام برد.
+تاراشانكار باندیو پادیانی (1898_1971)، یكی دیگر از نویسندگان داستان های كوتاه است كه در زمینه داستان های روستایی كتاب نوشته است.
-  روقيه سخاوت حسين ( 1932- 1880)، كارشناس امور آموزش و پرورش بود و در زمينه حقوق زنان نيز فعاليت داشت. از وی داستان هاي كوتاه متعددي به جای مانده است.
+تا سال 1947 نویسندگان برجسته داستان های كوتاه اكثراً هندو بودند، اما از نویسندگان مسلمان که به تعداد اندکبودند و در این عرصه قلم فرسایی كردند، این اشخاص مشهورترند:
-  مانيلال گانگو پادياي( 1929 – 1888)، چندين كتاب داستان كوتاه نوشته است.
+عبدالمنصور احمد (1898– 1979 )، سید ولی الله (1922- 1971)، ثامن چاندا (1920-1942 )، شوكت عثمان و ...
-  تاراشانكار بانديو پادياني (1971 – 1898)، يكي ديگر از نويسندگان داستان هاي كوتاه است كه در زمينه داستان هاي روستايي كتاب نوشته است.
+در سال 1952  هنگام جنبش دانشجویی برای استقلال و به رسمیت شناختن زبان بنگالی، داستان نویسی و سرودن شعر در زمینه جریان های سیاسی رشد کرد و در واقع جریان های سیاسی الهام بخش بعضی از نویسندگان در داستان نویسی شد. اشعار سروده شده توسط حسن حافظ الرحمان با عنوان اكوشه فوری، در همین خصوص است.
-  تا سال 1947 نويسندگان برجسته داستان هاي كوتاه اكثراً هندو بودند، اما از نويسندگان مسلمان که به تعداد اندك بودند و در اين عرصه قلم فرسايي كردند، این اشخاص مشهورترند:
+ازنویسندگان برجسته معاصر، ابراهیم خان ( 1891- 1978 )، محبوب العالم ( 1898- 1981)، ابوالفضل (1903- 1983 )، ابوجعفر شمس الدین ( 1911- 1988)، شوكت عثمان (1917- 1998 )، صادر زین الدین  (1918- 1997)، عبدالحق (1918 – 1997)، صدیقی (تولد 1927)، علاءالدین ال آزاد ( تولد 1932)، ظهیرریحان ( 1933- 1972) معتبرترند. شوكت عثمان و علاءالدین آال آزاد از نویسندگان ممتاز در زمینه مضامین مختلف می باشند<ref>National Encyclopedia Bangladesh , Asiatic Society of Bangladesh </ref>.
-  عبدالمنصور احمد (1979– 1898 )، سيد ولي الله (1971- 1922)، ثامن چاندا (1942-1920 )، شوكت عثمان و ...
+=== نمایشنامه ===
+[[بنگلادش]] با توجه به این مهم که توانسته فرهنگ های متنوعی در سراسر دوران حیاتش را تجربه کند و نیز محل تلاقی اندیشه های مذهبی مختلفی چون بودایی، هندویی و دین مبین اسلام بوده است، سرشار از عناصر فرهنگی مختلفی است که در عین حال به فرهنگ ملی تعالی بخشیده اند. این ترکیب عناصر فرهنگی موجب رشد نمایشنامه نویسی نیز در این سرزمین شده است.
-  در سال 1952  هنگام جنبش دانشجويي براي استقلال و به رسميت شناختن زبان بنگالي، داستان نويسي و سرودن شعر در زمينه جريان هاي سياسي رشد کرد و در واقع جريان هاي سياسي الهام بخش بعضي از نويسندگان در داستان نويسي شد. اشعار سروده شده توسط حسن حافظ الرحمان با عنوان اكوشه فوري، در همين خصوص است.
+امروز نمایش و تئاتر یكی از مهمترین ابزارهای فرهنگی و تفریحی كشور بنگلادش به شمار می رود و دو نوع متفاوت از نمایش دراین كشور تحت عناوین «گاترا» (Gatra) و تئاتر ملی رایج است. «گاترا»(Gatra) در واقع همان تئاتر فولكلور یا محلی است كه به طور گسترده ای در میان روستائیان و گاه شهرنشینان متداول بوده و ازمجبوبیت چشمگیری برخوردار است.  فصل زمستان بهترین فصل اجرای نمایش «گاترا»(Gatra) در بنگلادش است و زمان اجرا نیز مجموعاً در شب است و با نور پردازی چشم نواز همراه می شود. بعد از استقلال، هنر نمایش روند رو به رشدی طی کرده است<ref>برگرفته از https://www.tebyan.net.bangeladesh.com</ref><ref>توسلی، محمد مهدی، علی زاده کندی، عزیز، توسلی، سینا(1391). جامعه و فرهنگ [[بنگلادش]]. تهران: [https://www.icro.ir سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی]( در دست انتشار)[https://www.icro.ir]</ref>.
-       ازنويسندگان برجسته معاصر، ابراهيم خان ( 1978- 1892 )، محبوب العالم ( 1981- 1898)، ابوالفضل (1983- 1903 )، ابوجعفر شمس الدين ( 1988- 1911)، شوكت عثمان (1998- 1917 )، صادر زين الدين  (1986- 1918)، عبدالحق (1997 – 1918)، صديقي (تولد 1927)، علاءالدين ال آزاد ( تولد 1932)، ظهيرريحان ( 1972- 1933) معتبرترند. شوكت عثمان و علاءالدين آال آزاد از نويسندگان ممتاز در زمینه مضامين مختلف می باشند (National Encyclopedia Bangladesh , Asiatic Society of Bangladesh ).
+== نیز نگاه کنید به ==
+[[زبان و ادبیات بنگلادش]]؛ [[انواع ادبیات در سودان]]؛ [[انواع ادبیات در سریلانکا]]
+== کتابشناسی ==
-'''8. 3. 2. نمايشنامه'''
-بنگلادش با توجه به این مهم که توانسته فرهنگ هاي متنوعی در سراسر دوران حياتش را تجربه کند و نیز محل تلاقي انديشه هاي مذهبي مختلفي چون بودایی، هندویی و دين مبين اسلام بوده است، سرشار از عناصر فرهنگی مختلفی است که در عین حال به فرهنگ ملی تعالی بخشیده اند. این ترکیب عناصر فرهنگی موجب رشد نمایشنامه نویسی نیز در این سرزمین شده است.
-  امروز نمايش و تئاتر يكي از مهمترين ابزارهاي فرهنگي و تفريحي كشور بنگلادش به شمار مي رود و دو نوع متفاوت از نمايش دراين كشور تحت عناوين « گاترا» (Gatra) و تئاتر ملي رايج است. «گاترا» در واقع همان تئاتر فولكلور يا محلي است كه به طور گسترده اي در ميان روستائيان و گاه شهرنشينان متداول بوده و ازمجبوبيت چشمگيري برخوردار است.  فصل زمستان بهترين فصل اجراي نمايش « گاترا» در بنگلادش است و زمان اجرا نيز مجموعاً در شب است و با نور پردازي چشم نواز همراه مي شود. بعد از استقلال، هنر نمايش روند رو به رشدی طی کرده است (WWW. TEBYAN .net , Bangladesh ).