چارچوب آزادی های مذهبی در چین: تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه ملل
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
[[پرونده:Constitution of the People's Republic of China.jpg|بندانگشتی|قانون اساسی [[جمهوری خلق چین]]]]
پس از تأسیس [[چین]] نو در سال 1949، دولت این کشور سیاست آزادی اعتقادات مذهبی را تدوین و به مورد اجرا گذاشته و رابطه‌­ی میان سیاست و مذهب را منطبق با اوضاع کشور تعیین کرد. طبق این مقررات، اتباع [[چین]] می‌توانند آزادانه مذهب خود را انتخاب نموده و تبعیت از مذهب خود را اعلام کنند. مذاهب مختلف از جایگاه برابر بهره‌­مند بوده و در ایجاد صلح و هماهنگی و همزیستی با هم تلاش می­‌کنند. پیروان ادیان و کسانی­‌که از دینی پیروی نمی‌­کنند، به یکدیگر احترام گذاشته و با هم متحد هستند.
در قانون اساسی [[جمهوری خلق چین]] قید شده است:<blockquote>«اتباع [[جمهوری خلق چین]] از آزادی اعتقادات مذهبی برخوردارند، هیچ اداره‌­ی دولتی، سازمان اجتماعی، یا شخصی نباید اتباع را به پذیرفتن دین یا بی دینی وادار کند و یا علیه پیروان ادیان و یا بی‌دین‌­ها تعبیض قایل شود. دولت [[چین]] از فعالیت­‌های مذهبی عادی پیروان ادیان حمایت می­‌کند. با این حال؛ هیچ کس حق ندارد با سوء‌استفاده از مذهب، به فعالیت­‌های مخل نظم اجتماعی، لطمه زدن به سلامت فیزیکی دیگران و مانع تراشی در نظام آموزشی کشور مبادرت ورزد. بیگانگان حق دخالت در امور سازمان‌­های دینی و مذهبی را ندارند». </blockquote>در قوانین [[چین]]، مانند قانون خودمختاری مناطق اقلیت نشین؛ مقررات قانون مدنی؛ قانون [[نظام آموزش و پرورش در چین معاصر|آموزش و پرورش]]؛ قانون کار؛ قانون آموزش و پرورش اجباری؛ قانون انتخابات مجلس نمایندگان خلق؛ قانون سازماندهی شوراهای روستایی و قانون تبلیغات قید شده است:<blockquote>«اتباع بدون در نظر گرفتن اعتقادات مذهبی آنان، از حق انتخاب کردن و انتخاب شدن بهره‌­مند هستند؛ اموال قانونی سازمان‌­های مذهبی تحت حمایت حقوقی کشور قرار می­‌گیرند. آموزش و پرورش از مذهب جداست؛ اتباع بدون در نظر گرفتن اعتقادات مذهبی، و طبق قانون، از فرصت برابر آموزشی بهره‌­مند هستند. ا[[اقلیت های قومی در چین|قلیت­‌های مختلف]] باید به [[زبان چینی|زبان]]؛ [[خط چینی|خط]]؛ [[آداب و رسوم عامیانه ی مردم چین|آداب و رسوم]] و اعتقادات مذهبی دیگران احترام بگذارند. اتباع در یافتن شغل، به‌­دلیل عقاید مذهبی مورد تبعیض قرار نمی‌گیرند؛ در تبلیغات و نشان کالاها نباید از موضوعات تبعیض آمیز قومی و مذهبی استفاده شود.»</blockquote>
[[پرونده:اجرای مراسم عشای ربانی.jpg|بندانگشتی| [[مسیحیت در چین|مراسم عشای ربانی]]]]


===''چارچوب آزادی­‌های مذهبی''===
در ژانویه‌­ی سال 1994، دولت [[چین]] مقررات انجام مراسم مذهبی را منتشر کرد تا حرمت و مصالح قانونی اماکن دینی حفظ شود. همچنین، در فوریه­‌ی همان سال مقررات مربوط به فعالیت­‌های مذهبی خارجیان در [[جمهوری خلق چین]] منتشرشد. در این مقررات، آزادی اعتقادات مذهبی خارجیان مقیم [[چین]] مورد پذیرش و احترام قرار گرفته و از مبادلات دوستانه و انجام فعالیت‌­های فرهنگی و دانشگاهی خارجیان با همکاری محافل دینی [[چین]] در زمینه‌­ی امور مذهبی حمایت می­‌شود. در قوانین مربوطه قید شده است:<blockquote>
پس از تأسیس [[چین]] نو در سال 1949، دولت این کشور سیاست آزادی اعتقادات مذهبی را تدوین و به مورد اجرا گذاشته و رابطه‌­ی میان سیاست و مذهب را منطبق با اوضاع کشور تعیین کرد. طبق این مقررات، اتباع [[چین]] می‌توانند آزادانه مذهب خود را انتخاب نموده و تبعیت از مذهب خود را اعلام کنند. مذاهب مختلف از جایگاه برابر بهره‌­مند بوده و در ایجاد صلح و هماهنگی و همزیستی با هم تلاش می­‌کنند. پیروان ادیان و کسانی­‌که از دینی پیروی نمی‌­کنند، به یکدیگر احترام گذاشته و با هم متحد هستند.


در قانون اساسی جمهوری خلق [[چین]] قید شده است: «اتباع جمهوری خلق [[چین]] از آزادی اعتقادات مذهبی برخور دارند، هیچ اداره‌­ی دولتی، سازمان اجتماعی، یا شخصی نباید اتباع را به پذیرفتن دین یا بی دینی وادار کند و یا علیه پیروان ادیان و یا بی‌­دین‌­ها تعبیض قایل شود. دولت [[چین]] از فعالیت­‌های مذهبی عادی پیروان ادیان حمایت می­‌کند. با این حال؛ هیچ کس حق ندارد با سوء‌استفاده از مذهب، به فعالیت­‌های مخل نظم اجتماعی، لطمه زدن به سلامت فیزیکی دیگران و مانع تراشی در نظام آموزشی کشور مبادرت ورزد. بیگانگان حق دخالت در امور سازمان‌­های دینی و مذهبی را ندارند. در قوانین چین، مانند قانون خودمختاری مناطق اقلیت نشین؛ مقررات قانون مدنی؛ قانون آموزش و پرورش؛ قانون کار؛ قانون آموزش و پرورش اجباری؛ قانون انتخابات مجلس نمایندگان خلق؛ قانون سازماندهی شوراهای روستایی و قانون تبلیغات قید شده است: «اتباع بدون در نظر گرفتن اعتقادات مذهبی آنان، از حق انتخاب کردن و انتخاب شدن بهره‌­مند هستند؛ اموال قانونی سازمان‌­های مذهبی تحت حمایت حقوقی کشور قرار می­‌گیرند. آموزش و پرورش از مذهب جداست؛ اتباع بدون در نظر گرفتن اعتقادات مذهبی، و طبق قانون، از فرصت برابر آموزشی بهره‌­مند هستند. اقلیت­‌های مختلف باید به زبان؛ خط؛ آداب و رسوم و اعتقادات مذهبی دیگران احترام بگذارند. اتباع در یافتن شغل، به‌­دلیل عقاید مذهبی مورد تبعیض قرار نمی‌گیرند؛ در تبلیغات و نشان کالاها نباید از موضوعات تبعیض آمیز قومی و مذهبی استفاده شود.»
«فعالیت­‌های معمول دینی روحانیان در اماکن مذهبی، یا در خانه­‌های پیروان ادیان، مانند [[آیین بودا|مراسم عبادی بودایی]]؛ [[اسلام در چین|اقامه‌­ی نماز]]؛ خواندن کتب مقدس؛ دعا ؛ موعظه؛ [[مسیحیت در چین|اجرای مراسم عشای ربانی]]؛ [[مسیحیت در چین|تعمید]]؛ اجرای تشریفات پذیرش راهب یا راهبه؛ [[جشن ها و فستیوال های اقلیت های قومی چین|برگزاری جشن­‌ها و اعیاد و عزاداری مذهبی]] مورد حمایت قانون بوده و کسی حق مداخله در آن­ها را ندارد.»</blockquote>در [[چین]]، هم­چون اکثر کشورهای جهان، اصل جداسازی دین از [[نظام آموزش و پرورش در چین معاصر|آموزش و پرورش]] به مورد اجرا گذاشته شده و در [[نظام آموزش و پرورش در چین معاصر|آموزش و پرورش ملی]]، به دانش آموزان آموزش‌­های دینی داده نمی‌­شود. در برخی از مراکز آموزش عالی و نهاد­های تحقیقاتی، به آموزش و تحقیق پیرامون مذهب پرداخته می­‌شود. در دانشکده­‌های الهیات که از سوی سازمان­‌ها و ادیان مختلف تأسیس شده است؛ آموزش تخصصی دینی، طبق هر مذهب انجام می‌­شود. در فرایند توسعه‌­ی تاریخی طولانی؛ فرهنگ دینی به بخشی از [[فرهنگ چینی|فرهنگ]] و اندیشه‌­ی سنتی [[چین]] تبدیل شده و در تمامی ادیان، خدمت به جامعه وایجاد رفاه برای انسان‌­ها توصیه شده است<ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی.</ref>.


در ژانویه‌­ی سال 1994، دولت [[چین]] مقررات انجام مراسم مذهبی را منتشر کرد تا حرمت و مصالح قانونی اماکن دینی حفظ شود. همچنین، در فوریه­‌ی همان سال مقررات مربوط به فعالیت­‌های مذهبی خارجیان در جمهوری خلق [[چین]] منتشرشد. در این مقررات، آزادی اعتقادات مذهبی خارجیان مقیم [[چین]] مورد پذیرش و احترام قرار گرفته و از مبادلات دوستانه و انجام فعالیت‌­های فرهنگی و دانشگاهی خارجیان با همکاری محافل دینی [[چین]] در زمینه‌­ی امور مذهبی حمایت می­‌شود. در قوانین مربوطه قید شده است: «فعالیت­‌های معمول دینی روحانیان در اماکن مذهبی، یا در خانه­‌های پیروان ادیان، مانند مراسم عبادی بودایی؛ اقامه‌­ی نماز؛ خواندن کتب مقدس؛ دعا ؛ موعظه؛ اجرای مراسم عشای ربانی؛ تعمید؛ اجرای تشریفات پذیرش راهب یا راهبه؛ برگزاری جشن­‌ها و اعیاد و عزاداری مذهبی مورد حمایت قانون بوده و کسی حق مداخله در آن­ها را ندارد.»
== نیز نگاه کنید به ==


در [[چین]]، هم­چون اکثر کشورهای جهان، اصل جداسازی دین از آموزش و پرورش به مورد اجرا گذاشته شده و در آموزش و پرورش ملی، به دانش آموزان آموزش‌­های دینی داده نمی‌­شود. در برخی از مراکز آموزش عالی و نهاد­های تحقیقاتی، به آموزش و تحقیق پیرامون مذهب پرداخته می­‌شود. در دانشکده­‌های الهیات که از سوی سازمان­‌ها و ادیان مختلف تأسیس شده است؛ آموزش تخصصی دینی، طبق هر مذهب انجام می‌­شود. در فرایند توسعه‌­ی تاریخی طولانی؛ فرهنگ دینی به بخشی از فرهنگ و اندیشه‌­ی سنتی [[چین]] تبدیل شده و در تمامی ادیان، خدمت به جامعه وایجاد رفاه برای انسان‌­ها توصیه شده است<ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. ''تهران'': موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی</ref>. 
* [[سیاست های مذهبی دولت چین]]
* [[ساختار رسمی دولت چین برای نظارت بر ادیان]]


==کتابشناسی==
==کتابشناسی==


<references />
<references />

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۸ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۰۲

قانون اساسی جمهوری خلق چین

پس از تأسیس چین نو در سال 1949، دولت این کشور سیاست آزادی اعتقادات مذهبی را تدوین و به مورد اجرا گذاشته و رابطه‌­ی میان سیاست و مذهب را منطبق با اوضاع کشور تعیین کرد. طبق این مقررات، اتباع چین می‌توانند آزادانه مذهب خود را انتخاب نموده و تبعیت از مذهب خود را اعلام کنند. مذاهب مختلف از جایگاه برابر بهره‌­مند بوده و در ایجاد صلح و هماهنگی و همزیستی با هم تلاش می­‌کنند. پیروان ادیان و کسانی­‌که از دینی پیروی نمی‌­کنند، به یکدیگر احترام گذاشته و با هم متحد هستند.

در قانون اساسی جمهوری خلق چین قید شده است:

«اتباع جمهوری خلق چین از آزادی اعتقادات مذهبی برخوردارند، هیچ اداره‌­ی دولتی، سازمان اجتماعی، یا شخصی نباید اتباع را به پذیرفتن دین یا بی دینی وادار کند و یا علیه پیروان ادیان و یا بی‌دین‌­ها تعبیض قایل شود. دولت چین از فعالیت­‌های مذهبی عادی پیروان ادیان حمایت می­‌کند. با این حال؛ هیچ کس حق ندارد با سوء‌استفاده از مذهب، به فعالیت­‌های مخل نظم اجتماعی، لطمه زدن به سلامت فیزیکی دیگران و مانع تراشی در نظام آموزشی کشور مبادرت ورزد. بیگانگان حق دخالت در امور سازمان‌­های دینی و مذهبی را ندارند».

در قوانین چین، مانند قانون خودمختاری مناطق اقلیت نشین؛ مقررات قانون مدنی؛ قانون آموزش و پرورش؛ قانون کار؛ قانون آموزش و پرورش اجباری؛ قانون انتخابات مجلس نمایندگان خلق؛ قانون سازماندهی شوراهای روستایی و قانون تبلیغات قید شده است:

«اتباع بدون در نظر گرفتن اعتقادات مذهبی آنان، از حق انتخاب کردن و انتخاب شدن بهره‌­مند هستند؛ اموال قانونی سازمان‌­های مذهبی تحت حمایت حقوقی کشور قرار می­‌گیرند. آموزش و پرورش از مذهب جداست؛ اتباع بدون در نظر گرفتن اعتقادات مذهبی، و طبق قانون، از فرصت برابر آموزشی بهره‌­مند هستند. اقلیت­‌های مختلف باید به زبان؛ خط؛ آداب و رسوم و اعتقادات مذهبی دیگران احترام بگذارند. اتباع در یافتن شغل، به‌­دلیل عقاید مذهبی مورد تبعیض قرار نمی‌گیرند؛ در تبلیغات و نشان کالاها نباید از موضوعات تبعیض آمیز قومی و مذهبی استفاده شود.»

در ژانویه‌­ی سال 1994، دولت چین مقررات انجام مراسم مذهبی را منتشر کرد تا حرمت و مصالح قانونی اماکن دینی حفظ شود. همچنین، در فوریه­‌ی همان سال مقررات مربوط به فعالیت­‌های مذهبی خارجیان در جمهوری خلق چین منتشرشد. در این مقررات، آزادی اعتقادات مذهبی خارجیان مقیم چین مورد پذیرش و احترام قرار گرفته و از مبادلات دوستانه و انجام فعالیت‌­های فرهنگی و دانشگاهی خارجیان با همکاری محافل دینی چین در زمینه‌­ی امور مذهبی حمایت می­‌شود. در قوانین مربوطه قید شده است:

«فعالیت­‌های معمول دینی روحانیان در اماکن مذهبی، یا در خانه­‌های پیروان ادیان، مانند مراسم عبادی بودایی؛ اقامه‌­ی نماز؛ خواندن کتب مقدس؛ دعا ؛ موعظه؛ اجرای مراسم عشای ربانی؛ تعمید؛ اجرای تشریفات پذیرش راهب یا راهبه؛ برگزاری جشن­‌ها و اعیاد و عزاداری مذهبی مورد حمایت قانون بوده و کسی حق مداخله در آن­ها را ندارد.»

در چین، هم­چون اکثر کشورهای جهان، اصل جداسازی دین از آموزش و پرورش به مورد اجرا گذاشته شده و در آموزش و پرورش ملی، به دانش آموزان آموزش‌­های دینی داده نمی‌­شود. در برخی از مراکز آموزش عالی و نهاد­های تحقیقاتی، به آموزش و تحقیق پیرامون مذهب پرداخته می­‌شود. در دانشکده­‌های الهیات که از سوی سازمان­‌ها و ادیان مختلف تأسیس شده است؛ آموزش تخصصی دینی، طبق هر مذهب انجام می‌­شود. در فرایند توسعه‌­ی تاریخی طولانی؛ فرهنگ دینی به بخشی از فرهنگ و اندیشه‌­ی سنتی چین تبدیل شده و در تمامی ادیان، خدمت به جامعه وایجاد رفاه برای انسان‌­ها توصیه شده است[۱].

نیز نگاه کنید به

کتابشناسی

  1. سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی.