تاریخچه ی تلویزیون در چین: تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه ملل
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:




نخستین ایستگاه تلویزیونی در [[چین]](تلویزیون [[پکن]]) در اول ماه مه سال1958راه اندازی شد و طی دو سال تعداد این ایستگاه ­ها در شهرهای مختلف به 12مورد رسید. در اوایل دهه ­ی1960 که اتحاد جماهیر شوروی سابق کمک­ های مالی و فنی خود را به کشور [[چین]] قطع کرد، توسعه ­ی ایستگاه­ های نوپای تلویزیونی نیز در این کشور دچار بحران شده و از 23 ایستگاه به 5 ایستگاه کاهش یافته و بقیه تعطیل شدند.
نخستین ایستگاه تلویزیونی در [[چین]](تلویزیون [[پکن]]) در اول ماه مه سال 1958 راه اندازی شد و طی دو سال تعداد این ایستگاه‌­ها در شهرهای مختلف به 12 مورد رسید.


با آغاز انقلاب فرهنگی(1966 تا1976) همه­ ی برنامه ­های تلویزیونی ایستگاه ­های مختلف یک­سان شدند تا سیاست ­های «مبارزات طبقاتی»، «ضد امپریالیستی، ضد بورژوازی، و ضد سرمایه داری» [[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب کمونیست]] و اندیشه­ های [[مائو تسه تونگ(مائو زدونگ)، بنیانگذار جمهوری خلق چین|مائو]] را تبلیغ و تشریح کنند. لذا، پخش برنامه­ های عادی تلویزیون [[پکن]] و متعاقب آن در سایر ایستگاه ­های محلی در سال1967 متوقف شد. تنها در اوایل دهه ­ی1970 بود که برنامه ­های تلویزیونی به تدریج عادی شده و گسترش یافت. در این دوران، بخش خصوصی و رسانه­ های خارجی حق حضور در گسترش رسانه­ ای دیداری و شنیداری نداشته و تمام مراحل سیاست­ گذاری، تولید و پخش برنامه ­ها در اختیار حزب و دولت بود. سیاست [[مائو تسه تونگ(مائو زدونگ)، بنیانگذار جمهوری خلق چین|مائو]] این بود که تلویزیون باید«چشم، گوش و زبان» حزب باشد و کاملا در خدمت تبلیغ سیاست­ های حزبی و دولت قرار گیرد. به همین جهت، کنترل شدیدی بر تولید و پخش تمام برنامه ­های این رسانه اعمال می ­شد و از سوی بخش تبلیغات حزب و مدیرکل(وزارت) رادیو، فیلم و تلویزیون تحت نظارت قرار داشت. ایستگاه­ های محلی هم به همین منوال تحت کنترل و نظارت کمیته ­ی محلی حزب و نماینده ­ی نهاد دولتی فوق در آن استان قرار داشتند.
در اوایل دهه 1960 که [[روسیه|اتحاد جماهیر شوروی]] سابق کمک‌­های مالی و فنی خود را به [[چین|کشور چین]] قطع کرد، توسعه ایستگاه‌­های نوپای تلویزیونی نیز در این کشور دچار بحران شده و از 23 ایستگاه به 5 ایستگاه کاهش یافته و بقیه تعطیل شدند. با آغاز [[اجرای انقلاب فرهنگی در چین|انقلاب فرهنگی]](1966 تا1976) همه برنامه‌های تلویزیونی ایستگاه‌­های مختلف یک­سان شدند تا سیاست‌ها «مبارزات طبقاتی»، «ضد امپریالیستی، ضد بورژوازی، و ضد سرمایه داری»[[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب کمونیست]] و اندیشه‌های [[مائو تسه تونگ(مائو زدونگ)، بنیانگذار جمهوری خلق چین|مائو]] را تبلیغ و تشریح کنند.


برنامه­ های قابل پخش نیز محدود به اخبار، تفسیر سیاسی، بیانیه­ های سیاسی و تبلیغاتی حزبی و دولتی و برخی برنامه ­های تفریحی مورد تأیید کمیته­ ی تبلیغات حزب می­ شد. پخش فیلم­ ها و برنامه ­های خارجی تنها یک درصد از برنامه­ ها را تشکیل می­ داد. آن هم صرفا شامل برنامه­ های تولید شده در کشورهای سوسیالیستی می­  شد.<ref>MBC. The Museum of Boroadcast Communication: www.museum.tv.China</ref><ref>سابقی، علی محمد(1392). "جامعه و فرهنگ چین." تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد ...، ص ... .</ref>
لذا، پخش برنامه‌های عادی تلویزیون [[پکن]] و متعاقب آن در سایر ایستگاه‌­‌های محلی در سال1967متوقف شد. تنها در اوایل دهه 1970 بود که برنامه‌های تلویزیونی به تدریج عادی شده و گسترش یافت. در این دوران، بخش خصوصی و رسانه‌های خارجی حق حضور در گسترش [[رسانه های صوتی و تصویری(لوح فشرده) در چین|رسانه‌ای دیداری و شنیداری]] نداشته و تمام مراحل ‌سیاست‌گذاری، تولید و پخش برنامه‌ها در اختیار حزب و دولت بود. 
 
سیاست [[مائو تسه تونگ(مائو زدونگ)، بنیانگذار جمهوری خلق چین|مائو]] این بود که تلویزیون باید«چشم، گوش و زبان» حزب باشد و کاملا در خدمت تبلیغ سیاست‌ها حزبی و دولت قرار گیرد. به همین جهت، کنترل شدیدی بر تولید و پخش تمام برنامه‌های این رسانه اعمال می‌شد و از سوی بخش تبلیغات حزب و مدیرکل (وزارت) [[رادیو در چین|رادیو]]، فیلم و تلویزیون تحت نظارت قرار داشت. ایستگاه‌­های محلی هم به همین منوال تحت کنترل و نظارت کمیته محلی حزب و نماینده نهاد دولتی فوق در آن استان قرار داشتند. 
 
برنامه‌های قابل پخش نیز محدود به اخبار، تفسیر سیاسی، بیانیه‌های سیاسی و تبلیغاتی حزبی و دولتی و برخی برنامه‌های تفریحی مورد تأیید کمیته تبلیغات حزب می‌شد. پخش فیلم­‌ها و برنامه‌های خارجی تنها یک درصد از برنامه‌ها را تشکیل می‌داد. آن هم صرفا شامل برنامه‌ها تولید شده در کشورهای سوسیالیستی می‌شد<ref>MBC. The Museum of Boroadcast Communication: www.museum.tv.China</ref><ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی.</ref>.


== نیز نگاه کنید به ==
== نیز نگاه کنید به ==


* [[رسانه و وسايل ارتباط جمعی چین]]
* [[رسانه های چین]]
* [[رسانه های چین]]
* [[رادیو در چین]]
* [[تلویزیون در چین]]
* [[تلویزیون در چین]]
= کتابشناسی =
= کتابشناسی =

نسخهٔ ‏۱۱ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۲۱:۱۵


نخستین ایستگاه تلویزیونی در چین(تلویزیون پکن) در اول ماه مه سال 1958 راه اندازی شد و طی دو سال تعداد این ایستگاه‌­ها در شهرهای مختلف به 12 مورد رسید.

در اوایل دهه 1960 که اتحاد جماهیر شوروی سابق کمک‌­های مالی و فنی خود را به کشور چین قطع کرد، توسعه ایستگاه‌­های نوپای تلویزیونی نیز در این کشور دچار بحران شده و از 23 ایستگاه به 5 ایستگاه کاهش یافته و بقیه تعطیل شدند. با آغاز انقلاب فرهنگی(1966 تا1976) همه برنامه‌های تلویزیونی ایستگاه‌­های مختلف یک­سان شدند تا سیاست‌ها «مبارزات طبقاتی»، «ضد امپریالیستی، ضد بورژوازی، و ضد سرمایه داری»حزب کمونیست و اندیشه‌های مائو را تبلیغ و تشریح کنند.

لذا، پخش برنامه‌های عادی تلویزیون پکن و متعاقب آن در سایر ایستگاه‌­‌های محلی در سال1967متوقف شد. تنها در اوایل دهه 1970 بود که برنامه‌های تلویزیونی به تدریج عادی شده و گسترش یافت. در این دوران، بخش خصوصی و رسانه‌های خارجی حق حضور در گسترش رسانه‌ای دیداری و شنیداری نداشته و تمام مراحل ‌سیاست‌گذاری، تولید و پخش برنامه‌ها در اختیار حزب و دولت بود.

سیاست مائو این بود که تلویزیون باید«چشم، گوش و زبان» حزب باشد و کاملا در خدمت تبلیغ سیاست‌ها حزبی و دولت قرار گیرد. به همین جهت، کنترل شدیدی بر تولید و پخش تمام برنامه‌های این رسانه اعمال می‌شد و از سوی بخش تبلیغات حزب و مدیرکل (وزارت) رادیو، فیلم و تلویزیون تحت نظارت قرار داشت. ایستگاه‌­های محلی هم به همین منوال تحت کنترل و نظارت کمیته محلی حزب و نماینده نهاد دولتی فوق در آن استان قرار داشتند.

برنامه‌های قابل پخش نیز محدود به اخبار، تفسیر سیاسی، بیانیه‌های سیاسی و تبلیغاتی حزبی و دولتی و برخی برنامه‌های تفریحی مورد تأیید کمیته تبلیغات حزب می‌شد. پخش فیلم­‌ها و برنامه‌های خارجی تنها یک درصد از برنامه‌ها را تشکیل می‌داد. آن هم صرفا شامل برنامه‌ها تولید شده در کشورهای سوسیالیستی می‌شد[۱][۲].

نیز نگاه کنید به

کتابشناسی

  1. MBC. The Museum of Boroadcast Communication: www.museum.tv.China
  2. سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی.