اتحاد قوی الشعب العامل لبنان: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:احزاب-لبنان.jpg|بندانگشتی|احزاب-لبنان]]در | [[پرونده:احزاب-لبنان.jpg|بندانگشتی|احزاب-[[لبنان]]]]در سالهای پایانی دهه شصت قرن بیستم در مراکز دانشگاهی به ویژه دانشگاه دولتی [[لبنان]] و دانشگاه عربی بیروت با محوریت کمال شاتیلا و تحت تاثیر اندیشههای ناصری شکل گرفت. این شبه حزب، طی دهههای پایانی قرن بیستم در بسیاری از تظاهرات دانشجویی حضوری فعال داشت و در دفاع از خواستهای مردمی و برخی از مسائل ملی و قومی برنامههای اعتراضی و تحصن دانشجویی برگزار میکرد. این تشکل سیاسی همچنین درگیریهای شدیدی با کمونیستها و جریانهای قومی- مارکسیستی داشت و در دوره جنگ داخلی نیز با تشکیل گروهی نظامی به همراه جبهه احزاب قومی و ملی در برابر جنبش ملی [[طوائف مسيحی لبنان|مسیحیان]] قرارگرفت. این گروه پس از جنگ مجددا به فعالیتهای سیاسی و انتخاباتی روی آورد و در سالهای اخیر تحت عنوان "الموتمرالشعبی اللبنانی" و عمدتا در بیروت به حضور سیاسی خود ادامه میدهد.[i]<ref>صدر هاشمی، سید محمد (1392). جامعه و فرهنگ لبنان. تهران: [https://alhoda.ir موسسه فرهنگی،هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]، ص. 133.</ref> | ||
== پاورقی == | == پاورقی == |
نسخهٔ ۲۳ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۴:۱۱
در سالهای پایانی دهه شصت قرن بیستم در مراکز دانشگاهی به ویژه دانشگاه دولتی لبنان و دانشگاه عربی بیروت با محوریت کمال شاتیلا و تحت تاثیر اندیشههای ناصری شکل گرفت. این شبه حزب، طی دهههای پایانی قرن بیستم در بسیاری از تظاهرات دانشجویی حضوری فعال داشت و در دفاع از خواستهای مردمی و برخی از مسائل ملی و قومی برنامههای اعتراضی و تحصن دانشجویی برگزار میکرد. این تشکل سیاسی همچنین درگیریهای شدیدی با کمونیستها و جریانهای قومی- مارکسیستی داشت و در دوره جنگ داخلی نیز با تشکیل گروهی نظامی به همراه جبهه احزاب قومی و ملی در برابر جنبش ملی مسیحیان قرارگرفت. این گروه پس از جنگ مجددا به فعالیتهای سیاسی و انتخاباتی روی آورد و در سالهای اخیر تحت عنوان "الموتمرالشعبی اللبنانی" و عمدتا در بیروت به حضور سیاسی خود ادامه میدهد.[i][۱]
پاورقی
[i] اتحادیه نیروهای كار مردمی
نیز نگاه کنید به
کتابشناسی
- ↑ صدر هاشمی، سید محمد (1392). جامعه و فرهنگ لبنان. تهران: موسسه فرهنگی،هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، ص. 133.