سلسله های سونگ، لیائو، جین و شیای غربی: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۳۰ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۵۷

مقدمه

سلسله های سونگ، لیائو، جین و شیای غربی(Song, Liao, Jin, and Western Xia)درسال 960 میلادی آغاز و در 1234 میلادی به پایان رسید.

سلسله های سونگ، لیائو، جین و شیای غربی

در سال 960، سلسله ی سونگ اغلب سرزمین های چین را به تصرف خود درآورده و کایفِنگ( Kaifeng)را به پایتختی خود برگزید و دورانی از شکوفای اقتصادی آغاز شد. در حالی که سلسله ی خیتان لیائو(Khitan Liao)بر منچوری، مغولستان کنونی، و بخشی از شمال چین حکومت می کرد. در سال 1115، سلسله ی جورچِن جین(Jurchen Jin) رشد یافت و طی ده سال سلسله ی لیائو را از بین برد. در عین حال، در مناطقی که امروزه به استان های گَنسو، نینگشیا و شانسی معروف است، سلسله ی شیای غربی( از 1032 تا 1227 میلادی) ظهور کرد.

سلسله ی جین، درشمال و کایفِنگ، قدرت را از چنگ سلسله ی سونگ که پایتختش را به خَنجو منتقل کرده بود، درآورد. سلسله ی سونگ جنوبی هم به واسطه ی پذیرش سلسله ی جین به عنوان قدرت مافوق خود، کاملا تحقیر شده بود. در سال های بعد، سرزمین چین میان سلسله های سونگ، جین و تانگوت(Tangut)های شیای غربی تقسیم شد. سونگ جنوبی دوران پیشرفت تکنولوژیکی بزرگی را تجربه کرد که می توان گفت تا حدودی احساس فشار نظامی از سوی شمال این زمینه را فراهم کرد. این توفیقات شامل استفاده از اسلحه های باروتی که نقش بزرگی در پیروزی های دریایی سونگ جنوبی علیه جین در سال 1161 میلادی در رودخانه ی یانگ تسه ایفا کرد، داشت. افزون براین، نخستین پایگاه دریایی چین در سال 1132 میلادی و در دوران امپراتور رِنزونگ(Renzong) از سلسله ی سونگ پایه گذاری شد.

دوران سلسله ی سونگ از سوی بسیاری به عنوان اوج اقتدار علمی و تکنولوژیکی چین باستان شمرده می شود. در این دوران، اختلافات فلسفی و نظری زیادی میان مخالفان سیاسی اصلاح طلب و محافظه کاران دربار وجود داشت تا اینکه در اثر این اختلافات که از اواسط تا پایان قرن سیزدهم ادامه داشت، چینی ها در نهایت فلسفه ی نئوکنفوسیوسی(←مکتب نئو کنفوسیوس )مطرح شده از سوی جوشی( Zhuxi)را اختیار کردند. در دوران سونگ آثار ادبی فراوانی نیز خلق شد و فرهنگ و هنر شکوفا و نقاشان بزرگ آثار هنر بودایی فراوانی به صحنه آمدند^[۱].

نیز نگاه کنید به تاریخ چین؛ دوران امپراطوری تاریخ چین؛ سلسله های دوران امپراطوری چین(907-960)

کتابشناسی

↑ سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،جلد اول، ص 125-126

[1] سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،جلد اول، ص 125-126

[۱]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-'''''مقدمه'''''
+=== مقدمه ===
+[[سلسله های سونگ، لیائو، جین و شیای غربی]](Song, Liao, Jin, and Western Xia)درسال 960 میلادی آغاز و در 1234 میلادی به پایان رسید.
-'''''سلسله های سونگ، لیائو، جین و شیای غربی(Song, Liao, Jin, and Western Xia)(1234-960 میلادی)'''''
+=== [[سلسله های سونگ، لیائو، جین و شیای غربی]] ===
+در سال 960، سلسله ی سونگ اغلب سرزمین های [[چین]] را به تصرف خود درآورده و کایفِنگ( Kaifeng)را به پایتختی خود برگزید و دورانی از شکوفای اقتصادی آغاز شد. در حالی که سلسله ی خیتان لیائو(Khitan Liao)بر منچوری، [[مغولستان]] کنونی، و بخشی از شمال [[چین در یک نگاه|چین]] حکومت می کرد. در سال 1115، سلسله ی جورچِن جین(Jurchen Jin) رشد یافت و طی ده سال سلسله ی لیائو را از بین برد. در عین حال، در مناطقی که امروزه به استان های گَنسو، نینگشیا و شانسی معروف است، سلسله ی شیای غربی( از 1032 تا 1227 میلادی) ظهور کرد.
-در سال 960، سلسله‌ی سونگ اغلب سرزمین‌های چین را به تصرف خود درآورده و کایفِنگ(Kaifeng) را به پایتختی خود برگزید و دورانی از شکوفای اقتصادی آغاز شد. در حالیکه سلسله‌ی خیتانلیائو(Khitan Liao) بر منچوری، مغولستان کنونی، و بخشی از شمال چین حکومت می‌کرد. در سال 1115، سلسله‌ی جورچِنجین(Jurchen Jin) رشد یافت و طی ده سال سلسله‌ی لیائو را از بین برد. در عین حال، در مناطقی که امروزه به استان‌های گَنسو، نینگشیا و شانسی معروف است، سلسله‌ی شیای غربی( از 1032 تا 1227 میلادی) ظهور کرد.
+سلسله ی جین، درشمال و کایفِنگ، قدرت را از چنگ سلسله ی سونگ که پایتختش را به خَنجو منتقل کرده بود، درآورد. سلسله ی سونگ جنوبی هم به واسطه ی پذیرش سلسله ی جین به عنوان قدرت مافوق خود، کاملا تحقیر شده بود. در سال های بعد، سرزمین [[چین]] میان سلسله های سونگ، جین و تانگوت(Tangut)های شیای غربی تقسیم شد. سونگ جنوبی دوران پیشرفت تکنولوژیکی بزرگی را تجربه کرد که می توان گفت تا حدودی احساس فشار نظامی از سوی شمال این زمینه را فراهم کرد. این توفیقات شامل استفاده از اسلحه های باروتی که نقش بزرگی در پیروزی های دریایی سونگ جنوبی علیه جین در سال 1161 میلادی در رودخانه ی یانگ تسه ایفا کرد، داشت. افزون براین، نخستین پایگاه دریایی [[چین]] در سال 1132 میلادی و در دوران امپراتور رِنزونگ(Renzong) از سلسله ی سونگ پایه گذاری شد.
-سلسله‌ی جین، درشمال و کایفِنگ، قدرت را از چنگ سلسله‌ی سونگ که پایتختش را به خَنجو منتقل کرده بود، درآورد. سلسله‌ی سونگ جنوبی هم به واسطه‌ی پذیرش سلسله‌ی جین به‌عنوان قدرت مافوق خود، کاملا تحقیر شده بود. در سال‌های بعد، سرزمین [[چین]] میان سلسله‌های سونگ، جین و تانگوت(Tangut)های شیای غربی تقسیم شد. سونگ جنوبی دوران پیشرفت تکنولوژیکی بزرگی را تجربه کرد که می‌توان گفت تا حدودی احساس فشار نظامی از سوی شمال این زمینه را فراهم کرد. این توفیقات شامل استفاده از اسلحه‌های باروتی که نقش بزرگی در پیروزی‌های دریایی سونگ جنوبی علیه جین در سال 1161 میلادی در رودخانه‌ی یانگتسه ایفا کرد، داشت. افزون براین، نخستین پایگاه دریایی چین در سال 1132 میلادی و در دوران امپراتور رِنزونگ(Renzong) از سلسله‌ی سونگ پایه گذاری شد.
+دوران سلسله ی سونگ از سوی بسیاری به عنوان اوج اقتدار علمی و تکنولوژیکی [[چین]] باستان شمرده می شود. در این دوران، اختلافات فلسفی و نظری زیادی میان مخالفان سیاسی اصلاح طلب و محافظه کاران دربار وجود داشت تا اینکه در اثر این اختلافات که از اواسط تا پایان قرن سیزدهم ادامه داشت، چینی ها در نهایت فلسفه ی نئوکنفوسیوسی(←[[مکتب نئو کنفوسیوس]] )مطرح شده از سوی جوشی( Zhuxi)را اختیار کردند. در دوران سونگ آثار ادبی فراوانی نیز خلق شد و فرهنگ و هنر شکوفا و نقاشان بزرگ آثار هنر بودایی فراوانی به صحنه آمدند<ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،جلد اول، ص 125-126 </ref>.
-دوران سلسله‌ی سونگ از سوی بسیاری به‌عنوان اوج اقتدار علمی و تکنولوژیکی چین باستان شمرده می‌شود. در این دوران، اختلافات فلسفی و نظری زیادی میان مخالفان سیاسی اصلاح طلب و محافظه‌کاران دربار وجود داشت تا اینکه در اثر این اختلافات که از اواسط تا پایان قرن سیزدهم ادامه داشت، چینی‌ها در نهایت فلسفه‌ی نئوکنفوسیوسی مطرح شده از سوی جوشی(Zhuxi) را اختیار کردند. در دوران سونگ آثار ادبی فراوانی نیز خلق شد و فرهنگ و هنر شکوفا و نقاشان بزرگ آثار هنر بودایی فراوانی به صحنه آمدند<ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،جلد اول، ص 125-126 </ref>.