تلویزیون در چین: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۱۰: | خط ۱۰: | ||
تلويزيون مركزی [[چین|چين]] بزرگترين و قدرتمندترين ايستگاه تلويزيونی [[چین|چين]] است و با بيش از 250 سازمان تلويزيونی از 130 كشور مبادلات برنامه ای و روابط تجاری دارد. اين تلويزيون سه شبكه ی اختصاصی خبر، كودك، و موسيقي را راه اندازی نموده است.<ref>www.China.org.cn</ref> | تلويزيون مركزی [[چین|چين]] بزرگترين و قدرتمندترين ايستگاه تلويزيونی [[چین|چين]] است و با بيش از 250 سازمان تلويزيونی از 130 كشور مبادلات برنامه ای و روابط تجاری دارد. اين تلويزيون سه شبكه ی اختصاصی خبر، كودك، و موسيقي را راه اندازی نموده است.<ref>www.China.org.cn</ref> | ||
تلويزيون مركزی [[چین|چين]](CCTV)، با 22 كانال تنها شبكه ی ملی [[چین|چين]] است که بخش بزرگی از بازار تولید و پخش برنامه های تلويزيونی را در [[چین]] در اختیار دارد. اين شبکه ی تلويزيونی با حدود 10 هزار كارمند و با درآمدی بسیار بالا، تحت نظارت دو جانبه ی اداره ی تبليغات(مسئول نهايی محتواي رسانه ها) و اداره ی كل راديو، فيلم و تلويزيون دولتی (كه عمليات و برنامه ها را فرماندهی می كند) اداره می شود. معاون وزير به عنوان رئيس تلويزيون مركزی هم هست. مديران اصلی و ساير مسئولان توسط دولت منصوب می شوند. اين شبكه اخبار ويژه ی خود را تهيه كرده و روزانه 11 بار خبر پخش کرده و قويترين و پركارترين توليد كننده ی برنامه های تلويزيونی در اين كشور به شمار می رود. سيسيتيوی تنها شبكه ای است كه مجوز خريد فيلم از خارج را دارد. تمامي شبكه های محلی بايد اخبار ساعت 7 شب اين شبكه را پوشش دهند. تقريبا 500 ميليون نفر مرتب اين برنامه ی خبری را تماشا می كنند. - <ref> | تلويزيون مركزی [[چین|چين]](CCTV)، با 22 كانال تنها شبكه ی ملی [[چین|چين]] است که بخش بزرگی از بازار تولید و پخش برنامه های تلويزيونی را در [[چین]] در اختیار دارد. اين شبکه ی تلويزيونی با حدود 10 هزار كارمند و با درآمدی بسیار بالا، تحت نظارت دو جانبه ی اداره ی تبليغات(مسئول نهايی محتواي رسانه ها) و اداره ی كل راديو، فيلم و تلويزيون دولتی (كه عمليات و برنامه ها را فرماندهی می كند) اداره می شود. معاون وزير به عنوان رئيس تلويزيون مركزی هم هست. مديران اصلی و ساير مسئولان توسط دولت منصوب می شوند. اين شبكه اخبار ويژه ی خود را تهيه كرده و روزانه 11 بار خبر پخش کرده و قويترين و پركارترين توليد كننده ی برنامه های تلويزيونی در اين كشور به شمار می رود. سيسيتيوی تنها شبكه ای است كه مجوز خريد فيلم از خارج را دارد. تمامي شبكه های محلی بايد اخبار ساعت 7 شب اين شبكه را پوشش دهند. تقريبا 500 ميليون نفر مرتب اين برنامه ی خبری را تماشا می كنند. - <ref>کتاب سبز چین (1380)، ''دفتر مطالعات سياسي و بين المللي،'' تهران.ص 114-115.</ref> اگر چه سی سی تی وی قويترين شبكه ی [[چین|چين]] است اما تنها 30 درصد مردم [[چین|چين]] بيننده ی آن هستند. | ||
علاوه بر 300 كانال شبكه های بين المللی، سراسری و استانی [[چین|چين]] كه در [[پکن|پكن]] نيز قابل دريافت هستند، شبكه ی (BTV) مخصوص [[پکن|پكن]] بوده و در اغلب مناطق [[چین|چين]] نيز قابل دريافت است. اين شبكه 14 كانال دارد و هر كانال به موضوع خاصی همچون ورزش، فيلم های سينمايی، تئاتر، آموزش، خبر و ... می پردازد و برنامه های متنوعی به [[زبان چینی|زبان چينی]] براي شهروندان پكنی تهيه و پخش می كند. ميزان پوشش راديو و تلويزيون سراسری در اين شهر 99/99 درصد و سطح پوشش تلويزيون های كابلی 64 درصد است.<ref>سابقی، علی محمد (1386). "تجربیاتی از کلان شهر پکن (پایتخت چین)". ''نشر شهر.ص25-26.''</ref> | علاوه بر 300 كانال شبكه های بين المللی، سراسری و استانی [[چین|چين]] كه در [[پکن|پكن]] نيز قابل دريافت هستند، شبكه ی (BTV) مخصوص [[پکن|پكن]] بوده و در اغلب مناطق [[چین|چين]] نيز قابل دريافت است. اين شبكه 14 كانال دارد و هر كانال به موضوع خاصی همچون ورزش، فيلم های سينمايی، تئاتر، آموزش، خبر و ... می پردازد و برنامه های متنوعی به [[زبان چینی|زبان چينی]] براي شهروندان پكنی تهيه و پخش می كند. ميزان پوشش راديو و تلويزيون سراسری در اين شهر 99/99 درصد و سطح پوشش تلويزيون های كابلی 64 درصد است.<ref>سابقی، علی محمد (1386). "تجربیاتی از کلان شهر پکن (پایتخت چین)". ''نشر شهر.ص25-26.''</ref> | ||
| خط ۳۱: | خط ۳۱: | ||
در سال1991میلادی، نخستین شبکه ی کابلی در [[چین]] شکل گرفت و از سال1992 رسما در [[چین|چين]] شروع به كار كرد. در سال1996 تلويزيون مركزی [[چین|چين]] 3 ماهواره و 4 ايستگاه انتقال از شركت پان امريكن اجاره كرد و از آن پس برنامه های خود را در سرتاسر جهان پخش کرد. <ref>کتاب سبز چین (1380)، ''دفتر مطالعات سياسي و بين المللي،'' تهران.ص114.</ref> | در سال1991میلادی، نخستین شبکه ی کابلی در [[چین]] شکل گرفت و از سال1992 رسما در [[چین|چين]] شروع به كار كرد. در سال1996 تلويزيون مركزی [[چین|چين]] 3 ماهواره و 4 ايستگاه انتقال از شركت پان امريكن اجاره كرد و از آن پس برنامه های خود را در سرتاسر جهان پخش کرد. <ref>کتاب سبز چین (1380)، ''دفتر مطالعات سياسي و بين المللي،'' تهران.ص114.</ref> | ||
هم اینک تعداد | هم اینک تعداد شبکه های کابلی در این کشور از مرز 20هزار شبکه گذشته که مهمترین آنها شبکه ی تلویزیون کابلی [[شانگهای]] است که بیش از 2میلیون مشترک داشته و بزرگترین شبکه ی کابلی جهان از نظر تعداد مشترکان به شمار می رود. این شبکه دارای 12 کانال است که تمامی زمینه های خبری، سیاسی، اقتصادی، آموزشی، ورزشی، موسیقی، خدمات عمومی، تفریحی و... را پوشش می دهد. | ||
براساس آمار، در پایان سال2008، بیش | براساس آمار، در پایان سال2008، بیش از44/5 میلیون مشترک تلویزیون کابلی دیجیتالی در [[چین]] وجود دارد. طبق برنامه ها و سیاست گذاری های صورت گرفته توسط دولت [[چین]]، تا سال 2010 اغلب شهرها و مناطق [[چین]] تحت پوشش تلویزیون دیجیتالی قرار گرفته و تا سال 2015 و فراگیر شدن تلویزیون دیجیتالی، پخش برنامه به صورت آنالوگ متوقف خواهد شد و [[چین]] از تولید کننده ی تلویزیون های معمولی به یکی از تولید کنندگان تلویزیون های دیجیتالی تبدیل خواهد شد. | ||
== ''نقش بخش خصوصی در تولید و تأمین | === ''نقش بخش خصوصی در تولید و تأمین برنامه های تلویزیونی'' === | ||
گسترش | گسترش شبكه هاي تلويزبونی و اصلاحات صورت گرفته در قوانين و مقررات كنترل و نظارت بر رسانه های عمومی، موجب شده كه بخش خصوصی حداقل در زمينه ی توليد برنامه های تلويزيونی، بخش دولتی را به چالش كشيده و دراين زمينه سلطه ی خود را بر توليد فيلم و سريال و برنامه های متنوع تلويزيونی به گستراند. با توجه به فاصله ی زياد بين عرضه و تقاضا و كم هزينه تر بودن توليدات بخش خصوصی، در حال حاضر اغلب شبكه های تلويزيونی توليد برنامه های خود را به بخش خصوصی واگذار كرده و هزينه ی خريد اين برنامه ها را نيز از طريق پخش آگهی های توليد كنندگان صنعتی بخش خصوصی تأمين می كنند. در واقع می توان گفت در حال حاضر بخش دولتی تنها كنترل و نظارت بر اجرای قوانين و مقررات را در دست داشته و اين توليد كنندگان بخش خصوصی هستند كه نيازهای شبكه های تلويزيونی را از نظر برنامه تأمين می كنند. بخش خصوصي90 درصد برنامه های شبكه های كابلی را توليد می كنند و در مورد شبكه های غير كابلی هم سهم عمده ای را به خود اختصاص داده‌اند. چون تأمين برنامه برای انبوه شبكه های تلويزيونی موجود و همزمان مديريت بر اين مجموعه كاری سخت و طاقت فرسا است. لذا، بخش توليد با استفاده از امكانات بخش خصوصی و توليدات مشترك و مبادله و خريد برنامه از كشورهاي خارجی، نيازهای خود را تأمين می كند. پس از اجرای اصلاحات، خيل عظيمی از توليدات شركت های خارجی در زمينه های علمی، آموزشی، ورزشی، تفريحی و سرگرمی و فيلم و سريال با دوبله شدن به ز[[زبان چینی|بان چينی]] و در برخي از موارد با زير نويس چينی، از شبكه های گوناگون پخش می شود واين بازار عظيم، توليد كنندگان خارجی را نيز عليرغم محدوديت های اعمال شده از سوی دولت، به اين وادی كشانده و آنان با پذيرش تمامی مقررات، به توليد مشترك، و حتي در زمينه ی پخش مستقيم برنامه های تلويزيون های خارجی در مناطقی خاص، با شبكه های تلويزيونی [[چین معاصر و چالش های فرهنگی و اجتماعی پیش رو|چين]] همكاری می كنند. ولي با همه ی اين اوضاع و عليرغم تلاش بدون وقفه ی [[چین|چين]] برای جذب سرمايه های خارجی در بخش اقتصادی و صنعتی، دولتمردان اين كشور همچنان مانع ورود سرمايه ی خارجی به بخش رسانه های عمومی شده و كنترل خود را در اين خصوص حفظ كرده‌اند. | ||
== ''میزان پوشش | === ''میزان پوشش شبکه های تلویزیونی'' === | ||
طبق آمار سال2010، 62/97 درصد جمعيت چین تحت پوشش تلويزيوني قرار دارند. 78/96 درصد جمعيت | طبق آمار سال2010، 62/97 درصد جمعيت [[چین]] تحت پوشش تلويزيوني قرار دارند. 78/96 درصد جمعيت روستايی از تلويزيون برخوردارند. 72/188میلیون خانواده كه 40/46 در صد كل جمعيت را تشكيل می دهند از راديو و تلويزيون كابلی برخوردارند. كل برنامه های تلويزيونی توليد شده در سال2010، 274290000 ساعت بود. برنامه ها به 34زبان توليد می شوند. تعداد كانال های بين المللی 43 تاست كه 31720000 ساعت برنامه پخش می كنند. درآمد راديو و تلويزيون در اين سال به 23017800 ميليون يوان رسيد. 750900 نفر در راديو و تلويزيون مشغول به كارند. تعداد ايستگاه های رله و انتقال امواج كوتاه و متوسط 822 واحد اعلام شده است.<ref>www.stats.gov.cn</ref><ref>سابقی، علی محمد(1392). "جامعه و فرهنگ چین." تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد ...، ص ... .</ref> | ||
= کتابشناسی = | |||
نسخهٔ ۳ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۰۳
تاریخچه ی تلویزیون در چین
در سرتاسر نیمه ی نخست قرن بیستم، سرزمین چین در گیر جنگ های مستمر داخلی و تجاوز خارجی(ژاپن) بود، لذا زیر ساخت های ناقص، ابتدایی و توسعه نیافته ی ارتباطات موجود نیز در این درگیری ها نابود شده و یا در خدمت نیروهای نظامی بود. به همین جهت، تا سال 1958 میلادی، زمینه برای تأسیس ایستگاه پخش تلویزیونی فراهم نبود. نخستین ایستگاه تلویزیونی در چین(تلویزیون پکن) در اول ماه مه سال1958راه اندازی شد و طی دو سال تعداد این ایستگاه ها در شهرهای مختلف به 12مورد رسید. در اوایل دهه ی1960 که اتحاد جماهیر شوروی سابق کمک های مالی و فنی خود را به کشور چین قطع کرد، توسعه ی ایستگاه های نوپای تلویزیونی نیز در این کشور دچار بحران شده و از 23 ایستگاه به 5 ایستگاه کاهش یافته و بقیه تعطیل شدند. با آغاز انقلاب فرهنگی(1966 تا1976) همه ی برنامه های تلویزیونی ایستگاه های مختلف یکسان شدند تا سیاست های «مبارزات طبقاتی»، «ضد امپریالیستی، ضد بورژوازی، و ضد سرمایه داری» حزب کمونیست و اندیشه های مائو را تبلیغ و تشریح کنند. لذا، پخش برنامه های عادی تلویزیون پکن و متعاقب آن در سایر ایستگاه های محلی در سال1967 متوقف شد. تنها در اوایل دهه ی1970 بود که برنامه های تلویزیونی به تدریج عادی شده و گسترش یافت. در این دوران، بخش خصوصی و رسانه های خارجی حق حضور در گسترش رسانه ای دیداری و شنیداری نداشته و تمام مراحل سیاست گذاری، تولید و پخش برنامه ها در اختیار حزب و دولت بود. سیاست مائو این بود که تلویزیون باید«چشم، گوش و زبان» حزب باشد و کاملا در خدمت تبلیغ سیاست های حزبی و دولت قرار گیرد. به همین جهت، کنترل شدیدی بر تولید و پخش تمام برنامه های این رسانه اعمال می شد و از سوی بخش تبلیغات حزب و مدیرکل(وزارت) رادیو، فیلم و تلویزیون تحت نظارت قرار داشت. ایستگاه های محلی هم به همین منوال تحت کنترل و نظارت کمیته ی محلی حزب و نماینده ی نهاد دولتی فوق در آن استان قرار داشتند. برنامه های قابل پخش نیز محدود به اخبار، تفسیر سیاسی، بیانیه های سیاسی و تبلیغاتی حزبی و دولتی و برخی برنامه های تفریحی مورد تأیید کمیته ی تبلیغات حزب می شد. پخش فیلم ها و برنامه های خارجی تنها یک درصد از برنامه ها را تشکیل می داد. آن هم صرفا شامل برنامه های تولید شده در کشورهای سوسیالیستی می شد.[۱]
توسعه ی تلویزیون پس از اجرای اصلاحات
در دوران پس از اجرای اصلاحات، تلویزیون مهمترین رسانه ای بود که به سرعت توسعه یافت. در اول ماه مه سال1978، تلویزیون پکن به تلویزیون مرکزی چین (China Central Television. (CCTV)) به عنوان تنها شبکه ی سراسری ملی، تغییر نام داد. در سال1994 در سرتاسر کشور بیش از700 ایستگاه تلویزیونی فعالیت می کرد که یک ایستگاه(سیسیتیوی) سراسری، 30 ایستگاه استانی، 300شبکه ی منطقه ای، و 350 ایستگاه محلی بود. در همین مدت، تعداد دارندگان دستگاه تلویزیون از چند هزار خانواده در سال 1960 به بیش از 230میلیون خانواده در سال 1993 و تعداد بینندگان از 18 میلیون نفر در سال 1975 به 900میلیون بیننده در سال 1993رسید که بزرگترین شبکه ی تلویزیونی از نظر بیننده در جهان به شمار می رفت.
در سال1980، تلویزیون مرکزی چین با برخی از کمپانی های خارجی قرار داد مبادله ی برنامه امضا کرده و از تسهیلات ماهواره ای دریافت و پخش اخبار جهان بهره مند گردید. در سال1986، این ایستگاه نخستین کانال انگلیسی زبان خود را راه اندازی کرد و متعاقب آن سایر ایستگاه های استانی نیز اقدام به راه اندازی کانال خبری به زبان انگلیسی کردند. کانال های آموزشی نیز به سرعت گسترش یافته و دوره های آموزشی تحصیلات تکمیلی و فنی و حرفه ای فراگیر شده و میلیون ها معلم، دانش آموز و دانشجو، و کشاورز در سراسر کشور تحت آموزش این شبکه ها قرار گرفتند. توان تولید برنامه های مختلف نیز به شدت افزایش یافت و برنامه های خبری تلویزیون مرکزی از 3 مورد در روز به 11 مورد رسید. طبق آمار، درحال حاضر تعداد ایستگاه های رلهی برنامه های تلویزیونی در سرتاسر این کشور از مرز 10هزار گذشته و میزان ایستگاه های ماهواره ای و زمینی ارسال و دریافت برنامه به بیش از 50هزار مورد رسیده و سراسر کشور و بخش عظیمی از جهان را تحت پوشش قرار داده است.
مهمترین شبکه ی تلویزیونی چین
تلويزيون مركزی چين بزرگترين و قدرتمندترين ايستگاه تلويزيونی چين است و با بيش از 250 سازمان تلويزيونی از 130 كشور مبادلات برنامه ای و روابط تجاری دارد. اين تلويزيون سه شبكه ی اختصاصی خبر، كودك، و موسيقي را راه اندازی نموده است.[۲]
تلويزيون مركزی چين(CCTV)، با 22 كانال تنها شبكه ی ملی چين است که بخش بزرگی از بازار تولید و پخش برنامه های تلويزيونی را در چین در اختیار دارد. اين شبکه ی تلويزيونی با حدود 10 هزار كارمند و با درآمدی بسیار بالا، تحت نظارت دو جانبه ی اداره ی تبليغات(مسئول نهايی محتواي رسانه ها) و اداره ی كل راديو، فيلم و تلويزيون دولتی (كه عمليات و برنامه ها را فرماندهی می كند) اداره می شود. معاون وزير به عنوان رئيس تلويزيون مركزی هم هست. مديران اصلی و ساير مسئولان توسط دولت منصوب می شوند. اين شبكه اخبار ويژه ی خود را تهيه كرده و روزانه 11 بار خبر پخش کرده و قويترين و پركارترين توليد كننده ی برنامه های تلويزيونی در اين كشور به شمار می رود. سيسيتيوی تنها شبكه ای است كه مجوز خريد فيلم از خارج را دارد. تمامي شبكه های محلی بايد اخبار ساعت 7 شب اين شبكه را پوشش دهند. تقريبا 500 ميليون نفر مرتب اين برنامه ی خبری را تماشا می كنند. - [۳] اگر چه سی سی تی وی قويترين شبكه ی چين است اما تنها 30 درصد مردم چين بيننده ی آن هستند.
علاوه بر 300 كانال شبكه های بين المللی، سراسری و استانی چين كه در پكن نيز قابل دريافت هستند، شبكه ی (BTV) مخصوص پكن بوده و در اغلب مناطق چين نيز قابل دريافت است. اين شبكه 14 كانال دارد و هر كانال به موضوع خاصی همچون ورزش، فيلم های سينمايی، تئاتر، آموزش، خبر و ... می پردازد و برنامه های متنوعی به زبان چينی براي شهروندان پكنی تهيه و پخش می كند. ميزان پوشش راديو و تلويزيون سراسری در اين شهر 99/99 درصد و سطح پوشش تلويزيون های كابلی 64 درصد است.[۴]
ایجاد فضای بازتر برای برنامه های تلویزیونی
پس از اجرای اصلاحات در اواخر دهه ی1970، فضا برای فعالیت شبکه های تلویزیونی به طور چشمگیری بازتر شده و این تحول افزون بر بخش های فنی و اقتصادی، شامل بخش های سیاسی و فرهنگی نیز گردید.
نخستین قدم برای ایجاد فضای باز در تلویزیون، رفع محدودیت از وارد کردن برنامه های خارجی بود. طی 20سال پیش از اصلاحات تنها شرکت شبکه ی ملی مجاز به وارد کردن برنامه های تلویزیون خارجی بود که از نظر کمیت محدود و از نظر محتوا صرفا شامل برنامه های سیاسی و ایدئولوژیکی می گردید. با رفع این محدودیت ها در سال1986، شرکت تولید برنامه های تلویزیونی آمریکایی لوریمار (Lorimar)، با امضای قراردادی با تلویزیون مرکزی چین، یک جا بیش از 7500ساعت برنامه ی تفریحی تولید آمریکا را در اختیار تلویزیون چین قرار داد. امروزه تمام شبکه ها برای پر کردن ساعات پخش خود از برنامه های تولید خارج استفاده می کنند.
دومین قدم ایجاد شده در این فضا سازماندهی فستیوال های بین المللی تلویزیونی بود که در سال1986 نخستین فستیوال تلویزیونی چین در شانگهای برگزار شد و امروزه بزرگترین در نوع خود در آسیا و یکی از معتبرترین فستیوال های تلویزیونی جهان به شمار می رود. هفته ی بین المللی تلویزیون پکن، فستیوال تلویزیونی سیچوان نیز جزو این فستیوال ها می باشند. در اين فستیوال ها، افزون بر داوری و اعطاي جوايز، مبادلات آكادميك، واردات و صادرات برنامه های تلويزيونی هم انجام می شود. فستيوال شانگهای بزرگترين بازار مبادله ی برنامه تلويزيوني در آسياست.[۵]
سومین قدم، باز شدن فضای پخش تبلیغات و آگهی است که از نظر اقتصادی شبکه های تلویزیونی را مستقل تر و متکی به خود کرده و از این طریق بخش اعظمی از هزینه های مالی تأمین و وابستگی آن ها به بودجه های دولتی کمتر شده است. در سال های اخیر اغلب شبکه ها تجاری شده و برخی تا 70درصد هزینه های خود را از طریق پخش آگهی تأمین می کنند. البته، با افزایش بیش از حد ساعاتی که شبکه های تلویزونی به پخش تبلیغات و آگهی اختصاص می دادند، از سال 2011 محدویت هایی برای پخش آگهی به نفع تماشگران برنامه های تلویزونی از سوی دولت اعمال گردید.
سیاست های جدید حزب کمونیست چین در زمینه های سیاست مدرن سازی، تمرکز زدایی، تکثر گرایی و رفع محدودیت ها نیز زمینه را برای توسعه ی هرچه بیشتر انواع رسانه های تلویزیونی فراهم ساخته است.
کانالهای ماهواره ای
در اوايل دهه ی1990، كانال های ماهواره ای تلويزيون برای پخش بين المللی وارد عرصه ی رسانه ای شدند. در سال 1992، شبکه ی چهار سيسيتيوی، به عنوان نخستین كانال تلويزيونی بين المللی چين به زبان چينی و براي چينی های سراسر دنيا شروع به پخش برنامه كرد. در سال2000، کانال 9شبکه ی سيسيتيوی بين المللی، به زبان انگليسی بيست و چهار ساعته فعال شد. در حال حاضر، کانال های عربی، روسی، فرانسوی، و پرتغالی این شبکه نیز به پخش برنامه می پردازند. در حال حاضر، کانال بين الملل سيسيتيوی، 98 درصد كره ی زمين را پوشش می دهد و در خارج از چين 45 ميليون نفر آبونمان آن شده اند. مخاطبان اين كانال ها هم از تنها چینی های مقیم خارج تغيير يافته است. اگر چه بینندگان چينی مقیم خارج مهم هستند، ولی اكنون تمركز بر روی جامعه ی آمريكا، اروپا و كشورهای همسايه قرار گرفته است. سكوی تلويزيونی ديوار بزرگ (The Great Wall TV Platform) كه در سال 2004 تأسيس شده است از نمونه تلاش های متمركز و هماهنگ چين برای گسترش و تعميق نفوذ رسانه های چينی در بازار رسانه ای جهان است. اين سكو تا كنون خدمات ماهواره ای را مستقيما به منازل آمريكا، اروپا، كانادا، آسيا، آفريقا، و آمريكای لاتين وصل كرده است.[۶] در مجموع هم اینک 37شبکه ی ماهواره ای از پکن و سایر استان های چین به زبان ماندارین و 8شبکه ی ماهواره ای به غیر زبان ماندارین، مانند کره ای، قزاقی، اویغوری، تبتی و... و 3شبکهی ماهواره ای انیمیشن و کارتونی و 11شبکه ی ماهواره ای پولی از چین برنامه پخش می کنند.
شبکه های کابلی و دیجیتالی
در سال1991میلادی، نخستین شبکه ی کابلی در چین شکل گرفت و از سال1992 رسما در چين شروع به كار كرد. در سال1996 تلويزيون مركزی چين 3 ماهواره و 4 ايستگاه انتقال از شركت پان امريكن اجاره كرد و از آن پس برنامه های خود را در سرتاسر جهان پخش کرد. [۷]
هم اینک تعداد شبکه های کابلی در این کشور از مرز 20هزار شبکه گذشته که مهمترین آنها شبکه ی تلویزیون کابلی شانگهای است که بیش از 2میلیون مشترک داشته و بزرگترین شبکه ی کابلی جهان از نظر تعداد مشترکان به شمار می رود. این شبکه دارای 12 کانال است که تمامی زمینه های خبری، سیاسی، اقتصادی، آموزشی، ورزشی، موسیقی، خدمات عمومی، تفریحی و... را پوشش می دهد.
براساس آمار، در پایان سال2008، بیش از44/5 میلیون مشترک تلویزیون کابلی دیجیتالی در چین وجود دارد. طبق برنامه ها و سیاست گذاری های صورت گرفته توسط دولت چین، تا سال 2010 اغلب شهرها و مناطق چین تحت پوشش تلویزیون دیجیتالی قرار گرفته و تا سال 2015 و فراگیر شدن تلویزیون دیجیتالی، پخش برنامه به صورت آنالوگ متوقف خواهد شد و چین از تولید کننده ی تلویزیون های معمولی به یکی از تولید کنندگان تلویزیون های دیجیتالی تبدیل خواهد شد.
نقش بخش خصوصی در تولید و تأمین برنامه های تلویزیونی
گسترش شبكه هاي تلويزبونی و اصلاحات صورت گرفته در قوانين و مقررات كنترل و نظارت بر رسانه های عمومی، موجب شده كه بخش خصوصی حداقل در زمينه ی توليد برنامه های تلويزيونی، بخش دولتی را به چالش كشيده و دراين زمينه سلطه ی خود را بر توليد فيلم و سريال و برنامه های متنوع تلويزيونی به گستراند. با توجه به فاصله ی زياد بين عرضه و تقاضا و كم هزينه تر بودن توليدات بخش خصوصی، در حال حاضر اغلب شبكه های تلويزيونی توليد برنامه های خود را به بخش خصوصی واگذار كرده و هزينه ی خريد اين برنامه ها را نيز از طريق پخش آگهی های توليد كنندگان صنعتی بخش خصوصی تأمين می كنند. در واقع می توان گفت در حال حاضر بخش دولتی تنها كنترل و نظارت بر اجرای قوانين و مقررات را در دست داشته و اين توليد كنندگان بخش خصوصی هستند كه نيازهای شبكه های تلويزيونی را از نظر برنامه تأمين می كنند. بخش خصوصي90 درصد برنامه های شبكه های كابلی را توليد می كنند و در مورد شبكه های غير كابلی هم سهم عمده ای را به خود اختصاص داده‌اند. چون تأمين برنامه برای انبوه شبكه های تلويزيونی موجود و همزمان مديريت بر اين مجموعه كاری سخت و طاقت فرسا است. لذا، بخش توليد با استفاده از امكانات بخش خصوصی و توليدات مشترك و مبادله و خريد برنامه از كشورهاي خارجی، نيازهای خود را تأمين می كند. پس از اجرای اصلاحات، خيل عظيمی از توليدات شركت های خارجی در زمينه های علمی، آموزشی، ورزشی، تفريحی و سرگرمی و فيلم و سريال با دوبله شدن به زبان چينی و در برخي از موارد با زير نويس چينی، از شبكه های گوناگون پخش می شود واين بازار عظيم، توليد كنندگان خارجی را نيز عليرغم محدوديت های اعمال شده از سوی دولت، به اين وادی كشانده و آنان با پذيرش تمامی مقررات، به توليد مشترك، و حتي در زمينه ی پخش مستقيم برنامه های تلويزيون های خارجی در مناطقی خاص، با شبكه های تلويزيونی چين همكاری می كنند. ولي با همه ی اين اوضاع و عليرغم تلاش بدون وقفه ی چين برای جذب سرمايه های خارجی در بخش اقتصادی و صنعتی، دولتمردان اين كشور همچنان مانع ورود سرمايه ی خارجی به بخش رسانه های عمومی شده و كنترل خود را در اين خصوص حفظ كرده‌اند.
میزان پوشش شبکه های تلویزیونی
طبق آمار سال2010، 62/97 درصد جمعيت چین تحت پوشش تلويزيوني قرار دارند. 78/96 درصد جمعيت روستايی از تلويزيون برخوردارند. 72/188میلیون خانواده كه 40/46 در صد كل جمعيت را تشكيل می دهند از راديو و تلويزيون كابلی برخوردارند. كل برنامه های تلويزيونی توليد شده در سال2010، 274290000 ساعت بود. برنامه ها به 34زبان توليد می شوند. تعداد كانال های بين المللی 43 تاست كه 31720000 ساعت برنامه پخش می كنند. درآمد راديو و تلويزيون در اين سال به 23017800 ميليون يوان رسيد. 750900 نفر در راديو و تلويزيون مشغول به كارند. تعداد ايستگاه های رله و انتقال امواج كوتاه و متوسط 822 واحد اعلام شده است.[۸][۹]
کتابشناسی
- ↑ MBC. The Museum of Boroadcast Communication: www.museum.tv.China
- ↑ www.China.org.cn
- ↑ کتاب سبز چین (1380)، دفتر مطالعات سياسي و بين المللي، تهران.ص 114-115.
- ↑ سابقی، علی محمد (1386). "تجربیاتی از کلان شهر پکن (پایتخت چین)". نشر شهر.ص25-26.
- ↑ www.China.org.cn
- ↑ www.eai.nus.edu.sg
- ↑ کتاب سبز چین (1380)، دفتر مطالعات سياسي و بين المللي، تهران.ص114.
- ↑ www.stats.gov.cn
- ↑ سابقی، علی محمد(1392). "جامعه و فرهنگ چین." تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد ...، ص ... .