شهرهای مهم گرجستان: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(←تفلیس) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
گرجستان دارای 13 شهر، 37 شهرک، 61 مرکز روستایی و 450 روستا است. شهرهای مهم آن عبارتند از: [[تفلیس]]، کوتائیسی، روستاوی، گوری، پوتی، باتومی، سوخومی، متسختا، چیاتورا، تقیبول ی، زوگدیدی، تسقالتوبو، تقوارچلی، گاگرا و تلاو ی. در این قسمت شهرهای بزرگ [[گرجستان]] شرح داده می‌شود. | گرجستان دارای 13 شهر، 37 شهرک، 61 مرکز روستایی و 450 روستا است. شهرهای مهم آن عبارتند از: [[تفلیس]]، کوتائیسی، روستاوی، گوری، پوتی، باتومی، سوخومی، متسختا، چیاتورا، تقیبول ی، زوگدیدی، تسقالتوبو، تقوارچلی، گاگرا و تلاو ی. در این قسمت شهرهای بزرگ [[گرجستان]] شرح داده می‌شود. | ||
=== [[تفلیس]] === | |||
[[پرونده:Tbilisi.webp|بندانگشتی|400x400پیکسل|شهر تفلیس - برگرفته از سایت georgia.travel - قابل بازیابی از: https://georgia.travel/cities-towns/tbilisi]]شهر [[تفلیس]] که در زبان گرجی (تبیلیس) نامیده می‌شود و در قسمت غربی [[گرجستان]] در مرکز دهلیز قفقاز و در 41 درجه و 2 دقیقه عرض شمالی و 44 درجه و 4 دقیقه طول شرقی از نصف‌النهار گرینویچ واقع شده است. این شهر در فاصله 120 کیلومتری رشته‌کوه قفقاز بزرگ و 250 کیلومتری دریای سیاه قرار دارد. [[تفلیس]] از نظر موقعیت جغرافیایی با شهرهای تاشکند، استانبول، رم، بارسلون، بوستون و شیکاگو هم عرض است و با شهرهای گورکی، ساراتف، بغداد و عدن در یک نصف‌النهار قرار دارد. [[تفلیس]] در آغوش صخره‌های کوهستانی و عمدتاً در سواحل رودخانه کُر یا اراضی نزدیک به آن واقع شده است. این رودخانه که از وسط شهر می‌گذرد، آن را به دو قسمت تقسیم می‌کند. پایتخت جمهوری [[گرجستان]] در مرکز هندسی و اقتصادی منطقه قفقاز واقع شده و یکی از مهم‌ترین مراکز سیاسی، علمی، فرهنگی و اقتصادی قفقاز در گذشته و اکنون است. [[تفلیس]] مرکز سیاسی اداری و فرهنگی [[گرجستان]] و زیباترین شهر قفقاز است و به اعتباری می‌توان آن را «عروس قفقاز» نامید. | [[پرونده:Tbilisi.webp|بندانگشتی|400x400پیکسل|شهر تفلیس - برگرفته از سایت georgia.travel - قابل بازیابی از: https://georgia.travel/cities-towns/tbilisi]]شهر [[تفلیس]] که در زبان گرجی (تبیلیس) نامیده می‌شود و در قسمت غربی [[گرجستان]] در مرکز دهلیز قفقاز و در 41 درجه و 2 دقیقه عرض شمالی و 44 درجه و 4 دقیقه طول شرقی از نصف‌النهار گرینویچ واقع شده است. این شهر در فاصله 120 کیلومتری رشته‌کوه قفقاز بزرگ و 250 کیلومتری دریای سیاه قرار دارد. [[تفلیس]] از نظر موقعیت جغرافیایی با شهرهای تاشکند، استانبول، رم، بارسلون، بوستون و شیکاگو هم عرض است و با شهرهای گورکی، ساراتف، بغداد و عدن در یک نصف‌النهار قرار دارد. [[تفلیس]] در آغوش صخره‌های کوهستانی و عمدتاً در سواحل رودخانه کُر یا اراضی نزدیک به آن واقع شده است. این رودخانه که از وسط شهر می‌گذرد، آن را به دو قسمت تقسیم می‌کند. پایتخت جمهوری [[گرجستان]] در مرکز هندسی و اقتصادی منطقه قفقاز واقع شده و یکی از مهم‌ترین مراکز سیاسی، علمی، فرهنگی و اقتصادی قفقاز در گذشته و اکنون است. [[تفلیس]] مرکز سیاسی اداری و فرهنگی [[گرجستان]] و زیباترین شهر قفقاز است و به اعتباری می‌توان آن را «عروس قفقاز» نامید. | ||
| خط ۱۰: | خط ۱۱: | ||
[[تفلیس]] در مرکز تلاقی راه‌های ارتباطی اصلی، راه‌آهن و انتهای جاده نظامی [[گرجستان]] قرار دارد. خطوط هوایی [[تفلیس]]، فرودگاه این شهر را با شهرهای مهم قفقاز، [[روسیه]]، آسیای مرکزی و شهرهای دیگر، برقرار می‌کند. با برقراری خط هوایی [[تفلیس]] تهران، ارتباط آن با ایران نیز از سال 1374 برقرار شده است. حمل و نقل شهری [[تفلیس]] شامل اتوبوس، تراموا، واگن برقی، گسترش زیادی یافته است. پایتخت [[گرجستان]] جدای از تمرکز دستگاه‌های سیاسی و اداری در آن، محل تمرکز فعالیتهای عمده اقتصادی این کشور نیز میباشد. درحدود نیمی از درآمدهای کل ناشی از مالیات مستقیم دریافتی دولت [[گرجستان]] از [[تفلیس]] میباشد که درجزئیات آن گفتنی است 60 درصد آن مالیات سود و درآمدهای شاغلین در [[تفلیس]] میباشد. 30 درصد بوده که، سهم این منطقه در تولید صنعتی ثبت شده کشور در سال 1997 این نرخ در سال‌های اخیر به بیش از پنجاه درصد رسیده است. از نظر ساختاری امکانات در [[تفلیس]] به مراتب بهتر از بقیه بخش‌های [[گرجستان]] میباشد که دراین زمینه به خدمات حمل و نقلی، سیستم تلفن مناسب‌تر و یا سیستم تلفن همراه و نیز وجود امکانات رونق فعالیتهای تجاری در منطقه مورد بحث اشاره نمود. در کل [[تفلیس]]، مناسب‌ترین محل توجه تجار داخلی و بیشتر محل جلب سرمایه‌گذاری‌های خارجی در [[گرجستان]] میباشد. آمارهای یاد شده که به مراتب از سهم [[تفلیس]] در توان صنعتی [[گرجستان]] فراتر میباشد نشان دهنده اهمیت اقتصادی بخش خدمات در [[تفلیس]] میباشد. | [[تفلیس]] در مرکز تلاقی راه‌های ارتباطی اصلی، راه‌آهن و انتهای جاده نظامی [[گرجستان]] قرار دارد. خطوط هوایی [[تفلیس]]، فرودگاه این شهر را با شهرهای مهم قفقاز، [[روسیه]]، آسیای مرکزی و شهرهای دیگر، برقرار می‌کند. با برقراری خط هوایی [[تفلیس]] تهران، ارتباط آن با ایران نیز از سال 1374 برقرار شده است. حمل و نقل شهری [[تفلیس]] شامل اتوبوس، تراموا، واگن برقی، گسترش زیادی یافته است. پایتخت [[گرجستان]] جدای از تمرکز دستگاه‌های سیاسی و اداری در آن، محل تمرکز فعالیتهای عمده اقتصادی این کشور نیز میباشد. درحدود نیمی از درآمدهای کل ناشی از مالیات مستقیم دریافتی دولت [[گرجستان]] از [[تفلیس]] میباشد که درجزئیات آن گفتنی است 60 درصد آن مالیات سود و درآمدهای شاغلین در [[تفلیس]] میباشد. 30 درصد بوده که، سهم این منطقه در تولید صنعتی ثبت شده کشور در سال 1997 این نرخ در سال‌های اخیر به بیش از پنجاه درصد رسیده است. از نظر ساختاری امکانات در [[تفلیس]] به مراتب بهتر از بقیه بخش‌های [[گرجستان]] میباشد که دراین زمینه به خدمات حمل و نقلی، سیستم تلفن مناسب‌تر و یا سیستم تلفن همراه و نیز وجود امکانات رونق فعالیتهای تجاری در منطقه مورد بحث اشاره نمود. در کل [[تفلیس]]، مناسب‌ترین محل توجه تجار داخلی و بیشتر محل جلب سرمایه‌گذاری‌های خارجی در [[گرجستان]] میباشد. آمارهای یاد شده که به مراتب از سهم [[تفلیس]] در توان صنعتی [[گرجستان]] فراتر میباشد نشان دهنده اهمیت اقتصادی بخش خدمات در [[تفلیس]] میباشد. | ||
=== [[كوتائیسی|کوتائیسی]] === | |||
[[پرونده:Kutaisi city.jpg|بندانگشتی|350x350پیکسل|Kutaisi city - برگرفته از سایت tripsavvy - قابل بازیابی از: https://www.tripsavvy.com/complete-guide-to-kutaisi-georgia-5082861]]کوتائیسی مرکز استان [[ایمرتی]] در قسمت شرقی جلگه کولخیس واقع شده است. این شهر به سبب اهمیت اقتصادی و جمعیت دومین شهر بزرگ [[گرجستان]] است. جمعیت آن در سال 2002 به حدود 215 هزار و 700 نفر برآورد شده است. کاوش‌های باستان‌شناسی در قلمرو کوتائیسی نشان می‌دهد که سکونت انسان‌ها در این منطقه به دوره پارینه سنگی و عصر مفرغ می‌رسد. تاریخ مستند شهر «کوتاتیسیوم» از قرن سوم پیش از میلاد آغاز می‌شود. نویسندگان کلاسیک آ ن را پایتخت پادشاهی کولخیس می‌نامند. طی قرن‌های متمادی کوتائیسی یک مرکز پر رونق بازرگانی بود، اهمیت آن به سبب وجود راه‌های کاروان رو و رودخانه ریونی افزایش می‌یافت، کالاهای بازرگانی از این شهر، سواحل دریای سیاه و شهر فازیس (پوتی کنونی) و از آنجا به نقاط دوردستی چون سواحل یونان فرستاده می‌شد. از اواسط قرن هشتم تانوزدهم، کوتائیسی ابتدا پایتخت [[گرجستان]] غربی و سپس پادشاهی ایمرتی بود. هرچند استحکامات و تدابیر سیاستمداران ایمرتی نتوانست شهر را از تجاوز دشمن و انهدام نجات دهد: در پایان قرن یازدهم، سلجوقیان آن را به آتش کشیدند و در قرن 13 و 14، سپاهیان چنگیزخان و تیمور لنگ شهر را ویران کردند. در دوره حکومت شوروی، کوتائیسی در زمینه‌های اقتصادی و فرهنگی توسعه فراوان یافت، کارخانه اتومبیل‌سازی، کارخانه تولید محصولات الکترونیکی و پمپ‌های برقی گریز از مرکز و لوکوموتیو‌های برقی، محصولات خود را به خارج از کشور نیز صادر می‌کردند. یکی از بزرگ‌ترین کارخانه صنعتی این شهر، کارخانه تولید تراکتورهای کوچک است که برای شخم زدن باغ‌ها و تاکستان‌ها بکار برده می‌شود و توانایی کار در دامنه‌های شیبدار را داراست. کارخانه‌های تولید روغن جلا و رنگ، مواد اصلی تولید رنگ‌های بادوام، کات کبود، باریت و چند محصول دیگر را تولید می‌کنند. کارخانه تولید ظروف شیشه‌ای، کارخانه تولید پارچه و ابریشم، پوشاک و منسوجا ت و کارخانه تولید کنسرو و میوه و سبزی کوتائیسی از نظر تولید محصول، اهمیت منطقه‌ای دارد. در حومه شهر سنگ‌های تراورتن برای بنای ساختمان‌ها، استخراج می‌شود. از نظر تعداد جمعیت، کوتائیسی دومین شهر بزرگ [[گرجستان]] پس از [[تفلیس]] به شمار می‌رود<ref>امیراحمدیان، بهرام (1383). [[گرجستان]] در گذر تاریخ. تهران: [https://shirazeh.org/ نشر و پژوهش شیرازه]، ص117.</ref>. | [[پرونده:Kutaisi city.jpg|بندانگشتی|350x350پیکسل|Kutaisi city - برگرفته از سایت tripsavvy - قابل بازیابی از: https://www.tripsavvy.com/complete-guide-to-kutaisi-georgia-5082861]]کوتائیسی مرکز استان [[ایمرتی]] در قسمت شرقی جلگه کولخیس واقع شده است. این شهر به سبب اهمیت اقتصادی و جمعیت دومین شهر بزرگ [[گرجستان]] است. جمعیت آن در سال 2002 به حدود 215 هزار و 700 نفر برآورد شده است. کاوش‌های باستان‌شناسی در قلمرو کوتائیسی نشان می‌دهد که سکونت انسان‌ها در این منطقه به دوره پارینه سنگی و عصر مفرغ می‌رسد. تاریخ مستند شهر «کوتاتیسیوم» از قرن سوم پیش از میلاد آغاز می‌شود. نویسندگان کلاسیک آ ن را پایتخت پادشاهی کولخیس می‌نامند. طی قرن‌های متمادی کوتائیسی یک مرکز پر رونق بازرگانی بود، اهمیت آن به سبب وجود راه‌های کاروان رو و رودخانه ریونی افزایش می‌یافت، کالاهای بازرگانی از این شهر، سواحل دریای سیاه و شهر فازیس (پوتی کنونی) و از آنجا به نقاط دوردستی چون سواحل یونان فرستاده می‌شد. از اواسط قرن هشتم تانوزدهم، کوتائیسی ابتدا پایتخت [[گرجستان]] غربی و سپس پادشاهی ایمرتی بود. هرچند استحکامات و تدابیر سیاستمداران ایمرتی نتوانست شهر را از تجاوز دشمن و انهدام نجات دهد: در پایان قرن یازدهم، سلجوقیان آن را به آتش کشیدند و در قرن 13 و 14، سپاهیان چنگیزخان و تیمور لنگ شهر را ویران کردند. در دوره حکومت شوروی، کوتائیسی در زمینه‌های اقتصادی و فرهنگی توسعه فراوان یافت، کارخانه اتومبیل‌سازی، کارخانه تولید محصولات الکترونیکی و پمپ‌های برقی گریز از مرکز و لوکوموتیو‌های برقی، محصولات خود را به خارج از کشور نیز صادر می‌کردند. یکی از بزرگ‌ترین کارخانه صنعتی این شهر، کارخانه تولید تراکتورهای کوچک است که برای شخم زدن باغ‌ها و تاکستان‌ها بکار برده می‌شود و توانایی کار در دامنه‌های شیبدار را داراست. کارخانه‌های تولید روغن جلا و رنگ، مواد اصلی تولید رنگ‌های بادوام، کات کبود، باریت و چند محصول دیگر را تولید می‌کنند. کارخانه تولید ظروف شیشه‌ای، کارخانه تولید پارچه و ابریشم، پوشاک و منسوجا ت و کارخانه تولید کنسرو و میوه و سبزی کوتائیسی از نظر تولید محصول، اهمیت منطقه‌ای دارد. در حومه شهر سنگ‌های تراورتن برای بنای ساختمان‌ها، استخراج می‌شود. از نظر تعداد جمعیت، کوتائیسی دومین شهر بزرگ [[گرجستان]] پس از [[تفلیس]] به شمار می‌رود<ref>امیراحمدیان، بهرام (1383). [[گرجستان]] در گذر تاریخ. تهران: [https://shirazeh.org/ نشر و پژوهش شیرازه]، ص117.</ref>. | ||
=== [[روستاوی]] === | |||
[[پرونده:Rustavi city.jpg|بندانگشتی|350x350پیکسل|Rustavi city - برگرفته از سایت georgiantravelguide - قابل بازیابی از: https://georgiantravelguide.com/en/rustavi]]در 20 کیلومتری جنوب شرقی پایتخت [[گرجستان]]، در استپ «گاردابانی» شهر [[روستاوی]] جای گرفته است که یکی از مراکز صنعتی مهم جمهوری است. روستاوی مرکز، استان تاریخی جغرافیایی کارتلی سفلی است. قسمت اصلی شهر، شامل بخش صنعتی، در ساحل چپ کُر قرار دارد، در حالی که ساختمان‌های مسکونی در ساحل راست رود ساخته شده‌اند. آب و هوای روستاوی و پیرامون آن خشک است با تابستان‌های داغ و زمستان‌های نسبتاً سرد. متوسط بارندگی سالانه به حدود 400 میلی متر می‌رسد. بخش عمده کانال گاردابانی در قسمت مرکزی شهر در ساحل چپ رود کُر قرار دارد. آب کانال نه تنها برای آبیاری، بلکه برای تأمین آب مورد نیاز نیروگاه برق حرارتی [[تفلیس]] بکار برده می‌شود که در نزدیکی روستاوی ساخته شده است. توسعه این شهر نوین در ارتباط با طرح احداث کارخانه ذوب‌آهن و فولاد روستاوی است که در دشت برهنه‌ای در کنار ویرانه‌های شهر قدیمی در سال 1944 آغاز شد و در سال 1950 کارخانه اولین محصول خود را تولید کرد، دو سال بعد کارخانه نورد آغاز بکار کرد و در سا ل 1954 کارکنان ذوب‌آهن [[گرجستان]] اولین محصول آهن و ذغال کُک خود را عرضه کردند. روستاوی چهارمین شهر بزرگ [[گرجستان]] است که در سال 2002 جمعیت آن به 138 هزار و 200 نفر برآورد شده است. امروزه روستاوی بزرگ‌ترین مرکز صنایع سنگین [[گرجستان]] است. بیشترین حجم تولید کارخانه فولاد و آهن اختصاص به لوله‌های فولادی بدون درز دارد که به طور گستردهای در صنایع نفت قفقاز جنوبی مورد استفاده قرار می‌گیرد. روستاوی شمش‌های فولادی مورد نیاز کارخانه نورد سومقائیت (در آذربایجان) را تأمین می‌کرد. کارخانه ذوب فولاد روستاوی همچنین ورق فولاد و سایر استانداردهای قطعات فولادی را که نقش عمده‌ای در اقتصاد دارند، تولید می‌کند. علاوه برکارخانه‌های ذوب‌آهن، کارخانه‌های بزرگ شیمیایی نیز در این شهر فعالیت دارند. کارخانه‌های شیمیایی روستاوی، کودهای ازته برای تأمین نیاز بخش کشاورزی جمهوری‌های قفقاز جنوبی و تعدادی نقاط دیگر تولید می‌کرد که در سال‌های پس از استقلال با وجود بحران‌های سیاسی و اقتصادی تولیدات آن دچار اختلال شده است. تعدادی کارخانه تولید الیاف مصنوعی نیز در این شهر ساخته شده است. کارخانه تولید سیمان از ضایعات تولیدات سنگ ترکانی فعالیت دارد. کارخانه تولید قطعات بتونی و نیز کارخانه‌های تولیدات مکانیکی مهندسی و تجهیزات جرثقیل در این شهر بنا شده است. روستاوی در دور ه شوروی با بسیاری از نقاط شوروی روابط تولیدی و اقتصادی داشت. نیروی انسانی متخصص شهر از [[تفلیس]] تأمین می‌شد. در آغاز روستاوی مصالح ساختمانی گوناگون و تجهیزات را از [[تفلیس]] دریافت می‌کرد، در حالی که پس از رونق تولیدات صنعتی شهر، روستاوی بسیاری از مواد مصرفی صنایع را تأمین کرده و به شهر متخصصان و کارکنان ذوب‌آهن تبدیل شده و فقط محصولات صنایع سبک و غذایی را در روابط متقابل اقتصادی از شهر [[تفلیس]] دریافت می‌کند. شبکه وسیعی از دبیرستان‌های آموزشی و فنی در روستاوی تأسیس شده است. مؤسسه‌های علمی‌آموزشی پلی تکنیک و مؤسسه اتوماسیون مراحل تولید در شهر فعالیت دارد<ref>مارشال لانگ، دیوید و بهزادی، رقیه (1372). گرجی‌ها. تهران: [https://www.ipis.ir/ دفتر مطالعات سیاسی و بینالمللی وزارت امور خارجه] ج.ا.ا، ص19.</ref>. | [[پرونده:Rustavi city.jpg|بندانگشتی|350x350پیکسل|Rustavi city - برگرفته از سایت georgiantravelguide - قابل بازیابی از: https://georgiantravelguide.com/en/rustavi]]در 20 کیلومتری جنوب شرقی پایتخت [[گرجستان]]، در استپ «گاردابانی» شهر [[روستاوی]] جای گرفته است که یکی از مراکز صنعتی مهم جمهوری است. روستاوی مرکز، استان تاریخی جغرافیایی کارتلی سفلی است. قسمت اصلی شهر، شامل بخش صنعتی، در ساحل چپ کُر قرار دارد، در حالی که ساختمان‌های مسکونی در ساحل راست رود ساخته شده‌اند. آب و هوای روستاوی و پیرامون آن خشک است با تابستان‌های داغ و زمستان‌های نسبتاً سرد. متوسط بارندگی سالانه به حدود 400 میلی متر می‌رسد. بخش عمده کانال گاردابانی در قسمت مرکزی شهر در ساحل چپ رود کُر قرار دارد. آب کانال نه تنها برای آبیاری، بلکه برای تأمین آب مورد نیاز نیروگاه برق حرارتی [[تفلیس]] بکار برده می‌شود که در نزدیکی روستاوی ساخته شده است. توسعه این شهر نوین در ارتباط با طرح احداث کارخانه ذوب‌آهن و فولاد روستاوی است که در دشت برهنه‌ای در کنار ویرانه‌های شهر قدیمی در سال 1944 آغاز شد و در سال 1950 کارخانه اولین محصول خود را تولید کرد، دو سال بعد کارخانه نورد آغاز بکار کرد و در سا ل 1954 کارکنان ذوب‌آهن [[گرجستان]] اولین محصول آهن و ذغال کُک خود را عرضه کردند. روستاوی چهارمین شهر بزرگ [[گرجستان]] است که در سال 2002 جمعیت آن به 138 هزار و 200 نفر برآورد شده است. امروزه روستاوی بزرگ‌ترین مرکز صنایع سنگین [[گرجستان]] است. بیشترین حجم تولید کارخانه فولاد و آهن اختصاص به لوله‌های فولادی بدون درز دارد که به طور گستردهای در صنایع نفت قفقاز جنوبی مورد استفاده قرار می‌گیرد. روستاوی شمش‌های فولادی مورد نیاز کارخانه نورد سومقائیت (در آذربایجان) را تأمین می‌کرد. کارخانه ذوب فولاد روستاوی همچنین ورق فولاد و سایر استانداردهای قطعات فولادی را که نقش عمده‌ای در اقتصاد دارند، تولید می‌کند. علاوه برکارخانه‌های ذوب‌آهن، کارخانه‌های بزرگ شیمیایی نیز در این شهر فعالیت دارند. کارخانه‌های شیمیایی روستاوی، کودهای ازته برای تأمین نیاز بخش کشاورزی جمهوری‌های قفقاز جنوبی و تعدادی نقاط دیگر تولید می‌کرد که در سال‌های پس از استقلال با وجود بحران‌های سیاسی و اقتصادی تولیدات آن دچار اختلال شده است. تعدادی کارخانه تولید الیاف مصنوعی نیز در این شهر ساخته شده است. کارخانه تولید سیمان از ضایعات تولیدات سنگ ترکانی فعالیت دارد. کارخانه تولید قطعات بتونی و نیز کارخانه‌های تولیدات مکانیکی مهندسی و تجهیزات جرثقیل در این شهر بنا شده است. روستاوی در دور ه شوروی با بسیاری از نقاط شوروی روابط تولیدی و اقتصادی داشت. نیروی انسانی متخصص شهر از [[تفلیس]] تأمین می‌شد. در آغاز روستاوی مصالح ساختمانی گوناگون و تجهیزات را از [[تفلیس]] دریافت می‌کرد، در حالی که پس از رونق تولیدات صنعتی شهر، روستاوی بسیاری از مواد مصرفی صنایع را تأمین کرده و به شهر متخصصان و کارکنان ذوب‌آهن تبدیل شده و فقط محصولات صنایع سبک و غذایی را در روابط متقابل اقتصادی از شهر [[تفلیس]] دریافت می‌کند. شبکه وسیعی از دبیرستان‌های آموزشی و فنی در روستاوی تأسیس شده است. مؤسسه‌های علمی‌آموزشی پلی تکنیک و مؤسسه اتوماسیون مراحل تولید در شهر فعالیت دارد<ref>مارشال لانگ، دیوید و بهزادی، رقیه (1372). گرجی‌ها. تهران: [https://www.ipis.ir/ دفتر مطالعات سیاسی و بینالمللی وزارت امور خارجه] ج.ا.ا، ص19.</ref>. | ||
=== [[متسختا]] === | |||
متسختا، پایتخت باستانی پادشاهی [[گرجستان]] شرقی، در کارتلی داخلی واقع شده است. متسختا از شهرهای قدیم [[گرجستان]] است. بنای آن در نیمه دوم هزاره اول پیش از میلاد نهاده شده است. اکنون این شهر در نوار باریکی در طول ساحل رودهای کُر و آراگوی کشیده شده و تقریباً به طول کامل توسط کوهستان‌ها، احاطه شده است. در دوره‌های گذشته این شهر به استحکامات و ساختمان‌های پیوسته‌ای متصل بود که تا دامنه کوه‌های اطراف کشیده می‌شد و برروی هم با پایتخت، مرکز دولتی بزرگ را تشکیل می‌دادند. دوره رشد متسختا از قرن‌های اولیه عصر مسیحیت آغاز و تا قرن ششم میلادی ادامه می‌یابد. پس از انتقال پایتخت دولت به [[تفلیس]] در قرن 6 میلادی، متسختا با کلیساهای متعدد و کلیساهای جامعی که بعدها در آنجا ساخته می‌شود، به عنوان مرکز دینی کشور باقی می‌ماند. متسختای امروز با آثار معماری و باستانی ارزشمند خود همچون یک موزه است. کاوش‌هایی که در شهر و پیرامون آن صورت گرفته آثار ارزشمندی از نمونه‌های فرهنگ میلادی را در برمی‌گیرد. - مادی هزاره اول پیش از میلاد تا قرن‌های 6 بررسی محل‌ها، ساختمان‌های مسکونی و بناها ی مربوط به آن، همچنین ظروف متعدد خانگی و جواهرات، نشان دهنده شکوفایی تاریخ تمدن شهر است. متسختا همچنین به عنوان یکی از مراکز مهم آثار معماری باستانی [[گرجستان]] شناخته می‌شود. هنگام ورود به شهر از شمال از طریق جاده یا از غرب از طریق راه‌آهن، معبد جواری که در بالای صخره‌ای کوهستانی که درست در روبروی بلوک‌های مسکونی در محل تلاقی دو رود قرار دارد خودنمایی می‌کند. معبد جواری یکی از ارزشمندترین آثار معماری (585 میلادی) گنبدی است. این بنا قدیمی‌ترین نمونه ساختمان‌های باستانی [[گرجستان]] است. ساختمان صومعه چنان به نظر می‌رسد که از درون صخره، به سوی قله مخروطی آن بیرون آمده است. جواری به ویژه هنگام شب در زیر تابش نورافکن‌ها، زیباتر دیده می‌شود. درست در مرکز متسختا، کلیسای جامع «اسوتیتسخوولی» قرار دارد که در آغازه سده 11 میلادی توسط معمار گرجی، آرساکیدزه ساخته شده است. این بنای عظیم به سبب معماری بسیار زیبا و ارزشمند خود و ترکیب قطعات حجاری‌های هنرمندانه روی سنگ قابل توجه بسیار است. در فاصله کم از اسوتیتسخوولی، صومعه سامتاورو، یکی دیگر از نمونه‌های برجسته معماری همان عصر قرار دارد. هنگام نزدیک شدن به متسختا در طول «جاده نظامی [[گرجستان]]» ستون سنگی بلندی در ساحل روبروی آراگوی، در سمت چپ قرار دارد. این ستون یادبود در محل مرگ «ایلیاچاوچاوادزه» مشهورترین نویسنده و اندیشمند [[گرجستان]] سربرافراشته است. جمعیت این شهر در سا ل 1995 حدود 16 هزار نفر برآورد شده است. | متسختا، پایتخت باستانی پادشاهی [[گرجستان]] شرقی، در کارتلی داخلی واقع شده است. متسختا از شهرهای قدیم [[گرجستان]] است. بنای آن در نیمه دوم هزاره اول پیش از میلاد نهاده شده است. اکنون این شهر در نوار باریکی در طول ساحل رودهای کُر و آراگوی کشیده شده و تقریباً به طول کامل توسط کوهستان‌ها، احاطه شده است. در دوره‌های گذشته این شهر به استحکامات و ساختمان‌های پیوسته‌ای متصل بود که تا دامنه کوه‌های اطراف کشیده می‌شد و برروی هم با پایتخت، مرکز دولتی بزرگ را تشکیل می‌دادند. دوره رشد متسختا از قرن‌های اولیه عصر مسیحیت آغاز و تا قرن ششم میلادی ادامه می‌یابد. پس از انتقال پایتخت دولت به [[تفلیس]] در قرن 6 میلادی، متسختا با کلیساهای متعدد و کلیساهای جامعی که بعدها در آنجا ساخته می‌شود، به عنوان مرکز دینی کشور باقی می‌ماند. متسختای امروز با آثار معماری و باستانی ارزشمند خود همچون یک موزه است. کاوش‌هایی که در شهر و پیرامون آن صورت گرفته آثار ارزشمندی از نمونه‌های فرهنگ میلادی را در برمی‌گیرد. - مادی هزاره اول پیش از میلاد تا قرن‌های 6 بررسی محل‌ها، ساختمان‌های مسکونی و بناها ی مربوط به آن، همچنین ظروف متعدد خانگی و جواهرات، نشان دهنده شکوفایی تاریخ تمدن شهر است. متسختا همچنین به عنوان یکی از مراکز مهم آثار معماری باستانی [[گرجستان]] شناخته می‌شود. هنگام ورود به شهر از شمال از طریق جاده یا از غرب از طریق راه‌آهن، معبد جواری که در بالای صخره‌ای کوهستانی که درست در روبروی بلوک‌های مسکونی در محل تلاقی دو رود قرار دارد خودنمایی می‌کند. معبد جواری یکی از ارزشمندترین آثار معماری (585 میلادی) گنبدی است. این بنا قدیمی‌ترین نمونه ساختمان‌های باستانی [[گرجستان]] است. ساختمان صومعه چنان به نظر می‌رسد که از درون صخره، به سوی قله مخروطی آن بیرون آمده است. جواری به ویژه هنگام شب در زیر تابش نورافکن‌ها، زیباتر دیده می‌شود. درست در مرکز متسختا، کلیسای جامع «اسوتیتسخوولی» قرار دارد که در آغازه سده 11 میلادی توسط معمار گرجی، آرساکیدزه ساخته شده است. این بنای عظیم به سبب معماری بسیار زیبا و ارزشمند خود و ترکیب قطعات حجاری‌های هنرمندانه روی سنگ قابل توجه بسیار است. در فاصله کم از اسوتیتسخوولی، صومعه سامتاورو، یکی دیگر از نمونه‌های برجسته معماری همان عصر قرار دارد. هنگام نزدیک شدن به متسختا در طول «جاده نظامی [[گرجستان]]» ستون سنگی بلندی در ساحل روبروی آراگوی، در سمت چپ قرار دارد. این ستون یادبود در محل مرگ «ایلیاچاوچاوادزه» مشهورترین نویسنده و اندیشمند [[گرجستان]] سربرافراشته است. جمعیت این شهر در سا ل 1995 حدود 16 هزار نفر برآورد شده است. | ||
| خط ۲۰: | خط ۲۴: | ||
بیشترین صنایع این منطقه در متسختا و دوشتی قرار دارد. ضمن اینکه پیست‌های اسکی در بخش گودائوری این منطقه واقع میباشد. نرخ بیکاری در این منطقه 6 درصد گزارش شده است. | بیشترین صنایع این منطقه در متسختا و دوشتی قرار دارد. ضمن اینکه پیست‌های اسکی در بخش گودائوری این منطقه واقع میباشد. نرخ بیکاری در این منطقه 6 درصد گزارش شده است. | ||
=== [[سوخومی]] === | |||
سوخومی‌پایتخت [[جمهوری خودمختار آبخازیا]] است که در کنار دریای سیاه قرار دارد. این شهر در دامنه‌های تپه‌های اطراف خلیج واقع شده و جمعیت آن در سا ل 2002 حدود 112 هزار نفر برآورد شده است. سوخومی‌دارای آب و هوای طبیعی مناسب است. متوسط درجه حرارت آن در تابستان 24 درجه و در زمستان 6 درجه سانتیگراد است. بارندگی سالانه آن به طور متوسط 1260 میلی متر است. آب‌های معدنی، استفاده از سواحل دریا برای شنا و اقلیم مناسب از جمله جاذبه‌های این شهر برای استراحت و معالجه به شمار می‌رود. سوخومی در منطقه قفقاز و دریای سیاه، یکی از مراکز تفریحی کشتیرانی مهم به شمار می‌رود. در اطراف این شهر، نواحی توریستی «آخالی آتونی» ساخته شده که از مراکز توریستی بسیار جالب است. در سال 1918 در هشتم ماه آوریل، در سوخومی حکومت شوروی به وجود آمد، لیکن از ماه مه تحت قلمرو دولت تازه به استقلال رسیده [[گرجستان]] قرار گرفت. در چهارم ماه مارس 1921 ارتش سرخ، حکومت شوروی را در آن نواحی مستقر کرد از سال 1921 تاکنون، سوخومی مرکز جمهوری خودمختار آبخازیا است. در سوخومی صنایعی چون دخانیات، کنسروسازی و کارخانه کفش چرمی با استفاد ه از مواد خام محلی فعالیت دارند. علاوه برآن، در این شهر، تجهیزات مربوط به صنایع گاز نیز ساخته می‌شود. از بناهای دیدنی و آثار معماری سوخومی، می‌توان از بنای حکومتی، آبخازیا، مهمان‌خانه «آبخازیا» تئاتر نمایشی، ساختمان مرکز تحقیقات چای و گیاهان نیمه گرمسیری، سناتوریوم [[آبخازیا]] و بیمارستان 13 طبقه نام برد. | سوخومی‌پایتخت [[جمهوری خودمختار آبخازیا]] است که در کنار دریای سیاه قرار دارد. این شهر در دامنه‌های تپه‌های اطراف خلیج واقع شده و جمعیت آن در سا ل 2002 حدود 112 هزار نفر برآورد شده است. سوخومی‌دارای آب و هوای طبیعی مناسب است. متوسط درجه حرارت آن در تابستان 24 درجه و در زمستان 6 درجه سانتیگراد است. بارندگی سالانه آن به طور متوسط 1260 میلی متر است. آب‌های معدنی، استفاده از سواحل دریا برای شنا و اقلیم مناسب از جمله جاذبه‌های این شهر برای استراحت و معالجه به شمار می‌رود. سوخومی در منطقه قفقاز و دریای سیاه، یکی از مراکز تفریحی کشتیرانی مهم به شمار می‌رود. در اطراف این شهر، نواحی توریستی «آخالی آتونی» ساخته شده که از مراکز توریستی بسیار جالب است. در سال 1918 در هشتم ماه آوریل، در سوخومی حکومت شوروی به وجود آمد، لیکن از ماه مه تحت قلمرو دولت تازه به استقلال رسیده [[گرجستان]] قرار گرفت. در چهارم ماه مارس 1921 ارتش سرخ، حکومت شوروی را در آن نواحی مستقر کرد از سال 1921 تاکنون، سوخومی مرکز جمهوری خودمختار آبخازیا است. در سوخومی صنایعی چون دخانیات، کنسروسازی و کارخانه کفش چرمی با استفاد ه از مواد خام محلی فعالیت دارند. علاوه برآن، در این شهر، تجهیزات مربوط به صنایع گاز نیز ساخته می‌شود. از بناهای دیدنی و آثار معماری سوخومی، می‌توان از بنای حکومتی، آبخازیا، مهمان‌خانه «آبخازیا» تئاتر نمایشی، ساختمان مرکز تحقیقات چای و گیاهان نیمه گرمسیری، سناتوریوم [[آبخازیا]] و بیمارستان 13 طبقه نام برد. | ||
=== [[گوری]] === | |||
گوری از سال 1801 به عنوان نقطه شهری شناخته می‌شود. اهمیت اقتصادی این شهر از سال 1872 پس از ساخت راه‌آهن [[تفلیس]] پوتی افزایش یافت. پیش از انقلاب بزرگ، هیچگونه صنایعی در شهر وجود نداشت و فقط صنایع دستی و بازرگانی، فعالیت عمده را در کنار کشاورزی تشکیل می‌داد. در سال 1920 قسمت‌های زیادی از شهر گوری در اثر زلزله از بین رفت، اما در سال 1926 از نو ساخته شد و جمعیت آن به سرعت افزایش یافت و به 10 هزار نفر رسید. گوری معاصر مساحتی حدود 800 هکتار را در دو سوی ساحل رودهای کُر و لیاخوی تشکیل می‌دهد. موقعیت جغرافیایی آن به عنوان محل تلاقی راه‌ها و دارا بودن اقلیم مناسب، تأثیر بسیار زیادی در شهر داشته است. در 40 سال گذشته جمعیت آن پنج برابر شده است. گوری را قلب کارتلی داخلی به شمار می‌آورند. راه‌های ارتباطی که نقاط مختلف را بهم متصل می‌کنند در این شهر یکدیگر را تلاقی می‌کنند. گوری یک شهر صنعتی است. اکثریت جمعیت آن را کارکنان بخش صنعت تشکیل می‌دهند که در صنایع و ساختمان و حمل و نقل به کار آشتغال دارند. در ساحل راست رود لیاخوی، کارخانه نساجی فعالیت دارد که از سال 1945 تأسیس شده است. کارخانه کنسروسازی و شراب‌سازی گوری، جزو کارخانه‌های معتبر مواد غذایی [[گرجستان]] به شمار می‌روند. کمپوت میوه تولیدی این کارخانه در تمام منطقه و خارج از مرزهای جمهوری از شهرت زیادی برخوردار است. گوری یکی از مراکز مهم تولید میوه [[گرجستان]] است. گوری محل تلاقی راه‌آهن قفقاز جنوبی بوده و دارای ایستگاه راه‌آهن است. از این نقطه شاخه‌ای از خط آهن و جاده به «تسخین والی» (مرکز [[اوستیای جنوبی]]) به سوی شمال کشیده شده است. علاوه بر آن از گوری شاه‌راهی به سوی دره «آتنی» می‌رود. صومعه سیونی یکی از آثار بسیار معروف معماری قرن هفتم میلادی [[گرجستان]] است که در نزدیکی روستای آتنی قرار دارد. در این معبد نقاشی‌های دیواری که به قرن 10 میلادی تعلق دارد، بسیار معروف است. | گوری از سال 1801 به عنوان نقطه شهری شناخته می‌شود. اهمیت اقتصادی این شهر از سال 1872 پس از ساخت راه‌آهن [[تفلیس]] پوتی افزایش یافت. پیش از انقلاب بزرگ، هیچگونه صنایعی در شهر وجود نداشت و فقط صنایع دستی و بازرگانی، فعالیت عمده را در کنار کشاورزی تشکیل می‌داد. در سال 1920 قسمت‌های زیادی از شهر گوری در اثر زلزله از بین رفت، اما در سال 1926 از نو ساخته شد و جمعیت آن به سرعت افزایش یافت و به 10 هزار نفر رسید. گوری معاصر مساحتی حدود 800 هکتار را در دو سوی ساحل رودهای کُر و لیاخوی تشکیل می‌دهد. موقعیت جغرافیایی آن به عنوان محل تلاقی راه‌ها و دارا بودن اقلیم مناسب، تأثیر بسیار زیادی در شهر داشته است. در 40 سال گذشته جمعیت آن پنج برابر شده است. گوری را قلب کارتلی داخلی به شمار می‌آورند. راه‌های ارتباطی که نقاط مختلف را بهم متصل می‌کنند در این شهر یکدیگر را تلاقی می‌کنند. گوری یک شهر صنعتی است. اکثریت جمعیت آن را کارکنان بخش صنعت تشکیل می‌دهند که در صنایع و ساختمان و حمل و نقل به کار آشتغال دارند. در ساحل راست رود لیاخوی، کارخانه نساجی فعالیت دارد که از سال 1945 تأسیس شده است. کارخانه کنسروسازی و شراب‌سازی گوری، جزو کارخانه‌های معتبر مواد غذایی [[گرجستان]] به شمار می‌روند. کمپوت میوه تولیدی این کارخانه در تمام منطقه و خارج از مرزهای جمهوری از شهرت زیادی برخوردار است. گوری یکی از مراکز مهم تولید میوه [[گرجستان]] است. گوری محل تلاقی راه‌آهن قفقاز جنوبی بوده و دارای ایستگاه راه‌آهن است. از این نقطه شاخه‌ای از خط آهن و جاده به «تسخین والی» (مرکز [[اوستیای جنوبی]]) به سوی شمال کشیده شده است. علاوه بر آن از گوری شاه‌راهی به سوی دره «آتنی» می‌رود. صومعه سیونی یکی از آثار بسیار معروف معماری قرن هفتم میلادی [[گرجستان]] است که در نزدیکی روستای آتنی قرار دارد. در این معبد نقاشی‌های دیواری که به قرن 10 میلادی تعلق دارد، بسیار معروف است. | ||
ژوزف استالین در این شهر بدنیا آمده بود و تا سال 1894 در آنجا زندگی می‌کرد. خانه مسکونی استالین به موزه تبدیل شده و مجسمه بزرگی از استالین در شهر گوری ساخته شده است که هنوز هم پس از فروپاشی شوروی، پا برجاست<ref>امیراحمدیان، بهرام (1377). جغرافیای [https://wikimelal.ir/%DA%AF%D8%B1%D8%AC%D8%B3%D8%AA%D8%A7%D9%86 گرجستان]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص96.</ref>. | ژوزف استالین در این شهر بدنیا آمده بود و تا سال 1894 در آنجا زندگی می‌کرد. خانه مسکونی استالین به موزه تبدیل شده و مجسمه بزرگی از استالین در شهر گوری ساخته شده است که هنوز هم پس از فروپاشی شوروی، پا برجاست<ref>امیراحمدیان، بهرام (1377). جغرافیای [https://wikimelal.ir/%DA%AF%D8%B1%D8%AC%D8%B3%D8%AA%D8%A7%D9%86 گرجستان]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص96.</ref>. | ||
=== [[تلاوی]] === | |||
شهر تلاوی، شهری قدیمی و بسیار زیباست که در دامنه رشته‌کوه گومبوری واقع شده و مرکز اداری و فرهنگی کاختی داخلی به شمار می‌رود. در مرکز شهر بناهای تاریخی زیادی وجود دارد. دژی قدیمی که با باروهای بلند احاطه شده و نیز برج‌های استوان‌های آن از جمله آثار قدیمی و تاریخی به شمار می‌رود. در پشت این دژ کهن، کاخ پادشاه سابق کاختی قرار دارد که اکنون به مؤسسه تربیت معلم تبدیل شده است. مجموعه موزه‌های [[تلاوی]] در بخشی از اتاق‌های این کاخ ایجاد شده است. جاده‌ای از تفلیس از گذرگاه «گومبوری» از دامنه‌های شمالی کوه به تلاوی سرازیر می‌شود. در شهر تلاوی کارخانه‌های پیله بازکنی، پوشاک، ابریشم بافی، کنسروسازی، ساخت قطعات پیش ساخته بتونی و غیره... فعالیت دارند. تلاوی یکی از مراکز شراب‌سازی [[گرجستان]] است<ref>مارشال لانگ، دیوید و بهزادی، رقیه (1372). گرجی‌ها. تهران: [https://www.ipis.ir/ دفتر مطالعات سیاسی و بینالمللی وزارت امور خارجه] ج.ا.ا، ص56.</ref><ref>بنیاد مطالعات قفقاز (۱۳۹۲). جامعه و فرهنگ [https://wikimelal.ir/%DA%AF%D8%B1%D8%AC%D8%B3%D8%AA%D8%A7%D9%86 گرجستان]. تهران: [https://www.icro.ir/ سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی] (در دست انتشار)، ص22-29.</ref>. | شهر تلاوی، شهری قدیمی و بسیار زیباست که در دامنه رشته‌کوه گومبوری واقع شده و مرکز اداری و فرهنگی کاختی داخلی به شمار می‌رود. در مرکز شهر بناهای تاریخی زیادی وجود دارد. دژی قدیمی که با باروهای بلند احاطه شده و نیز برج‌های استوان‌های آن از جمله آثار قدیمی و تاریخی به شمار می‌رود. در پشت این دژ کهن، کاخ پادشاه سابق کاختی قرار دارد که اکنون به مؤسسه تربیت معلم تبدیل شده است. مجموعه موزه‌های [[تلاوی]] در بخشی از اتاق‌های این کاخ ایجاد شده است. جاده‌ای از تفلیس از گذرگاه «گومبوری» از دامنه‌های شمالی کوه به تلاوی سرازیر می‌شود. در شهر تلاوی کارخانه‌های پیله بازکنی، پوشاک، ابریشم بافی، کنسروسازی، ساخت قطعات پیش ساخته بتونی و غیره... فعالیت دارند. تلاوی یکی از مراکز شراب‌سازی [[گرجستان]] است<ref>مارشال لانگ، دیوید و بهزادی، رقیه (1372). گرجی‌ها. تهران: [https://www.ipis.ir/ دفتر مطالعات سیاسی و بینالمللی وزارت امور خارجه] ج.ا.ا، ص56.</ref><ref>بنیاد مطالعات قفقاز (۱۳۹۲). جامعه و فرهنگ [https://wikimelal.ir/%DA%AF%D8%B1%D8%AC%D8%B3%D8%AA%D8%A7%D9%86 گرجستان]. تهران: [https://www.icro.ir/ سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی] (در دست انتشار)، ص22-29.</ref>. | ||
=== [[استان های تاریخی گرجستان|استان‌های تاریخی جغرافیایی گرجستان]] === | |||
استان‌های تاریخی جغرافیایی این جمهوری عبارتند از:کارتلی (کارتلی داخلی و سفلی)، ایمرتی، [[سامقره لو]]، [[گوری]]، [[مسختی]]، جاواختی، [[آبخازیا]]، آجارستان، اوستیا، یسوانتی، قازبگی، [[خوسورتی]]. | استان‌های تاریخی جغرافیایی این جمهوری عبارتند از:کارتلی (کارتلی داخلی و سفلی)، ایمرتی، [[سامقره لو]]، [[گوری]]، [[مسختی]]، جاواختی، [[آبخازیا]]، آجارستان، اوستیا، یسوانتی، قازبگی، [[خوسورتی]]. | ||
==== [[كارتلی|کارتلی]] ==== | |||
کارتلی همان ایبریای باستانی است که در منابع تاریخی یونان و روم از آن یاد شده است (در منابع فارسی کارتیل). این ناحیه درست همان جایی است که یک دولت مرکزی گرجی، قرن‌های متمادی هسته اقتصادی فرهنگی تعدادی از شاهزاده نشین‌های فئودالی را در آغاز قرون وسطی، تشکیل می‌داد. کارتلی قسمت مرکزی دامنه‌های قفقاز جنوبی را در طول دره رود کُر تشکیل می‌دهد و قسمتی از آن تیغه‌های جنوبی قفقاز بزرگ و سرزمین‌های مرتفع [[گرجستان]] جنوبی را پوشش می‌دهد. قلمرو کارتلی توسط خطوط اصلی حمل و نقل جمهوری قطع می‌شود: مسیر اصلی راه‌آهن قفقاز جنوبی، راه‌های اتومبیل رو و خطوط هوایی که شهر [[تفلیس]] را با دیگر شهرهای قفقاز جنوبی، شمالی و بسیاری دیگر از شهرهای کشورهای مستقل مشترک‌المنافع و سایر کشورهای اروپا و آسیا پیوند می‌دهد، در این منطقه واقع شده است. | کارتلی همان ایبریای باستانی است که در منابع تاریخی یونان و روم از آن یاد شده است (در منابع فارسی کارتیل). این ناحیه درست همان جایی است که یک دولت مرکزی گرجی، قرن‌های متمادی هسته اقتصادی فرهنگی تعدادی از شاهزاده نشین‌های فئودالی را در آغاز قرون وسطی، تشکیل می‌داد. کارتلی قسمت مرکزی دامنه‌های قفقاز جنوبی را در طول دره رود کُر تشکیل می‌دهد و قسمتی از آن تیغه‌های جنوبی قفقاز بزرگ و سرزمین‌های مرتفع [[گرجستان]] جنوبی را پوشش می‌دهد. قلمرو کارتلی توسط خطوط اصلی حمل و نقل جمهوری قطع می‌شود: مسیر اصلی راه‌آهن قفقاز جنوبی، راه‌های اتومبیل رو و خطوط هوایی که شهر [[تفلیس]] را با دیگر شهرهای قفقاز جنوبی، شمالی و بسیاری دیگر از شهرهای کشورهای مستقل مشترک‌المنافع و سایر کشورهای اروپا و آسیا پیوند می‌دهد، در این منطقه واقع شده است. | ||
| خط ۴۸: | خط ۵۷: | ||
دشت کارتلی پایین دارای تراکم زیادی است که تراکم آن تقریباً شبیه ناحیه کوه پایه‌ای فلات تسالکادمانیسی است. پراکنده‌ترین ناحیه جمعیتی منطقه در دامنه‌هایی جنگلی است، که در حاشیه این منطقه در غرب قرار دارد، در حالی که دامنه‌های رشته کوه‌های جاواختی، تریالتی و سامساری تقریباً غیرمسکونی است. کارتلی پایین یکی از مهم‌ترین مراکز تولید غله [[گرجستان]] است. از 103 هزار هکتار اراضی کشاورزی، 70 هزار هکتار به زیر کشت غله می‌رود. بخش جنوبی منطقه کارتلی واقع در جاده اصلی و خط آهن اصلی [[گرجستان]] میباشد. بخش‌های کارلی، گوری و کاسپی بخش‌های صنعتی این منطقه میباشد. حجم تولیدات صنعتی این منطقه 5 تا 10 درصد تولیدات صنعتی در [[گرجستان]] است. پرورش میوه و باغداری بخش اصلی فعالیتهای کشاورزی منطقه مورد بحث را تشکیل می‌دهد. در بخش شمالی این منطقه دامداری رونق بیشتری دارد. این منطقه از نظر نیشکر مساعدترین منطقه [[گرجستان]] میباشد. بخش شمالی کارتلی شامل بخش اعظم سرزمین [[اوستیای جنوبی]] میباشد. از نظر سابقه امر گفتنی است که بعد از جنگ آگوست 2008 [[گرجستان]]، این منطقه از سوی [[روسیه]] مستقل شناخته شد و می‌توان گفت که کنترل آن از اختیار [[گرجستان]] جدا و در اختیار [[روسیه]] میباشد. | دشت کارتلی پایین دارای تراکم زیادی است که تراکم آن تقریباً شبیه ناحیه کوه پایه‌ای فلات تسالکادمانیسی است. پراکنده‌ترین ناحیه جمعیتی منطقه در دامنه‌هایی جنگلی است، که در حاشیه این منطقه در غرب قرار دارد، در حالی که دامنه‌های رشته کوه‌های جاواختی، تریالتی و سامساری تقریباً غیرمسکونی است. کارتلی پایین یکی از مهم‌ترین مراکز تولید غله [[گرجستان]] است. از 103 هزار هکتار اراضی کشاورزی، 70 هزار هکتار به زیر کشت غله می‌رود. بخش جنوبی منطقه کارتلی واقع در جاده اصلی و خط آهن اصلی [[گرجستان]] میباشد. بخش‌های کارلی، گوری و کاسپی بخش‌های صنعتی این منطقه میباشد. حجم تولیدات صنعتی این منطقه 5 تا 10 درصد تولیدات صنعتی در [[گرجستان]] است. پرورش میوه و باغداری بخش اصلی فعالیتهای کشاورزی منطقه مورد بحث را تشکیل می‌دهد. در بخش شمالی این منطقه دامداری رونق بیشتری دارد. این منطقه از نظر نیشکر مساعدترین منطقه [[گرجستان]] میباشد. بخش شمالی کارتلی شامل بخش اعظم سرزمین [[اوستیای جنوبی]] میباشد. از نظر سابقه امر گفتنی است که بعد از جنگ آگوست 2008 [[گرجستان]]، این منطقه از سوی [[روسیه]] مستقل شناخته شد و می‌توان گفت که کنترل آن از اختیار [[گرجستان]] جدا و در اختیار [[روسیه]] میباشد. | ||
====[[ایمرتی]]==== | |||
==== [[ایمرتی]] ==== | |||
در قسمت مرکزی [[گرجستان]] غربی، استان تاریخی جغرافیایی ایمرتی قرار دارد. در شمال، ایمرتی با دره تنگ کوهستانی سوانتی پایین و چاله «راچا لچخومی» همجوار است که به علت نزدیکی بسیار زیاد شرایط طبیعی، اقتصادی و تاریخی می‌توان آن را جزو ایمرتی بشمار آورد. ایمرتی وراچا لچخومی‌روی هم مساحتی برابر 11000 کیلومتر مربع دارد. این استان از موقعیت جغرافیایی بسیار مناسبی برخوردار است. جاده‌های زمینی و خطوط هوایی امکان ارتباط این منطقه را با سایر نقاط جمهوری در ساحل دریای سیاه امکان ارتباط دریایی را با آب‌های آزاد فراهم آورده است. مردم این منطقه به صنعت‌گری مشهورند. ایمرتی از 12 ناحیه اداری تشکیل شده است. مساحت آن 6349 کیلومتر مربع است. | در قسمت مرکزی [[گرجستان]] غربی، استان تاریخی جغرافیایی ایمرتی قرار دارد. در شمال، ایمرتی با دره تنگ کوهستانی سوانتی پایین و چاله «راچا لچخومی» همجوار است که به علت نزدیکی بسیار زیاد شرایط طبیعی، اقتصادی و تاریخی می‌توان آن را جزو ایمرتی بشمار آورد. ایمرتی وراچا لچخومی‌روی هم مساحتی برابر 11000 کیلومتر مربع دارد. این استان از موقعیت جغرافیایی بسیار مناسبی برخوردار است. جاده‌های زمینی و خطوط هوایی امکان ارتباط این منطقه را با سایر نقاط جمهوری در ساحل دریای سیاه امکان ارتباط دریایی را با آب‌های آزاد فراهم آورده است. مردم این منطقه به صنعت‌گری مشهورند. ایمرتی از 12 ناحیه اداری تشکیل شده است. مساحت آن 6349 کیلومتر مربع است. | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۳ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۴۱
گرجستان دارای 13 شهر، 37 شهرک، 61 مرکز روستایی و 450 روستا است. شهرهای مهم آن عبارتند از: تفلیس، کوتائیسی، روستاوی، گوری، پوتی، باتومی، سوخومی، متسختا، چیاتورا، تقیبول ی، زوگدیدی، تسقالتوبو، تقوارچلی، گاگرا و تلاو ی. در این قسمت شهرهای بزرگ گرجستان شرح داده می‌شود.
تفلیس
شهر تفلیس که در زبان گرجی (تبیلیس) نامیده می‌شود و در قسمت غربی گرجستان در مرکز دهلیز قفقاز و در 41 درجه و 2 دقیقه عرض شمالی و 44 درجه و 4 دقیقه طول شرقی از نصف‌النهار گرینویچ واقع شده است. این شهر در فاصله 120 کیلومتری رشته‌کوه قفقاز بزرگ و 250 کیلومتری دریای سیاه قرار دارد. تفلیس از نظر موقعیت جغرافیایی با شهرهای تاشکند، استانبول، رم، بارسلون، بوستون و شیکاگو هم عرض است و با شهرهای گورکی، ساراتف، بغداد و عدن در یک نصف‌النهار قرار دارد. تفلیس در آغوش صخره‌های کوهستانی و عمدتاً در سواحل رودخانه کُر یا اراضی نزدیک به آن واقع شده است. این رودخانه که از وسط شهر می‌گذرد، آن را به دو قسمت تقسیم می‌کند. پایتخت جمهوری گرجستان در مرکز هندسی و اقتصادی منطقه قفقاز واقع شده و یکی از مهم‌ترین مراکز سیاسی، علمی، فرهنگی و اقتصادی قفقاز در گذشته و اکنون است. تفلیس مرکز سیاسی اداری و فرهنگی گرجستان و زیباترین شهر قفقاز است و به اعتباری می‌توان آن را «عروس قفقاز» نامید.
تفلیس در گذشته‌های دور، ابتدا در طول سواحل رودخانه رشد کرده و بعدها با افزایش جمعیت شهر، ساخت و سازها به دامنه‌ها و تپه‌ها و فلات‌های اطراف رودخانه کشیده شد که در جهت شمال و شمال شرقی شهر واقع شده و اکنون محیطی حدود 127 کیلومتر را به وجود آورده است. آب و هوای تفلیس مطلوب و هوای آن پاکیزه است که متوسط درجه حرارت آن 24 درجه تا 7 درجه سانتیگراد است. در تابستان در گرم‌ترین ماه درجه حرارت به 40 درجه سانتیگراد می‌رسد. هوای شهر در زمستان در سردترین ماه به 9 سانتیگراد و به جهت نسیمی که از کوهستان‌ها در دره‌های اطراف می‌وزد، همیشه پاکیزه است. به طور متوسط سالانه 2112 ساعت آفتابی در تفلیس وجود دارد که 1805 ساعت آن از ماه مارس تا نوامبر اتفاق می‌افتد. 34 بارندگی که متوسط سالان‌های برابر 505 میلی متر دارد در ماه‌های گرم می‌بارد. در طول تابستان حدود 25 روز بسیار گرم وجود دارد که دمای هوا را تا 30 درجه بالا می‌برد[۱].
پائیز تفلیس بسیار زودگذر است. پس از اینکه در اواسط اکتبر، اولین برف بر روی کوه‌های اطراف می‌نشیند، هوای ملایم، گرم و آفتاب ی همه جارا فرا می‌گیرد. رطوبت شهر نسبتاً کم و به حدود 66 درصد می‌رسد. روزهای مه آلود و مرطوب، به ندرت و بیشتر در ماه‌های دسامبر و ژانویه اتفاق می‌افتد. در تفلیس برف به ندرت می‌بارد. از دسامبر تا فوریه بین 30 تا 35 روز، دمای هوا به زیر صفر می‌رسد.
بهار تفلیس کوتاه و متغیر است که با بادهای سخت مارس و تغییر آب و هوا همراه است. در بهار و تابستان روزهای ابری اندک ولی توأم با ابرهای ضخیم است. جمعیت شهر تفلیس، براساس اطلاعات آخرین سرشماری در سال 2006 برابر 1/103/300 نفر بوده است. از کل جمعیت شهر 80 درصد گرجی می‌باشند. (این نسبت 66 درصد بوده است). روس‌ها، ارامنه و آذری‌ها پرجمعیت‌ترین / در سال 1989 برابر 1 اقلیت‌های این شهر را تشکیل می‌دهند. بلاروس‌ها، آشور ی‌ها و ژرمن‌ها از دیگر اقوام کم جمعیت در تفلیس می‌باشند.
تفلیس در مرکز تلاقی راه‌های ارتباطی اصلی، راه‌آهن و انتهای جاده نظامی گرجستان قرار دارد. خطوط هوایی تفلیس، فرودگاه این شهر را با شهرهای مهم قفقاز، روسیه، آسیای مرکزی و شهرهای دیگر، برقرار می‌کند. با برقراری خط هوایی تفلیس تهران، ارتباط آن با ایران نیز از سال 1374 برقرار شده است. حمل و نقل شهری تفلیس شامل اتوبوس، تراموا، واگن برقی، گسترش زیادی یافته است. پایتخت گرجستان جدای از تمرکز دستگاه‌های سیاسی و اداری در آن، محل تمرکز فعالیتهای عمده اقتصادی این کشور نیز میباشد. درحدود نیمی از درآمدهای کل ناشی از مالیات مستقیم دریافتی دولت گرجستان از تفلیس میباشد که درجزئیات آن گفتنی است 60 درصد آن مالیات سود و درآمدهای شاغلین در تفلیس میباشد. 30 درصد بوده که، سهم این منطقه در تولید صنعتی ثبت شده کشور در سال 1997 این نرخ در سال‌های اخیر به بیش از پنجاه درصد رسیده است. از نظر ساختاری امکانات در تفلیس به مراتب بهتر از بقیه بخش‌های گرجستان میباشد که دراین زمینه به خدمات حمل و نقلی، سیستم تلفن مناسب‌تر و یا سیستم تلفن همراه و نیز وجود امکانات رونق فعالیتهای تجاری در منطقه مورد بحث اشاره نمود. در کل تفلیس، مناسب‌ترین محل توجه تجار داخلی و بیشتر محل جلب سرمایه‌گذاری‌های خارجی در گرجستان میباشد. آمارهای یاد شده که به مراتب از سهم تفلیس در توان صنعتی گرجستان فراتر میباشد نشان دهنده اهمیت اقتصادی بخش خدمات در تفلیس میباشد.
کوتائیسی
کوتائیسی مرکز استان ایمرتی در قسمت شرقی جلگه کولخیس واقع شده است. این شهر به سبب اهمیت اقتصادی و جمعیت دومین شهر بزرگ گرجستان است. جمعیت آن در سال 2002 به حدود 215 هزار و 700 نفر برآورد شده است. کاوش‌های باستان‌شناسی در قلمرو کوتائیسی نشان می‌دهد که سکونت انسان‌ها در این منطقه به دوره پارینه سنگی و عصر مفرغ می‌رسد. تاریخ مستند شهر «کوتاتیسیوم» از قرن سوم پیش از میلاد آغاز می‌شود. نویسندگان کلاسیک آ ن را پایتخت پادشاهی کولخیس می‌نامند. طی قرن‌های متمادی کوتائیسی یک مرکز پر رونق بازرگانی بود، اهمیت آن به سبب وجود راه‌های کاروان رو و رودخانه ریونی افزایش می‌یافت، کالاهای بازرگانی از این شهر، سواحل دریای سیاه و شهر فازیس (پوتی کنونی) و از آنجا به نقاط دوردستی چون سواحل یونان فرستاده می‌شد. از اواسط قرن هشتم تانوزدهم، کوتائیسی ابتدا پایتخت گرجستان غربی و سپس پادشاهی ایمرتی بود. هرچند استحکامات و تدابیر سیاستمداران ایمرتی نتوانست شهر را از تجاوز دشمن و انهدام نجات دهد: در پایان قرن یازدهم، سلجوقیان آن را به آتش کشیدند و در قرن 13 و 14، سپاهیان چنگیزخان و تیمور لنگ شهر را ویران کردند. در دوره حکومت شوروی، کوتائیسی در زمینه‌های اقتصادی و فرهنگی توسعه فراوان یافت، کارخانه اتومبیل‌سازی، کارخانه تولید محصولات الکترونیکی و پمپ‌های برقی گریز از مرکز و لوکوموتیو‌های برقی، محصولات خود را به خارج از کشور نیز صادر می‌کردند. یکی از بزرگ‌ترین کارخانه صنعتی این شهر، کارخانه تولید تراکتورهای کوچک است که برای شخم زدن باغ‌ها و تاکستان‌ها بکار برده می‌شود و توانایی کار در دامنه‌های شیبدار را داراست. کارخانه‌های تولید روغن جلا و رنگ، مواد اصلی تولید رنگ‌های بادوام، کات کبود، باریت و چند محصول دیگر را تولید می‌کنند. کارخانه تولید ظروف شیشه‌ای، کارخانه تولید پارچه و ابریشم، پوشاک و منسوجا ت و کارخانه تولید کنسرو و میوه و سبزی کوتائیسی از نظر تولید محصول، اهمیت منطقه‌ای دارد. در حومه شهر سنگ‌های تراورتن برای بنای ساختمان‌ها، استخراج می‌شود. از نظر تعداد جمعیت، کوتائیسی دومین شهر بزرگ گرجستان پس از تفلیس به شمار می‌رود[۲].
روستاوی
در 20 کیلومتری جنوب شرقی پایتخت گرجستان، در استپ «گاردابانی» شهر روستاوی جای گرفته است که یکی از مراکز صنعتی مهم جمهوری است. روستاوی مرکز، استان تاریخی جغرافیایی کارتلی سفلی است. قسمت اصلی شهر، شامل بخش صنعتی، در ساحل چپ کُر قرار دارد، در حالی که ساختمان‌های مسکونی در ساحل راست رود ساخته شده‌اند. آب و هوای روستاوی و پیرامون آن خشک است با تابستان‌های داغ و زمستان‌های نسبتاً سرد. متوسط بارندگی سالانه به حدود 400 میلی متر می‌رسد. بخش عمده کانال گاردابانی در قسمت مرکزی شهر در ساحل چپ رود کُر قرار دارد. آب کانال نه تنها برای آبیاری، بلکه برای تأمین آب مورد نیاز نیروگاه برق حرارتی تفلیس بکار برده می‌شود که در نزدیکی روستاوی ساخته شده است. توسعه این شهر نوین در ارتباط با طرح احداث کارخانه ذوب‌آهن و فولاد روستاوی است که در دشت برهنه‌ای در کنار ویرانه‌های شهر قدیمی در سال 1944 آغاز شد و در سال 1950 کارخانه اولین محصول خود را تولید کرد، دو سال بعد کارخانه نورد آغاز بکار کرد و در سا ل 1954 کارکنان ذوب‌آهن گرجستان اولین محصول آهن و ذغال کُک خود را عرضه کردند. روستاوی چهارمین شهر بزرگ گرجستان است که در سال 2002 جمعیت آن به 138 هزار و 200 نفر برآورد شده است. امروزه روستاوی بزرگ‌ترین مرکز صنایع سنگین گرجستان است. بیشترین حجم تولید کارخانه فولاد و آهن اختصاص به لوله‌های فولادی بدون درز دارد که به طور گستردهای در صنایع نفت قفقاز جنوبی مورد استفاده قرار می‌گیرد. روستاوی شمش‌های فولادی مورد نیاز کارخانه نورد سومقائیت (در آذربایجان) را تأمین می‌کرد. کارخانه ذوب فولاد روستاوی همچنین ورق فولاد و سایر استانداردهای قطعات فولادی را که نقش عمده‌ای در اقتصاد دارند، تولید می‌کند. علاوه برکارخانه‌های ذوب‌آهن، کارخانه‌های بزرگ شیمیایی نیز در این شهر فعالیت دارند. کارخانه‌های شیمیایی روستاوی، کودهای ازته برای تأمین نیاز بخش کشاورزی جمهوری‌های قفقاز جنوبی و تعدادی نقاط دیگر تولید می‌کرد که در سال‌های پس از استقلال با وجود بحران‌های سیاسی و اقتصادی تولیدات آن دچار اختلال شده است. تعدادی کارخانه تولید الیاف مصنوعی نیز در این شهر ساخته شده است. کارخانه تولید سیمان از ضایعات تولیدات سنگ ترکانی فعالیت دارد. کارخانه تولید قطعات بتونی و نیز کارخانه‌های تولیدات مکانیکی مهندسی و تجهیزات جرثقیل در این شهر بنا شده است. روستاوی در دور ه شوروی با بسیاری از نقاط شوروی روابط تولیدی و اقتصادی داشت. نیروی انسانی متخصص شهر از تفلیس تأمین می‌شد. در آغاز روستاوی مصالح ساختمانی گوناگون و تجهیزات را از تفلیس دریافت می‌کرد، در حالی که پس از رونق تولیدات صنعتی شهر، روستاوی بسیاری از مواد مصرفی صنایع را تأمین کرده و به شهر متخصصان و کارکنان ذوب‌آهن تبدیل شده و فقط محصولات صنایع سبک و غذایی را در روابط متقابل اقتصادی از شهر تفلیس دریافت می‌کند. شبکه وسیعی از دبیرستان‌های آموزشی و فنی در روستاوی تأسیس شده است. مؤسسه‌های علمی‌آموزشی پلی تکنیک و مؤسسه اتوماسیون مراحل تولید در شهر فعالیت دارد[۳].
متسختا
متسختا، پایتخت باستانی پادشاهی گرجستان شرقی، در کارتلی داخلی واقع شده است. متسختا از شهرهای قدیم گرجستان است. بنای آن در نیمه دوم هزاره اول پیش از میلاد نهاده شده است. اکنون این شهر در نوار باریکی در طول ساحل رودهای کُر و آراگوی کشیده شده و تقریباً به طول کامل توسط کوهستان‌ها، احاطه شده است. در دوره‌های گذشته این شهر به استحکامات و ساختمان‌های پیوسته‌ای متصل بود که تا دامنه کوه‌های اطراف کشیده می‌شد و برروی هم با پایتخت، مرکز دولتی بزرگ را تشکیل می‌دادند. دوره رشد متسختا از قرن‌های اولیه عصر مسیحیت آغاز و تا قرن ششم میلادی ادامه می‌یابد. پس از انتقال پایتخت دولت به تفلیس در قرن 6 میلادی، متسختا با کلیساهای متعدد و کلیساهای جامعی که بعدها در آنجا ساخته می‌شود، به عنوان مرکز دینی کشور باقی می‌ماند. متسختای امروز با آثار معماری و باستانی ارزشمند خود همچون یک موزه است. کاوش‌هایی که در شهر و پیرامون آن صورت گرفته آثار ارزشمندی از نمونه‌های فرهنگ میلادی را در برمی‌گیرد. - مادی هزاره اول پیش از میلاد تا قرن‌های 6 بررسی محل‌ها، ساختمان‌های مسکونی و بناها ی مربوط به آن، همچنین ظروف متعدد خانگی و جواهرات، نشان دهنده شکوفایی تاریخ تمدن شهر است. متسختا همچنین به عنوان یکی از مراکز مهم آثار معماری باستانی گرجستان شناخته می‌شود. هنگام ورود به شهر از شمال از طریق جاده یا از غرب از طریق راه‌آهن، معبد جواری که در بالای صخره‌ای کوهستانی که درست در روبروی بلوک‌های مسکونی در محل تلاقی دو رود قرار دارد خودنمایی می‌کند. معبد جواری یکی از ارزشمندترین آثار معماری (585 میلادی) گنبدی است. این بنا قدیمی‌ترین نمونه ساختمان‌های باستانی گرجستان است. ساختمان صومعه چنان به نظر می‌رسد که از درون صخره، به سوی قله مخروطی آن بیرون آمده است. جواری به ویژه هنگام شب در زیر تابش نورافکن‌ها، زیباتر دیده می‌شود. درست در مرکز متسختا، کلیسای جامع «اسوتیتسخوولی» قرار دارد که در آغازه سده 11 میلادی توسط معمار گرجی، آرساکیدزه ساخته شده است. این بنای عظیم به سبب معماری بسیار زیبا و ارزشمند خود و ترکیب قطعات حجاری‌های هنرمندانه روی سنگ قابل توجه بسیار است. در فاصله کم از اسوتیتسخوولی، صومعه سامتاورو، یکی دیگر از نمونه‌های برجسته معماری همان عصر قرار دارد. هنگام نزدیک شدن به متسختا در طول «جاده نظامی گرجستان» ستون سنگی بلندی در ساحل روبروی آراگوی، در سمت چپ قرار دارد. این ستون یادبود در محل مرگ «ایلیاچاوچاوادزه» مشهورترین نویسنده و اندیشمند گرجستان سربرافراشته است. جمعیت این شهر در سا ل 1995 حدود 16 هزار نفر برآورد شده است.
ترکیب اصلی اقتصادی این منطقه کشاورزی و باغداری و پرورش گوسفند میباشد که‌این فعالیت آخری در مناطق مرتفع تیانتی، دوشتی و قازبگی صورت می‌گیرد. جاده‌های نظامی گرجستان از این منطقه یعنی از میان تفلیس و مرز با فدراسیون روسیه می‌گذرد. این منطقه با توجه به بسته بودن مسیر آبخازیا مهم‌ترین کانال تردد جاده‌ای گرجستان و روسیه میباشد[۴].
بیشترین صنایع این منطقه در متسختا و دوشتی قرار دارد. ضمن اینکه پیست‌های اسکی در بخش گودائوری این منطقه واقع میباشد. نرخ بیکاری در این منطقه 6 درصد گزارش شده است.
سوخومی
سوخومی‌پایتخت جمهوری خودمختار آبخازیا است که در کنار دریای سیاه قرار دارد. این شهر در دامنه‌های تپه‌های اطراف خلیج واقع شده و جمعیت آن در سا ل 2002 حدود 112 هزار نفر برآورد شده است. سوخومی‌دارای آب و هوای طبیعی مناسب است. متوسط درجه حرارت آن در تابستان 24 درجه و در زمستان 6 درجه سانتیگراد است. بارندگی سالانه آن به طور متوسط 1260 میلی متر است. آب‌های معدنی، استفاده از سواحل دریا برای شنا و اقلیم مناسب از جمله جاذبه‌های این شهر برای استراحت و معالجه به شمار می‌رود. سوخومی در منطقه قفقاز و دریای سیاه، یکی از مراکز تفریحی کشتیرانی مهم به شمار می‌رود. در اطراف این شهر، نواحی توریستی «آخالی آتونی» ساخته شده که از مراکز توریستی بسیار جالب است. در سال 1918 در هشتم ماه آوریل، در سوخومی حکومت شوروی به وجود آمد، لیکن از ماه مه تحت قلمرو دولت تازه به استقلال رسیده گرجستان قرار گرفت. در چهارم ماه مارس 1921 ارتش سرخ، حکومت شوروی را در آن نواحی مستقر کرد از سال 1921 تاکنون، سوخومی مرکز جمهوری خودمختار آبخازیا است. در سوخومی صنایعی چون دخانیات، کنسروسازی و کارخانه کفش چرمی با استفاد ه از مواد خام محلی فعالیت دارند. علاوه برآن، در این شهر، تجهیزات مربوط به صنایع گاز نیز ساخته می‌شود. از بناهای دیدنی و آثار معماری سوخومی، می‌توان از بنای حکومتی، آبخازیا، مهمان‌خانه «آبخازیا» تئاتر نمایشی، ساختمان مرکز تحقیقات چای و گیاهان نیمه گرمسیری، سناتوریوم آبخازیا و بیمارستان 13 طبقه نام برد.
گوری
گوری از سال 1801 به عنوان نقطه شهری شناخته می‌شود. اهمیت اقتصادی این شهر از سال 1872 پس از ساخت راه‌آهن تفلیس پوتی افزایش یافت. پیش از انقلاب بزرگ، هیچگونه صنایعی در شهر وجود نداشت و فقط صنایع دستی و بازرگانی، فعالیت عمده را در کنار کشاورزی تشکیل می‌داد. در سال 1920 قسمت‌های زیادی از شهر گوری در اثر زلزله از بین رفت، اما در سال 1926 از نو ساخته شد و جمعیت آن به سرعت افزایش یافت و به 10 هزار نفر رسید. گوری معاصر مساحتی حدود 800 هکتار را در دو سوی ساحل رودهای کُر و لیاخوی تشکیل می‌دهد. موقعیت جغرافیایی آن به عنوان محل تلاقی راه‌ها و دارا بودن اقلیم مناسب، تأثیر بسیار زیادی در شهر داشته است. در 40 سال گذشته جمعیت آن پنج برابر شده است. گوری را قلب کارتلی داخلی به شمار می‌آورند. راه‌های ارتباطی که نقاط مختلف را بهم متصل می‌کنند در این شهر یکدیگر را تلاقی می‌کنند. گوری یک شهر صنعتی است. اکثریت جمعیت آن را کارکنان بخش صنعت تشکیل می‌دهند که در صنایع و ساختمان و حمل و نقل به کار آشتغال دارند. در ساحل راست رود لیاخوی، کارخانه نساجی فعالیت دارد که از سال 1945 تأسیس شده است. کارخانه کنسروسازی و شراب‌سازی گوری، جزو کارخانه‌های معتبر مواد غذایی گرجستان به شمار می‌روند. کمپوت میوه تولیدی این کارخانه در تمام منطقه و خارج از مرزهای جمهوری از شهرت زیادی برخوردار است. گوری یکی از مراکز مهم تولید میوه گرجستان است. گوری محل تلاقی راه‌آهن قفقاز جنوبی بوده و دارای ایستگاه راه‌آهن است. از این نقطه شاخه‌ای از خط آهن و جاده به «تسخین والی» (مرکز اوستیای جنوبی) به سوی شمال کشیده شده است. علاوه بر آن از گوری شاه‌راهی به سوی دره «آتنی» می‌رود. صومعه سیونی یکی از آثار بسیار معروف معماری قرن هفتم میلادی گرجستان است که در نزدیکی روستای آتنی قرار دارد. در این معبد نقاشی‌های دیواری که به قرن 10 میلادی تعلق دارد، بسیار معروف است.
ژوزف استالین در این شهر بدنیا آمده بود و تا سال 1894 در آنجا زندگی می‌کرد. خانه مسکونی استالین به موزه تبدیل شده و مجسمه بزرگی از استالین در شهر گوری ساخته شده است که هنوز هم پس از فروپاشی شوروی، پا برجاست[۵].
تلاوی
شهر تلاوی، شهری قدیمی و بسیار زیباست که در دامنه رشته‌کوه گومبوری واقع شده و مرکز اداری و فرهنگی کاختی داخلی به شمار می‌رود. در مرکز شهر بناهای تاریخی زیادی وجود دارد. دژی قدیمی که با باروهای بلند احاطه شده و نیز برج‌های استوان‌های آن از جمله آثار قدیمی و تاریخی به شمار می‌رود. در پشت این دژ کهن، کاخ پادشاه سابق کاختی قرار دارد که اکنون به مؤسسه تربیت معلم تبدیل شده است. مجموعه موزه‌های تلاوی در بخشی از اتاق‌های این کاخ ایجاد شده است. جاده‌ای از تفلیس از گذرگاه «گومبوری» از دامنه‌های شمالی کوه به تلاوی سرازیر می‌شود. در شهر تلاوی کارخانه‌های پیله بازکنی، پوشاک، ابریشم بافی، کنسروسازی، ساخت قطعات پیش ساخته بتونی و غیره... فعالیت دارند. تلاوی یکی از مراکز شراب‌سازی گرجستان است[۶][۷].
استان‌های تاریخی جغرافیایی گرجستان
استان‌های تاریخی جغرافیایی این جمهوری عبارتند از:کارتلی (کارتلی داخلی و سفلی)، ایمرتی، سامقره لو، گوری، مسختی، جاواختی، آبخازیا، آجارستان، اوستیا، یسوانتی، قازبگی، خوسورتی.
کارتلی
کارتلی همان ایبریای باستانی است که در منابع تاریخی یونان و روم از آن یاد شده است (در منابع فارسی کارتیل). این ناحیه درست همان جایی است که یک دولت مرکزی گرجی، قرن‌های متمادی هسته اقتصادی فرهنگی تعدادی از شاهزاده نشین‌های فئودالی را در آغاز قرون وسطی، تشکیل می‌داد. کارتلی قسمت مرکزی دامنه‌های قفقاز جنوبی را در طول دره رود کُر تشکیل می‌دهد و قسمتی از آن تیغه‌های جنوبی قفقاز بزرگ و سرزمین‌های مرتفع گرجستان جنوبی را پوشش می‌دهد. قلمرو کارتلی توسط خطوط اصلی حمل و نقل جمهوری قطع می‌شود: مسیر اصلی راه‌آهن قفقاز جنوبی، راه‌های اتومبیل رو و خطوط هوایی که شهر تفلیس را با دیگر شهرهای قفقاز جنوبی، شمالی و بسیاری دیگر از شهرهای کشورهای مستقل مشترک‌المنافع و سایر کشورهای اروپا و آسیا پیوند می‌دهد، در این منطقه واقع شده است.
کارتلی به دو قسمت: کارتلی داخلی و سفلی تقسیم می‌شود:
الف) کارتلی داخلی
در این قسمت اراضی وسیع هموار با استپ‌های پوشیده از گیاه و رشته‌هایی از تپه‌های کم ارتفاع دیده می‌شود که توسط دره‌های کم عمق و تنگ بریده شده‌اند. رود کُر، محوریی مانند کارتلی داخلی در میان این دشت، از غرب به شرق روان است.
آب و هوای بخش کم ارتفاع کارتلی داخلی، گرم و معتدل با تابستان‌های گرم و زمستان‌های سرد است. در پاره‌ای اوقات، درجه حرارت زمستان‌ها به منهای 10 درجه سانتیگراد می‌رسد، اما تعداد روزهای یخبندان کم است. محصولات مهمی چون گندم، انگور و میوه‌ها با بکارگیری سیستم‌های آبیاری تیریپنی، تاشیسکاری، سالتویسی، مخران و تزی اوکامی، تولید می‌شوند. نیروگاه‌های برق روستایی در سر ریز کانال‌های اصلی آبیاری احداث شده‌اند. خاک‌های حاصل‌خیز و آب و هوای مناسب، کارتلی داخلی را به یکی از مراکز پرجمعیت گرجستان تبدیل کرده است. حدود یک سوم از جمعیت این منطقه در شهرهای باگوری، خاشوری، بورجومی، کاسپی، متسختا، و تعدادی دیگر از شهرهای کوچک و بزرگ زندگی می‌کنند. اکثریت عظیمی از مردم منطقه را گرجی‌ها تشکیل می‌دهند. تعدادی اوست و ارمنی نیز در این منطقه زندگی می‌کنند. در بین جمعیت شهری تعداد اندک روسی، ارمنی و اوستی نیز زندگی می‌کنند اما اکثریت قومی‌متعلق به گرجی‌هاست[۸].
ب) کارتلی سفلی
کارتلی سفلی در جنوب و جنوب شرق تفلیس واقع شده و قسمتی از شیب کُر سرزمین بلند جاواختی را که آن را در جنوب و غرب به هم متصل می‌سازد، تشکیل می‌دهد. رود کُر این منطقه را به دو قسمت نابرابر، تقسیم می‌کند، استپ گاردابانی، که در طول شرق ساحل چپ آن با مرز گرجستان و آذربایجان کشیده شده و استپ مارنئولی در ساحل راست کُر که از طرف غرب، شمال و جنوب با دامنه‌های سرزمین‌های بلند جاواختی و رشته کوه‌های تریالتی و سومخیتی محدود شده است.
در بالای دشت ساحل راست رودخانه، کوه 800 متر ی، یاقلوجا، سربرافراشته است. در استپ گاردابانی محصولات گوناگون کشت می‌شود که بیشتر به علت وجود خاک مناسب و از همه مهم‌تر، شبکه آبیاری مصنوعی است. به همین علت، اولین کانال بزرگ که 2000 هکتار اراضی را آبیاری می‌کرد، 130 سال پیش در این ناحیه ساخته شده است. در استپ مارنئولی حدود 40 هزار هکتار اراضی آبیاری می‌شود. نیازهای بازارهای تفلیس و روستاوی به سبزی‌ها، میوه‌ها و سایر محصولات کشاورزی همه از کشتزارهای نواحی مارنئولی و گاردابانی تأمین می‌شود. این کشتزارها نیاز بازار پایتخت جمهوری را به سیب زمینی و انگور در پاییز تأمین می‌کند. غرب این ناحیه بلندترین قسمت کارتلی پایین است. رود خرامی مهم ترین شریان آبی کارتلی پایین، از دامنه‌های جنوبی رشته کوه تریالتی از این ناحیه سرچشمه می‌گیرد. خرامی‌نقش مهمی را در منابع تولید نیروی برق جمهوری به عهده دارد. کارتلی پایین که 10 درصد قلمرو گرجستان را شامل می‌شود، نقش مهم حیاتی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی گرجستان را در دوره باستان داشته است. کارتلی پایین زادگاه «سولخان صبااوربلیانی» سیاستمدار، شاعر و نویسنده نامی‌گرجی در نیمه اول قرن هیجدهم است. در اینجا، میخائیل جاواخیشویلی نویسنده قرن بیستم گرجستان زاده شده و دوران کودکی خود را گذرانده است[۹].
دشت کارتلی پایین دارای تراکم زیادی است که تراکم آن تقریباً شبیه ناحیه کوه پایه‌ای فلات تسالکادمانیسی است. پراکنده‌ترین ناحیه جمعیتی منطقه در دامنه‌هایی جنگلی است، که در حاشیه این منطقه در غرب قرار دارد، در حالی که دامنه‌های رشته کوه‌های جاواختی، تریالتی و سامساری تقریباً غیرمسکونی است. کارتلی پایین یکی از مهم‌ترین مراکز تولید غله گرجستان است. از 103 هزار هکتار اراضی کشاورزی، 70 هزار هکتار به زیر کشت غله می‌رود. بخش جنوبی منطقه کارتلی واقع در جاده اصلی و خط آهن اصلی گرجستان میباشد. بخش‌های کارلی، گوری و کاسپی بخش‌های صنعتی این منطقه میباشد. حجم تولیدات صنعتی این منطقه 5 تا 10 درصد تولیدات صنعتی در گرجستان است. پرورش میوه و باغداری بخش اصلی فعالیتهای کشاورزی منطقه مورد بحث را تشکیل می‌دهد. در بخش شمالی این منطقه دامداری رونق بیشتری دارد. این منطقه از نظر نیشکر مساعدترین منطقه گرجستان میباشد. بخش شمالی کارتلی شامل بخش اعظم سرزمین اوستیای جنوبی میباشد. از نظر سابقه امر گفتنی است که بعد از جنگ آگوست 2008 گرجستان، این منطقه از سوی روسیه مستقل شناخته شد و می‌توان گفت که کنترل آن از اختیار گرجستان جدا و در اختیار روسیه میباشد.
ایمرتی
در قسمت مرکزی گرجستان غربی، استان تاریخی جغرافیایی ایمرتی قرار دارد. در شمال، ایمرتی با دره تنگ کوهستانی سوانتی پایین و چاله «راچا لچخومی» همجوار است که به علت نزدیکی بسیار زیاد شرایط طبیعی، اقتصادی و تاریخی می‌توان آن را جزو ایمرتی بشمار آورد. ایمرتی وراچا لچخومی‌روی هم مساحتی برابر 11000 کیلومتر مربع دارد. این استان از موقعیت جغرافیایی بسیار مناسبی برخوردار است. جاده‌های زمینی و خطوط هوایی امکان ارتباط این منطقه را با سایر نقاط جمهوری در ساحل دریای سیاه امکان ارتباط دریایی را با آب‌های آزاد فراهم آورده است. مردم این منطقه به صنعت‌گری مشهورند. ایمرتی از 12 ناحیه اداری تشکیل شده است. مساحت آن 6349 کیلومتر مربع است.
بیشترین فعالیتهای اقتصادی این منطقه در کنار مسیر اصلی گذر جاده و راه‌آهن منطقه در کنار شهرهای کوتائیسی، زستافونی، و سامتردیا انجام می‌گردد. حدود نیمی‌از فعالیتهای اقتصادی منطقه در کوتائیسی صورت می‌گیرد. این فعالیت‌ها 10 تا 15 درصد از فعالیتهای اقتصادی گرجستان را شامل می‌شود. در رابطه با سرمایه گذاری‌های خارجی مهم منطقه می‌توان به کارخانه فروآلیاژ زستافونی اشاره کرد که با سرمایه گذاری‌های خارجی فعالیت می‌نماید. بخشی از محصولات تولیدی این کارخانه به خارج از کشور صادر می‌گردد. از تولیدات اصلی کشاورزی منطقه کشت انگور و دامداری میباشد. با این وصف تخصص اصلی کشاورزان سامتردیار در زمینه چای و باغداری میباشد.
آکاکی تسرتلی، نویسنده نامی‌گرجی در این ناحیه بدنیا آمده است.
رودهای اصلی این منطقه: ریونی، تسخنیس تسقالی، قویریلا، دزیرولا، چخریملا، چولابوری، خانیس تسقالی، ساکرائولا، و غیره می‌باشند. که همه این‌ها به رودخانه ریونی ریخته و سپس به آرامی به سوی دریای سیاه روان می‌شوند[۱۰].
سامقره لو
سامقره لو قلمرو بین رودهای اینگوری و تسخنیس تسقالی را در بر می‌گیرد که شامل ناحیه کوه پایه‌ای رشته کوه‌های اگریس است. آب و هوای این ناحیه گرم و مرطوب است. رودهای سامقره لو: ریونی، خوبی، اینگوری، آباشاوتخوری، عمدتاً از آب باران تغذیه می‌شوند. در این ناحیه تعدادی دریاچه نیز وجود دارد (از جمله دریاچه پالیاستومی) که مجموعاً 18 کیلومتر مربع را در برمی‌گیرند. نیروگاه آبی بسیار بزرگی به نام «اینگوری» که بزرگ‌ترین نیروگاه آبی قفقاز است، در این منطقه ساخته شده است. مساحت سامقره لو 4395 کیلومتر مربع است. مساحت اراضی کشاورزی آن 68 هزار هکتار آن زیر کشت است، در سامقره لو 4284 / 179/6 هزار هکتار است که 15 درصد کل باغ‌های میوه گرجستان و 1037 هکتار تاکستان وجود هکتار باغ میوه دارد. از شهرها ی مهم این منطقه از گرجستان، زوگدیدی و پوتی میباشد. وجود فرودگاه در این دو شهر و ارتباطات راه‌آهن و جاده‌ای موقعیت ممتازی را به‌این منطقه از نظر ارتباطی اعطا نموده است. از طرف دیگر عملاً به علت وضعیت سیاسی ایالت‌های خودمختار آبخازیا و آجاریا، عملاً تنها بندر مطمئن تحت نظر مستقیم دولت گرجستان بندر پوتی است. با این وصف علیرغم وضعیت مناسب ارتباطی، فعالیتهای صنعتی پوتی و زوگدیدی در حال کاهش است.
از کارخانه‌های مطرح این منطقه کارخانه تولید قالی در سناکی میباشد که هم اکنون به علت واردات مقادیر زیاد قالی از ترکیه و آذربایجان با مشکلاتی چند مواجه است. بیشترین محصولات کشاورزی این منطقه چای و محصولات حاره‌ای میباشد. منطقه آباشابه تولید مرکبات و مستیابه علت خصوصیات جغرافیایی آن برای دامداری و تولید سیب زمینی مساعد می‌باشند. از سرمایه‌گذاران خارجی فعال در منطقه، ترکیه و آلمان در صنایع پروسه چوب می‌باشند.
گوری
قلمرو گوری شامل پای تپه‌ها و دامنه‌های شمالی رشته کوه مسختی و 2032/ قسمت‌های مجاور حوضه‌های رودهای نبانبی و سوپسا است. مساحت گوری 6 کیلومتر مربع است که 3 درصد مساحت جمهوری را در برمی‌گیرد. آب و هوای جنب مداری گوری تا اندازهای مرطوب است و از سامقره لو گرم تر است. گوری یکی از متراکم ترین مناطق جمهور ی است. روستاهای متعدد منطقه با قرار گرفتن در کنار یکدیگر و با مجموعه ساختمان‌های روستایی، باغ‌های میوه، چای، مرکبات و کشتزارهای چسبیده، مجموعه بهم پیوسته‌ای را تشکیل می‌دهند. شهر ازورگتی مرکز گوری میباشد، در شهر ازورگت ی، کارخانه آسیای بتونیت قرار دارد. کائولن، ماده اولیه تولید سرامیک و خاک رس سفالگری در این شهر فراوان است که در کارخان ههای سفال و سرامیک ازورگتی بکار برد ه می‌شود. این منطقه اساساً کشاورزی میباشد که محصولات عمده کشاورزی آن چای و محصولات کشاورزی حاره‌ای میباشد. فعالیتهای صنعتی کوچک این منطق ه که عمدتاً در اطرا ف شهر ازورگتی صورت می‌گیرد درحال ارتقاء میباشد. ضمن این که رونق فعالیتهای مربو ط به احداث خط لوله باکو سوپسا در این منطقه احتمال رونق این گونه فعالیت‌ها را افزون نموده است. این منطقه که در بخش جنوبی گرجستا ن واقع شده است[۱۱].
مسختی
قسمت غربی گرجستان جنوبی مسختی نامیده می‌شود. قسمت نسبتاً بزرگی از مسختی در زمین باز و گستردهای قرار دارد که به نام «چاله آخال تسیخه» یا سامتسخه معروف است. آب و هوای چاله آخال تسیخه معتدل مرطوب با تابستان‌های گرم و طولانی است. در قر ن نهم میلادی مسختی مرکز پادشاهی «تائو کلارجتی» بود. بسیاری از تاریخ‌نگاران مسختی را گهواره فرهنگ ملی گرجی می‌دانند، زیرا این ناحیه همانند جاواختی در دوره حکومت ملکه تامارا (پایان سده 12 و آغاز سده 13) مرکز سیاسی و حیات فرهنگی گرجستان بود. تعداد زیادی ساختارهای آبیاری در دوره شوروی در مسختی ایجاد شد که بزرگ‌ترین آن‌ها کانال‌های آبیاری تسریوخی، گورکل آرالی و خوشنی هستند. اراضی بایر با ایجاد این کانال‌ها آباد شد و در آن‌ها غلات کشت شده و باغ‌های میوه احداث شده است.
کشاورزی و صنعت در این منطقه از اهمیت خاصی برخوردار است. یکی از مهم‌ترین بخش‌های صنعت مسختی، توسعه منابع ذغال سنگ قهوه‌ای، در نزدیکی روستای «واله» پیرامون شهر آخال تسیخه بود. اهمیت راه‌آهن فرعی بورجومی شهرک معدنچیان واله، بسیار زیاد است. این راه‌آهن نه تنها کاربرد محلی دارد، بلکه این ناحیه را با سایر نواحی جمهوری مرتبط می‌سازد.
سامتسخه جاواختی
جاواختی در قسمت شرقی گرجستان جنوبی قرار دارد. آب و هوای این سرزمین، با زمستان‌های سرد و کوتاه و تابستان‌های خشک مشخص می‌شود. مرکز منطقه جاواختی در «آخال کالاکی» است که در زبان گرجی به معنی «شهر جدید» است، این شهر در کنار رودخانه «آخال کالاکیس تسقالی» و در مرکز تقاطع شاهراه‌های اصلی واقع شده است. بیشترین تولید صنعتی منطقه در بورجومی‌صورت می‌گیرد که دارای ارتباطات خوب حمل و نقلی با بقیه مناطق گرجستان میباشد. با این وصف جمع آوری مالیات بر سود و درآمد در این منطقه از مقدار پیش‌بینی شده کمتر میباشد. فعالیتهای صنعتی در بقیه مناطق منطقه چون آخال تسیخه که بزرگ‌ترین کارخانه پروسه شکر گرجستان در آن قرار دارد رو به نزول است. فعالیتهای اصلی کشاورزی منطقه منحصر به تولید سیب زمینی و همچنین دامداری میباشد.
سوانتی
سوانتی در سرحدات سرشاخه‌های رود اینگوری قرار دارد. در قسمت مرکزی سوانتی روستاهای مولاخی، موژالی، مستیا، لاتالی، لنجری، بچو، و تسخوماری، قرار دارند. در این روستاها زمین‌های زیر کشت در ارتفاعات بین 1200 تا 1500 متری از سطح دریا واقع شده است. مستیا مرکز این ناحیه است که از چهار روستا (ستی، لانچوالا، لختاقی، ولاگامی) تشکیل شده است و با شهرهای بزرگ جمهوری ارتباط هوایی دارد. سوانتی کنونی مرکز کوهنوردی قفقاز است، کوهنوردان از جاهای مختلف برای صعود به قله‌های معروف اوشبا، جانگا و شخارا، از رشته کوه‌های قفقاز مرکزی، به‌این ناحیه عزیمت می‌کنند. 6 درصد از قلمرو / 4388 کیلومتر مربع است که 3 / مساحت استان سوانتی 9 گرجستان را در برمی‌گیرد. استان سوانتی از دو ناحیه ادار ی به نام‌های مستیا و لنتخی، تشکیل شده است.
قازبگ
در قسمت شرقی قفقاز مرکز ی ناحیه‌ای به نام قازبگ واقع شده است. برخلاف سوانتی، قلمرو قازبگ هر دو دامنه «آب پخشان» قفقاز مرکز ی و قسمتی از «رشته کوه جانبی» و قله زیبای قازبگ را در بر می‌گیرد. یخچال‌های عظیمی که از دامنه‌های آن سرازیر می‌شود، رود ترک را تغذیه می‌کند و شاخه‌های آن تمام قسمت‌های شمالی این منطقه را به دره‌های تنگ غیرقابل عبوری تبدیل می‌کند. بدین ترتیب، این منطقه از قسمت‌های متفاوتی تشکیل می‌شود که جدا از هم قرار دارند. اگرچه گوسفند داری یکی از شاخه‌های اصلی اقتصاد قسمت شرقی قفقاز مرکزی است، پرورش گاو نیز بطور موفقیت‌آمیزی در ناحیه قازبگی رواج دارد، خوسورتی‌های محلی نوعی از گاوهای سازگار با محیط کوهستانی را پرورش می‌دهند که از گذشته‌ها شناخته شده است. کشت محصولات سالانه، از فعالیتهای کمکی مردم ناحیه است: با توجه به شیب اراضی دامنه‌ای، مردم ناحیه قازبگ زمین‌های کشاورزی را با دست آماده می‌کنند و کوشش بسیاری برای کشت محصولات سالانه در این زمین‌ها بکار می‌برند. آن‌ها ناگزیرند همه ساله زمین‌های کشاورزی را از سنگ پاک‌سازی کنند. مسیرهای بالایی «ترک» و «آراگوی» قلمرو اقوام گرجی، از قبیل موخوی، متیولی، خوسورها، و پشاوها است که در این ناحیه اقامت دارند. در قازبگی کنونی کارخانه فرآوری فرآورده‌های شیری و بسته‌بندی پنیر ساخته شده که در آن پنیرهای گوسفندی و از جمله پنیر معروف «کوبی» تولید می‌شود[۱۲].
خوسورتی
خوسورتی ناحیه‌ای کوهستانی در مسیر بالایی رودهای آسسا، آرگونی، آرگوی، در قفقاز مرکز ی است. آب پخشان اصلی قفقاز، خوسورتی را به دو قسمت تقسیم می‌کند، خوسورتی پیری کیتی به مرکزیت شاتیلی در دامنه‌های شمالی و خوسورتی پیراکتی به مرکزیت باری ساخودر دامنه‌های جنوبی که توسط جاده‌ای به «شاهراه نظامی گرجستان» در روستای ژینوالی می‌پیوندد. خوسورها گرجی صحبت می‌کنند ولی لهجه آن‌ها منحصر بفرد است. در میان خوسورها تعداد زیادی مهندس، متخصص کشاورزی، استاد، دبیر، دانشمند و سایر متخصصان و هنرمندان وجود دارد. مهم‌ترین بخش فعالیت اقتصادی آن‌ها، پرورش دام و گاوداری است.
آبخازیا
آبخازیا به دو قسمت آبخازیای کوهستانی و ساحلی تقسیم می‌شود. آبخازیای کوهستان که قفقاز غربی را شامل می‌شود، تقریباً از چهار رشته کوه بلند تشکیل می‌شود. آبخازی، بزیب، کاگرا و کودوری. متوسط ارتفاع قله‌های آن‌ها به 3500 متر می‌رسد. در این منطقه کارست‌های متعددی وجود داردکه به آن‌ها کارست‌های آبخازی می‌گویند. غارهای کارستی و غارهای مغاکی قابل توجهی نیز در حومه تسه بلدا در ساحل رود آمتکل وجود دارد. آبخازیا ساحلی نوار کم عرض ساحلی، تپه‌ها و دامنه‌های شمال غربی قفقاز آبخازیا را در برمی‌گیرد. اینجا مرز شمال غربی گرجستان جنب مداری است. در این قسمت، زمستان به ندرت وجود دارد و تابستان‌های آن داغ و طولانی است[۱۳].
در آبخازیا تعدادی دریاچه نیز وجود دارد که شامل دریاچه‌های مردابی باستانی (دریاچه‌های «ببه سیری» بزرگ و کوچک) در قسمت‌های هموار و دریاچه‌های جوان است (دریاچه ریتسا و آمتکل) که در نقاط مرتفع واقع شده‌اند. قسمت دریاچه آمتکل به 100 سال می‌رسد. دریاچه 2300 متر طول و 45 متر عرض در پهن‌ترین قسمت دارد و عمق آن حدود 100 متر است. چشم اندازهای زیبای پیرامون این دریاچه، همه ساله تعداد زیادی گردشگر و کوهنورد را به خود جلب می‌کند. ریتسا نیز زیباترین دریاچه قفقاز است. همه ساله گردشگران از بهار تا پایان پاییز به طرف این دریاچه کشیده می‌شوند. سطح دریاچه حدود 15 کیلومتر مربع مساحت دارد و طول آن حداکثر 6 کیلومتر و عرض آن در پهن‌ترین نقطه یک کیلومتر و عمیق‌ترین نقطه آن 101 متر است. 516/ 8660 کیلومتر مربع و جمعیت آن در سال 1993 برابر 6 / مساحت آبخازیا 2 273 هزار نفر / 47 درصد) در شهرها و 4 / 243 هزارنفر (1 / هزار نفر بوده است که 2 52/9 درصد) در روستاها زندگی می‌کردند.) جمعیت ساکن در آبخازیا از اقوام متعددی از جمله گرجی، آبخازی، روس، ارمنی، یونان ی، اکراینی، و غیره تشکیل شده است. متراکم‌ترین نواحی جمعیتی آبخازیا، دشت‌های ساحلی و تپه‌های کوه‌پایه‌ای است. نسبت تراکم از جنوب به شمال و از نواحی ساحلی به کوهستانی کاهش می‌یابد. حدود 80 درصد از جمعیت آبخازیا در ارتفاع بیش از 200 متری از سطح دریا که متوسط تراکم آن حدود 170 نفر در کیلومتر مربع است، زندگی می‌کنند.
آبخازیا یکی از مراکز مهم صنایع سوخت است. معدن ذغال سنگ بزرگی در اوایل سال‌های 1850 در دره رود «گالیدزگا» کشف شد. در سال 1970 تولید ذغال سنگ این معدن به حدود یک میلیون تن رسید که بیش از 5 برابر حجم تولید سا ل 1940 بود. تأسیس کارخانه ذوب آهن و فولاد «روستاوی» سبب افزایش قابل توجه نقش ذغال سنگ تقوارچلی شد. تأمین ذغال کک مورد نیاز ذوب آهن گرجستان، سبب ساخت این کارخانه در تقوارچلی شد. نیروگاه حرارتی تقوارچلی که سهم بزرگی در تأمین نیروی الکتریسیته گرجستان دارد، در این شهر فعالیت دارد. جمهوری خودمختار آبخازیا فعلاً در خارج از کنترل دولت مرکزی گرجستان است و روسیه پس از جنگ آگوست 2008 استقلال این جمهوری را به رسمیت شناخت. اقتصاد این منطقه که به علت موقعیت بندری آن در دریای سیاه و نزدیکی به روسیه، می‌بایست رونق می‌داشت، به علت درگیری‌های مسلحانه و محاصره تجاری کشورهای مستقل مشترک المنافع ویران گردیده است.
آجاریا
آجاریا در جنوب غربی گرجستان و جنوب شرقی دریای سیاه واقع شده و از جنوب با ترکیه هم مرز است. آجارستان یک جمهوری خودمختار در ترکیب دولت گرجستان است که اکثریت ساکنان آن را مسلمانان گرجی تشکیل می‌دهند. مساحت آجارستان 2900 کیلومتر مربع است. از نظر اداری به 5 ناحیه اداری به نام‌های: کدا، کوبولتی، شوآخوی، خلواچائوری و خولو تقسیم می‌شود. شهر باتومی و پیرامون آن نیز یک ناحیه شهری را تشکیل می‌دهد. رود چوروخ، یکی از رودهای حوضه آبریز دریای سیاه از کوهستان‌های آناتولی سرچشمه می‌گیرد و در مسیر پایینی خود از آجاریا می‌گذرد[۱۴].
توزیع جمعیت آجارستان متنوع است. نواحی کوهستانی که حدود 60 درصد مساحت این جمهوری را تشکیل می‌دهد کمتر از 30 درصد از جمعیت را در خود جا ی می‌دهد. بیش از 45 درصد از جمعیت در شهرک‌ها و مناطق شهری و بقیه در نقاط روستایی اقامت دارند. جمعیت بومی منطقه را گرجی‌ها تشکیل می‌دهند. آجارها همان نژاد گرجی‌ها هستند و تعداد زیادی از آن‌ها مسلمان سنی می‌باشند. آجارها دارای همان زبان و فرهنگ گرجی هستند و از نظر شکل ظاهری تفاوتی با گرجی‌ها، ایمرتی‌ها یاگوری‌ها ندارند. تا قبل از انقلاب اکتبر اکثریت جمعیت آجارستان بی‌سواد بودند، زنان مطلقاً امکان سوادآموزی نداشتند. امروزه در آجارستان 404 مدرسه با 63 هزار دانش آموز و 6690 کادر آموزشی فعالیت دارد. زنان پا به پای مردان در فعالیتهای اجتماعی اقتصادی و سیاسی فرهنگی شرکت دارند. منطقه آجاریا پوشیده از باغ‌های میوه است. منطقه مورد بحث به علت وضعیت خوب جغرافیایی که به عنوان منطقه ترانزیت بینالمللی میباشد دارای اهمیت بسیاری میباشد. گفتنی است که نقطه ورود و خروج کالاهای ارمنستان از محل باتومی‌در این منطقه عبور می‌کند[۱۵].
بررسی سرمایه‌گذاری‌های ثبت شده در آجاریا مؤید آن است که‌این سرمایه‌گذاری‌ها در اطراف مناطق ساحلی آن شکل گرفته است. جدای از بندر باتومی، بندر کوبولتی علیرغم کوچکی آن نسبت به باتومی فعالیت محدودی دارد. زمینه‌های اصلی فعالیتهای کشاورزی منطقه تولید محصولات حاره‌ای و کشت تنباکو میباشد. گفتنی است که سیب زمینی از مهم‌ترین محصولات تولیدی منطقه میباشد. توافق‌های ترکیه مبنی بر جلوگیری از خطرات زیست‌محیطی نیروگاه آبی 2 میلیون دلاری بانک جهانی برای تجدید / چوروخی برای مردم منطقه و کمک 5 ساختار فعالیتهای باتومی از گفتنی‌های مطرح منطقه میباشد.
اوستیای جنوبی
اوستیای جنوبی در دامنه‌های جنوبی رشته کوه‌های قفقاز مرکزی قرار دارد و قسمتی پیرامونی از دشت کارتلی داخلی را تشکیل می‌دهد. اوستیا، قلمروی 3900 کیلو 5 درصد از محل قلمرو گرجستان را شامل / متر مربعی را در برمی‌گیرد که حدود 4 می‌شود. حدود دو سوم قلمرو اوستیا در ناحیه نیمه کوهستانی و کوهستانی قرار دارد که ارتفاع آن بین 1500 تا 3200 متری سطح دریاست. اکثریت جمعیت ناحیه را اوست‌ها تشکیل می‌دهد. در منابع قرون وسطی از اوست‌ها به نام آلان‌ها یاد شده است که از نژادی ایرانی هستند. تا نیمه اول قرن 13 میلادی آن‌ها در استپ‌های قفقاز شمالی ساکن بودند.
شهر تسخین والی، مرکز ناحیه اوستیای جنوبی است و در قسمت جنوبی ناحیه در محل ورود رود لیاخوی بزرگ به دشت کارتلی، واقع شده است. در شهر تسخین والی انستیتوی تحقیقاتی آکادمی علوم گرجستان، مرکز تربیت معلم، دبیرستان، دبستان، و کودکستان‌های زیادی به فعالیت آموزشی اشتغال دارند.
باشگاه‌های تفریحی، موزه‌ها، کتابخانه‌ها، مراکز فرهنگی، ورزشگاه‌ها و سایر تأسیسات و امکانات عمومی، نیز در این شهر وجود دارند. اوستیای جنوبی کوهستانی از نظر دارا بودن معادن پلیمتال و باریت، غنی است. ذخایر پلی متال کوآئیسی، یکی از منابع بسیار مهم جمهوری است.
از نظر منابع آب معدنی نیز اوستیای جنوبی اهمیت دارد. ترکیب آب معدنی چشمه‌های «دزو سوآر» شبیه ترکیب آب معدنی «یسن توکی» است. در دره زیبا و چشم انداز لیاخوی بزرگ در 22 کیلومتری تسخین والی نزدیک چشمه «دزوسوآر» مرکز استراحتگاهی کوهستانی «جاوا» قرار دارد. این جمهوری پس از جنگ آگوست 2008 از سوی روسیه مستقل شناخته شد[۱۶][۱۷].
نیز نگاه کنید به
شهرهای پایتخت باستانی چین؛ شهرهای پایتخت افغانستان؛ شهر اسکندریه مصر؛ شهرهای مهم ژاپن
کتابشناسی
- ↑ راهنمای کشورهای مستقل مشترک‌المنافع و جمهوری‌های بالتیک (1374). تهران: طرح، تهیه و نشر از گیتاشناسی، ص41.
- ↑ امیراحمدیان، بهرام (1383). گرجستان در گذر تاریخ. تهران: نشر و پژوهش شیرازه، ص117.
- ↑ مارشال لانگ، دیوید و بهزادی، رقیه (1372). گرجی‌ها. تهران: دفتر مطالعات سیاسی و بینالمللی وزارت امور خارجه ج.ا.ا، ص19.
- ↑ راهنمای کشورهای مستقل مشترک‌المنافع و جمهوری‌های بالتیک (1374). تهران: طرح، تهیه و نشر از گیتاشناسی، ص128.
- ↑ امیراحمدیان، بهرام (1377). جغرافیای گرجستان. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص96.
- ↑ مارشال لانگ، دیوید و بهزادی، رقیه (1372). گرجی‌ها. تهران: دفتر مطالعات سیاسی و بینالمللی وزارت امور خارجه ج.ا.ا، ص56.
- ↑ بنیاد مطالعات قفقاز (۱۳۹۲). جامعه و فرهنگ گرجستان. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی (در دست انتشار)، ص22-29.
- ↑ راهنمای کشورهای مستقل مشترک‌المنافع و جمهوری‌های بالتیک (1374). تهران: طرح، تهیه و نشر از گیتاشناسی، ص125.
- ↑ امیراحمدیان، بهرام (1377). جغرافیای گرجستان. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص64.
- ↑ امیراحمدیان، بهرام (1377). جغرافیای گرجستان. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بینالمللی الهدی، ص65.
- ↑ امیراحمدیان، بهرام (1377). جغرافیای گرجستان. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بینالمللی الهدی، ص69.
- ↑ امیراحمدیان، بهرام (1377). جغرافیای گرجستان. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بینالمللی الهدی، ص72.
- ↑ امیراحمدیان، بهرام (1377). جغرافیای گرجستان. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بینالمللی الهدی، ص45.
- ↑ عنایت‌الله، رضا (1372). جمهوری گرجستان، مجله مطالعات آسیای مرکزی و قفقاز، مؤسسه چاپ و انتشارات وزارت امور خارجه، شماره 4، ص23.
- ↑ امیراحمدیان، بهرام (1377). جغرافیای گرجستان. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بینالمللی الهدی، ص83.
- ↑ امیراحمدیان، بهرام (1377). جغرافیای گرجستان. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بینالمللی الهدی، ص89.
- ↑ بنیاد مطالعات قفقاز (۱۳۹۲). جامعه و فرهنگ گرجستان. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی (در دست انتشار)، ص29-38.