نظام آموزشی سریلانکا: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
کلیه امور آموزشی کشور از سطح ابتدایی تا آموزش عالی زیر نظر سه وزارتخانه است که | === وزارتخانههای آموزش و آموزش عالی === | ||
کلیه امور آموزشی کشور از سطح ابتدایی تا آموزش عالی زیر نظر سه وزارتخانه است که همگی با بودجه دولتی اداره میشوند. تقسیم کار در این نظام اداری و آموزشی گاهی سبب بروز مشکلات، سوء مدیریت و ناکارآمدی آن میگردد. بزرگترین مشکل تقیسم موسسات آموزش عالی و پذیرش و دستهبندی دانشجویان پس از پایان آموزشهای دیپلم و پیش دانشگاهی و جابجایی وضعیت تحصیلی آنها در درون این نظام است. به هر حال به طور کلی نظام آموزش کشور زیر نظر چند وزارتخانه به این شرح است: | |||
* وزارت آموزش که مسئول نظارت بر مدارس، مدارس راهبان بودایی، | * وزارت آموزش که مسئول نظارت بر مدارس، مدارس راهبان بودایی، کالجهای تربیت معلم، کالجهای آموزشی و اداره امتحانات برگزاری آزمون سراسری است؛ | ||
* | * وزارت علوم و آموزش عالی که مسئول اداره و نظارت بر دانشگاهها، وزارت خدمات آموزشی مسئول تهیه امکانات جهت آموزشهای عمومی است؛ | ||
* | * وزارت آموزشهای فنی و حرفهای که مسئول نظارت بر آموزشهای حرفهای و کالجهای فنی هستند. | ||
=== سیستم آموزشی === | ==== [[نظام آموزشی سریلانکا|سیستم آموزشی]] ==== | ||
پس از استقلال کشور، دولت مرکزی و شوراهای ایالتی مسئولیت آموزش را | پس از استقلال کشور، دولت مرکزی و شوراهای ایالتی مسئولیت آموزش را برعهده گرفتند. قانون اساسی فعلی این کشور آموزش را از حقوق بنیادین شهروندان میداند. در چند دهه گذشته دولت سیاستهای آموزشی خوبی را در پیش گرفته و موفقیتهایی را به دست آورده است. براساس اطلاعات پایگاه اطلاعرسانی وزارت آموزش [[سریلانکا]]، امروز نرخ باسوادی در این کشور نود و سه درصد است؛ یعنی در قاره آسیا یکی از بالاترین و در بین کشورهای جنوب آسیا بالاترین نرخ با سوادی را دارد. چنین موفقیتی بیش از حد انتظار از یک کشور جهان سومی است<ref>Education, M. o.</ref>. در اواخر دهه 1990 حدود سه ملیون دانش آموز در سالهای اول تا هشتم نظام آموزشی مشغول تحصیل بودهاند. درصد محصلین 5 الی 14 سال از 57/6 در سال 1948 به 83/7 در سال 1981 افزایش یافته است. دراین سال 81/5 درصد دانشآموزان شهری از گروههای سنی 5 الی 14 ساله و 81/6 درصد دانشآموزان روستایی به نظام آموزشی پیوستند. از همین گروه سنی 83/6 درصد دانشآموزان پسران و 83/7 درصد دختر بودهاند. | ||
بر اساس آمار در سال 1981 حدود 8 تا 10 درصد کودکان 5 تا 14 ساله هرگز به مدرسه | بر اساس آمار در سال 1981 حدود 8 تا 10 درصد کودکان 5 تا 14 ساله هرگز به مدرسه نرفتهاند و از 90 درصد باقیمانده 71 درصدشان تا پنجم ابتدایی و بقیه تا سال هشتم تحصیل را ادامه دادهاند. مطالعات انجام شده روی نمونههای انتخابی در محلههای مستضعف نشین کلمبو در سال 1984 نشان میدهد که 19/3 درصد سنین 6 تا 8 ساله و 9/8 درصد افراد 9 تا 14 ساله هرگز به مدرسه نرفتهاند، بعلاوه 21 تا 23 درصد افراد سنین 6 تا 14 ساله در دورههای ابتدائی مردود شدهاند. این در حالی است که آمار باسوادان کشور در این سال 85 درصد کل جمعیت اعلام شده است. مطالعات مذکور آشکار ساخت نرفتن به مدرسه یا ترک تحصیل، علتهایی چون هزینه تحصیلی، نیاز خانواده به کار دانش آموزان و فقر فرهنگی بوده است. بر اساس آمار سال 1981 حدود 7.2 درصد افراد 10 تا 29 ساله هرگز به مدرسه نرفتهاند و 12.4 درصد از تحصیلات دوره ابتدایی، ریزش داشتهاند. تخمین زده شده که 12 درصد دانشآموزان دوره ابتدایی معلولیتهایی همچون بینایی، شنوایی، فراگیری و تکلم دارند. | ||
مدارس از نظر امکانات، کلاس درس مجزا، میز و صندلی، معلم ( 60 درصد معلمان ماهر هستند) زیر خط استاندارد و در سطح ضعیفی هستند. نظام آموزش غیر رسمی جهت مبارزه با بیسوادی در سال 1981 به وسیله یونسکو معرفی شد. شمار مراکز آموزشی | مدارس از نظر امکانات، کلاس درس مجزا، میز و صندلی، معلم ( 60 درصد معلمان ماهر هستند) زیر خط استاندارد و در سطح ضعیفی هستند. نظام آموزش غیر رسمی جهت مبارزه با بیسوادی در سال 1981 به وسیله [https://www.unesco.org/ یونسکو] معرفی شد. شمار مراکز آموزشی غیررسمی از 50 مرکز در سال 1984 به 147 مرکز در سال 1987 رسید. این مراکز در اکثر بخشهای کشور، بهویژه در مناطق پرجمعیت اطراف کلمبو فعال هستند که سه روز در هفته عصرها سه ساعت برنامههای آموزش خواندن و نوشتن، بهداشت و تغذیه ارائه میکنند. | ||
بر اساس مطالعات 1977 وزارت آموزش و بهداشت [[آمریکا]] در سی بخش کشور سریلانکا از هر 129270 نفر | بر اساس مطالعات 1977 وزارت آموزش و بهداشت [[آمریکا]] در سی بخش کشور [[سریلانکا]] از هر 129270 نفر دانشآموز ابتدایی، 3.4 درصد از سو تغذیه 50 درصد از کمبود و 7.5 درصد از سو تغذیه دائم رنج می برند، فقر و نادانی والدین از عوامل مهم سو تغذیه است. مطالعات یونسکو در سال 1985 از چند مدرسه ابتدایی، نتیجه نظام آموزش ابتدایی را موفقیتآمیز ندانسته است. از بین دانشآموزان در فراگیری زبان و ریاضی بسیار کند بودهاند و مطالعات بعدی نشان داد که 43.3 درصد این دانشآموزان ترک تحصیل کردهاند. | ||
== نیز نگاه کنید به == | == نیز نگاه کنید به == | ||
| خط ۱۹: | خط ۲۰: | ||
== کتابشناسی == | == کتابشناسی == | ||
<references /> | <references /> | ||
== منبع اصلی == | |||
رکنی، مهدیقلی (1391). جامعه و فرهنگ [[سریلانکا]]. تهران: [https://www.icro.ir/ سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی]( در دست انتشار). | |||
== نویسنده مقاله == | |||
مهدیقلی رکنی | |||
[[رده:نظام آموزش]] | [[رده:نظام آموزش]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۸ اوت ۲۰۲۵، ساعت ۰۹:۰۷
وزارتخانههای آموزش و آموزش عالی
کلیه امور آموزشی کشور از سطح ابتدایی تا آموزش عالی زیر نظر سه وزارتخانه است که همگی با بودجه دولتی اداره میشوند. تقسیم کار در این نظام اداری و آموزشی گاهی سبب بروز مشکلات، سوء مدیریت و ناکارآمدی آن میگردد. بزرگترین مشکل تقیسم موسسات آموزش عالی و پذیرش و دستهبندی دانشجویان پس از پایان آموزشهای دیپلم و پیش دانشگاهی و جابجایی وضعیت تحصیلی آنها در درون این نظام است. به هر حال به طور کلی نظام آموزش کشور زیر نظر چند وزارتخانه به این شرح است:
- وزارت آموزش که مسئول نظارت بر مدارس، مدارس راهبان بودایی، کالجهای تربیت معلم، کالجهای آموزشی و اداره امتحانات برگزاری آزمون سراسری است؛
- وزارت علوم و آموزش عالی که مسئول اداره و نظارت بر دانشگاهها، وزارت خدمات آموزشی مسئول تهیه امکانات جهت آموزشهای عمومی است؛
- وزارت آموزشهای فنی و حرفهای که مسئول نظارت بر آموزشهای حرفهای و کالجهای فنی هستند.
سیستم آموزشی
پس از استقلال کشور، دولت مرکزی و شوراهای ایالتی مسئولیت آموزش را برعهده گرفتند. قانون اساسی فعلی این کشور آموزش را از حقوق بنیادین شهروندان میداند. در چند دهه گذشته دولت سیاستهای آموزشی خوبی را در پیش گرفته و موفقیتهایی را به دست آورده است. براساس اطلاعات پایگاه اطلاعرسانی وزارت آموزش سریلانکا، امروز نرخ باسوادی در این کشور نود و سه درصد است؛ یعنی در قاره آسیا یکی از بالاترین و در بین کشورهای جنوب آسیا بالاترین نرخ با سوادی را دارد. چنین موفقیتی بیش از حد انتظار از یک کشور جهان سومی است[۱]. در اواخر دهه 1990 حدود سه ملیون دانش آموز در سالهای اول تا هشتم نظام آموزشی مشغول تحصیل بودهاند. درصد محصلین 5 الی 14 سال از 57/6 در سال 1948 به 83/7 در سال 1981 افزایش یافته است. دراین سال 81/5 درصد دانشآموزان شهری از گروههای سنی 5 الی 14 ساله و 81/6 درصد دانشآموزان روستایی به نظام آموزشی پیوستند. از همین گروه سنی 83/6 درصد دانشآموزان پسران و 83/7 درصد دختر بودهاند.
بر اساس آمار در سال 1981 حدود 8 تا 10 درصد کودکان 5 تا 14 ساله هرگز به مدرسه نرفتهاند و از 90 درصد باقیمانده 71 درصدشان تا پنجم ابتدایی و بقیه تا سال هشتم تحصیل را ادامه دادهاند. مطالعات انجام شده روی نمونههای انتخابی در محلههای مستضعف نشین کلمبو در سال 1984 نشان میدهد که 19/3 درصد سنین 6 تا 8 ساله و 9/8 درصد افراد 9 تا 14 ساله هرگز به مدرسه نرفتهاند، بعلاوه 21 تا 23 درصد افراد سنین 6 تا 14 ساله در دورههای ابتدائی مردود شدهاند. این در حالی است که آمار باسوادان کشور در این سال 85 درصد کل جمعیت اعلام شده است. مطالعات مذکور آشکار ساخت نرفتن به مدرسه یا ترک تحصیل، علتهایی چون هزینه تحصیلی، نیاز خانواده به کار دانش آموزان و فقر فرهنگی بوده است. بر اساس آمار سال 1981 حدود 7.2 درصد افراد 10 تا 29 ساله هرگز به مدرسه نرفتهاند و 12.4 درصد از تحصیلات دوره ابتدایی، ریزش داشتهاند. تخمین زده شده که 12 درصد دانشآموزان دوره ابتدایی معلولیتهایی همچون بینایی، شنوایی، فراگیری و تکلم دارند.
مدارس از نظر امکانات، کلاس درس مجزا، میز و صندلی، معلم ( 60 درصد معلمان ماهر هستند) زیر خط استاندارد و در سطح ضعیفی هستند. نظام آموزش غیر رسمی جهت مبارزه با بیسوادی در سال 1981 به وسیله یونسکو معرفی شد. شمار مراکز آموزشی غیررسمی از 50 مرکز در سال 1984 به 147 مرکز در سال 1987 رسید. این مراکز در اکثر بخشهای کشور، بهویژه در مناطق پرجمعیت اطراف کلمبو فعال هستند که سه روز در هفته عصرها سه ساعت برنامههای آموزش خواندن و نوشتن، بهداشت و تغذیه ارائه میکنند.
بر اساس مطالعات 1977 وزارت آموزش و بهداشت آمریکا در سی بخش کشور سریلانکا از هر 129270 نفر دانشآموز ابتدایی، 3.4 درصد از سو تغذیه 50 درصد از کمبود و 7.5 درصد از سو تغذیه دائم رنج می برند، فقر و نادانی والدین از عوامل مهم سو تغذیه است. مطالعات یونسکو در سال 1985 از چند مدرسه ابتدایی، نتیجه نظام آموزش ابتدایی را موفقیتآمیز ندانسته است. از بین دانشآموزان در فراگیری زبان و ریاضی بسیار کند بودهاند و مطالعات بعدی نشان داد که 43.3 درصد این دانشآموزان ترک تحصیل کردهاند.
نیز نگاه کنید به
نظام آموزشی اسپانیا؛ اصول کلی نظام آموزشی کانادا؛ نظام آموزشی ژاپن؛ نظام آموزشی کوبا؛ نظام آموزشی لبنان؛ نظام آموزشی مصر؛ نظام آموزشی چین؛ نظام آموزشی سنگال؛ نظام آموزشی کشور مالی؛ نظام آموزشی کشور اردن؛ نظام آموزشی قدیم سیرالئون؛ نظام آموزشی جدید سیرالئون؛ نظام آموزشی گرجستان؛ نظام آموزشی بنگلادش
کتابشناسی
- ↑ Education, M. o.
منبع اصلی
رکنی، مهدیقلی (1391). جامعه و فرهنگ سریلانکا. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی( در دست انتشار).
نویسنده مقاله
مهدیقلی رکنی