پرش به محتوا

معماری دوران سلسله ی یوان: تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه ملل
Mohammad (بحث | مشارکت‌ها)
بدون خلاصۀ ویرایش
Mahdi (بحث | مشارکت‌ها)
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۱: خط ۱:
[[پرونده:Baitashi.jpg|بندانگشتی|معماری در سلسله ی یوان، قابل بازیابی از https://persian.cri.cn/chinaabc/chapter7/chapter70304.htm]]
[[پرونده:Baitashi.jpg|بندانگشتی|معماری در سلسله ی یوان، قابل بازیابی از https://persian.cri.cn/chinaabc/chapter7/chapter70304.htm]]
[[چین]] در عصر [[سلسله یوان|سلسله ­ی«یوان»]](1206 تا1368میلادی) یک امپراتوری نظامی با سرزمینی پهناور بود که توسط حکمرانان مغول ایجاد شده بود. در این دوران اقتصاد و [[فرهنگ چینی|فرهنگ چین]] به ­تدریج و آهسته پیشرفت نموده و [[هنر معماری در چین|معماری]] نیز در حالت رکود بود و اکثر بناهای ساخته شده در این دوران ساده و غیر هندمندانه بود.
[[چین]] در [[سلسله یوان|عصر سلسله‌ی «یوان»]] (1206 تا 1368 میلادی) یک امپراتوری نظامی با سرزمینی پهناور بود که توسط حکمرانان مغول ایجاد شده بود. در این دوران اقتصاد و [[فرهنگ چینی|فرهنگ چین]] به‌تدریج و آهسته پیشرفت نموده و معماری نیز در حالت رکود بود و اکثر بناهای ساخته شده در این دوران ساده و غیر هنرمندانه بود. شهر «دا دو» پایتخت این سلسله واقع در شمال شهر [[پکن]] امروز مساحت عظیمی داشت که معادل مساحت [[پکن]] در [[سلسله مینگ|دوران سلسله‌های «مینگ»]] و [[سلسله چینگ|«چینگ»]] بود. از آنجا که حکمرانان این سلسله دین‌دار بوده و پیرو آیین بودای تبتی بودند، لذا [[معماری معابد و اماکن مذهبی در چین|معماری بناهای مذهبی]] در این دوران بسیار شکوفا شد. برای نمونه، برج سفید معبد «میائو این‌سی» در [[پکن]]، یک برج لامائی است که در این عصر و به دست استاد معماران نپالی طراحی و ساخته شد.
 
شهر«دادو» پایتخت این سلسله واقع در شمال شهر [[پکن]] امروز مساحت عظیمی داشت که معادل مساحت [[پکن]] در [[سلسله مینگ|دوران سلسله ­های«مینگ»]] و [[سلسله چینگ|«چینیگ»]] بود.
 
از آنجا که حکمرانان این سلسله دین­دار بوده و پیرو آیین بودای تبتی بودند، لذا [[معماری آرامگاه های سلطنتی در چین|معماری بنا­های مذهبی]] در این دوران بسیار شکوفا شد.  
 
برای نمونه، برج سفید معبد«میائو این­سی» در [[پکن]]، یک برج لامائی است که در این عصر و به دست استاد معماران نپالی طراحی و ساخته شد.<ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: [https://alhoda.ir موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]، جلد3، ص.1188-1189.</ref>


== نیز نگاه کنید به ==
== نیز نگاه کنید به ==
[[هنر در چین]]؛ [[هنر معماری در چین]]؛ [[وضعیت عمومی معماری باستانی چین]]؛ [[معماری دوران سلسله ی تانگ]]؛ [[معماری دوران سلسله ی سونگ]]؛ [[معماری دوران سلسله ی مینگ]]؛ [[معماری دوران سلسله ی چینگ]]؛ [[معماری دوران معاصر چین]]؛ [[سلسله یوان]]
[[هنر در چین]]؛ [[هنر معماری در چین]]؛ [[وضعیت عمومی معماری باستانی چین]]؛ [[معماری دوران سلسله ی تانگ]]؛ [[معماری دوران سلسله ی سونگ]]؛ [[معماری دوران سلسله ی مینگ]]؛ [[معماری دوران سلسله ی چینگ]]؛ [[معماری دوران معاصر چین]]؛ [[سلسله یوان]]
 
== منبع اصلی ==
= منبع اصلی =
<sub><big>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین الملی الهدی].</big></sub>
<references />


== نویسنده مقاله ==
== نویسنده مقاله ==
علی محمد سابقی
علی محمد سابقی
[[رده:هنرهای تجسمی]]
[[رده:هنرهای تجسمی]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۰ نوامبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۶:۳۷

معماری در سلسله ی یوان، قابل بازیابی از https://persian.cri.cn/chinaabc/chapter7/chapter70304.htm

چین در عصر سلسله‌ی «یوان» (1206 تا 1368 میلادی) یک امپراتوری نظامی با سرزمینی پهناور بود که توسط حکمرانان مغول ایجاد شده بود. در این دوران اقتصاد و فرهنگ چین به‌تدریج و آهسته پیشرفت نموده و معماری نیز در حالت رکود بود و اکثر بناهای ساخته شده در این دوران ساده و غیر هنرمندانه بود. شهر «دا دو» پایتخت این سلسله واقع در شمال شهر پکن امروز مساحت عظیمی داشت که معادل مساحت پکن در دوران سلسله‌های «مینگ» و «چینگ» بود. از آنجا که حکمرانان این سلسله دین‌دار بوده و پیرو آیین بودای تبتی بودند، لذا معماری بناهای مذهبی در این دوران بسیار شکوفا شد. برای نمونه، برج سفید معبد «میائو این‌سی» در پکن، یک برج لامائی است که در این عصر و به دست استاد معماران نپالی طراحی و ساخته شد.

نیز نگاه کنید به

هنر در چین؛ هنر معماری در چین؛ وضعیت عمومی معماری باستانی چین؛ معماری دوران سلسله ی تانگ؛ معماری دوران سلسله ی سونگ؛ معماری دوران سلسله ی مینگ؛ معماری دوران سلسله ی چینگ؛ معماری دوران معاصر چین؛ سلسله یوان

منبع اصلی

سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین الملی الهدی.

نویسنده مقاله

علی محمد سابقی