معماری دوران سلسله ی چینگ
در عصر سلسلهی «چینگ» (1616 تا 1911 میلادی)، آخرین دودمان سلطنت فئودالی در چین است. معماری در این دوران، عموماً ضمن ادامهی سبک معماری سلسلههای پیشین، به ظرافت و جلال و شکوه ساختمانها بیشتر توجه میشد. شهر پکن پایتخت این سلسله، اساساً چهرهی گذشتهی خود را حفظ کرده و باغستانهای بزرگ از جمله پارکهای «یوان مینگیوان» و «آیخهیوان» یعنی پارک تابستانی خوش منظره در داخل شهر ممنوعه، در این عصر ساخته شدند. استفاده از شیشه در معماری این دوران و ساخت خانههای متنوع و بهشکل آزاد، افزایش یافت.
معماری بناهای مذهبی بودای تبتی با سبک خاص خود، در این دوران شکوفا شد. استفاده از مدلهای گوناگون در بنای معابد و ساختمانهای سنتی، یکنواختی موجود را تغییر داد و اشکال جالب و متنوعی ایجاد گردید.
در اواخر دوران این سلسله، در چین بناهایی با سبک چینی توام با سبک معماری فرنگی نیز پدید آمد.
نیز نگاه کنید به
هنر در چین؛ هنر معماری در چین؛ وضعیت عمومی معماری باستانی چین؛ معماری دوران سلسله ی تانگ؛ معماری دوران سلسله ی سونگ؛ معماری دوران سلسله ی یوان؛ معماری دوران سلسله ی مینگ؛ معماری دوران معاصر چین؛ سلسله چینگ
منبع اصلی
سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین الملی الهدی.
نویسنده مقاله
علی محمد سابقی