سلسله های سونگ، لیائو، جین و شیای غربی

از دانشنامه ملل
نسخهٔ تاریخ ‏۳ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۵۶ توسط Samiei (بحث | مشارکت‌ها)

سلسله های سونگ، لیائو، جین و شیای غربی(Song, Liao, Jin, and Western Xia)درسال 960 میلادی آغاز و در 1234 میلادی به پایان رسید.

سلسله های سونگ، لیائو، جین و شیای غربی

در سال 960، سلسله­ ی سونگ اغلب سرزمین­ های چین را به تصرف خود درآورده و کایفِنگ( Kaifeng)را به پایتختی خود برگزید و دورانی از شکوفای اقتصادی آغاز شد. در حالی­ که سلسله ­ی خیتان­ لیائو(Khitan Liao)بر منچوری، مغولستان کنونی، و بخشی از شمال چین حکومت می­ کرد. در سال 1115، سلسله­ ی جورچِن­ جین(Jurchen Jin) رشد یافت و طی ده سال سلسله­ ی لیائو را از بین برد. در عین حال، در مناطقی که امروزه به استان­ های گَنسو، نینگ­شیا و شانسی معروف است، سلسله­ ی شیای غربی( از 1032 تا 1227 میلادی) ظهور کرد.

سلسله­ ی جین، درشمال و کایفِنگ، قدرت را از چنگ سلسله­ ی سونگ که پایتختش را به خَنجو منتقل کرده بود، درآورد. سلسله ی سونگ جنوبی هم به واسطه­ ی پذیرش سلسله ­ی جین به عنوان قدرت مافوق خود، کاملا تحقیر شده بود. در سال ­های بعد، سرزمین چین میان سلسله ­های سونگ، جین و تانگوت(­Tangut)های شیای غربی تقسیم شد. سونگ جنوبی دوران پیشرفت تکنولوژیکی بزرگی را تجربه کرد که می ­توان گفت تا حدودی احساس فشار نظامی از سوی شمال این زمینه را فراهم کرد. این توفیقات شامل استفاده از اسلحه ­های باروتی که نقش بزرگی در پیروزی­ های دریایی سونگ جنوبی علیه جین در سال 1161 میلادی در رودخانه­ ی یانگ ­تسه ایفا کرد، داشت. افزون بر­این، نخستین پایگاه دریایی چین در سال 1132 میلادی و در دوران امپراتور رِن­زونگ(Renzong) از سلسله­ ی سونگ پایه گذاری شد.

دوران سلسله­ ی سونگ از سوی بسیاری به­ عنوان اوج اقتدار علمی و تکنولوژیکی چین باستان شمرده می­ شود. در این دوران، اختلافات فلسفی و نظری زیادی میان مخالفان سیاسی اصلاح طلب و محافظه ­کاران دربار وجود داشت تا این­که در اثر این اختلافات که از اواسط تا پایان قرن سیزدهم ادامه داشت، چینی­ ها در نهایت فلسفه­ ی نئوکنفوسیوسی مطرح شده از سوی جوشی( Zhuxi)را اختیار کردند. در دوران سونگ آثار ادبی فراوانی نیز خلق شد و فرهنگ و هنر شکوفا و نقاشان بزرگ آثار هنر بودایی فراوانی به صحنه آمدند[۱].

نیز نگاه کنید به

کتابشناسی

  1. سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،جلد اول، ص 125-126