بهداشت و سلامت بنگلادش
پس از استقلال بنگلادش، دولت تلاش فراوانی برای فراهم کردن زمینه‌های توسعه و عمومی کردن بهداشت در میان مردم به عمل آورد. از این رو، زمینه استوار کردن فعالیت‌های مطمئن و معتبر بهداشتی و نتیجه بخش برای عموم مردم، شامل سلامت مادر و فرزند و خانواده، جزو طرح‌های اساسی دولت قرار گرفت؛ در همین رابطه نیز دولت، به توسعه نیروهای آموزش دیده برای پشتیبانی در تأمین بهداشت عمومی، پرداخت.
در این راستا، دولت پس از استقلال و جدایی از پاکستان، تدابیری برای تأسیس مراکز بهداشتی به منظور نظم و سرعت بخشیدن به بهداشت و رفاه عمومی به عمل آورد. این مراکز عبارت بودند از:
مرکز تحقیقات پزشکی و داروسازی (IPGMR)، انستیتو ملی بیماری‌های عروقی و قلبی، انستیتو ملی چشم پزشکی، انستیتو بیماری‌های عمومی، انستیتو توانبخشی، تأسیس بیمارستان برای معلولین، انستیتو تحقیقاتی دیابت بنگلادش، مرکز درمانی غدد و دستگاه‌های گوارشی، تاسیس بیمارستان برای کودکان، انستیتو ملی پیش گیری و داروهای خاص. همچنین در کنار بعضی از این مراکز، بخش‌های لازم برای تسهیل در آموزش و فراگیری دوره‌های خاص بهداشتی نیز فراهم آمد. در سالهای اخیر نیز دولت برای تقویت این مهم، تعدادی از سازمان‌ها و مراکز مرتبط با آموزش پزشکی و دارویی را ایجاد کرده که در تأمین سلامت و بهداشت و درمان عمومی اهمیت خاصی دارند.
در کنار تلاش دولت لازم است به همت سازمان‌های غیر دولتی (NGO) نیز که برنامه‌های بهداشتی دارند، توجه داشت. قدر مسلم میزان جمعیت زیاد، فقر فرهنگی، نبود امکانات مناسب ولازم، نبود نیروهای متخصص لازم، آلودگی محیط، نبود امکانات آموزشی درحد مطلوب و ده‌ها موضوع دیگر از عواملی هستند که به سلامت بهداشت و درمان لطمه فراوانی وارد کرده‌اند. نکته مهم دیگر گسترس نامحسوس ایدز در جامعه است که طبق آخرین اطلاعات نزدیک به شش میلیون و سیصد هزار نفر از مردم این کشور مبتلا به بیماری ایدز هستند.
سطح بیماری‌های عفونی دیگر نیز در میان مردم بسیار بالا است که این مساله به دلیل نبود کنترل و نظارت دقیق در مسائل بهداشتی مانند آب و مواد غذایی است. حدود 85 درصد از مردم شهرها و حدود 78 درصد از مردم روستاها، منابع آبی بهداشتی دارند و جمعا حدود 80 درصد از کل جمعیت از منابع آبی بهداشتی بهره مندند. حدود 15درصد از مردم شهرها و حدود 22 درصد از مردم روستاها از منابع آبی غیر بهداشتی استفاده می‌کنند که جمعا حدود 20 درصد از کل جمعیت را تشکیل می‌دهند.
بروز و رواج امراض سرطانی در بنگلادش از میان 158/570/535 نفر، رقمی تقریبا بین 300 هزار تا 1/5 میلیون نفر را شامل می‌شود. آمار اخیر وزارت بهداشت بنگلادش نشان داده شده است که از هر یکصد هزار نفر، 167 نفر مبتلا به امراض سرطانی هستند. یکی از سرطان‌های رایج در میان مردم بنگلادش، سرطان دهان است که از طریق جویدن و استعمال تنباکو (دخانیات) حاصل می‌شود. حدود 13 درصد از بیماری‌های سرطانی اختصاص به دخانیات دارد. معمولاً بیشتر مردم این کشور از دخانیات استفاده می‌کنند[۱].
جدول شماره 1. آماری تعداد مراکز درمانی وبهداشتی در بنگلادش
| نام | تعداد |
| بیمارستان و کالج‌های پزشکی | 13 |
| بیمارستان‌ها و مراکز خاص | 61 |
| انستیتو ملی | 5 |
| دانشگاه پزشکی | 1 |
| بیمارستان‌ها و انستیتوهای علمی | 5 |
| بیمارستان تخصصی TB | 4 |
| بیمارستانهای قفسه سینه | 45 |
| بیمارستانهای جذام | 3 |
| بیمارستانهای روانی و مغزی | 2 |
| انستیتو پارامویک | 1 |
| دانشکده دندانپزشکی | |
| مجموعه مراکز بهداشتی ناحیه ای | 202 |
| اتحادیه‌های زیر شاخه ای | 3175 |
| بیمارستانهای امراض عفونی | 6 |
[۲][۳]
نیز نگاه کنید به
بهداشت و سلامت ژاپن؛ بهداشت و سلامت روسیه؛ بهداشت و سلامت کانادا؛ بهداشت و سلامت کوبا؛ بهداشت و سلامت لبنان؛ بهداشت و سلامت در مصر؛ بهداشت و سلامت تونس؛ بهداشت و سلامت افغانستان؛ بهداشت و سلامت سنگال؛ بهداشت و سلامت تایلند؛ بهداشت و سلامت آرژانتین؛ بهداشت و سلامت در مالی؛ بهداشت و سلامت سوریه؛ بهداشت و سلامت ساحل عاج؛ بهداشت و سلامت زیمبابوه؛ بهداشت و سلامت اوکراین؛ بهداشت و سلامت اسپانیا؛ وضعیت بهداشت و سلامتی در اردن؛ بهداشت و سلامت اتیوپی؛ بهداشت و سلامت سیرالئون؛ بهداشت و سلامت قطر
کتابشناسی
- ↑ Bangladesh pedia (2006). National Encyclopedia of Bangladesh, Asiatic society of Bangladesh , CD Edition, Februray
- ↑ برگرفته از: https://www.Bangladesh,+Ministry+of+Health+and+Family.com
- ↑ توسلی، محمد مهدی، علی زاده کندی، عزیز، توسلی، سینا(1391). جامعه و فرهنگ بنگلادش. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی( در دست انتشار)