اخوان المسلمین
بعد از استقرار حکومت حافظ اسد وتصویب قانون اساسی سکولار، اخوان المسلمین، به شدت عَلَم مخالفت برافراشتند. ماجرای جنگ داخلی لبنان و حمایت اسد از مسیحیهای مارونی، در مقابل فلسطینیها؛ خصوصاً شاخه نظامی اخوانالمسلمین در فلسطین و نیز حمایت اسد از ایران در مقابل صدام حسین، شکاف حکومت اسد و اخوان المسلمین رابیشتر کرد.
با وقوع انقلاب اسلامی ایران تبریک حافظ اسد و نیز حمایت از ایران در جنگ عراق، سلفیهای عربستان سعودی واردن و شیوخ کویت و شیخ نشین‌های دیگرخلیج فارس که از نفوذ روز افزون جمهوری اسلامی ایران در بین شیعیان لبنان و ایجاد محور لبنان - سوریه - ایران هراس داشتند، اخوان المسلمین سوریه را در خفا تحریض و تجهیز به شورش بر علیه حافظ اسد نمودند؛ اما ریشه اصلی و قدیمی مخالفت آنان، افزایش نقش علویان در نظام سیاسی سوریه و افول قدرت سیاسی و اقتصادی اهل تسنن بود. در نتیجه، اخوانالمسلمین سوریه خط مشی مسلحانه را در مبارزه با حکومت حافظ اسد در پیش گرفت.
در بخشهای پیش رو به جنگ داخلی لبنان و جنگ عراق و ایران مطالبی تحریر شده است. عجالتاً مروری به جنبش اخوان المسلمین؛ خصوصاً شاخه سوریه، ضروری مینماید؛ به ویژه آن که در بحران کنونی سوریه نیز یکی از بازیگران اصلی، همچنان، اخوانی ها هستند.
اخوان المسلمین مصر
با فروپاشی امپراتوری عثمانی، علمای اهل سنت به تکاپو افتادند. «محمد رشید رضا» سوری برای متحد ساختن جهان اسلام، دست به نگارش کتاب « الخلافة و الإمامة العظمی» زد. علی عبدالرزاق با نوشتن کتاب «الاسلام و اصول الحکم» به مخالفت با تفکر رشید رضا پرداخت.
«حسن البنّا» با الهام گرفتن از تفکرات رشید رضا، با شعار « الإسلامُ هو الحَلُّ » و «ما سلفی هستیم» پا به میدان گذاشت و موفق شد با کمک و همرای گروهی از اهل سنت که دغدغه اتحاد مسلمانان را داشتند، جمعیت اخوان المسلمین را تأسیس کند.
این جمعیت از سال ۱۹۲۲میلادی تا سال ۱۹۲۹ بهتدریج به تبلیغ اهداف وبرنامههای خود پرداخت و در 1930 موفق به کسب مجوز از وزارت کشور مصر شد. سال ۱۹۴۲به طور مخفیانه شاخه نظامی خود، «الجوالة»، را راه اندازی کرد و در ۱۹۴۵یک حزب سیاسی پر قدرت محسوب میشد. بعد از ترور حسن البنا، «حسن الهُضَیْبِی» رهبر اخوان المسلمین(مرشد کل) شد.
جمعیت اخوان المسلمین معتقدند که باید اعتقادات را از قرآن و سنت گرفت و هر کدام از ائمه مذاهب اهل سنت و فقهای آن مذاهب که فتوایش مستند به کتاب و سنت باشد، لازم الاتباع است گرچه موافق مذهب آنها نباشد.
آرم اخوان المسلمین
این گروه دارای اصول بیست گانه اعتقادی است؛ از مهترین آنهاست:
اسلام دین کاملی است که برای تمام شؤون زندگی بشر دارای برنامه است.
منابع معرفتی و ادله شرعیه عبارتند از: قرآن و سنت - سنت رسول خدا صلی الله علیه و آله و سنت سلف - و عقل. رؤیا و کشف و شهود(اشراق)، از منابع معرفتی و ادله شرعیه نیستند.
باب اجتهاد، باز است؛ اما هرکس توانایی رسیدن به درجه اجتهاد در اصول و فروع ندارد و باید از یکی از ائمه مذاهب اربعه، تقلید کند!
اختلافات فقهی نباید موجب دشمنی بین مسلمانان شود و تحقیق علمی درباره سایر مذاهب اسلامی، جایز است.
شناخت خداوند متعال، بالاترین فضائل است. ما به ظواهر آیات و احادیث صفات خبری اعتقاد داریم؛ ولی در فهم آن صفات، قائل به تأویل یا تعطیل نیستیم.
قائل به مبارزه با همه بدعت‌ها هستیم.
رفتن به زیارت قبور اولیای الهی و درخواست دعا از آنها، اگر مطابق سنت باشد، جایز است؛ ولی استعانت از آنها و نذر کردن برای آنها، گناه کبیره است.
جمعیت اخوان المسلمین، هیچ کدام از مسلمانان و اهل قبله را تکفیر نمی‌کند؛ مگر اینکه إقرار به کفر کنند یا اینکه یکی از ضروریات دین را انکار کنند یا اینکه حکمی از احکامی که قرآن به صراحت به آن حکم کرده را قبول نکنند.
ارکان اصلی جنبش اخوانالمسلمین شامل «مرشد عام»، «شورای مشورتی یا هیأت مؤسسان» و «دفتر ارشاد عام» است.
شعار جمعیت اخوان المسلمین این است: «الله غايتنا، الاسلام ديننا، القرآن دستورنا، محمدص زعيمنا، الجهاد سبيلنا و الموت فى سبيل‌الله اسمى امانينا» : « هدف ما خداست، دین ما اسلام است، قانون اساسی ما قرآن، رهبر ما محمد صلی الله علیه و آله و سلم، راه ما جهاد، و مرگ در راه خدا بالاترین آرزوی ماست.»[22]
شورای مشورتی، مرجع قانون‌گذاری و سیاست‌گذاری جمعیت اخوانالمسلمین است که عهده‌دار نظارت بر فعالیت‌های این جمعیت و انتخاب مرشد عام بوده و مصوبات آن، برای کلیه اعضای جمعیت الزام‌آور است. این شورا دارای ۳۰ عضو است که از بین اعضای شوراهای مشورتی مناطق مختلف مصر انتخاب می‌شوند. اعضای این شورا برای مدت ۴ سال انتخاب می‌شوند.
مرشد عام اخوان المسلمین را شورای مشورتی برای مدت ۶ سال انتخاب میکند که پس از پایان دوره مأموریت خود، تا پایان عمر همچنان عضو شورای مشورتی باقی خواهد ماند؛ مگر آنکه در نتیجه اهمال در انجام وظایف خود بر کنار شود.
دفتر ارشاد عام این جمعیت، مسئول اجرایی همه فعالیت‌های اخوانالمسلمین بوده که ۱۳ عضو دارد که از سوی شورای مشورتی، از مناطق مختلف انتخاب می‌شوند.
رهبران اخوان المسلمین مصر
- حسن البنّا(متوفای ۱۹۴۹م)، بنیانگذار اخوان المسلمین که تا سال ۱۹۴۹م
- حسن الهُضَیبی (متوفای ۱۹۷۳م) از سال ۱۹۵۱م تا ۱۹۷۳م،
- محمدحامد ابونصر (متوفای۱۹۹۶م)از سال ۱۹۸۶م تا ۱۹۹۶م،
- مصطفی مشهور(متوفای ۲۰۰۲م) از ۱۹۹۶م تا ۲۰۰۲م،
- مأمون الهُضَیبی(متوفای ۲۰۰۴م) از ۲۰۰۲م تا ۲۰۰۴م،
- محمدمهدی عاکف (متوفای ۲۰۱۷م) از ۲۰۰۴م تا ۲۰۱۰م
- محمد بدیع (متوفای ۲۰۱۳م) از ۲۰۱۰م تا ۲۰۱۳م. که ترور شد.
- دکتر محمود عزت (رهبر فعلی اخوان المسلمین) که در اخیراً (28 آذر 1400) حکم اعدام او تأیید شده است.
در سوریه، برخلاف اندیشمندان مسیحی- كه میان آنان، شبه‌اجماعی در تأیید آموزههای سوسیالیستی وجود داشت - اندیشمندان مسلمان، در آغاز، سوسیالیسم را رد كردند و جز برخی، نظر مثبتی به سوسیالیسم اروپایی نداشتند. آنان، علاوه بر نقد سوسیالیسم، استدلال می‌كردند كه سوسیالیسم حقیقی و عقلانی، همچون دموكراسی حقیقی، تنها در اسلام یافت می‌شود.
در سال ۱۹۳۵، در شهر حلب، اخوان المسلمین سوریه به پیروی از اخوان مصر به وسیله مصطفی السِّبَاعِي (1915-1964)، رئیس دانشکده فقه و دانشکده حقوق دانشگاه دمشق، فارغالتحصیل الازهر مصر، تشکیل شد. هدف از تشکیل این گروه مبارزه با اشغال سوریه توسط فرانسه، بهبود اوضاع اقتصادی سوریه و احیای اسلام در جهان عرب بود.
| حسن البناء | محمود عزت | سید قطب |
اخوان المسلمین سوریه (1937)
در سال ۱۹۳۷ گروهی از جوانان سوری، متشکل از دانشجویان و طلاب دینی مسولیت اخوان سوریه را به عهده گرفتند. آنان به دلیل خشونت موجود در رژیم اشغالگر فرانسه با نام‌هایی مختلف و متفاوت از اخوان المسلمین، انجمن‌هایی در حلب، دیرالزور، لاذقیه، بیروت و ... تأسیس کردند. این جوانان خود را با نام «شباب محمد» (جوانان محمد) می‌خواندند و دو سازمان شبهه نظامی «سرایا» و «فتوة» را تشکیل دادند.
در سال ۱۹۴۴، در کنفرانسی قرار بر این شد که دفتر مرکزی حزب در حلب منحل و کمیته مرکزی عالی به ریاست مصطفی السیاعی در دمشق آغاز به کار کند. در این کنفرانس تصمیم گرفته شد که تمام انجمن‌هایی که در خط اخوان هستند، با نام و آیین‌نامه واحد متحد شوند. بدین منظور خانه چاپ و نشر عرب را در حلب تشکیل داده، روزنامه «المنار» را منتشر کردند.
مصطفی السباعی با نگارش کتاب مشهور خود؛ به نام «الاشتراکیة الاسلام» یا «سوسیالیسم اسلامی» بر انطباق آموزههای اسلامی و سوسیالیسم تأکید داشت. او با این کتاب عملاً از سوسیالیسم دفاع کرد؛ با این حال، هیچ گاه سوسیالیستهای سوری، السباعی و اخوان المسلمین را به عنوان یک جریان سوسیالیستی به رسمیت نشناختند و نزاعهای خونین با ایشان داشتند که هنوز هم ادامه دارد.
سیدقطب، نویسنده مصری از به‌كار بردن واژگان غربی؛ همچون سوسیالیسم و حتی واژه‌های عربی معادل با آن دوری كرده و این نظامها را برآمده از جاهلیت جدید دانسته و از عدالت اجتماعی به عنوان یكی از اصول اجتماعی اسلام نام برده و به تعارض ریشه‌ای اسلام و سرمایه‌داری، در مفهوم غربی آن، اشاره كرده است.
برخی برآن‌اند كه آموزههای سیدقطب, به‌ویژه در باره عدالت و برابری كامل اجتماعی و همبستگی مردم و نوعی سیاست اقتصادی محدودكننده مالكیت فردی، به سود نظام سوسیالیستی است؛ اما این سوسیالیسم بر اصل عمومی كردن ابزار تولید مبتنی نیست و تنها به عدالت در توزیع محصول و درآمد نظر دارد.
سیدقطب، به دلیل جذابیت گفتمان چپ، فقط ادبیات آن را وام گرفته و حتی بر این نكته تأكید كرده كه اسلام نه سرمایه‌دارانه است نه منطبق بر ماركسیسم كمونیستی و نه حتی همساز با سوسیالیسم عربی، بلكه راهی جدا از اینهاست.[23]
رهبران (مرابقون) اخوان المسلمین سوریه
1. شيخ دكتر مصطفي السباعي (1945-1964م)
2. عصام العطار (1964- 1973م)
3. شيخ عبدالفتاح أبو غدة (1973-1975م)
4. عدنان سعد الدين (1975-1981م)
5. دكتر حسن هويدي (1981- 1985م)
6. دكتر منير الغضبان (شش ماه در سال 1985م)
7. محمد ديب الجاجي (1985م برای شش ماه)
8. شيخ عبدالفتاح أبو غدة (1986- 1991م)
9. حسن هويدي (1991- 1996م)
10. علي صدر الدين البيانوني (1996- 2010 م)
11. مهندس محمد رياض شقفة (2010-2014)
12. دکتر محمد حکمت ولید (2014 تا کنون) چشمپزشک و شاعر اهل لاذقیه که سه دوره انتخاب شده است. رهبران پیش از ایشان یا از حما بودند و یا از حلب که گرایش شدید به ترکیه و عربستان دارد.
| مصطفی السباعی | عصام العطار | محمد حکمت ولید |
اخوانیها که سنی مذهب و دارای تفکرات سلفی‌گری هستند، برخلاف سلفیهای وهابی، به دنبال اتحاد و تقریب مذاهب اسلامی میان شیعه و سنی هستند. آنها به دعوت علمای شیعه آیت الله سید حسین طباطبایی بروجردی، مرجع فقید شیعه و موافقت شیخ محمود شلتوت (1893-1963)، «دار التقریب المذاهب الاسلامیة» در قاهره تأسیس نمودند.
صدور فتوای شلتوت در ۱۷ ربیع‌الاول ۱۳۷۸ق، مبنی بر جواز پیروی از مذهب شیعه امامیه همانند چهار مذهب فقهی اهل سنّت، بزرگ‌ترین اقدام عملی در راه تقریب مذاهب اسلامی به‌شمار می‌آید.
| آیت الله سید حسین طباطبایی بروجردی، | شیخ محمود شلتوت |
پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران در سال ۱۳۵۷ش، تعدادی از اعضای این جمعیت، به ایران سفر نموده و در ملاقات با امام خمینی (ره)، این پیروزی را به ایشان و ملت ایران تبریک گفتند؛ ولی بعد از بروز اختلافات سیاسی بین اخوان المسلمین با حکومت سوریه و حمایت ایران از حکومت قانونی آن کشور، روابط اخوانی ها با ایران به سردی گرایید.
در سال ۱۳۲۷ش در ایام حج، مرحوم آیت الله کاشانی، رهبر نهضت ملی شدن نفت ایران، با حسن البنا دیدار و گفتگو کرد. به گفته سعید رمضان، داماد حسن البنا و عضو کادر رهبری اخوان المسلمین، پس از کشته شدن حسن البنا، به جهت ارتباط صمیمی و نزدیک آیت الله کاشانی با اخوانیها، از ایشان خواسته شد که رهبری جمعیت اخوان المسلمین را بر عهده بگیرد؛ ولی نپذیرفتند.[24]
«سید قطب» (1906-1966)[25] از رهبران معنوی اخوان المسلمین و رئیس کنفرانس اسلامی قدس، از سید مجتبی نواب صفوی درخواست کرد در «المُؤتَمر الاسلامی للقدس» که در کشور اردن برگزار می شد، شرکت کند که ایشان هم پذیرفتند و شرکت کردند. [26]
آیت الله سید علی حسینی خامنهای، رهبر معظم جمهوری اسلامی ایران (مد ظله العالی) دو کتاب از سیدقطب؛ یعنی «فی ظلال القرآن» و « المستقبل لهذا الدین» را شخصاً ترجمه کردهاند[27]
ایشان در باب اندیشههای اخوانی میفرمایند:
« آنچه که الان متفکران ایرانی در باب مسایل اسلامی بحث کردهاند - معارف کلی اسلامی، مثل تفکرات مرحوم شهید مطهری - به مراتب عمیقتر و قویتر است از آنچه که متفکران روشنفکر معروف دنیا، از اخوانالمسلمین، سیّد قطب، رشید رضا، عبده و دیگران مطرح کردهاند. تفکرات مرحوم طباطبایی و مرحوم مطهری - این متفکران شیعه - در زمینه‌های اجتماعی و مباحث عمومی اسلام، عمیقتر از همه است.» [28]
شهید مرتضی مطهری، علی رغم ارتباط نزدیک با علمای طراز اول اخوان المسلمین مصر، بعد از بی توجهی برخی از آنها به «اِلاهیات»، در کتاب « علل گرایش به مادیگری»، به انتقاد از علمای اخوان پرداخته است.[29]
درگیریهای حزب بعث و اخوان المسلمین سوریه
برخوردهای شدید بعثیها با اخوانیها نوعاً تابعی از اغتشاشات، ترورها و عملیات نظامی اخوانیها حسب احساس وظیفه ایدئولوژیک ایشان بوده است. شاید اولین رویارویی خونین مربوط باشد به بعد از قیام یا کودتای 8 مارس 1966حزب بعث که قدرت را در سوریه در دست گرفت و فعالیت جمعیت اخوان المسلمین راغیر قانونی اعلام نمود و کنترل دولت بر نهادهای مذهبی را تشدید کرد و برنامه های ملیسازی و اصلاحات ارضی را برای تضعیف قدرت سرشناسان سنی آغاز کرد.
در آوریل ۱۹۶۴ در زمان رهبری «عصام العطار» (1927-2020) بر اخوان المسلمین سوریه که سیاست معتدلی داشت؛ اما مخالف کودتا به طور کلی و حکومت کمونیسم بر سوریه بود ، در چندین شهر سوریه قیام‌هایی به میانداری بعضی عناصر تند اخوان؛ مانند «مروان الحدید» علیه دولت بعثی به پا شد.
اخوانالمسلمین سوریه اسماً شاخهای از جنبش حسن البنا مصری است؛ اما باتوجه به محیط اجتماعی-اقتصادی، فرهنگی و سیاسی پدیدهای متفاوت است؛ زیرا اولاً از همان ابتدا از سوی زمینداران و تجار ثروتمند سنی در حماه و حلب حمایت و تأسیس شد و ثانیاً اقلیت‌های مذهبی مسیحی، دروزی و علوی را که نوعاً روستایی بودند و طبقه مرفه شهری را به چالش میکشیدند، بدعت گذار و کافر تلقی مینمود.
افزون بر آنچه گفته شد، اخوان المسلمین به طور کلی دموکراسی وارداتی غرب را رد میکرد؛ اما شاخه سوریه در دوره های پراکنده زندگی سیاسی دموکراتیک سوریه در دهه 1950 شرکت کرد و خود را به عنوان یک بلوک اپوزیسیون پیشرو در پارلمان تثبیت نمود. این جنبش در سال 1958 با پیوستن سوریه به مصر در جمهوری متحده عربی، مخالف بود؛ اما پس از انحلال اتحاد جماهیر شوروی در سال 1961 به سرعت به سیاست بازگشت و ده کرسی در انتخابات پارلمانی به دست آورد.
پیوند به بیرون
اخوان المسلمین. ویکی شیعه. قابل بازیابی از https://fa.wikishia.net/view/
اخوان المسلمین. ویکی فقه. قابل بازیابی ازhttps://fa.wikifeqh.ir/
اخوان المسلمین. ویکی وحدت. قابل بازیابی از https://fa.wikivahdat.com/wiki
آشنایی با جماعت اخوان المسلمین. مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی. قابل بازیابی از https://taqrib.ir/fa/article/print/1960
ذکی، یاشار؛کریمی، حسن؛ قالیباف، محمد باقر و اطاعت، جواد(1398)."اخوان المسلمین و قلمروسازی آن در جغرافیای سیاسی جهان اسلام". نشریه پژوهش های جغرافیای انسانی . قابل بازیابی از پورتال جامع علوم انسانی .https://ensani.ir/fa/article/416110/
عزیزی، هوشنگ؛ کاظمی، علی اصغر(1397)." اخوان المسلمین مصر در قدرت و دلایل ناکامی سیاسی". فصلنامه سیاست خارجی،7(1): 167-195، قابل بازیابی از https://interpolitics.guilan.ac.ir/article_2868.html
مجیدی، حسن؛ پیروزفر، مهدی(1398). "مطالعه تطبیقی جنبش اخوان المسلمین مصر و جنبش فتح الله گولن". پژوهش های راهبردی سیاست، 8(29): 179-206، قابل بازیابی از https://qpss.atu.ac.ir/article_10456.html
مقالات مرتبط با اخوان المسلمین در پایگاه نشریات نورمگز. قابل بازیابی از https://www.noormags.ir/view/fa/keyword/%D8%A7%D8%AE%D9%88%D8%A7%D9%86_%D8%A7%D9%84%D9%85%D8%B3%D9%84%D9%85%DB%8C%D9%86
آشنایی با رهبران اخوان المسلمین از ابتدا تاکنون . مجله الکترونیکی اخوت. قابل بازیابی از http://okhowah.com/fa/12451