اپرای عامه پسند در چین
در گذشته انواع مختلفی از اُپرا وجود داشت که در زمان ها و مکان های مختلفی متداول و مورد پسند مردم بود. دو نمونه ی از آنها زاجو(Zaju)ی شمالی مربوط به دوران سلسله ی یوان، و اُپرای جنوبی در سلسله ی مینگ است. از حدود سال های دهه ی1560 میلادی، شاخه ای از اُپرای آوازی جنوبی در ردیف کونشان(Kunshan)توسط هنرمندان فولکلور عامیانه به کار گرفته شد که پس از 200سال و در اواسط دوران سلسله ی چینگ به اُپرای مسلط کونچو(Kunqu) تبدیل شد. تعدادی اُپرای عامیانه نیز همراه با اُپرای متداول در دوران های مختلف شکل گرفت که هر کدام به منطقه ی خاصی تعلق داشتند. از اوایل قرن هجدهم تا اواسط قرن نوزدهم، این نوع اُپراها بیشتر شکوفا شدند. تعدادی از آن ها حتی در پکن روی صحنه رفتند. چهار گروه اُپرای محلی استان اَن خویی(Anhui)، در آغاز سال های دهه ی 1790 میلادی، برنامه های خود را روی سِن های پکن اجرا کردند. این گروه های چهارگانه، حدود ده سال بعد، با همکاری هنرمندان اُپرای خن(Han) از استان خوبِی(Hubei)، و با تلفیق ملودی ها و سبک های نمایشی اُپرای کونچو و اُپرای شَنسی[i]، هم چنین با استفاده از ملودی های تعدادی از اُپراهای محلی دیگر، یک سبک هنری کامل و سیستم نمایشی خاصی را ایجاد و توسعه دادند که اینک به اُپرای معروف پکن و به جریان اصلی اُپرای سنتی چین تبدیل شده است. (جانگ چی جی ،منتشر نشده)[۱]
نیز نگاه کنید به
- هنر در چین
- صورت گرایی در هنر چینی
- نمادگرایی در هنر چینی
- الهام گیری هنرمند چینی
- موسیقی سنتی چین
- تاریخ موسیقی چینی
- هنر تثاتر مدرن چین
- هنر اپرای سنتی چین
پاورقی
[i] - Xaanxi نام استانی در چین