صنعت گردشگری سنگال

سنگال با جاذبه های تاریخی و طبیعی فراوان به عنوان یکی از مقاصد گردشگری در قاره آفریقا شناخته می‌شود. بر اساس بررسی باستان شناسان، قدمت این کشور به ما قبل تاریخ می‌رسد. سنگال اماکن تاریخی، بنادر زیبا، طبیعت و حیات وحش زیبایی دارد، آسمانی آبی و زمینی سرسبز در کنار دریاچه ای صورتی رنگ، که تمامی این موارد باعث شده تا سنگال مقصد مناسبی برای گردشگران خارجی محسوب شود. سنگال سرزمین کم ارتفاعی بوده و بیشتر وسعت آن را علفزارهای ساوان و استپ پوشانده است. انواع غذاهای رنگارنگ و خوشمزه در سنگال با دیدنی های آن می تواند توریست ها را با فرهنگ مردم سنگال آشنا کند. سواحل زیبا و درخشان سنگال بهترین مکان برای لذت بردن از خورشید و حمام آفتاب گردشگران است.

دریاچه رتبا ( Ratba) یکی از جاذبه های گردشگری بسیار جذاب در کشور سنگال است که در لیست مکان های طبیعی این کشور محسوب می‌شود. دریاچه رتبا جذابیت های زیادی دارد به طوری که در طول سال بیش از 2 میلیون نفر از این دریاچه زیبا دیدن می‌کنند. یکی از مهمترین دلایلی که مردم علاقه دارند از این بخش دیدن کنند رنگ زیبای آن است که در هیچ جای دنیا مشاهده نمی گردد. این دریاچه طبیعی است و این موضوع سبب شده است که به همه دنیا شناسانده شود. این دریاچه تنها یک ساعت از پایتخت کشور سنگال یعنی شهر زیبای داکار فاصله دارد. وضعیت آب و هوایی کشور سنگال استوایی است، آب و هوای استوایی یعنی هر فصلی گردشگر می‌تواند به این کشور سفر کند بدون اینکه مشکلی ایجاد شود. سفر در ماه های خشک بیشتریعنی در ماه های اکتبر تا ژوئن جذاب است. این ماه های سال از نظر آب و هوایی در شرایط مخصوص به خود قرار دارند. ماه های خشک در این کشور بهترین زمان برای فستیوال و جشن ها و حتی استفاده از ورزش های آب و ساحلی هستند. تور یک روزه تفریحی پر هیجان به مقصد پارک آکروبائوباب همیشه دائر است. این پارک زیبا به طور کلی در سال 1976 افتتاح شده است و در لیست مهمترین دیدنی های کشور سنگال قرار گرفته است. ( سفر به سنگال، 2020: 1 ).

جزیره نگور داکار (Ngor Island) یکی از جاذبه های مهم گردشگری این کشور محسوب می شود. این جزیره در نزدیکی پایتخت سنگال قرار داشته و محلی مناسب برای کمپ زدن گردشگران بوده و توریست ها می توانند در آب دریا به شنا، موج سواری و تفریحات دیگر بپردازند. عمارت برده های داکار (La Maison des Esclaves) نیز از دیگر مکان های گردشگری سنگال بوده که علت این نام این است که در آن دوران سیاه پوستان را در این عمارت به اسارت و بردگی می گرفتند. سال ساخت این موزه ۱۹۶۲ بوده و گویا به افتخار و گرامی داشت خروج آخرین برده از این عمارت، ساخته شده است. عمارت برده ها در سال ۱۹۷۸ در فهرست میراث فرهنگی یونسکو جای گرفت. از مکان های دیگر توریستی سنگال می توان به دلتای سالوم، جزیره گوره، موزه ایفان در پایتخت این کشور، مساجد زیبای سنگال با معماری بومی و خاص این کشور، پارک ماجراجویی آکروبائوباب و فانوس دریایی لس ماملز در داکار، اشاره کرد.( معرفی کشور سنگال، 2020: 1).

در کشور سنگال پس از ماهیگیری، صنعت جهانگردی دومین حوزه درآمدی این کشور است. در حال حاضر درآمد گردشگری آن 300 میلیارد فرانک سیفا است. سنگال از لحاظ بازارهای محلی و بین المللی نیز جایگاه خوبی دارد، اما صنعت توریسم با مشکلاتی مواجه است و باید از لحاظ جهانگردی با کشورهای مثل موریتانی و دماغه سبز رقابت کند.

جنگ جهانی دوم کمی از خصلت توریستی بودن سنگال کاست، اما با استقلال این کشور، سنگال دوباره تبدیل به منطقه جهانگردی شد. ثبات و امنیت سیاسی در این کشور موقعیت آنجا را محکم کرده است. در ابتدای سال 1970، دولت سیاست توسعه بخش ها را، به ویژه با ساختن هتل ها و مراکز اقامت بکار گرفت. در سال 1973 کلوپ مدیترانه ای در منطقه اِسکیرینگ (Skirring) اولین دهکده تعطیلاتی احداث گردید. کازامانس نیز اولین ارودگاه های روستایی را افتتاح کرد. اروپائیان و آمریکائیان که جذب این امکانات در کنار دریا شده بودند، به آنجا رفتند. در سال های 1980، جهانگردی امیدهای بزرگی را با خود به آنجا برد و کم کم تعداد آنها در سال به میلیون رسید.

در سال های جنگ کازامانس این صنعت در این منطقه کمی دچار مشکل شد. این افول به نفع شهر سنت لوئی گردید، زیرا توریست ها بیشتر به این منطقه می رفتند تا از کشف طبیعت لذت ببرند. در حالیکه در بین سال های 1999 و 2000 کازامانس 16/ 9% جهانگردی خود را از دست می داد، شهر سنت لوئی 2/37% جهانگردی اضافی داشت. اما از هنگام آتش بس سال 2004 اوضاع در آنجا آرام شد.

بعد از سال 1980، زمان اقامت جهانگرد ها کم شد (4 روز میانگین)، با کاهش زمان اقامت میزان درآمد از توریست در سنگال کم گردید. جهانگرد بیشتر به طرف اقیانوس اطلس می رفت. این امر واقعیت داشت که به علت کمبود راه آهن و جاده ی مناسب، برای جهانگرد گردش در کشور مشکل بود. مطالعاتی در سال های 2003 -1972 نشان داده که کشور سنگال به عنوان مقصد دوم جهانگرد ها بوده است و بالاخره در سال های 2007- 2006، یک کاهش 5 درصدی (از 20% به 15%) جهانگرد در سنگال دیده شده است. (Daff, 2005: 12-20)

متخصصان بخش جهانگردی به دنبال علت کاهش جهانگرد ها رفتند. این کشور نسبت به رقبای خود توسط یک نظام مالیاتی بالا (18%) فلج شده است. مبالغ فاکتورهای آب و برق زیاد است و بخش هتل داری فرسوده شده است. با این وجود اقدامات زیادی جهت بهبود شبکه های جاده ای که به داکار ختم می شوند در حال انجام است. برای اطمینان بخشیدن به توریست ها باید امنیت و آرامش آنها در بعضی از مراکز شامل بازار سانداگا (Sandaga) و جزیره صورتی را فراهم ساخت. به همین جهت دولت نیز پلیس جهانگرد را ابداع کرد. آژانس ملی تبلیغ جهانگردی (ANPT) نیز در سال 2004 تأسیس شد. در سال 2007 اولین سنگ بنای فرودگاه جدید «فرودگاه بین المللی بلز دیان» (Blaise Diagne) گذاشته شد. دولت امیدوار است که تا سال 2015، دو میلیون توریست را پذیرا باشد. (Lettre de politique sectorielle du tourisme, 2007)

6 - 12 - 1 - اشکال جهانگردی

در سنگال جهانگردی اشکال گوناگونی دارد.

1- جهانگردی با هدف تفریحی: موج سواری یکی از ورزش هایی است که جهانگردان زیادی را سالانه به آنجا می کشد. استراحت کردن کنار دریا زیر آفتاب گرم در تمام فصول و انجام فعالیت های ورزشی آبی و در کنار آن کشف جاهای گوناگون دنیا برای جهانگردان لذت بخش است، « جهانگردی آبی مربوط به فعالیت های شنا» نصف ورودی های جهانگردان به سنگال را تشکیل می دهد. آنها در هتل و یا کلوب های تعطیلات به مدت یک هفته اقامت می گزینند. از جمله محل های ساحلی ورزشی عبارتند از: "ساحل کوچک – سالی" (Saly) – "توباب دیالو" (Toubab Dialo)، "اِم بور" (M’ bour) ، "سومون" (Somone) ، "نیانینگ" (Nianing) ، "اِم بودین" (Mbodiène). در شهر داکار، کناره "آلمادی" (Almadies)، "واکام" (Ouakam) بسیار معروف برای امواج عمودی است. همچنین جزیره " اِن گور" (Ngor) که غواصان و موج سواران زیادی را به خود جذب می کند.

روی کناره بزرگ، در شمال داکار، بین دریاچه صورتی و شهر سنت لوئی، ماسه ساحل عظیمی که حدود 200 کیلومتر است را پوشانده است. شاید این منطقه جهانگردی را همه جهانگردان نشناسند اما رقبا در ورزش "رالی داکار" (Rallye Dakar) این منطقه را به خوبی می شناسند.

در جزایر "سین – سالوم" (Sine – Saloum)، اردوگاه های زیبا و لوکس، طبیعت زیبایی را با آواز پرندگان به جهانگردان معرفی می کند. فرودگاه "زی گِن شور" (Ziguinchor) و "دماغه ی اِسکرینگ" (Cap Skirring) جهانگردان را مستقیماً به جاهای دیدنی در این مناطق مثل جزیره "کارابان" (Karabane) و غیره می برد.

یکی دیگر از جنبه های جهانگردی تفریحی طبیعت و شکار است. در دوره ی استعمار، برای غربی هائی که در آفریقا سکونت داشتند، شکار تبدیل به یک تفریح شده بود. ولی بعد از قوانینی که برای دفاع از محیط زیست تصویب شد، توریست ها دیگر نتوانستند به شکار بروند. آنها از آن پس جذب 6 پارک ملی از جمله پارک ملی پرندگان در "جودج" (Djoudj) و پارک ملی "نیوکولو- کوبا" (Niokolo- Koba) و دیگر جاذبه های طبیعت سنگال شدند.

شناخت قبیله های گوناگون در این کشور، آداب و رسوم مختلف با احداث اردوگاه ها در روستاهای کازامانس زمینه جذب جهانگردان فرانسوی، اسپانیایی و آمریکایی را فراهم کرده است.(Leclère, 2007: 16-18)

2-جهانگردی با هدف اجلاس اداری: شهر داکار، مخصوصاً ناحیه "داکار – پلاتو" (Plateau)، نقش پایتخت و کلان شهر مدرن آفریقای غربی را بازی می کند. در این شهر هر ساله کنگره ها، نشست های دانشگاهی، دیدارهای سیاسیون آفریقایی و بین المللی، ملاقات تجار و هنرنمائی معاصر "رالی داکار" (Rallye) که معروف به "بین آل دو داکار" (Biennale de Dakar) است برگزار می شود. این جهانگردی اداری از زیر ساخت های خاصی بهره می برد. مثلاً مرکز بین المللی تجارت خارج از سنگال (CICES) که مقر آن نزدیک فرودگاه لئوپولدسدار سنگور یا "هتل مریدین" (Méridien) در شهر داکار است. علی رغم کمبود زمانی که این جهانگردی اداری دارد، دیدن از جزیره گوره را فراموش نمی کنند.

3- جهانگردی با هدف فرهنگی : جهانگردی فرهنگی یکی دیگر از دلایل جذب مسافران به این کشور است. علی رغم اینکه آب و هوا و وجود موریانه از مشکلات این کشور می باشد، اما آثار باستانی نیز در آنجا یافت می شود که گذشته را زنده می کند. منطقه مرزی بین سنگال – گامبیا تاریخدانان زیادی را به خود جذب می کند.

دوره استعمار جای پای خود را در مکان ها گذاشته است. جزیره گوره، شهر سنت لوئی، منطقه "روفیسک" (Rufisque) نزدیک داکار و "زی گِن شور" (Ziguinchor)، پایتخت کازامانس از جمله این مکان ها هستند. اگر با ادامه رودخانه سنگال به موریتانی برویم، می توانیم قصه بزرگ بارون" ژاک روژه" (Jacques Roger) و یا مسجدهایی با سبک سودانی را روی جزیره "مورفیل" (Morphil) ببینیم.

در شهر کازامانس، خانه های روستایی جزء آثار تاریخی هستند. موزه ها اغلب آنها در شهر داکار است. مثل موزه ی "تِودور مونود دَر آفریکن" (Théodore Monod d’Art africain)، و یا موزه تاریخی سنگال در جزیره گوره. دوستاران فرشینه به کارگاه های سنگالی هنرهای تزئینی به شهر "تیس" (Thiès) سر می زنند.

مقر هنر معاصر هر دو سال یکبار در دهکده هنرها و گالری های پایتخت است. روستاهای کازامانس هم در فضای باز نمایشگاه هایی بر پا می کنند که آداب و سنن "جولاها"(Diola) (یک تیره در سنگال) را نشان می دهد. هواداران موسیقی هم در جشنواره "جِم بِ دابِنِ" (djembé d’Abéné) و جشنواره های بین المللی سنت لوئی شرکت می کنند.

4- جهانگردی با هدف کمک به توسعه امکانات یاد بودی: سود حاصل از مکان های تاریخی، به ویژه رویدادهای غم انگیز مانند یادبود بردگان دوره بردگی در جزیره گوره، باعث رشد جهانگردی برای توسعه امکانات یادبودی شده است. این خانه معروف به «خانه بردگان» است که روزانه 500 نفر از آنجا دیدن می کنند.

تاریخ این مکان به سال 1776 بر می گردد. این خانه دارای دو سری پله در سمت راست و چپ است. اطراف حیاط این خانه که در عکس مشخص نیست اتاق هایی وجود دارد که بردگان در آنجا نگهداری می شده اند. در مرکز آن یک راه رو قرار دارد انتهای این راهرو به دریا راه دارد و از آنجا برده ها راهی کشورهای گوناگون می شدند، این راه انتهایی معروف به خروجی برگشت ناپذیر بوده است. قسمت بالا هم شامل یک سالن و اتاق هایی است که متعلق به برده داران بوده است. این خانه تبدیل به نماد اندوهگین برده داری آفریقا شده است. تمام افرادی که وارد شهر داکار می شوند بدون دیدن از جزیره گوره از این شهر خارج نمی شوند. افراد سیاسی هم مرتب از آنجا دیدن می کنند. در آمریکا، آژانس های مسافرتی به سیاهان آمریکایی پیشنهاد می کنند که از جزیره گوره دیدن کنند. .

و بالاخره مجسمه ای که نماد نوزائی آفریقا ( رنسانس) را نشان می دهد و در زمان رئیس جمهوری آقای عبد الله واد ساخته شد. حدود 52 متر ارتفاع و جنس آن از برنز و مس است. این مجسمه در شهر داکار در منطقه ی "واکام" (Ouakam) بر فراز یکی از تپه های معروف داکار قرار دارد. این اثر هنری یک زوج را نشان می دهد که با فرزندشان سر به فلک کشیده اند و نشانه بیداری و پیشرفت آفریقائیان است. این جاذبه ی توریستی در 3 آوریل 2010 پنجاهمین سالگرد استقلال سنگال افتتاح شد.

5- جهانگردی با هدف مذهبی: مسجد بزرگ "طوبی (Touba) سالانه هزاران زائر مسلمان را به خود جذب می کند. جهانگردان خارجی هم برای دیدن این مسجد، دیدن از شهر و مقبره "شیخ احمد بامبا" (Bamba) رهبر مبارز و استقلال طلب سنگال به آنجا می روند.

در میان مکان های عبادی کاتولیک سنگال می توان مکان های زیر را نام برد.

1-" نتردام دو دِلیوراند دوپوپِن گین"(کلیسای نجات) (Notre – Dame de Delivrande de Popenguine)

2- " کلیسای( ژوزِف مقدس) در منطقه گازوبیل" (Saint – Joseph de Ngazobil)

3- "کلیسای جامع داکار" (Le Cathédral de Dakar)

4- "کلیسای منطقه فادیوث" (Fadiouth)

5- "آبِی دو کور موسی" (Abbaye de keur moussa)، او معروف است که آوازهای مذهبی را همراه با سازکورا (kora) می خواند. کورا نوعی گیتار سنگالی است. البته در کازامانس، آئین ها و مراسم خاص آنیمیسم در نزد دیولاها وجود دارد.

صنعت گردشگری سنگال

نیز نگاه کنید به

کتابشناسی