سیاست و حکومت اتیوپی

ساختار سیاسی

ساختار سیاسی اتیوپی متشکل از سه قوه مجریه ، مقننه و قضائیه است که در چارچوب یک جمهوری پارلمانی فدرال تعریف شده است. قدرت قانون گذاری فدرال به دولت و دو بخش از پارلمان (مجلس شورا و فدرال)، واگذار شده است.

قانون اساسی

کشور اتیوپی یکی از قدیمی ترین کشورهای جهان از نظر پذیرش قانون اساسی بشمار می رود . بر اساس اطلاعات موجود ابوالفضایل نویسنده قبطی مصری، در سال ۱۲۴۰ میلادی با ترکیب بخش‌هایی از قوانین انجیل، یهود و امپراتوری بیزانس ؛ قانون جدیدی را به زبان عربی به رشته تحریر درآورد. شواهد تاریخی نشان می‌دهد که این قانون در حدود سال ۱۴۵۰ میلادی به کشور اتیوپی راه یافت و نخستین بار در زمان سلطنت سارسا دنگال امپراتور اتیوپی به عنوان قانون اساسی کشور به اجرا درآمد. این قانون اساسی بیش از ۴۰۰ سال در این کشور اجرا می‌شد تا آن که هایله سلاسی در سال ۱۹۳۱ قانون اساسی جدیدی را جایگزین آن نمود. قانون اساسی اتیوپی در چند دهه گذشته و با تغییر دولت ها چند بار تغییر یافته است. جدیدترین قانون اساسی کشور در سال 1995 و در دوره حاکمیت ملس زناوی مورد تصویب مجلس ملی کشور قرار گرفت.

قوه مجریه

بر اساس نظام پارلمانی اتیوپی ؛ نخست وزیر رئیس دولت محسوب گشته و قدرت اجرایی را در اختیار دارد. رئیس جمهور در اتیوپی پستی تشریفاتی بشمار می رود و در رأس کشور نخست وزیر جای دارد و قدرت اجرایی در کشور نیز بر عهده نخست وزیر است که با رای نمایندگان پارلمان انتخاب می شود. نخست وزیر رئیس قوه مجریه محسوب می شود.

نهاد قانون گذاری

نظام پارلمانی در این کشور از دو مجلس شورا و مجلس سنا تشکیل یافته که 108 کرسی متعلق به فدراسیون های محلی و منطقه ای و 547 کرسی متعلق به نماینگان مردم است. اعضای مجلس فدراسیون ها (فدرال) به وسیله حکومت های محلی و ایالتی برای مدت پنج سال تعیین می شوند. نمایندگان مجلس شورا نیز با رأی مستقیم مردم برای مدت شش سال انتخاب می گردند

اولین پارلمان اتیوپی در سال 1931 و در زمان حکومت هایله سلاسی تشکیل شد . در آن زمان دو پارلمان سنا و مجمع نمایندگان در کشور وجود داشت که هر یک دارای 56 عضو بودند. اعضای پارلمان سنا مستقیما به وسیله هایله سلاسی تعیین می شدند. فعالیت این مجالس در سال 1936 و در پی حمله نیروهای ایتالیایی به حالت تعلیق در آمد و با وجود ادامه فعالیت از سال 1942، شدیدا تحت کنترل رژیم پادشاهی بودند. در زمان منگیستو هایله ماریام نیز مجلس ملی که در زبان امهریک شنگونشنال 106 نامیده می شد تشکیل گردید که وظایفی همچون اصلاح قانون اساسی، تعیین سیاست های خارجی، امنیتی و دفاعی، تعیین مرزها و تصویب طرح های اقتصادی را بر عهده داشت. این مجلس در سال 1987 دارای 835 عضو بود که برای یک دوره پنج ساله انتخاب می شدند.

مجالس فعلی، همان گونه که گفته شد، دو مجلس فدرال و مجلس نمایندگان مردم هستند. تعدادی از احزاب مخالف دولت نیز در پارلمان صاحب کرسی هستند.

5-4- نظام قضائي،

مطابق با قانون اساسی، سیستم قضایی اتیوپی مستقل از سایر قوا است.براساس بندهای 2 و 3 ماده 76 قانون اساسی، دادگاه ها از نفوذ و دخالت مقام های دولتی مصون هستند و قضات با استقلال کامل و تنها براساس قانون انجام وظیفه می کنند. قوه قضاییه دربرگیرنده دادگاه عالی ، دادگاه هاي منطقه اي و دادگاه هاي شهري است . در عین حال دادگاه هاي شریعت نیز به حل و فصل مشکلات دعاوي مسلمانان اختصاص دارند. علاوه بر آن نیز داراي دادگاه هاي خاص خود می باشند.

دادگاه عالی فدرال؛ مرجع عالی قضایی کشور بشمار می رود و هریك از مناطق نیمه خودمختار کشور حق تأسیس دادگاه عالی، دادگاه مدنی و دادگاه بدوی را دارا می باشند. تشکیل دادگاه های ویژه یا موقت خارج از سیستم عادی دادگاه ها ممنوع است اما با توجه به ماده 34 قانون اساسی، مجلس نمایندگان و

Shengo National- 106

شوراهای ایالتی می توانند نسبت به تأسیس دادگاه های مذهبی و فرهنگی اقدام نمایند.

رئیس و نایب رئیس دیوان عالی کشور با معرفی و پیشنهاد نخست وزیر و تأیید مجلس نمایندگان مردم انتخاب می شوند . برای انتخاب سایر قضات فدرال، نخست وزیر قضاتی را که به وسیله شورای عالی قضایی فدرال معرفی شده اند را براي انتصاب به مجلس نمایندگان پیشنهاد می کند .

نظام قضائی اتیوپی طی چند سال گذشته دچار تحولی اساسی شده و از سال 2007 دادگاه های فدرال اتیوپی به تکنولوژی جدید دولتی در افریقا 107- که به وسیله کمیسیون اقتصادی افریقا 108 و مرکز امکانات سیاست گذاری الکترونیکی کانادا 109 راه اندازی شده - دست یافته اند.بر اساس این فناوری جدید ؛ دادگاه ها آراء و اطلاعات و احکام مربوط به پرونده ها را از طریق تکنولوژی های ارتباطی مدرن دریافت و به اطلاع مخاطبانشان می رسانند.

6-4- نظام حزبي

کشور اتیوپی در دوره حاکمیت امپراطور هایلا سلاسي فاقد هرگونه حزب یا سازمان سیاسی بود . فعالیت احزاب در این کشور از اوایل دهه 1980 بصورت غیرقانونی و مخفیانه - یا در پوشش اتحادیه های کارگری - آغاز شد با این حال از زمان تاسیس دولت ملس زناوی احزاب سیاسی در این کشور بتدریج اجازه فعالیت قانونی یافتند. البته فعالیت احزاب در این کشور طی دو دهه گذشته با فراز و نشیب هایی همراه بوده و برخی از احزاب تندروی مخالف دولت تعطیل شده اند با این حال احزاب میانه رو منتقد همچنان در این کشور فعالیت داشته و در مجالس کشور نیز کرسی هایی را بخود اختصاص داده اند.

حزب حاکم فعلی اتیوپی جبهه دموکراتیک انقلابی مردم اتیوپی 11است. جبهه دموکراتیک انقلابی مردم اتیوپی در حال حاضر حاکمیت بر اتیوپی را در دست دارد و تمامی برنامه ها و سیاست های دولت توسط این حزب تعیین می گردد. این جبهه در سال 1988 توسط جبهه آزادی بخش خلق تیگره111 و جنبش دموکراتیک خلق اتیوپی 112 تاسیس گردید و با همکاری جبهه آزادی بخش خلق اتیوپی توانست رژیم هایله ماریام را در سال 1991سرنگون سازد. جبهه دموکراتیک انقلابی مردم اتیوپی هر دو سال یک بار کنگره عمومی در سطح کشور برگزار می کند و تمام رهبران منطقه ای حزب در این کنگره شرکت می کنند. 113 سایر احزاب سیاسی اتیوپی که سیاست های اکثر آنها مخالف دولت و حزب حاکم کنونی است عبارتند از:

جبهه آزادی بخش ارومو 114: این جبهه از سال 1976 مبارزه خود را علیه رژیم هایله ماریام آغاز نمود و دارای گرایشات اسلامی است . جبهه آزادی بخش ارومو مخالف دولت فعلی بشمار مي رود و تا چند سال پیش مورد حمایت دولت سودان بود.

جبهه متحد دموکراتیک انقلابی عفار 115: این حزب در زمره احزاب مخالف دولت محسوب شده و خواستار خودمختاري منطقه عفار است.

جنبش آزادی بخش سیدامو 116: این جنبش دارای گرایشات غیراسلامی بوده و مخالف دولت مرکزی اتیوپی است . سازمان دموکراتیک خلق سیدامو117: این سازمان در سال 1993 توسط دولت مرکزی و به منظور موازی سازی در مقابل جنبش آزادی بخش سیدامو تأسیس گردیده است.

سازمان مرکزی تمام مردم امهارا 118:اکثر اعضاء این حزب را مسیحیان تشکیل داده و از احزاب مهم مخالف دولت مرکزی بشمار می رود.

جبهه احزاب سیاسی مخالف اتیوپی :119 این جبهه در واقع ائتلافی از احزاب مخالف دولت فعلي اتیوپی است . هشت حزب از بزرگ ترین این احزاب از جمله " کنگره خلق ارومو 120 "، " حزب آرنا تیگرای 121 " و "حزب اتحاد برای

- رهبر این حزب، میریرا گودینا از شخصیت های صاحب نام اتیوپی است . میریرا از اعضای جنبش دانشجویی کشور بود که به سرنگونی دولت هایله ماریام کمک کرد. وی در دوران مبارزه به زندان افتاد و پس از آزادی به مصر رفت و در رشته علوم سیاسی ادامه تحصیل داد. گودینا در سال 1996 به کشورش بازگشت و حزب (OPC) را با هدف کسب خودمختاری منطقه ارومو و تلاش برای تبدیل زبان «اورومونا» به یکی از زبان های رسمی کشور در کنار زبان امهاری تشکیل داد.

121 - هرچند که جبهه آزادی بخش تیگرای جزو ائتلاف حزب حاکم (EPRDF) به شمار می رفت، اما در سال 2001 با ایجاد اختلاف در میان اعضای حزب حاکم، انشعابی در این حزب روی داد و برخی از سران حزب از کار برکنار شدند. چندی بعد این اشخاص، حزب جدید آرنا تیگرای را تشکیل دادند و به مخالفت با تکروی های حزب حاکم پرداختند. خانم آریگاش آدانه که 116 دموکراسی و عدالت12" در انتخابات سال 2005، برای شکست دادن حزب حاکم، ائتلافی را تشکیل دادند که به نام مدرک 123 شناخته می شود. این ائتلاف بعد از حزب حاکم، بیشترین تعداد کاندیداها را بخود اختصاص داد. مهم ترین حزب این ائتلاف ، کنگره خلق ارومو است که در منطقه ارومو از نفوذ بسیار زیادی برخوردار می باشد و در حدود یک سوم نمایندگان پارلمان از این منطقه انتخاب می شوند.

کنگره ملی اتیوپی :124 این گروه دربرگیرنده جمعی از اساتید اتیوپیایی است که در آمریکا در تبعید به سر می برند.

جنبش آلترناتیو سیاسی اتیوپی :125 این حزب از مبارزه غیر خشونت آمیز حمایت نموده و خواهان مشارکت در حکومت اتیوپی است.

جبهه آزادی بخش ملی اوگادن :126 این جبهه از احزاب مخالف دولت بشمار رفته و خواهان آزادی منطقه اوگادن است.

از اعضای کمیته مرکزی جبهه رهایی بخش تیگرای بود، رهبری حزب آرنا تیگرای را برعهده گرفت.

یکی از رهبران سیاسی که پس از انتخابات سال 2005 دستگیر شد.

خانم «بیرتوکان میدسکا» بود که 18 ماه بعد آزاد شد و حزب اتحاد برای دموکراسی و عدالت را تشکیل داد و به عنوان رئیس آن انتخاب شد. وی در میان جوانان اتیوپی محبوبیت زیادی کسب کرد و دولت چندی بعد به بهانه این که آزادی وی مشروط به عذرخواهی از ایجاد حوادث سال 2005 بوده و وی از این کار سرباز زده، مجددا وی را بازداشت و

زندانی نمود!

سازمان دموکراتیک خلق ارومو: 127 این جبهه دارای گرایشات غیراسلامی بوده و توسط دولت مرکزی به منظور تجانس با سایر گروه های مخالف دولت در منطقه ارومو تأسیس گردیده است.

جبهه آزادی بخش خلق تیگره :128 این جبهه دارای گرایش غیراسلامی می باشد. با توجه به اینکه در حال حاضر اکثر مقامات حکومتی از منطقه تیگره می باشند. این جبهه دارای همکاری نزدیکی با حزب حاکم می باشد. (کتاب سبز: (92

شورای مقاومت برای صلح و دموکراسی در اتیوپی129 حزب دموکراتیک ملی اتیوپی 13 حزب صلح و دموکراسی اتیوپی131 انجمن مشترک سیاسی 13

حزب اتحاد برای دموکراسي و عدالت 133

نیروهاي متحد دمکراتیك اتیوپي

134

جنبش دموکراتیك فدرالیست ارومو135 کنگره خلق ارومو136

حزب مدهین-حرب دمکراتیك متحد اتیوپي137

www.The World Bank .org/Ethiopia/2012

127- OPDO

128- TPLF

129- CAFPDE

130 - ENDP

131 - EPDP

132- TJPF

133- Unity for Democracy and Justice

134- United Ethiopian Democratic Forces

135_Oromo Federalist Democratic Movement

136_Oromo People's Congress

137_United Ethiopian Democratic Party-Medhin Party

118

7-4- تقسیمات اداري و سیاسي استان‌ها و شهرهاي مهم، پایتخت

Administrative Regions of Ethiopia

31

RT

R

Tigray

Legend

Zonal Boundary

- Regional Boundary

Afar

International Boundary

Lake

Amhara

SUDAN

SC

Addis Ababa

Show

ella

Oromiya

Somali

SNN

Basket

(NA

445

RT

R

Tigray

Legend

Zonal Boundary

- Regional Boundary

International Boundary Lake

SUDAN

ella

(NA

Amhara

Afar

SC

Addis Ababa

Show

Oromiya

Somali

SNN Basket

445

کشور اتیوپی از اوایل دهه 1990 بصورت فدرالی اداره شده و

بر اساس راهبرد جدید دولت در اعطای خودمختاری نسبی به اقوام و قبایل مختلف کشور به یازده دولت منطقه اي تقسیم شده است .این دولت های منطقه اي که از نظر قانون گذاری دارای اختیارات قابل ملاحظه ای می باشند عبارتند از :

1- دولت منطقه ای عفار 2- دولت منطقه ای امهارا

3- دولت منطقه ای بنی شنگول و گومز 4- دولت منطقه ای گامبلا 5- دولت منطقه ای حرار 6- دولت منطقه ای ارومیا 7- دولت منطقه ای سومالی

8- دولت منطقه ای مردم و ملیت های جنوب (متشکل از 5 ایالت کوچک که در مجموع با این نام خوانده می شوند) 119

9- دولت منطقه ای تیگرای

-10 -11

آدیس آبابا دیره داوا

شهر آدیس آبابا (در زبان امهریک به معنی نوگل) پایتخت کشور اتیوپی است. در این شهر بیش از ۸۰ قوم با ۹۰ زبان

گوناگون

سکونت

دارند.

مکان کنونی آدیس آبابا از سوی شهبانو تایتو بتول برگزیده شد و شهر در سال ۱۸۸۶ میلادی توسط شوهر او امپراطور منلیک دوم بنیان نهاده شد. جمعیت فعلی آدیس آبابا در حدود 3 میلیون نفر است.

دیگر شهرهای مهم این کشور عبارتند از: دیره داوا ، مکه له و آداما

http://www.nationsencyclopedia.com /Ethiopia.html)

8-4-روابط خارجی کشور اتیوپی:

اغلب تاریخ دانان آغاز سیاست خارجی نوین اتیوپی را از زمان امپراتوری تئودوروس دوم می‌دانند که برای نخستین بار به مسأله مرزهای سنتی اتیوپی توجه نموده و سعی در کسب تکنولوژی اروپایی و مدرنیزه ساختن کشور نمود. سیاست های تئودوروس با پایان ناخوشایند لشکرکشی قوای انگلیس به این سرزمین که منجر به مرگ وی شد همراه بود. با وجود تلاش های حکمران بعدی اتیوپی (یوهانس چهارم) در ایجاد روابط مطلوب با انگلستان، این کشور تا زمان گشایش کانال سوئز و جنگ با سپاهیان مهدی، کماکان مورد بی توجهی قدرت های جهانی بود و از آن به بعد اهمیت بیشتری پیدا کرد.

120

مطرح شدن موضوع نخستین جنگ ایتالیا و اتیوپی در جامعه ملل متحد در 28 سپتامبر 1933 و جنگ دوم این دو کشور در سال 1936 و سرانجام پیروزی نیروهای اتیوپیایی بر ایتالیا در سال 1941، تلاش های این کشور برای تعیین حدود و مرزهای اتیوپی را درپی داشت.

اتیوپی از زمان خاتمه جنگ جهانی دوم سیاست مسالمت آمیزی را با دیگر کشورهای جهان در پیش گرفته و در عین حال به عنوان قدرتی منطقه ای در منطقه راهبردی شاخ آفریقا عمل کرده است. این کشور نیز همچون دیگر کشورهای آفریقایی در دوران جنگ سرد و تا پیش از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی چند بار در اردوگاه غرب و شرق جای گرفت. علاوه بر آن بروز چند جنگ با همسایگان (سومالی و اریتره ) چهره ای جنگ افروز به اتیوپی بخشیده است

اصول سیاست خارجي اتیوپي در نوع روابط با کشورهاي همسایه ، دیگر کشورهاي و سازمان هاي منطقه اي قاره آفریقا ، کشورهاي غربي و سایر کشورهای جهان تنظیم و تدوین شده است. اتیوپی در روابط خود با کشورهای همجوار طی چند دهه گذشته هیچ گاه موفق عمل نکرده و همواره با سودان ، سومالی و اریتره اختلافاتی مرزی داشته که تا مرحله جنگ های تمام عیاري نیز پیش رفته است. در حال حاضر روابط این کشور با اریتره 138 تیره بوده و دو طرف در حالت نه جنگ نه صلح بسر

138 - مرز میان اتیوپی و اریتره در اوایل دهه 1900 میلادی طی سه قراردادی که در سال های 1900، 1902، و 1908 با ایتالیا منعقد گشت تعیین گردید. اما مناطق مشخص شده پس از این قراردادها علامت گذاری نشدند. اتیوپی از سال 1950 تا 1993 اریتره را در اشغال خود داشت و این سرزمین را یکی از ایالات خود می دانست با این حال مبارزان استقلال طلب اریتره ای از اوایل دهه 1960 میلادی نبرد خونینی را برای کسب استقلال این کشور آغاز کردند که سرانجام براساس همه پرسی سال 1993 منجر به استقلال اریتره از اتیوپی گردید. منازعه بر سر خطوط مرزی میان دو کشور، جنگ خونینی را در سال های 1998 تا 2000 در پی داشت. 121

می برند.مناسبات اتیوپی با دیگر همسایگان خود از جمله سودان139 و سومالی 14 نیز در سطح مطلوبی قرار ندارد و مشکلات مرزی پراکنده با این کشورها هنوز مرتفع نشده است با این

در سال 2002 کمیسیونی مستقل برای تعیین مرز دو کشور، رأی خود را صادر کرد و با دخالت نیروهای بین المللی و حافظ صلح، مناقشه دو طرف پایان یافت. با این حال هنوز اختلاف بر سر برخی مناطق مرزی ادامه دارد.

139 - مناسبات رسمی اتیوپی و سودان در سال 1956 آغاز شد . روابط بین دو کشور در دوره حاکمیت هایله ماریام تا حدودی تیره بود ولی پس از استقرار دولت ملس زناوی بشدت توسعه یافت . با این حال درپی ناکام ماندن طرح ترور حسنی مبارک رئیس جمهور وقت مصر در سال 1995 در اجلاس سران سازمان وحدت افریقا در آدیس آبابا و بیانیه دولت اتیوپی مبنی بر دست داشتن دولت سودان در این طرح مناسبات دو کشور دستخوش تیرگی گشت و اتیوپی در اعتراض به این امر دفتر کنسولی سودان در گامبلا را تعطیل کرد و ضمن کاهش تعداد نفرات کارکنان سفارت سودان در اتیوپی ، تمامی پروازهای میان دو کشور را به حال تعلیق درآورد روابط اتیوپی و سودان پس از آغاز جنگ اتیوپی با اریتره و دیدار عمر حسن البشیر رئیس جمهوری سودان از اتیوپی در سال 1999 ، از سر گرفته شد. قرارداد همکاری نیز در زمینه حمل و نقل در 5 مارس سال 2000 در خارطوم، بین دو کشور امضا شد. تلاش برای تعیین مرزهای دو کشور، تا زمان دومین جنگ داخلی سودان به تعویق افتاد و هرچند دو کشور در سال های 2008 و 2009 به توافقاتی در مورد مرزهای طرفین دست یافتند با این حال هنوز مشکلاتی در مورد تعیین دقیق مناطق مرزی دو کشور وجود دارد . اتیوپی در جریان جنگ داخلی سودان پذیرای صدها هزار پناهنده سودانی گردید که اکثر آنها در کمپ های پناهندگان در مناطق بنی شنگول و گومز و گامبلا، اسکان داده شده اند.

140 - علیرغم مناسبات عمیق تاریخی بین دو کشور سومالی و اتیوپی و برخی پیوندهای قومی بین قبایل ساکن در مرزهای دو کشور ، روابط دو کشور عمدتا بدلیل خط مرزی موقت مورد مخاصمه قبایل محلی اوگادن و جنوب سومالی و منطقه بزرگ اوگادن دستخوش تیرگی بوده است. اختلافات مرزی دو کشور در سال های 1977 و 1978 منجر به بروز جنگ خشنی شد که در نهایت با تصرف اوگادن توسط ارتش اتیوپی پایان یافت. مناسبات سومالی و اتیوپی از زمان سقوط سرهنگ زیاد باره در سومالی با مشکلات فراوانی همراه بوده و عدم وجود دولت مرکزی در سومالی طی دو دهه اخیر مشکلات فراوانی را برای اتیوپی بوجود آورده است. دولت اتیوپی در سال 2006 نیز در راستای منافع ایالات متحده آمریکا و بدنبال روی کار آمدن دولت موسوم به دادگاه های اسلامی در بخش هایی از سومالی ، در این کشور مداخله نظامی نمود که منجر به سقوط نظام دادگاه های اسلامی در سومالی گردید. اتیوپی در حال حاضر ده ها هزار پناهنده و آواره سومالیائی را در اردوگاه های پناهندگان خود جای داده است .

122

حال روابط این کشور با جیبوتی141 و کنیا142 در سطح مطلوبی است.

جدای از مناسبات با کشورهای همسایه ، کشور اتیوپی بدلیل میزبانی سازمان سابق وحدت آفریقا و اتحادیه کنونی آفریقا) و کمیسیون سازمان ملل برای افریقا 143 از جایگاه خاصی در سطح قاره آفریقا و جهان برخوردار است و آدیس آبابا پایتخت کشور سومین پایتخت دیپلماتیک جهان (بعد از نیویورک و ژنو) نام گرفته است . عضویت در یکی از بازارهای مهم اقتصادی افریقا - بازار عمومی کشورهای شرق و جنوب افریقا144 با

141 - مرز میان دو کشور اتیوپی و جیبوتی در سال 1897 تعیین گردید. قرارداد دیگری که در 16 ژانویه 1954 بین اتیوپی و فرانسه منعقد گردید حدود سرحدات و مرز دو کشور را بار دیگر تعیین نمود و از 28 فوریه همان سال به مورد اجرا گذارده شد. با استقلال جیبوتی، تغییر قابل ملاحظه ای در مرز دو کشور رخ نداد.روابط دیپلماتیک جدید بین دو کشور در سال 1984 پایه گذاری شد. روابط اتیوپی و جیبوتی معمولا مطلوب بوده و اتیوپی بدلیل نیاز به راه آهن مشترک آدیس آبابا- جیبوتی که این دو کشور را به یکدیگر پیوند داده و امکانات بندری و خط تجاری دریایی را برای سرزمین اتیوپی فراهم می آورد تلاش کرده است تا روابط خود را با جیبوتی در حد مطلوبی نگاه دارد که این وضعیت پس از استقلال اریتره و محروم ماندن اتیوپی از دست یابی به آب های آزاد شدیدا افزایش یافته و اتیوپی این کشور را به عنوان جایگزین بنادر خود در اریتره درنظر گرفته است.

142

- مرز میان دو کشور کنیا و اتیوپی در سال 1907 تعیین شد اما

روابط رسمی بین دو کشور به سال 1954 و افتتاح دفتر کنسولی اتیوپی در کنیا باز می گردد. نخستین سفیر اتیوپی در سال 1961 در کنیا تعیین شد و شش سال بعد کنیا سفارت خود در آدیس آبابا را افتتاح کرد. مرز رسمی و علامت گذاری شده کنیا و اتیوپی در سال 1970 مشخص گردید و تا امروز نیز تغییری نیافته است. کنیا طی سال های اخیر و در پی خشکسالی های وسیع اتیوپی پذیرای هزاران پناهنده اتیوپیایی بوده است .

UNECA- 143

COMESA- 144

123

جمعیت 300 میلیونی نیز اعتبار اتیوپی را در سطح منطقه و جهان ارتقاء بخشیده است.

اتیوپی از روابط خوب و مستحکمی با ایالات متحده آمریکا و دیگر کشورهای غربی ، هند ، چین و روسیه برخوردار است و بسیاری ازپروژه های عمرانی و اقتصادی این کشور از طریق موسسات و شرکت های چند ملیتی آمریکایی ، فرانسوی ، روسی ، چینی و هندی و در قالب همکاری های دوجانبه انجام می شود. طی دهه های گذشته کشورهای شوروی سابق (روسیه ) ، چین و آمریکا کمک های نقدی قابل توجهی را در اختیار این کشور قرار داده و برخی پروژه های عمرانی بزرگ را بصورت رایگان در مناطق مختلف اتیوپی انجام داده اند.

http://www.mfa.gov.et/international Relations/2012

4-9-عضویت در سازمان‌های بین‌المللی

اتیوپی در حال حاضر عضو رسمی سازمان های منطقه ای و بین المللی ذیل است :

سازمان ملل متحد ، اتحادیه افریقا ، بازار مشترک شرق و جنوب آفریقا ، بانک توسعه آفریقا ، کمیسیون اقتصادی آفریقا ، سازمان خواروبار و کشاورزی ملل متحد ، بانک بین‌المللی ترمیم و توسعه واپسته به بانک جهانی ، سازمان بین المللی ارتباطات دور ماهواره ای ، سازمان بین المللی جنائی ، نهضت عدم تعهد ، سازمان جهانی منع کاربرد سلاح های شیمیائی ، سازمان یونسکو ، گروه 77 ، سازمان توسعه صنعتی ملل متحد،سازمان جهانی پست ، سازمان بهداشت جهانی ، بانک توسعه اسلامی ،

سازمان‌جهانی‌مالکیت‌معنوی ،سازمان جهانی گردشگری ،آزانس بین المللی انرزی اتمی ، سازمان بین‌المللی هواپیمایی 124

کشوری ، کنفدراسیون بین‌المللی اتحادیه‌های کارگری آزاد ، جامعه بین‌المللی توسعه ، صندوق بین‌المللی توسعه کشاورزی، صندوق بین المللی پول ،سازمان بین المللی کار ، سازمان بین المللی هواشناسی ، سازمان جهانی دریانوردی

10-4- پرچم

www.ethiopia.gov.et

پرچم رسمی اتیوپی دربرگیرنده نوارهای افقی سبز، زرد و قرمز از بالا به پایین با دایره ای آبی رنگ در وسط و نشان ستاره پنج پر است که اشعه های خورشید در اطراف آن به چشم می خورد.

پرچم فعلی اتیوپی در روز ششم فوریه سال 1996 به تصویب رسید. خصوصیات این پرچم با ماده 3 قانون اساسی اتیوپی، مصوب 1995 تطابق دارد. پیشینه رنگ های سنتی به کار رفته در پرچم کنونی اتیوپی شامل سبز، زرد و قرمز به زمان امپراتوری منلیک باز می گردد و اولین بار این رنگ ها در پرچمی در سال 1897 به کار رفتند. پرچم فعلی و نشانه ی قرار گرفته در آن، بعد از سقوط رژیم چپ گرای هایله ماریام (1991-1974) پذیرفته شد. نوارهای افقی سبز، زرد و قرمز از بالا به پایین روی پرچم اتیوپی نقش بسته اند. در ارتباط با مفاهیم رنگ های اصلی پرچم لازم بذکر است رنگ سبز نماد زمین ، رنگ زرد نشانه صلح و امید و رنگ قرمز نماد توانایی و قدرت است. رنگ آبی در دایره میانی نیز به عنوان نشانه ای از صلح و ستاره به عنوان نمادی از گوناگونی و اتحاد این کشور قلمداد شده است . اشعه های خورشید نیز تمثیلي از موفقیت و کامیابی اتیوپی است. 125

(www.Maps of the world.com/Ethiopia)

11-4- نیروهاي مسلح

نام و عنوان رسمی ارتش و قوای مسلح اتیوپی" نیروی ملی دفاعی اتیوپی" 145 (ENDF) است.ارتش اتیوپی تحت نظارت وزارت دفاع این کشور قرار دارد که هدایت نیروی زمینی، نیروی هوایی و صنایع نظامی اتیوپی را در اختیار دارد.ارتش این کشور در حال حاضر دربرگیرنده دو نیروی نظامی و هوایی است و از زمان استقلال اریتره نیروی دریایی خود را از دست داده است . تعداد پرسنل و تجهیزات ارتش اتیوپی در دهه های 1960 تا 1990 بدلیل آغاز جنگ داخلی اریتره و جنگ با سومالی بنحو قابل توجهی افزایش یافت و دولتمردان این کشور با خرید جنگ افزارهای جدید و مدرن از کشورهای بلوک غرب و شرق و سربازگیری گسترده ارتش بسیار نیرومندی تاسیس کردند به گونه ای که ارتش اتیوپی به سومین ارتش قدرتمند آفریقا(پس از مصر و آفریقای جنوبی ) مبدل گشت. امکانات و تجهیزات دفاعی این کشور در جریان جنگ با اریتره نیز هرچه بیشتر افزایش یافت و این کشور با کمک تجهیزات خود موفق به وارد آوردن شکست های سنگینی بر ارتش اریتره گردید. پس از جنگ اتیوپی و اریتره در سال 2000 ، دولتمردان کشور بتدریج درصدد کاهش تعداد پرسنل ارتش که هزینه بسیار سنگینی بر بودجه عمومی کشور وارد می آورد برآمدند . از این روی تعداد نیروهای نظامی بتدریج از 400 هزار نفر در سال 2002 به 300 هزار نفر کاهش یافت .

145.The Ethiopian National Defense Forces (ENDF) 126

نظامیان اتیوپی طی دهه گذشته در برخی عملیات صلح طلبانه تحت پوشش سازمان ملل در کشورهایی همچون لیبریا شرکت جسته اند.

همان گونه که اشاره شد درحال حاضر ارتش اتیوپی شامل دو نیروی زمینی و هوایی است و از سال 1993 از داشتن نیروی دریایی محروم گشته است. امکانات دریایی این کشور پس از استقلال اریتره در آن کشور باقی ماند و کشتی های نیروی دریایی اتیوپی مستقر در جیبوتی نیز فروخته شد. اتیوپی دارای صنایع نظامی و کارخانجات اسلحه سازی نیز است که برخی تسلیحات و جنگ افزار مورد نیاز ارتش را تولید می کنند.

تعدادی از تأسیسات مربوط به صنایع نظامی اتیوپی عبارتند از :

مجموعه مهندسی ساخت تسلیحات گافات146 مجموعه مهندسی موتوری بیشوفتو147 مجموعه صنایع مهندسی هوایی دجن148

مجموعه مهندسی ساخت تسلیحات هومیکو149 کارخانه نورد و لوله زوکولا150

اتیوپی بخش اعظم تجهیزات نظامی و جنگ افزارهای خود را از کشورهای آمریکا، اسرائیل، ایتالیا و روسیه، خریداری می کند.

Gafat 146

147

148

Bishoftu

Dejen
149 Homicho
150	Zuqulla
		127

سن خدمت سربازی در این کشور 18 سال است و خدمت سربازی در صورت فراخوان برای پیوستن به نیروهای مسلح اجباری است. تعداد پرسنل فعال ارتش اتیوپی در سال 2012 در حدود 200000 نفر و بودجه دفاعی این کشور در سال 2012، 450 میلیون دلار (معادل 5/4 درصد از کل بودجه کشور) بوده است.

http://www.globalsecurity.org/military/world/ethiopia/army.htm