احداث مدارس با سرمایه گذاری مشترک چینی و خارجی

به­ رغم گرایش شدید نسل جدید چینی برای تحصیل در خارج کشور، به نظر می ­رسد که هنوز بسیاری از مردم این کشور هم­چنان مایل به تحصیل در داخل کشور، بویژه در مدارس مشترک چینی و خارجی هستند که تعداد آن­ ها مانند قارچ در سرتاسر چین در حال افزایش است. این مدارس اغلب توسط دانشگاه­ ها، مؤسسات و یا سازمـان­ های بین المللی آموزشـی تأسیس و اداره می­ شوند. پس از عضویت چین در سازمان تجارت جهانی و افزایش نیازهای این کشور به افراد متخصص و تحصیل کرده در رشته­ های مختلف از یک سو، و عدم پاسخگویی سرمایه­ های داخلی و سیستم سنتی گذشته آموزشی به این نیازها از سوی دیگر، دولت چین برای رفع این نیاز اساسی، طبق شرایط و مقررات خاصی به سرمایه گذاران خارجی مجوز فعالیت در عرصه ­ی آموزشی این کشور را داد. کشور چین پس از ورود به سازمان تجارت جهانی، بازار تعلیم و تربیت خود را به روی سرمایه گذاران اعم از حقیقی و حقوقی با محدودیت ­های نسبتاً کمتری گشود.

چین معتقد است که دارای بزرگ ترین بازار بالقوه ­ی آموزش و پرورش در جهان است و آمـار نشـان می ­دهـد که پکنـی­ ها برای بهبود زبان انگلیسـی خود سالانه بیش از 300 میلیون دلار هـزینه می­ کنند. هزینه­ ی سالانه ­ی آموزش و پرورش در چین هنوز نزدیک به ۱/۴ درصد از هزینه­ ی تعلیم و تربیت عمـومـی در جهان توسعه یافته پایین­ تر است. لذا، با عنایت به بهبود شرایط زندگی جامعه و تمایل والدین به هزینه کردن برای آموزش هرچه بهتر تک فرزند خانواده، سرمایه گذاری بخش غیردولتی و خارجی در بخش آموزش به سرعت رشد کرد.

در حال­ حاضر تنها در شهرهای بزرگی مانند پکن و شانگهای صدها مدرسه­ ی مشترک چینی و خارجی به فعالیت آموزشی اشتغال داشته و ده ­ها هزار دانش آموز در این گونه مدارس به تحصیل می ­پردازند. این مدارس توسط چینی ­های خارج از کشور و سازمان ­ها و دانشگاه­ های بین المللی مانند مؤسسه­ ی زبان و تجارت شهر سیدنی، مؤسسات و مراکز دانشگاهی ژاپن، آمریکا، کانادا، انگلیس، هنگ­ کنگ، مالزی و... اداره می­ شوند. آنچه قابل توجه است، هزینه ­های تقریباً سنگین شهریه­ ی این مدارس است که اغلب والدین در یک رقابت و چشم و هم چشمی تنگاتنگ این هزینه ­ها را می ­پردازند.

نیز نگاه کنید به نظام آموزش، تحقیقات و فناوری چین؛ نظام آموزشی چین