دریاچه های قزاقستان
دریاچه ها:
بزرگترین و مهمترین دریاچه‌های این کشور دریاچه‌های آرال، بالخاش و زایسان می‌باشد. سرچشمه ی بسیاری از رودها و نهرهای شرقی و جنوب شرقی این کشور را در قزاقستان حدود ۴۸۰۰۰ دریاچه به وسعت ۴۵۰۰۰ کیلومتر مربع تشکیل می دهند که اغلب آن ها در بیشتر سال خشک می شوند ولی منابع سرشاری
از انواع املاح و مواد لازم برای صنایع شیمیایی را از خود بر جای می‌گذارند. بخش شمالی دریاچه ی آرال
در این کشور واقع است و دریاچه ی بالخاش بزرگترین دریاچه ی
داخلی قزاقستان نیز با ۱۸۴۳۰ کیلومتر مربع در غرب کشور قرار
دارد. آب نیمه ی شرقی آن شور است ولی نیمه ی غربی آن دارای آب شیرین می باشد: آنچه واقعیت دارد سطح آبهای داخلی با ۴۷۵۰۰ کیلو متر مربع حدود ۸/۱ درصد کل مساحت قزاقستان را
تشکیل می دهد، دریای خزر نیز از جمله منابع آبی این کشور است که بین ۵ کشور ایران، قزاقستان، روسیه، ترکمنستان و آذربایجان
مشترک است که قزاقستان طولانی ترین مرز آبی خود را با دریای
خزر در میان این کشورها بخود اختصاص داده است. 15
درلان
U
اکتا)
(دریای کاسپین
Irkmenist
رشت
درلان
U اکتا)
Irkmenist رشت
Caspian Sea
(دریای کاسپین
(برا
دریای خزر که مشترك بین ۵ کشور ایران، "قزاقستان"، روسیه، ترکمنستان و آذربایجان است، مهمترین و بزرگترین منابع آبی این کشور را به خود اختصاص می‌دهد که "قزاقستان" طولانی‌ترین مرز آبی را به خود اختصاص داده است.
این دریاچه بین جمهوري" قزاقستان" و ازبکستان مشترک است. آرال تا سال ۱۹۶۰ از نظر وسعت چهارمین دریاچه جهان محسوب می‌شد و وسعتی معادل۶۷۴۰۰ کیلومتر مربع داشت ولی به دلیل مشکلات زیست محیطی کنونی آن، به ۴۰۰۰۰ کیلو متر مربع کاهش یافته است، منبع اصلی آب آن دو رود خانه آمودریا ( جیحون) و سیر دریا (سیحون) می‌باشد که سالانه پنجاه و پنج میلیارد متر مکعب آب را وارد دریاچه می‌کنند. ارتفاع آب این دریاچه از ۵۳۰۳ متر در سال ۱۹۶۱ به ۴۵۰۹ متر در سال ۱۹۸۰ کاهش یافته است و در مقابل میزان نمك آب دریاچه از ۹/%۹ به ۱۶۰۳% افزایش یافته است.
دریاچه بالخاش ، بزرگترین دریاچه آسیای مرکزی پس از آرال، به وسعت ۴۳۲ ، ۱۸ کیلومترمربع ، واقع در بخش شرقی جمهوری قزاقستان , رود ایلی و چندین رود کوچکتربه این دریاچه می‌ریزند. رود ایلی از سمت مغرب وارد دریاچه می‌شود و ۷۵ تا ۸۰ درصد آب آن را تأمین می کند و رودهای کوچکتر از سمت مشرق به آن می‌ریزند. این وضع جریان دایمی آب را از مغرب به مشرق سبب شده است این دریاچه برای جغرافی دانان مسلمان در قرون پیشین ناشناخته بود. مؤلف گمنام حدود العالم می نویسد که «ایلا (ایلی ) به دریای ایسی گول افتد» (ص ۴۰). تا آنجا که اطلاع داریم ، از جمله نویسندگان مسلمان ، محمد حیدر (ص ۳۶۶) تنها کسی است که در اواسط قرن دهم (ص ۳۶۶) به وصف این دریاچه پرداخته است: این نویسنده دریاچه بالخاش را، که در آن زمان مرز میان سرزمین ازبک ها (ازبکستان ) و مغول ها (مغولستان ) بود، دریاچة آبی رنگ (کوکچه تنییز -تنکیز) نامیده و آن را دریاچه ای با آب شیرین وصف کرده است اما دربارة طول و عرض آن به مبالغه گرویده و رود ولگا (اتل ) را منشعب از آن دانسته است . نوشتة او دربارة مزة آب این دریاچه اهمیت دارد، زیرا همة جغرافی دانان عصر جدید بالخاش را دریاچه آب شور معرفی کرده اند. در ۱۹۰۳، بخش ترکستان انجمن سلطنتی جغرافیایی روسیه تحقیقاتی را در این زمینه آغاز کرد: بر اثر این تحقیقات ، که از طریق مطالعات مؤسسة دولتی آب شناسی در ۱۹۳۱ و بررسی های مؤسسة علوم زمین شناسی فرهنگستان علوم اتحاد جماهیر شوروی در ۱۹۴۱ تکمیل شد، به تأیید رسید که بخش غربی آب دریاچه شیرین و برای آشامیدن و مصارف صنعتی مناسب است.
16
قلموقها نخستین کسانی بودند که نام مغولی بالخاش را به این دریاچه دادند. این قوم در قرن یازدهم و نیمه نخست قرن دوازدهم بر این مناطق تسلط داشتند. این نام با ضبط ' ، Balchas در نقشه ای از دریاچه که نسبت به زمان خود بسیار دقیق است ، و درجه داری سوئدی به نام رنات کشیده ، موجود است . این درجه دار از ۱۷۱۶ تا ۱۷۳۳ در سرزمین قلموق ها به سر برده بود (نقشه دزونگاری اثر رنات سوئدی به هنگام اسارتش در سرزمین قلموق ها از ۱۷۱۷ تا ۱۷۳۳).
سرزمین پیرامون بالخاش متروک و بغایت خشک است .این دریاچه تا زمان انقلاب اکتبر روسیه ، از نظر اقتصادی نقشی نداشت . اهمیت این ناحیه ، در سال ۱۹۳۶، با بنای یک شهر بزرگ صنعتی به نام بالخاش در کرانه خلیج کوچک برتیس در ساحل شمالی دریاچه آغاز شد. تأسیس کارخانه ذوب مس در این ناحیه در ۱۹۳۷، که شهر بالخاش پیرامون آن گسترش یافت ، در توسعه اقتصادی آن اهمیت اساسی داشته است . بالخاش از طریق راه آهن به کلیه مراکز عمدة قزاقستان و آسیای مرکزی متصل است دامداری و کشت برنج در بخش پایین دست رود ایلی بر اهمیت اقتصادی این ناحیه افزوده است و تهیه کنسرو ماهی دومین صنعت شهر بالخاش به شمار می رود. از ۱۹۷۰ از جریان آب رود ایلی برای تولید برق استفاده شد. بر طبق سرشماری ۱۹۸۳، جمعیت شهر بالغ بر ۰۰۰، ۸۰ نفر بوده است.
قزاقستان هچنین چندین دریاچه‌ی نمک دارد، از جمله دریاچه‌ی آرال که به دلیل استفاده‌ی بیش از اندازه از آب رودهای منتهی به آن در حال کوچک شدن است.